Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.534.2019.2.AG
z 25 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2019 r. (data wpływu 12 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lutego 2020 r. (data nadania 17 lutego 2020 r., data wpływu 20 lutego 2020 r.) na wezwanie z dnia 5 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.534.2019.1.AG (data nadania 5 lutego 2020 r., data odbioru 11 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu zakupu profili aluminiowych w przypadku uiszczenia zapłaty na rachunek bankowy faktora – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu zakupu profili aluminiowych w przypadku uiszczenia zapłaty na rachunek bankowy faktora.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż aluminiowych konstrukcji dachu ogrodów zimowych PKWiU 25.11.23.0, sprzedaż samych profili aluminiowych PKWiU 24.42.22.0 oraz sporadycznie wykonanie usługi budowlanej PKWiU 43.32.10.0.

Profile kupowane są w dużych ilościach i często wartość pojedynczych transakcji przekracza 15.000,00 zł brutto. Dostawcy profili (firmy A. SA oraz B. Sp. z o.o.) podpisali umowy faktoringu z bankami (faktorami) – odpowiednio C. SA oraz D. Sp. z o.o. W związku z cesją wierzytelności płatności za faktury dokonywane są przez Wnioskodawcę na rachunki bankowe faktorów. Nie ma możliwości dokonania płatności na rachunki bankowe należące bezpośrednio do firm A. S.A. i B. Sp. z o.o.

Od 01.09.2019 r. Ministerstwo Finansów uruchomiło elektroniczny wykaz czynnych podatników VAT (biała lista podatników VAT) gdzie każda firma zobligowana jest do wykazania własnych rachunków bankowych.

A. S.A. i B. Sp. z o.o. nie mogą umieścić w swoich danych na białej liście rachunków bankowych faktorów.

Od dnia 01.01.2020 r. jeżeli przedsiębiorca zapłaci za fakturę kwotę powyżej 15.000,00 zł na inny rachunek bankowy, niż podany w wykazie (na białej liście), wówczas:

• nie będzie miał możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty w tej części, w jakiej płatność przekracza kwotę 15 tysięcy zł (bez względu na liczbę wykonanych przelewów);
  

• będzie ponosił ryzyko odpowiedzialności solidarnej ze swoim kontrahentem za zaległości podatkowe, jeśli nie zapłaci on należnego podatku VAT od transakcji.
  
  
  

Ponadto, Wnioskodawca pismem z dnia 17 lutego 2020 r. uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

Stronami zawieranych umów factoringu są:

• A. S.A. oraz C. S.A. (wcześniej: E. Sp. z o.o.),
  

• B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o.
  
  
  

Wnioskodawca Sp. z o.o. otrzymała od firmy A. S.A. zawiadomienie o cesji (w załączeniu) oraz otrzymuje faktury zakupu z informacją na fakturze: „Wierzytelność udokumentowana niniejszą fakturą została przeniesiona na C. S.A. Płatności z tego tytułu należy dokonać na rachunek: C. S.A.

Wnioskodawca Sp. z o.o. otrzymała od firmy B. Sp. z o.o. zawiadomienie o przelewie wierzytelności oraz otrzymuje faktury zakupu z informacją na fakturze: „Sprzedający niniejszym informuje, że wierzytelności wynikające z niniejszego dokumentu zostały przesłane na rzecz D. Sp. z o.o., w związku z czym płatności należy dokonać na rachunek D. Sp. z o.o. ze skutkiem zwolnienia z długu”.

Wnioskodawca Sp. z o.o. nie ma wglądu do umów factoringu zawieranych pomiędzy:

• A. S.A. oraz C. S.A.,
  

• B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o.
  

i nie jest w stanie stwierdzić jakie obowiązki ciążą na podmiotach zawierających te umowy.

Towary handlowe zamawiane są mailowo przez pracowników Wnioskodawcy Sp. z o.o. bezpośrednio w firmie A. S.A. lub B. Sp. z o.o. , które to firmy następnie własnym transportem przewożą zamówione profile do siedziby Wnioskodawcy. Wnioskodawca Sp. z o.o. otrzymuje fakturę zakupu mailowo od firm A. S.A. oraz papierowo pocztą tradycyjną od firmy B. sp. z o.o.

Rachunki bankowe faktorów, tj.:

• C. S.A.: nr rachunku (…)
  

• D. Sp. z o.o. : nr rachunku (…),
  

na które Wnioskodawca Sp. z o.o. realizuje płatności za faktury, znajdują się na dzień zlecenia przelewów w wykazie , o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy od towarów i usług.

Wynik wyszukiwania potwierdza informacja zawarta na stronie internetowej:

„Wyszukiwany numer rachunku jest zgodny ze stosowanym wzorcem i pasuje do jednego z rachunków wyświetlonych na wykazie”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca Sp. z o.o. będzie mogła uznać za koszt podatkowy wydatek z tytułu zakupu profili aluminiowych pomimo uiszczenia zapłaty na konto bankowe faktora?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Wydatek z tytułu zakupu profili aluminiowych będzie kosztem podatkowym.

Wnioskodawca Sp. z o.o. zobowiązana jest do zapłacenia za zakupione towary na rachunek bankowy wykazany na fakturze zakupu. Umowa faktoringu między dostawcami a bankami jest elementem wiążącym wszystkie strony transakcji, tj.: dostawcę, odbiorcę i faktora. Natomiast rachunek bankowy (wirtualny) jest wykazany na „białej liście” i pojawia się jako wynik wyszukiwania konkretnego rachunku bankowego.

Wnioskodawca Sp. z o.o. kwalifikuje zakupione profile aluminiowe jako koszty bezpośrednie działalności czyli koszty, których poniesienie przekłada się wprost (tj. w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Ustawy podatkowe nie podają definicji kosztów bezpośrednich, dlatego też należy posiłkować się interpretacjami podatkowymi. Na temat kwalifikowania wydatków do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami lub do kosztów pośrednich wypowiedział się m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 24.09.2019 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.311.2019.1.AK:

„(...) Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e u.p.d.o.p.).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami (...)”.

Wnioskodawca Sp. z o.o. zgodnie z art. 15 ust 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zalicza wydatki na profile aluminiowe do kosztów podatkowych. Jeżeli tylko część poniesionych w danym roku kosztów bezpośrednich odpowiada przychodom osiągniętym w tym roku podatkowym to pozostała część tych kosztów jest potrącona w kolejnych latach podatkowych. Kosztów bezpośrednio związanych z przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej nie należy zaliczać w całości do kosztów uzyskania przychodów w dacie uzyskania pierwszego przychodu. Potwierdza to wyrok NSA z 19 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1751/08.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z opisem sprawy, przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. sprzedaż konstrukcji aluminiowych oraz profili aluminiowych. W celu prowadzenia ww. działalności, Wnioskodawca nabywa profile od zewnętrznych dostawców. Profile kupowane są w dużych ilościach i często wartość pojedynczych transakcji przekracza 15.000,00 zł brutto. Dostawcy profili podpisali umowy faktoringu z bankami (faktorami). W związku z cesją wierzytelności płatności za faktury dokonywane są przez Wnioskodawcę na rachunki bankowe faktorów. Rachunki bankowe faktorów, na które Wnioskodawca realizuje płatności za faktury, znajdują się na dzień zlecenia przelewów w wykazie , o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106).

Wnioskodawca zadał pytanie dotyczące tego, czy będzie mógł uznać za koszt podatkowy wydatek z tytułu zakupu profili aluminiowych pomimo uiszczenia zapłaty na konto bankowe faktora.

Spółka jest zdania, że koszt z tytułu zakupionych profili aluminiowych będzie kosztem uzyskania przychodów. Jednocześnie, Wnioskodawca kwalifikuje powyższy wydatek jako koszt bezpośrednio związany z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Mając na uwadze zróżnicowanie stopnia powiązania kosztu z przychodem, updop wyróżnia koszty bezpośrednio związane z przychodem (art. 15 ust. 4 i 4b-c updop) oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem – tzw. koszty pośrednie (art. 15 ust. 4d-e updop), regulując moment, w którym koszty takie powinny zostać ujęte jako koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego”. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że wydatek z tytułu zakupu profili aluminiowych stanowić będzie koszt bezpośrednio związany z przychodem. Poniesienie ww. kosztu przekłada się wprost na uzyskanie przez Wnioskodawcę konkretnych przychodów. Możliwe jest w tym przypadku ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Zatem, Wnioskodawca będzie miał co do zasady możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych bezpośrednio związanych z przychodami wydatku z tytułu zakupu profili.

W odniesieniu natomiast do kwestii związanej z uiszczeniem zapłaty za profile na rachunek bankowy faktora (a nie dostawcy profili) w przypadku, gdy kwota zapłaty przekracza 15.000 zł, należy zauważyć, że zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 updop – wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Wprowadzony z dniem 1 stycznia 2017 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 15d zmierza do powiązania obowiązku dokonywania przez przedsiębiorców płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego z faktem, że działanie niezgodne z tym przepisem może wywoływać negatywne skutki nie tylko dla pewności obrotu gospodarczego, ale również dla realizacji szerokiego spektrum obowiązków podatkowych, w tym niewykazywania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania. Wprowadzona zmiana ma na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego (tak w uzasadnieniu do projektu ustawy – druk sejmowy nr 322).

W art. 15d ust. 2 updop wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody
   

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Wskazane powyżej przepisy art. 15d ust. 1 i ust. 2 updop zostały znowelizowane na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r., poz. 1018; dalej: „ustawa nowelizująca”) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej weszły w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

I tak art. 15d ust. 1 updop otrzymał brzmienie: Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub
3. pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
   
   

Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 updop stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody
   

- w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo Przedsiębiorców (Dz. U z 2019 r., poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Dodatkowo został wprowadzony art. 15d ust. 4 updop, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.
   
   

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.

Jak wskazano w ww. uzasadnieniu, „W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (…) Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury. Wzór zawiadomienia wraz z podstawowymi informacjami, które powinny być w nim zawarte, zostały określone w art. 117ba § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich (np. faktora) z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury”.

W art. 2 i art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15.000 zł.

Od 1 stycznia 2017 r. przy transakcjach, w których stronami są przedsiębiorcy, obowiązuje limit 15.000 zł dla płatności gotówkowych, a transakcje powyżej wskazanej kwoty muszą być dokonywane za pośrednictwem rachunku płatniczego jeżeli podatnik chce uniknąć konsekwencji w postaci utraty możliwości zaliczenia w podatku dochodowym od osób prawnych wydatku do kosztów uzyskania przychodów (art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców).

Natomiast przepisy art. 15d ust. 1 pkt 2 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., dotyczą sankcji w postaci utraty możliwości zaliczenia do kosztów wydatków przez podatników, którzy dokonają zapłaty (powyżej 15.000 zł) na rachunek spoza wykazu w sytuacji, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług są potwierdzone fakturą i zostały dokonane przez podatników VAT czynnych.

Wskazać zatem należy, że sytuacja wymieniona w art. 15d ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi odrębną kategorię niż te wymienione w pkt 2 tych przepisów. Jak wskazano powyżej sytuacja wymieniona w pkt 2 skierowana jest do płatności dokonywanych na rzecz dostawcy lub usługodawcy będącego podatnikiem VAT czynnym. W takim przypadku płatność powinna być zawsze dokonana na rachunek zawarty w wykazie. Dokonanie płatności w tej sytuacji na rachunek płatniczy, który nie jest zawarty w wykazie będzie traktowane jako działanie niezgodne z wprowadzonymi przepisami i oznaczać będzie zastosowanie przewidzianych sankcji.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d updop od 1 stycznia 2020 r. został rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 updop nie każda płatność przekraczająca kwotę 15.000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychów. W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług potwierdzonych fakturą i dokonanych przez podatników VAT czynnych, aby móc zaliczyć płatność (przekraczającą 15.000 zł) do kosztów uzyskania przychodów niezbędnym jest jej dokonanie na rachunek zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku dokonania przelewu na rachunek, który na dzień zlecenia przelewu nie znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 15d ust. 4 updop, tj. złożenia zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Odnosząc się wprost do wątpliwości dotyczących możliwości zaliczenia wydatku z tytułu płatności przekraczającej kwotę 15.000 zł, pomimo jej dokonania bezpośrednio na rachunek bankowy faktora (a nie dostawcy), wskazać należy na uzasadnienie do projektu ustawy nowelizującej z dnia 12 marca 2019 r. (Druk Sejmowy nr 3301), w którym wskazano, że „Odrębną regulację wprowadzono dla zlecenia przelewu związanego z tzw. factoringiem i umów podobnych. Na mocy tego rodzaju umów następuje przekazywanie praw do dokonania zlecenia przelewu związanych z fakturami wystawianymi przez dostawcę towarów lub usług innemu podmiotowi (np. faktorowi) będącego wierzycielem innego stosunku prawnego. Potrzeba takiej regulacji wynika z faktu, że w takiej sytuacji zlecenie przelewu jest dokonywane na rachunek innego podmiotu niż dostawca usługi lub towaru, co nie powinno powodować negatywnych skutków dla dłużnika, o ile przelew jest przekazywany na rachunek tego innego podmiotu, który jest uwidoczniony w wykazie”.

Jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu przedmiotowego wniosku, rachunki bankowe faktorów, na które Wnioskodawca realizuje płatności za faktury, znajdują się na dzień zlecenia przelewów w wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że płatności z tytułu zakupu profili aluminiowych, dokonywane na rachunki bankowe faktorów, znajdujące się w wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów. W sprawie nie znajdzie bowiem zastosowania ograniczenie, o którym mowa w art. 15d updop, wyłączające z kosztów podatkowych płatności w kwocie powyżej 15.000 zł z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonane na rachunek bankowy nieznajdujący się w wykazie, o którym mowa powyżej.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu zakupu profili aluminiowych w przypadku uiszczenia zapłaty na rachunek bankowy faktora, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.