2020.03.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.573.2019.2.NL
z 3 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 2 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikające z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, o których mowa we wniosku, stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
w przypadku stwierdzenia, że przedmiotowe należności nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagane jest posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego w celu niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od dokonywanych płatności

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikające z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, o których mowa we wniosku, stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy w przypadku stwierdzenia, że przedmiotowe należności nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagane jest posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego w celu niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od dokonywanych płatności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 lutego 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.573.2019.1.NL wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 2 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką akcyjną, posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest producentem szerokiej gamy chemikaliów.

Z dniem 1 czerwca 2007 r. weszło w życie Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów REACH i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (dalej: „rozporządzenie REACH”). Powyższe przepisy nałożyły na Spółkę konieczność rejestracji w Europejskiej Agencji Chemikaliów substancji chemicznych produkowanych i importowanych na terenie Unii Europejskiej oraz informacji na temat sposobu ich używania i przerobu.

Wnioskodawca, jako producent substancji objętych rozporządzeniem REACH, zobowiązany jest do wypełniania obowiązków rejestracyjnych.

Zgodnie z przepisami przedmiotowego rozporządzenia, brak rejestracji skutkuje niemożnością obrotu określoną substancją na terenie Wspólnoty. Czynności rejestracyjne odbywają się w dwóch etapach:

rejestracji wstępnej,
rejestracji właściwej (pełnej), której termin uzależniony jest od tonażu oraz od niebezpiecznych właściwości danej substancji.

Rejestracja wstępna jest procesem krótkim, niekosztownym i mało sformalizowanym. Natomiast rejestracja właściwa (pełna) wymaga przeprowadzenia na substancji szeregu kosztownych i czasochłonnych badań i testów narzuconych przez przepisy rozporządzenia REACH. Efektem końcowym tych badań jest dokumentacja rejestracyjna składana w Europejskiej Agencji Chemikaliów z siedzibą w Helsinkach (dalej: „ECHA”). Dokumentacja zawiera odpowiednie informacje dotyczące substancji wprowadzanych do obrotu w ilości od tony wzwyż oraz dodatkowo Raport Bezpieczeństwa Chemicznego (CSR) dla substancji w ilości od 10 ton wzwyż.

Zakres informacji w dokumentacji rejestracyjnej określony jest w art. 11 w zw. z art. 10 rozporządzenia REACH. Dane rejestracyjne składają się z:

dokumentacji technicznej zawierającej:

dane identyfikujące producenta (producentów) lub importera (importerów),
dane identyfikujące substancję,
informacje dotyczące produkcji i zastosowań substancji,
klasyfikację i oznakowanie substancji,
wytyczne dotyczące bezpiecznego stosowania substancji,
szczegółowe podsumowania informacji uzyskanych w wyniku badań,

raportu bezpieczeństwa chemicznego, jeżeli jest wymagany.

Rozporządzenie REACH określa wprost, iż rejestrujący musi być prawowitym posiadaczem pełnego raportu badawczego lub posiadać zezwolenie na odwoływanie się do niego dla celów rejestracji.

Największym kosztem rejestracji jest koszt przygotowania raportu badawczego, który w przypadku współdziałania rozkłada się na wszystkich uczestników. Obowiązek wspólnego działania wielu rejestrujących tę samą substancję wynika z przepisu art. 11 rozporządzenia REACH. Obecnie dokumentacja rejestracyjna nie może być przedłożona indywidualnie, jeżeli rejestracja dla tej samej substancji oraz ten sam typ rejestracji już istnieje (zasada REACH: „jedna substancja, jedna rejestracja”). Jest to zgodne z Rozporządzeniem Wykonawczym Komisji (UE) 2016/9 z 5 stycznia 2016 r. w sprawie wspólnego przedkładania i udostępniania danych.

Poszczególne podmioty z terytorium Wspólnoty (producenci i importerzy tej samej substancji) zawierają umowy różnego typu mające na celu współdzielenie kosztów pełnej rejestracji. Jedną z form partycypacji w kosztach jest zawieranie standaryzowanych umów typu SIEF (z j. ang. Forum Wymiany Informacji o Substancjach).

Jednym ze sposobów działania przyjętych przez Spółkę jest zawieranie takich umów z podmiotami zagranicznymi mającymi dokonać (lub które już dokonały) pełnej rejestracji określonych w umowach substancji (dalej: „Wiodący Rejestrujący”). Są to podmioty z różnych krajów.

W zawieranych przez nią umowach uzgadnia się, że Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami, również będącymi producentami tych substancji (dalej: „Współrejestrującymi”) będą w częściach partycypowali w kosztach pełnej rejestracji dokonanej przez Wiodącego Rejestrującego.

Zapisy umów typu SIEF każdorazowo w sposób podobny normują zakres praw i obowiązków zarówno Współrejestrujących, jak i Wiodącego Rejestrującego. Ponadto, umowy te zawierają regulacje opisujące substancję podlegającą rejestracji oraz świadczenia uiszczane przez Współrejestrujących na rzecz Wiodącego Rejestrującego.

W umowach tego typu głównym obowiązkiem Wiodącego Rejestrującego jest utworzenie i złożenie Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej (dalej: „WDR”) w ECHA przed upływem obowiązującego terminu rejestracji. Z tego tytułu ponosi on wszystkie niezbędne koszty.

Z kolei po zarejestrowaniu danej substancji w ECHA, Wiodący Rejestrujący ma również obowiązek przyznania każdemu ze Współrejestrujących (w tym również Wnioskodawcy) niewyłączne, niepodlegające przeniesieniu i bezterminowe prawo do:

korzystania z części informacji stanowiących (szczegółowe) podsumowanie badań we Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej w odpowiednim zakresie wielkości obrotu i w przypadku których Współrejestrujący nie zażądał prawa do odstąpienia;
powoływania się na pełne sprawozdania z badań, na podstawie których (szczegółowe) podsumowanie badań zostało opracowane.

Zgodnie z zapisami przedmiotowych umów Wiodący Rejestrujący realizuje powyższy obowiązek poprzez udostępnienie Współrejestrującym danych wynikających z art. 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia REACH potrzebnych do tzw. wspólnej rejestracji substancji, a także poprzez przekazanie ważnego tokenu umożliwiającego niejako „podłączenie się” do zarejestrowanej przez niego w ECHA substancji.

W zamian za to, zgodnie z regulacjami umownymi, każdy ze Współrejestrujących jest zobowiązany do partycypacji w częściach równych w kosztach poniesionych przez Wiodącego Rejestrującego, na które składają się:

wydatki administracyjne poniesione w uzasadnionym zakresie przez Wiodącego Rejestrującego, obejmujące między innymi obsługę sekretarską, zarządzanie danymi poufnymi oraz koszty zewnętrznych ekspertów;
wydatki na nabycie praw do korzystania z istniejących badań i informacji każdego poszczególnego Współrejestrującego i koszty badań wspólnie opracowanych przez Współrejestrujących zgodnie z Załącznikami VI do VIII Rozporządzenia REACH.

Podstawą do uiszczenia opisanego wyżej świadczenia są faktury wystawione przez Wiodącego Rejestrującego.

Należy wskazać, że każdy ze Współrejestrujących może partycypować w poniesionych przez Wiodącego Rejestrującego kosztach nie tylko poprzez zapłatę sumy pieniężnej, lecz także poprzez udostępnienie rezultatów prowadzonych przez siebie badań potrzebnych do zarejestrowania substancji. Podmiot taki udostępnia je Wiodącemu Rejestrującemu wyłącznie na potrzeby procesu rejestracji. Są one następnie przez niego wyceniane, z którego to tytułu pomniejsza on kwotę należną do zapłaty z tytułu partycypacji w kosztach przez danego Współrejestrującego.

W toku tworzenia Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej, Wiodący Rejestrujący może korzystać także z rezultatów badań zleconych przez siebie podmiotom trzecim. Należy mieć na uwadze, że również w tym przypadku, Wiodący Rejestrujący, analogicznie do badań przeprowadzonych przez Współrejestrujących, nie nabywa praw do korzystania z rezultatów tych badań, może ich używać wyłącznie do celów rejestracji określonej substancji w ECHA. Innymi słowy, prawo do korzystania z rezultatów badań pozostaje przy właścicielu udostępnianych Wiodącemu Rejestrującemu danych, podmiot ten udostępnia je wyłącznie do celów pełnej rejestracji.

Co istotne, zgodnie z zapisami umownymi umów SIEF regulacje te nie są podstawą do przyznania przez Wiodącego Rejestrującego jakiegokolwiek prawa własności do jakichkolwiek informacji przekazanych Współrejestrującemu. Co więcej, w przepisach tych określa się, że ani umowa, ani jakiekolwiek ujawnienie informacji nie powoduje przyznania jakichkolwiek obecnych lub przyszłych praw do jakichkolwiek patentów, tajemnic handlowych lub praw własności, ani udzielenia jakiejkolwiek licencji. Oznacza to, iż brak jest umownej licencji pomiędzy właścicielem badań a Współrejestrującymi.

Dla celów bilansowych, zgodnie ze stanowiskiem audytora, Spółka rozpoznaje koszt rejestracji jako wartość niematerialną w oparciu o MSR 38. Spółka sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisane powyżej należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikające z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy w przypadku stwierdzenia, że przedmiotowe należności nie stanowią należności wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagane jest posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego w celu niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od dokonywanych płatności?

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji uiszczane przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego nie stanowią należności objętych regulacją art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), w szczególności nie stanowią należności licencyjnych.

I.Świadczenia na rzecz Wiodącego Rejestrującego a należności objęte regulacją art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

1.Uwagi wstępne

W celu potwierdzenia stanowiska Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności, należy przytoczyć treść przepisów prawa oraz zapisów umownych, które znajdą zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym).

Zgodnie z kluczowym w niniejszej sprawie art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

W związku z dyspozycją wyżej przytoczonego przepisu, trzeba stwierdzić, że przedmiotowe świadczenia, w przypadku uznania ich za należności wymienione w treści przepisu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegałyby opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, którego płatnikiem byłby Wnioskodawca.

Pierwszym krokiem niezbędnej analizy jest zatem ustalenie czy przedmiotowe należności objęte są zakresem przedmiotowym art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero bowiem w takiej sytuacji ich zastosowanie wymagałoby dalszej analizy umów międzynarodowych.

Umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mogą bowiem samoistnie nakładać obowiązków podatkowych na podatnika. Umowy takie ze swej istoty zastosowanie znajdują tylko w przypadku podwójnego opodatkowania, a zatem w sytuacji, w której dana należność jest przedmiotem opodatkowania według prawa krajowego.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, że bezzasadne jest rozważanie w niniejszym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) oraz prawnym zapisów poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, bowiem w sytuacji, w której opisywane świadczenia (należności) nie podlegają regulacji art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to nie będą także podlegać regulacji właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc to pod uwagę, należy stwierdzić, że aby w sposób prawidłowy przesądzić o możliwości zakwalifikowania opisywanych świadczeń do którejkolwiek z kategorii należności wymienionych w przedmiotowym przepisie trzeba odwołać się do krajowych przepisów.

2.Możliwość kwalifikacji świadczeń uiszczanych przez Spółkę do poszczególnych kategorii należności wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

W ocenie Wnioskodawcy, oczywistym jest, że opisywane należności nie mogą być uznane za przychody z odsetek, jak również z opłat wskazanych w ust. 1 pkt 2a analizowanego przepisu.

W związku z powyższym, w dalszej części swojego stanowiska Wnioskodawca uzasadni, iż przedmiotowe świadczenia (należności) nie stanowią:

należności licencyjnych (czyli przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
przychodów z tytułu usług niematerialnych (czyli przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze).

2.1 Przychody z należności licencyjnych

2.1.1 Przychody z projektów wynalazczych

Spółka wskazuje, że uiszczanych przez nią świadczeń nie można z całą pewnością uznać za przychody z praw do projektów wynalazczych. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 pkt 6 z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że w danym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) oraz prawnym nie sposób jest uznać, iż uiszcza on świadczenie w zamian za projekt wynalazczy w rozumieniu przywołanego wyżej przepisu. Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna jak również jakiekolwiek wyniki badań nie są bowiem objęte wskazanym powyżej zakresem przedmiotowym.

2.1.2 Przychody z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo przychodów za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)

Wnioskodawca stoi także na stanowisku, że nie można zakwalifikować uiszczanego przez niego świadczenia do przychodów z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo przychodów za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

W ślad za prof. Modzelewskim należy stwierdzić, że przychodami z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego będą wszelkie należności wypłacone z tytułu udostępnienia - na wyłączność lub bez wyłączności - receptury jakiegokolwiek produktu składającego się z połączonych związków chemicznych (organicznych i nieorganicznych) oraz procesu technologicznego, tj. dokumentacji procesu produkcji jakiegokolwiek produktu (W. Modzelewski, J. Pyssa (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 15, Warszawa 2019).

Z kolei odnosząc się do tzw. know-how, należy stwierdzić, że przez pojęcie to rozumie się zespół konkretnej i mierzalnej wiedzy jak np.: doświadczeń, rozwiązań, koncepcji, technologii, procesów, utworów oraz wszelkiego innego dorobku intelektualnego i technicznego obejmującego informacje stanowiące rozwiązania m.in.: techniczne, technologiczne, organizacyjne wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej o określonym stopniu utrwalenia oraz poufności (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).

Należy wskazać, że Wiodący Rejestrujący (jak również inni Współrejestrujacy) w żadnym zakresie nie przekazuje receptury jakiejkolwiek rejestrowanej przez niego substancji, nie można również uznać, że udostępnia dokumentację dotyczącą procesu produkcji. W danym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym), każdy ze Współrejestrujących jest już producentem danej substancji i tym samym posiada opracowany przez siebie proces technologiczny wraz z rozwiązaniami technicznymi i organizacyjnymi. Wiodący Rejestrujący przekazuje wyłącznie szczegółowe podsumowanie badań mające potwierdzić to, że dana substancja jest bezpieczna i jako taka zarejestrowana w ECHA co pozwoli na jej dystrybucję w krajach Wspólnoty. Zezwolenie na korzystanie ze (szczegółowego) podsumowania badań zawartych w WDR - do celów rejestracji w ECHA - nie stanowi upoważnienia do korzystania z jakiejkolwiek wiedzy czy doświadczenia. Tak ukształtowane świadczenie nie może zostać uznane za udostępnienie procesu, receptury bądź też know-how.

Jak wskazano powyżej, umowa nie przewiduje bezpośredniego transferu jakichkolwiek praw pomiędzy Współrejestrującymi (np. jakichkolwiek praw do badań, poza możliwością skorzystania z podsumowania badań do celów rejestracyjnych gwarantowaną umownie przez autora WDR, czyli Wiodącego Rejestrującego).

2.1.3 Przychody z udostępnienia praw autorskich bądź praw pokrewnych

Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym świadczenia przez nią uiszczane nie stanowią przychodów z praw autorskich bądź praw pokrewnych (należności licencyjnych), bowiem:

nie każde prawo do korzystania z określonej wartości prawnej czy ekonomicznej stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
do powstania należności licencyjnej niezbędna jest umowa licencyjna, podczas gdy Umowy SIEF zawierane przez Spółkę nie są umowami licencyjnymi, a umowami o współdzieleniu kosztów, a przedmiotem takich umów jest świadczenie usług;
nawet gdyby uznać, iż w ramach umowy SIEF dochodzi do udzielenia prawa do korzystania, to ani Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna, ani wyniki badań nie stanowią utworu, który mógłby być chroniony prawem autorskim;
nawet gdyby uznać, że wyniki badań zawarte we Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej mogą być jednak przedmiotem praw autorskich, to Wiodący Rejestrujący nie posiada praw do badań, z której się ona składa, ponieważ Właściciele Danych przenoszą prawo do korzystania z nich wyłącznie na potrzeby pełnej rejestracji określonej substancji w ECHA, co w sposób jednoznaczny świadczy o tym, że nie może dokonać ich przeniesienia na Wnioskodawcę; Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych praw bezpośrednio od Właścicieli Danych, gdyż możliwość taka jest wyłączona w sposób bezpośredni w umowach SIEF;
nawet gdyby uznać, iż dochodzi do udostępnienia utworu przez Wiodącego Rejestrującego, to w dalszym ciągu Umowy SIEF nie można uznać za umowę licencji, ponieważ nie zostały w niej wskazane prawnie chronione pola eksploatacji, a Wnioskodawca ma jedynie prawo do korzystania ze Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej na zasadzie użytkownika egzemplarza utworu (w ściśle określonym celu).

a). Przedmiot przenoszonego uprawnienia

Rozpatrując możliwość kwalifikacji tego świadczenia należy mieć na uwadze, że jedynym zapisem umowy SIEF, który mógłby być podstawą do uznania uiszczanych z tego tytułu płatności za należności licencyjne jest zapis o tym, że Wnioskodawcy zostanie przyznane niewyłączne niepodlegające przeniesieniu i bezterminowe prawo do:

korzystania z części informacji stanowiących (szczegółowe) podsumowanie badań we Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej w odpowiednim zakresie wielkości obrotu i w przypadku, w którym Współrejestrujący nie zażądał prawa do odstąpienia oraz
powoływania się na pełne sprawozdania z badań, na podstawie których (szczegółowe) podsumowanie badań zostało opracowane.

Należy podkreślić, iż dyspozycję art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wypełni jedynie należność z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich (osobiste prawa są bowiem niezbywalne). Aby tak się stało, należałoby uznać, iż łącznie spełnione są co najmniej następujące elementy:

celem umowy jest przeniesienie praw,
przedmiotem tych praw jest utwór chroniony prawem autorskim,
prawo do korzystania jest jednym z prawnie chronionych pól eksploatacji.

W analizowanym przypadku powyższe oznaczałoby konieczność uznania, iż (szczegółowe) podsumowanie badań naukowych lub cała WDR są chronione prawem autorskim, a prawo to przysługuje Wiodącemu Rejestrującemu, który tego prawa udziela Wnioskodawcy na co najmniej jednym z prawnie chronionych pól eksploatacji.

W powyższym kontekście należy wskazać, iż właściciele badań nie przekazują żadnych praw do badań Współrejestrującym. Ponieważ jednak rozporządzenie REACH stawia wymóg iż rejestrujący musi być prawowitym posiadaczem pełnego raportu badawczego lub posiadać zezwolenie na odwoływanie się do niego dla celów rejestracji, właściciele badań udzielają zezwolenia do odwoływania się do pełnego raportu badawczego dla celów rejestracji. Celem tego przepisu jest ochrona podmiotów, które wykonały bądź wykonują raporty badawcze, gdyż jak Spółka wykaże nie są to utwory chronione prawem autorskim i w braku wspomnianej regulacji rozporządzenia REACH inne podmioty mogłyby wykorzystywać takie raporty bez naruszenia autorskich praw majątkowych. Zezwolenie to nie może jednak być utożsamiane z udzieleniem licencji. Jest ono skutkiem partycypacji w kosztach badań.

b). Umowy SIEF jako umowy o współdzieleniu kosztów

Należy podkreślić, iż umowy SIEF nie przewidują określonego wynagrodzenia za udzielenia prawa do korzystania z WDR, czy za zezwolenie do korzystania z podsumowania badań. Wnioskodawca, w ślad za opisem stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) wskazuje, że zawierane przez niego umowy są umowami o współdzieleniu kosztów, a nie umowami licencyjnymi. Jednoznacznie wskazuje na to konstrukcja tych umów, zgodnie z którą kilku Współrejestrujących zgadza się na partycypację w kosztach utworzenia Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej. W przypadku umów licencyjnych, co do zasady jest to jeden podmiot dokonujący przeniesienia prawa do określonego utworu.

Wnioskodawca, podkreśla, że w literaturze obcojęzycznej wyraźnie wskazuje się na różnice pomiędzy umowami o współdzieleniu kosztów (z j. ang. cost sharing agreements; dalej: „CSA”), a umowami licencyjnymi, których przedmiotem są należności licencyjne (z j. ang. royalties). W ślad za poglądami wyrażonymi w doktrynie należy stwierdzić, że główną różnicą pomiędzy CSA a umowami licencyjnymi jest to, że umowy licencyjne dotyczą korzystania z istniejących już wartości niematerialnych, w zamian za które licencjobiorca opłaca należność licencyjną (tantiemę/royalties), a przedmiotem CSA są istniejące wartości niematerialne bądź też dopiero utworzenie przyszłych wartości niematerialnych przez któregoś z ich członków, do których wszyscy członkowie przedmiotowej umowy będą mieć prawo. Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z poglądami wyrażonymi w literaturze świadczenia wynikające z CSA to nie należności licencyjne, a jedynie kontrybucja w kosztach uzyskania przedmiotu takiej umowy. (T. Bomemann, Do Transfer Pricing Rules distort R&D lnvestment Decisions? www.econstor. eu/bitstream/10419/190982/1/1045713325.pdf, N. Mori, V. Starkov, Y. Saito, Cost Sharing Agreements May Allow Multinational Companies To Reap the Benefits of Intangible Asset lnvestment, opubl. www.nera.com/content/cam/nera/ publications/archive1/PUB_Cost_Sharing_Apr 2009.pdf., R. A. Dye, Cost-Sharing Agreements, A-tax-saving device for multi-nationals, insight.kellogg.northwestern. edu/article/cost_sharing_agreements).

Powyższe w sposób oczywisty nakazuje uznanie umów zawieranych przez Wnioskodawcę za CSA, a nie umowy licencyjne, w szczególności dlatego, że przedmiotem tych umów są wartości jeszcze nieistniejące, a mające dopiero zostać utworzone (i które niekoniecznie będą stanowić przedmiot ochrony prawa autorskiego), a w kosztach jego utworzenia przez Wiodącego Rejestrującego będą partycypować wszyscy ich członkowie (Współrejestrujący), którzy później będą mieli prawo do korzystania z utworzonej Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, że zasadne jest uznanie zawieranych przez Spółkę umów SIEF za umowy o świadczenie usług, a nie umowy licencyjne. Wnioskodawca zwraca uwagę, że z przedstawionego stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) wynika, iż Wiodący Rejestrujący jest zobowiązany do wykonania określonej usługi w postaci dokonania pełnej rejestracji wraz z utworzeniem Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej, z której może później korzystać każdy ze Współrejestrujących.

Spółka wskazuje, że możliwość kwalifikacji przedmiotu podobnych umów jako świadczenie usług potwierdził m.in. NSA w wyroku z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 609/11. W uzasadnieniu tego wyroku zauważono, że „postanowienia umowy nie przesądzają zatem o tym, iż zasadniczym jej celem było uzyskanie przez Skarżącą know-how, bowiem jej przedmiotem były świadczenia nazwane jako „technologia”, których zakres był znacznie szerszy niż samo know-how, co wynika bezpośrednio z cytowanego wyżej art. 1 pkt 12 umowy. Ponadto w jej treści przewidywano czynny udział Skarżącej w tworzeniu technologii, co mogłoby przesądzić, iż świadczenia tak uzyskane nie stanowi know-how, bowiem w ten sposób Skarżąca nie uzyskałaby kompletnej (istotnej) wiedzy technicznej i technologicznej koniecznej do wytworzenia określonego wyrobu lub świadczenia usług, lecz współuczestniczyłaby dopiero w jej powstawaniu. Jednakże zdaniem Sądu kwestiami istotnymi dla niniejszej sprawy, które zostały przesądzone powyższą umową są jedynie te, iż celem jej stron było współtworzenie technologii przy współuczestniczeniu w kosztach wynikających z tego tytułu oraz, że administratorem tych działań był T. SA.

Jeżeli zatem powyższa umowa nie przesądza o wyłącznym charakterze świadczeń uzyskanych na jej podstawie jako know-how, to istotne jest określenie jak umowa ta była realizowana w stosunku do Skarżącej, to znaczy czy nie ograniczała się w całości bądź w zasadniczej części do świadczenia usług tego rodzaju”.

Powyższe tezy można odnieść do niniejszego stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego). Również w tym przypadku należy stwierdzić, że Wiodący Rejestrujący jest zobowiązany do świadczenia usługi, a nie przeniesienia praw (których co do zasady nie posiada) co przesądza o tym, że nie można uznać przedmiotu zawieranych przez Wnioskodawcę umów SIEF za licencję.

c). Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna zawierająca podsumowanie badań naukowych nie stanowi utworu

Spółka wskazuje, że w przypadku uznania przez Organ interpretacyjny, że w ramach zawieranych przez nią umów typu SIEF dochodzi do udzielania prawa do korzystania ze Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej, to w dalszym ciągu świadczenia przez nią uiszczanego nie można uznać za przychody z praw autorskich i praw pokrewnych, bowiem nie sposób jest stwierdzić, że dokumentacja ta (a już w szczególności samo podsumowanie badań) stanowi utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W ślad za ustawodawcą należy stwierdzić, że jest on przedmiotem prawa autorskiego od momentu ustalenia. Chroniony jest on od tego momentu w ramach autorskich praw osobistych oraz majątkowych.

Jednocześnie w przepisie art. 1 ust. 21 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, określa się, że ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.

Spółka wskazuje, że zgodnie z zapisami umownymi, Wiodący Rejestrujący po zarejestrowaniu określonej substancji w ECHA udziela Wnioskodawcy informacji wynikających z art. 11 ust. 2 rozporządzenia REACH wraz z tzw. tokenem pozwalającym na wgląd w rezultat badań oraz „podłączenie się” do zarejestrowanej już substancji.

Biorąc to pod uwagę, zgodnie z art. 11 ust. 2 w zw. z art. 10 rozporządzenia REACH, należy stwierdzić, że Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna do której przekazania dochodzi na mocy zawieranych przez Spółkę umów typu SIEF, składa się z:

dokumentacji technicznej zawierającej:

dane identyfikujące producenta (producentów) lub importera (importerów),
dane identyfikujące substancję,
informacje dotyczące produkcji i zastosowań substancji,
klasyfikację i oznakowanie substancji,
wytyczne dotyczące bezpiecznego stosowania substancji,
podsumowania oraz szczegółowego podsumowania pełnego raportu badawczego,

raportu bezpieczeństwa chemicznego.

Spółka podkreśla, że w świetle powyżej przytaczanych regulacji, należy stwierdzić, że Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna to niezindywidualizowane podsumowania badań naukowych, których w świetle obowiązującego stanu prawnego nie sposób jest uznać za utwór. Należy stwierdzić, że zlecenie podobnych badań jakiemukolwiek podmiotowi skutkowałoby takim samym lub podobnym ich rezultatem, co mając na uwadze obowiązującą w ustawie o prawach autorskich i prawach pokrewnych koncepcję statystycznej jednorazowości, przesądza o tym, że takie badania podlegają dyspozycji przepisu art. 1 ust. 21 ww. ustawy i jako takie nie będą korzystać z ochrony przewidzianej w tej ustawie. Tym samym Wspólna Dokumentacja Rejestracyjna nie może być przedmiotem umowy licencji, a świadczenie uiszczane przez Wnioskodawcę przychodem z praw autorskich bądź pokrewnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Znajduje to potwierdzenie w doktrynie oraz w orzecznictwie sądów powszechnych. Tak też przykładowo J. Barta w komentarzu do ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych stwierdza, że inna jest z kolei struktura prac naukowych. Dominujący pogląd przyjmuje, że miejsce obrazu zindywidualizowanego zajmuje w nich warstwa rezultatów badawczych. Dotyczą one obiektywnie istniejącej rzeczywistości lub praw nią rządzących. Na ogół uznaje się, że uczony nie tworzy owej rzeczywistości ani też praw jej dotyczących, lecz jedynie je opisuje, wyjaśnia, porządkuje i wskazuje na relacje zachodzące pomiędzy zjawiskami obiektywnie istniejącej rzeczywistości.

Skoro założeniem prawa autorskiego jest udzielenie ochrony prawnej tylko elementom stworzonym przez twórcę dzieła, treść utworów artystycznych, jako indywidualnie ukształtowana, korzysta w pełni z ochrony autorskiej, podczas gdy ochrona ta nie obejmuje warstwy treści zawartej w pracach naukowych, ponieważ treść ta jest, zgodnie z dominującym stanowiskiem, jedynie odkrywana. W pracach naukowych ochrona ogranicza się zatem do elementów indywidualnie ukształtowanej formy. Koncepcje, pojęcia, liczby, wzory matematyczne mogą być chronione wyłącznie, gdy w zakresie wyboru, układu i połączenia tych słów, liczb i pojęć autor ma możliwość wyrażenia swojej twórczej inwencji w sposób oryginalny i stworzenia rezultatu stanowiącego twórczość intelektualną.

Podobnie jak problem badawczy czy hipotezę traktuje się ustalenia faktów (faktów naukowych), odkrycia z zakresu nauk przyrodniczych i technicznych, generalizacje naukowe. I tu, choćby nawet dało się doszukać cech twórczości, to wspomnianym elementom brak jest indywidualności. Ten stan rzeczy nie zawsze już występuje w odniesieniu do teorii i systematyk naukowych (J. Barta (red.) Prawo autorskie i prawa pokrewne, opubl. Legalis).

Podobnie również SN w wyroku z dnia 8 lutego 1978 r., sygn. akt II CR 515/77, stwierdził, że „same idee, tezy i rozwiązania naukowe w sensie szerokim jako takie nie podlegają w zasadzie ochronie autorsko-prawnej”. Z kolei w wyroku SN z 24 listopada 1978 r., sygn. akt I CR 185/78, przyjęto, że „ochrona prawnoautorska nie dotyczy w zasadzie warstwy treści dzieła rozumianej jako teza lub rozwiązanie naukowe zawarte w pracach naukowych”. Następnie SN w wyroku z dnia 31 grudnia 1974 r., sygn. akt I CR 659/74, trafnie zauważył, iż „ochronie z prawa autorskiego podlega nie temat, lecz jego indywidualizacja (postać i koncepcja bohatera oraz innych postaci, ich losy, określone sytuacje, opisy itd.)”.

Następnie, SN w wyroku z dnia 27 lutego 2009 r., sygn. akt V CSK 337/08, stwierdził, że „dla oceny określonego dzieła referencyjnego przydatna jest koncepcja tzw. statystycznej jednorazowości, która zakłada badanie, czy takie samo lub bardzo podobne dzieło powstało już wcześniej oraz czy jest statystycznie prawdopodobne sporządzenie w przyszłości takiego samego dzieła przez inną osobę. Odpowiedź przecząca uzasadnia tezę o istnieniu cechy indywidualności dzieła”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że nie sposób dokumentacji WDR i zawartego w niej podsumowania badań (jak również samych badań) uznać za utwór w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, a tym samym również uznać świadczenia uiszczanego przez Spółkę za należność licencyjną w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

d). Kwestia możliwości udzielenia licencji przez Wiodącego Rejestrującego

Jednocześnie Spółka wskazuje, że nawet w przypadku uznania przez Organ interpretacyjny, że wyniki badań zawarte we Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej stanowią utwór w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, to w dalszym ciągu nie można stwierdzić, że Wiodący Rejestrujący udziela licencji na prawo do korzystania z tej dokumentacji, ponieważ nie posiada on żadnych praw do badań, do których WDR się odwołuje (poza zezwoleniem na wykorzystanie ich podsumowania do celów rejestracji).

Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z regulacjami umownymi, przedmiotowe umowy nie powodują przyznania jakichkolwiek obecnych lub przyszłych praw do jakichkolwiek patentów, tajemnic handlowych lub praw własności, ani udzielenia jakiejkolwiek licencji. Takie zapisy znajdują się również w umowach zawieranych przez innych Współrejestrujących bądź Właścicieli Danych.

Mając na uwadze powyższe, trzeba zauważyć, że Wiodący Rejestrujący sam nie jest podmiotem posiadającym autorskie prawa majątkowe i osobiste do danych, z których korzysta na potrzeby pełnej rejestracji, w związku z czym z całą pewnością nie może udzielać licencji do tych praw. Jak było już wskazywane w opisie stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), Wiodący Rejestrujący w celu utworzenia Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej, zleca przeprowadzenie badań podmiotom trzecim bądź też otrzymuje od Współrejestrujących wyniki badań przez nich przeprowadzonych. Istotne jest to, że wszelkie prawa do korzystania z tych badań pozostają przy podmiotach, które je przeprowadziły. Wiodący Rejestrujący wykorzystuje je jedynie na potrzeby pełnej rejestracji substancji w ECHA, nie czerpiąc z tego tytułu żadnych korzyści.

W ślad za poglądami doktryny należy stwierdzić, że Umowa przenosząca autorskie prawa majątkowe skutkuje wyzbyciem się praw przez twórcę lub kolejnego zbywcę na rzecz nabywcy tych praw. Na podstawie umowy licencyjnej nie dochodzi natomiast do przeniesienia praw na licencjobiorcę, lecz zostaje udzielone upoważnienie do korzystania z utworu. Uprawnienie to jest związane z istnieniem (i zakresem) autorskich praw majątkowych przysługujących licencjodawcy (A. Michalak (red.), Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2019).

Jednocześnie, Spółka wskazuje, że zgodnie z zapisami umownymi, Wiodący Rejestrujący po zarejestrowaniu określonej substancji w ECHA udziela Wnioskodawcy informacji wynikających z art. 11 ust. 2 rozporządzenia REACH wraz z tzw. tokenem pozwalającym na wgląd w rezultat badań oraz „podłączenie się” do zarejestrowanej już substancji. Przytaczane regulacje umowne świadczą o tym, że Wnioskodawca nie dysponuje nawet pełną dokumentacją odnoszącą się do wszystkich badań przeprowadzonych przez poszczególnych właścicieli danych w związku z czym nie można stwierdzić, że nabywa on do nich prawo. Wnioskodawca nabywa prawo wyłącznie do użycia podsumowania badań w ściśle określonym celu - skoro jednak badania nie są utworem będącym przedmiotem ochrony prawa autorskiego, to tym bardziej nie jest przedmiotem ochrony ich podsumowanie.

Jednocześnie, wskazuje się, że Licencja na ogół ujmowana jest jako dwustronna czynność prawna, w wyniku której wyłącznie uprawniony udziela innej osobie upoważnienia do korzystania z danego prawa. Na tle prawa autorskiego jej treścią jest upoważnienie do używania utworu we wskazanym przez strony zakresie udzielone licencjobiorcy przez osobę wyłącznie uprawnioną lub też inną osobę upoważnioną do udzielenia licencji. Oznacza to możność eksploatacji utworu w obrocie przez osoby trzecie w ramach przysługującej uprawnionemu sfery wyłączności. Stronę udzielającą upoważnienia nazywa się licencjodawcą, z kolei upoważnionego - licencjobiorcą. (...). Umowa licencyjna wymaga szczególnego zaufania i współpracy stron. Wiele typowych obowiązków stron tej umowy ma charakter świadczeń o charakterze osobistym w tym znaczeniu, że ich wartość i wykonanie zależą od pozycji finansowej i umiejętności danej strony (por. S. Sołtysiński, w: System prawa własności intelektualnej, t. 3. Prawo wynalazcze, red. J. Szwaja, A. Szajkowski, Wrocław-Warszawa 1990, s. 489 i n.). Stąd tak dla licencjodawcy nie jest na ogół obojętne, kto jest licencjobiorcą, jak i dla licencjobiorcy, kto jest licencjodawcą (stosunek zaufania) (zob. w literaturze przede wszystkim: M. Załucki, Licencja, s. 44 i n.; K. Szczepanowska-Kozłowska, Umowy licencyjne w prawie własności przemysłowej, Warszawa 2012, s. 13 i n.; B. Giesen, Umowa licencyjna w prawie autorskim. Struktura i charakter prawny, Warszawa 2013, s. 65 i n.) (P. Ślęzak, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2017).

Mając na uwadze powyższe argumenty i przenosząc je na treść przedmiotowego stanu faktycznego (winno być: stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), nie można przyjąć, że Wiodący Rejestrujący jest licencjodawcą, a Wnioskodawca jest licencjobiorcą. Nie jest zasadne stwierdzenie, iż Wiodący Rejestrujący na podstawie zawartej ze Spółką umowy udziela upoważnienia do korzystania z danych udzielonych mu z przez poszczególne podmioty, którym zlecił przeprowadzenie badań, bądź też innych Współrejestrujących w zakresie otrzymanych od nich danych, chociażby dlatego, że umowy przez nich zawarte w żadnym razie nie skutkują przeniesieniem majątkowych praw autorskich.

Co więcej, jedynie dla potwierdzenia stanowiska Spółki warto zauważyć, że Współrejestrujących z Wiodącym Rejestrującym nie łączą szczególne stosunki zaufania, nie ma też w przedmiotowym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) istotnego znaczenia pozycja finansowa i umiejętności strony umowy, co zazwyczaj jest konieczne w umowach licencji. Należy stwierdzić, że strony tych umów zawarły je tylko i wyłącznie w celu partycypacji w kosztach obowiązkowego procesu rejestracji, który to nałożyły na nich przepisy rozporządzenia REACH.

Mając na uwadze powyższe, w tak ukształtowanym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) oraz prawnym, Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że otrzymywane przez niego prawo do wglądu i powoływania się na Wspólną Dokumentację Rejestracyjną nie jest licencją w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Spółka stoi na stanowisku, że to samo dotyczy zezwolenia na korzystania z rezultatów badań na potrzeby utworzenia Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej, które posiada Wiodący Rejestrujący.

e). Kwestia pól eksploatacji

Jednocześnie, w przypadku uznania przez Organ interpretacyjny, że w danym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) dochodzi jednak - wbrew przedstawionej wcześniej argumentacji - do udostępnienia Wnioskodawcy praw do utworu przez Wiodącego Rejestrującego to w dalszym ciągu nie sposób jest stwierdzić, że dana umowa jest licencją w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, jako że sposób wykorzystania wskazany w Umowie nie odpowiada w swoim charakterze chronionym prawem polom eksploatacji, a wiąże się wyłącznie z wykorzystaniem „egzemplarza” WDR w określonym celu (w zasadzie jest to wyłącznie wykorzystanie elektronicznego dostępu do WDR).

Rozpatrując regulację ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczącą przychodów z praw autorskich należy mieć na uwadze treść przepisu art. 41 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Przepis ten traktuje o możliwości przejścia tych praw na inne osoby, które to mogą wejść w posiadanie innego podmiotu na podstawie umowy o przeniesieniu praw autorskich lub umowy o korzystanie z utworu. Zgodnie z ust. 2 i 4 tego przepisu, umowa taka zwana jest licencją i obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione, a umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.

Z kolei art. 50 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych stanowi, że odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Jednocześnie, należy mieć na uwadze treść zapisów standaryzowanych umów zawieranych przez Spółkę, stanowiących o tym, że Wnioskodawcy, pod warunkiem partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, zostanie przyznane niewyłączne niepodlegające przeniesieniu i bezterminowe prawo do korzystania z części informacji stanowiących (szczegółowe) podsumowanie badań we Wspólnej Dokumentacji Rejestracyjnej w odpowiednim zakresie wielkości obrotu i w przypadku, w którym Współrejestrujący nie zażądał prawa do odstąpienia.

Mając powyższe na uwadze nie sposób jest stwierdzić, że prawo do korzystania z informacji stanowiących podsumowanie badań wraz z możliwością powoływania się na pełne sprawozdania z badań potrzebnych do zarejestrowania określonej substancji mogą być uznane za prawnie chronione pola eksploatacji. Prawo do skorzystania z części informacji, w której kosztach partycypował Wnioskodawca, co do zasady nie może stanowić pola eksploatacji. Pośrednio świadczy o tym katalog przykładowych pól eksploatacji wskazanych w przytaczanym wyżej art. 50 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Są tam wskazane wyłącznie czynności, których dokonywanie przez licencjobiorcę ma bezpośrednio na celu zarobkowanie. Z całą pewnością korzystanie z podsumowania badań taką czynnością nie jest.

Co więcej, w przedmiotowych umowach wynagrodzenie należne Wiodącemu Rejestrującemu nie jest w żaden sposób zależne od udzielonych przez niego pól eksploatacji (gdyż po pierwsze nie są w niej w ogóle wskazane pola eksploatacji w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych), co stanowi jeden z wyróżników umowy licencyjnej w świetle przepisu art. 45 ww. ustawy.

Mając to na uwadze, Wnioskodawca wskazuje, że również z tego względu przedmiotowej należności nie można uznać za licencję w rozumieniu art. 41 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, a świadczenia przez niego uiszczanego za należność licencyjną w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie Wnioskodawca nie ma prawa do przeniesienia praw udzielonych mu przez Wiodącego Rejestrującego. Prawa mu udzielone są niewyłączne i bezterminowe. Polegają one wyłącznie na korzystaniu z informacji i sprawozdań z badań dotyczących zarejestrowanej w ECHA substancji. Wnioskodawca korzysta z nich wyłącznie na własny użytek, a nie w celach komercyjnych. Ponieważ zezwolenie na to korzystanie jest związane z partycypacją w kosztach tych badań, uprawnione jest stwierdzenie, że należność uiszczana przez Spółkę nie jest przychodem z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Znajduje to potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 27 lipca 2010 r., Znak: IBPBI/2/423-629/10/BG, zajął stanowisko, zgodnie z którym gdy dany podmiot „nabywa prawa do użytkowania programów komputerowych na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tych programów, (to) nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania praw do używania praw autorskich, a zatem płatności dokonywane przez Uczelnię na rzecz kontrahentów zagranicznych z USA, Niemiec, Holandii, Francji, Wielkiej Brytanii nie będą objęte dyspozycją art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że podmiot polski (Uczelnia) dokonujący wypłaty takich należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego, jak również nie ma on obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji podmiotów zagranicznych, od których dokonuje zakupu programów komputerowych wyłącznie na własne potrzeby”.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należy dojść do wniosku, że świadczenia uiszczanego przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego nie sposób przypisać do żadnego ze źródeł przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co w sposób jednoznaczny przesądza o tym, że świadczenie to nie może być opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W obecnym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) oraz prawnym wskazane jest stwierdzenie, że uiszczane przez nią świadczenie jest świadczeniem, które nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2.2 Przychody z tytułu usług niematerialnych

Mając na uwadze, iż analizowana umowa SIEF nie jest umowa licencyjną, rozstrzygnięcia wymaga dodatkowo czy jest to umowa usługowa z zakresu usług niematerialnych, czyli usług, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki, z całego ustawowego katalogu usług niematerialnych komentarza wymaga jedynie możliwość kwalifikacji wypłacanych należności jako przychodów ze świadczeń doradczych lub przychodów z zarządzania i kontroli.

Takiemu zakwalifikowaniu przeczy w sposób oczywisty zakres obowiązków Wiodącego Rejestrującego wynikający z opisywanych w stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) umów. W żaden sposób nie można uznać, że polegają one na doradzaniu Współrejestrującym bądź też zarządzaniu procesami gospodarczymi.

Zgodnie bowiem z poglądami doktryny w przypadku usług o charakterze konsultingowym dochodzi do udzielenia konkretnych, indywidualnych wskazówek odnośnie do usprawnienia pewnych procedur, wdrożenia pewnych udoskonaleń (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).

Zgodnie zaś z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Finansów wydanym odnośnie pojęć zawartych w art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (które to pojęcia są w części tożsame z pojęciami użytymi w art. 21 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będącymi przedmiotem niniejszej analizy) podobnie jak w przypadku usług doradczych, usługi zarządzania i kontroli mogą dotyczyć różnorodnych sfer funkcjonowania przedsiębiorstwa. Tym samym charakteryzują się one niedookreślonością przedmiotu tych usług. Usługi tego rodzaju są zatem skalsyfikowane w odrębnych grupowaniach PKWiU 2015. Do „usług zarzadzania i kontroli”, o których mowa w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można w szczególności zaliczyć następujące usługi wymienione we wskazanej klasyfikacji statystycznej 69.20.40.0 - Usługi zarządzania masą upadłościową, 70.10.10.0 - Usługi firm centralnych (head offices) i holdingów, z wyłączeniem holdingów finansowych. Grupowanie to obejmuje usługi firm centralnych (head offices) i holdingów w zakresie kontrolowania i zarządzania innymi spółkami lub przedsiębiorstwami i 70.22.17.0 - Usługi zarządzania procesami gospodarczymi.

W przedmiotowej sprawie Wiodący Rejestrujący jest powołany do wyświadczenia konkretnej usługi polegającej na zebraniu informacji, stworzeniu i złożeniu WDR. Usługa taka zasadniczo obejmuje analizę dostępnych danych o substancjach i opracowanie konkretnej dokumentacji rejestracyjnej. Jedynie w sensie potocznym jest to zarządzanie procesem składania WDR. Jednak okoliczność, że w nazwie danej usługi występuje słowo „zarządzanie” lub „administrowanie” nie może przesądzać o tym, że dana usługa mieści się w katalogu usług z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Każda usługa może w sobie zawierać pewne elementy doradztwa czy zarządzania, jednak nie zawsze jest to ich głównym, przeważającym celem. Zdaniem Spółki, nie sposób kierując się analizą językową uznać, by czynności Wiodącego rejestrującego można było zakwalifikować jako usługi doradcze czy zarządzania.

W tym sensie, usługa ta jest raczej podobna do usług z zakresu badań i analiz technicznych (tak np. kwalifikowane są usługi polegające na sporządzaniu świadectw charakterystyki energetycznej budynków). Odnośnie tego rodzaju usług Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 14 sierpnia 2008 r., (winno być: Znak: ILPB3/423-302/08-3/DS) stwierdził, że „Usługi w zakresie badań i analiz technicznych świadczone przez podmiot zagraniczny nieposiadający zakładu na terytorium Polski na rzecz polskiej Spółki, nie spełniają dyspozycji świadczeń wymienionych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy. Pomimo, iż w powyższym przepisie poprzez sformułowanie „świadczenia o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog tych świadczeń, nie można jednak przyjmować, iż obejmuje on wszystkie pozostałe usługi w nim nie wymienione”.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w przedmiotowych pojęciach nie mieści się stworzenie na zlecenie dokumentacji rejestracyjnej. W przedmiotowym stanie faktycznym (winno być: stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym) nie dochodzi do udzielenia jakichkolwiek wskazówek czy porad. Ponadto, nie jest też możliwe zakwalifikowanie do jakiegokolwiek ze świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przeprowadzania całego procesu pełnej rejestracji substancji wraz z ponoszeniem z tego tytułu wszelkich niezbędnych kosztów.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle treści art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest wymagane posiadanie przez Spółkę certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego w celu niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od dokonywanych płatności niemieszczących się w zakresie przedmiotowym art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Brak opodatkowania opisywanych należności a konieczność przedstawienia certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego

Zgodnie z art. 26 ust. 1 zd. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Treść powołanego wyżej przepisu wprost wskazuje, że udokumentowanie siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym przez niego certyfikatem rezydencji konieczne jest jedynie dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

Należy wskazać, że w przedmiotowej sytuacji nie sposób jest przypisać uiszczanego świadczenia do żadnej z należności wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z czym obowiązek podatkowy w stosunku do tej należności w ogóle nie powstaje. Jak było wskazywane wcześniej, nie jest to także możliwe w stosunku do przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W ocenie Wnioskodawcy, niepowstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sposób oczywisty świadczy o tym, że w obowiązującym stanie prawnym nie jest wymagane przedstawianie certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego, ponieważ jest to wymagane wyłącznie w sytuacji zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W odniesieniu do treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Z treści wyżej przytoczonych przepisów art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że przychody z tytułu usług wchodzących w skład całego procesu certyfikacji wyrobów, o którym mowa we wniosku nie zostały w nim literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „u źródła”, jak również nie sposób uznać je za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu tych usług nie są objęte zakresem przedmiotowym ww. przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W myśl art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

-sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b (art. 26 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Natomiast, na podstawie art. 26 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec powyższego, nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikające z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, o których mowa we wniosku, nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, Wnioskodawca uiszczając należności na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikające z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, w przypadku uiszczania przez Spółkę należności na rzecz Wiodącego Rejestrującego, wynikających z tytułu partycypacji w kosztach pełnej rejestracji, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie będzie miała obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji Wiodącego Rejestrującego warunkującego niepobranie „podatku u źródła”.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin