Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.749.2019.2.OS
z 3 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2019 r. (data wpływu 21 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest nieprawidłowe,
  

• opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży wyposażenia budynku według stawki 23% – jest prawidłowe,

• obowiązku dokonania korekty VAT od sprzedawanych składników majątku w postaci wyposażenia hotelu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy,
  

• opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży wyposażenia budynku według stawki 23%,
  

• obowiązku dokonania korekty VAT od sprzedawanych składników majątku w postaci wyposażenia hotelu.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz doprecyzowania zakresu pytania nr 3.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Firma Wnioskodawcy będąca czynnym podatnikiem VAT zajmuje się działalnością hotelarską w oparciu o posiadane dwa budynki hotelowe, jeden w … drugi w …, we władanie których weszła 31 października 2014 roku, kiedy to wniesiono do niej zorganizowaną część przedsiębiorstwa (ZCP), co zostało udokumentowane aktem notarialnym ...

Jednym ze składników majątkowych składających się na ZCP był budynek wolnostojący, dom wczasowy IV kondygnacyjny, podpiwniczony, kryty papą o kubaturze 6916m3, posadowiony na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa w …, ujęty w ewidencji środków trwałych podlegający amortyzacji. W budynku tym przez cały czas od chwili wejścia w jego posiadanie prowadzona jest działalność hotelowa. W okresie od 31 października 2014 roku do chwili obecnej nie ponoszono nakładów na jego ulepszenie.

W najbliższej przyszłości Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży tego budynku wraz z wyposażeniem.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

W odpowiedzi na pytanie: „Należy jednoznacznie wskazać, jakie elementy majątku, wartości niematerialne i prawne, umowy oraz inne składniki będą przedmiotem sprzedaży?”, Wnioskodawca wskazał:

Ad. 1.

Przedmiotem sprzedaży będzie budynek wolnostojący, dom wczasowy IV kondygnacyjny, podpiwniczony, kryty papą o kubaturze 6916m3, posadowiony na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa w …, ujęty w ewidencji środków trwałych, podlegający amortyzacji oraz wyposażenie hotelu takie jak : meble, łóżka, krzesła, dywany, pościel, wyposażenie kuchni, restauracji itp. co zostanie dokładnie wyspecyfikowane w akcie notarialnym jeśli planowana transakcja dojdzie do skutku.

W odpowiedzi na pytanie: „Należy jednoznacznie wskazać, jakie elementy majątku, wartości niematerialne i prawne, umowy oraz inne składniki nie będą przedmiotem transakcji sprzedaży?”, Wnioskodawca wskazał”

Ad. 2. W założeniu budynek sprzedawany będzie z pełnym wyposażeniem „tak jak stoi”, ale nie będą przedmiotem sprzedaży żadne wartości niematerialne i prawne, umowy oraz inne składniki.

Ad. 3. Przedmiot transakcji nie będzie stanowił przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 Kodeksu Cywilnego, o którym mowa w pytaniu, ponieważ jej przedmiotem nie będzie sprzedaż :

1. oznaczenia je indywidualizującego (nazwy przedsiębiorstwa)
2. praw rzeczowych do nieruchomości
3. praw wynikających z umów najmu i dzierżawy nieruchomości
4. wierzytelności, praw z papierów wartościowych i środków pieniężnych
5. koncesji, licencji i zezwoleń
6. patentów ani innych praw własności przemysłowej
7. majątkowych praw autorskich i majątkowych praw pokrewnych
8. tajemnic przedsiębiorstwa
9. ksiąg i dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej
   
   

Ad. 4. Tak, przedmiot transakcji posiada potencjalną zdolność do działania jako samodzielne przedsiębiorstwo, oczywiście przy założeniu, że jego nabywca poczyni określone nakłady na jego uruchomienie, ponieważ sam budynek i wyposażenie są do tego niewystarczające.

Ad. 5. Biorąc pod uwagę fakt, że sprzedawany będzie jedynie budynek wraz ze znajdującym się w nim wyposażeniem, bez należności, bez zobowiązań, ani też pracowników, bez znaczenia pozostaje fakt, ze potencjalnie mógłby stanowić samodzielny byt.

1. nigdy nie był wyodrębniony organizacyjnie na bazie żadnego dokumentu typu: statut, regulamin, lub inny akt o podobnym charakterze.
2. ewidencja zdarzeń gospodarczych zapewniała ustalenie przychodów i kosztów przypadających na ten obiekt z uwagi na potrzebę ustalenia jego opłacalności. Jeśli chodzi o należności i zobowiązania nie prowadzono ewidencji, z której wynikałaby kwota przypadająca na ten obiekt, aczkolwiek byłoby to możliwe. Biorąc jednak pod uwagę, że są to elementy, które nawet, jeśli będą istniały to nie przejdą na kupującego.
3. przedmiot transakcji nie będzie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jako, że sprzedawany będzie jedynie budynek wraz ze znajdującym się w nim wyposażeniem bez jakichkolwiek wartości niematerialnych i prawnych bez należności i zobowiązań oraz ksiąg.
   
   

Ad. 6. Tak jak już wcześniej zaznaczono nie podlegają sprzedaży składniki niematerialne ani też zobowiązania. Co oznacza, że przedmiot sprzedaży nie będzie stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego określone zadania gospodarcze.

Ad. 7. Oczywiście bardzo prawdopodobne jest, że kupujący będąc w posiadaniu budynku wraz z jego wyposażeniem będzie miał możliwość utworzenia niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego określone zadania gospodarcze. Aby jednak tego dokonać musi zatrudnić zespół ludzi, znaleźć potencjalnych klientów oraz dostawców, bez których tego zadania nie jest w stanie zrealizować, na co potrzebne jest zaangażowanie czasu i dodatkowego kapitału.

Ad. 8. Na dzień składania wniosku oraz niniejszych wyjaśnień brak jest konkretnego nabywcy, trudno więc jednoznacznie ustosunkować się do zadanego pytania, można jedynie zakładać, i jest to wysoce prawdopodobne, że potencjalny nabywca będzie chciał prowadzić działalność do której zarówno budynek i jego wyposażenie są przystosowane.

Ad. 9. W związku z tym, że na dzień dzisiejszy brak jest konkretnego nabywcy nie można mówić o żadnych znanych Wnioskodawcy okolicznościach ani działaniach przez niego podejmowanych.

W odpowiedzi na pytanie: „Jakie umowy przejdą na nabywcę w związku ze sprzedażą nieruchomości, a jakie nie?”, Wnioskodawca wskazał:

Ad. 10. Przedmiotem planowanej transakcji jest jedynie budynek wraz z jego wyposażeniem, żadne umowy nie będą przechodziły na nabywcę.

Ad. 11. Budynek, którego sprzedaż jest planowana wykorzystywany jest do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Ad. 12. Zarówno budynek jak też i część posiadanego w chwili obecnej wyposażenia została nabyta w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ad. 13. W trakcie funkcjonowania obiektu, począwszy do listopada 2014 roku do chwili obecnej, dokonywano zakupów wyposażenia. Zakupy te dokonywane były generalnie od podatników będących podatnikami o których mowa w art. 15 u.p.t.u.

Ad. 14. Wyposażenie budynku o którym mowa we wniosku nie stanowi towarów w rozumieniu art. 120 ust. 1 -4 u.p.t.u.

Ad. 15. Wyposażenie było nabywane w celu prowadzenia działalności hotelowej.

Ad. 16. Jeśli chodzi o wyposażenie nabyte w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa to nie można mówić o jakimkolwiek prawie do odliczenia VAT, ponieważ transakcja nie podlegała VAT, jeśli chodzi o wyposażenie nabywane w późniejszym okresie na podstawie faktur VAT, to tak odliczenie przysługiwało.

Ad. 17. Budynek został wybudowany w latach 80 - tych poprzedniego stulecia, jako ośrodek wypoczynkowy firmy ... Wnioskodawca próbował znaleźć w Starostwie w … informację na temat daty oddania do użytkowania lub daty pozwolenia na budowę - niestety podjęte przez Wnioskodawcę starania spełzły na niczym. Dane te są na dzień dzisiejszy nie do uzyskania.

Ad. 18. Część wyposażenia została oddana do użytkowania przed 31 października 2014 roku, przez poprzedniego właściciela natomiast przez spółkę Wnioskodawcy w dacie aktu notarialnego wnoszącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa, część natomiast była kupowana i oddawana do użytkowania przez spółkę Wnioskodawcy począwszy od 1 listopada 2014 roku do chwili obecnej.

Ad. 19. Pytanie 3, zadane przez Wnioskodawcę we wniosku o interpretację dotyczy planowanej sprzedaży budynku i wyposażenia co zostało uszczegółowione przez Wnioskodawcę w części zawierającej stanowisko na ten temat. Oczywiście pytanie w zakresie korekty VAT naliczonego dotyczące budynku, jako, że VAT naliczony nie wystąpił zostało zadane niezręcznie, trudno bowiem dokonywać korekty czegoś, czego nie było. Zatem w tej części pytanie Wnioskodawca wycofuje.

Ad. 20. Według wiedzy Wnioskodawcy budynek ten jest trwale związany z gruntem, inaczej nie przetrwałby tyle lat.

Ad. 21. Tak, budynek mający być przedmiotem sprzedaży stanowi środek trwały o wartości początkowej przekraczającej 15 000,00 PLN.

Ad. 22. Jeśli chodzi o wyposażenie to kilka sztuk stanowi środki trwałe o wartości przekraczającej 15000,00 PLN.

Ad. 23. Część wyposażenia stanowią środki trwałe o wartości nieprzekraczającej 15 000,00 PLN.

Ad. 24. Budynek mający być przedmiotem sprzedaży zaliczony jest do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Ad. 25 Część wyposażenia zaliczona jest do środków trwałych podlegających amortyzacji, sprzedawane będzie również wyposażenie nisko cenne niepodlegające obowiązkowi ewidencjonowania.

Ad. 26 i Ad 27. Z uwagi na fakt, że jest już połowa lutego 2020 roku, raczej mało prawdopodobne jest dokonanie transakcji przed 31 marca b.r.

Ad. 28. W zakresie kupna budynku wraz z wyposażeniem przez poprzedniego właściciela VAT nie był odliczany, ponieważ dokonano zakupu od osoby fizycznej, która w akcie notarialnym oświadczyła, że z tytułu tej transakcji nie jest podatnikiem podatku VAT. Jeśli chodzi o wyposażenie kupowane w okresie późniejszym VAT był odliczany o ile zakup był udokumentowany fakturą VAT.

Ad. 29. Poprzedni właściciel:

1. poniósł wydatki na ulepszenie budynku w roku 2008, nie przekroczyły one jednak 30% jego wartości początkowej a zatem nie doszło do kolejnego pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy,
2. w stosunku do tych wydatków miał prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o VAT naliczony jako, że budynek ten wykorzystywany był do czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez cały czas władania nim przez poprzedniego właściciela.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy:

• sprzedaż tego budynku może korzystać ze zwolnienia w VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?
  

• sprzedaż wyposażenia będzie opodatkowana stawką podstawową?
  

• w związku z tym na spółce ciąży obowiązek dokonania korekty VAT naliczonego odliczonego z chwilą wejścia w posiadanie sprzedawanych składników majątku ?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Analizując treść przepisów zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług wymienionych, poniżej zarząd spółki doszedł do wniosku, że w zakresie sprzedaży budynku hotelowego, o którym mowa powyżej, spółce przysługuje zwolnienie od VAT, jako, że jest jego posiadaczem od czterech lat i nie dokonywała żadnych nakładów na jego ulepszenie a zatem warunki do zastosowania zwolnienia zawarte w przytoczonych poniżej przepisach zostały spełnione. Art. 43. ust. 1 pkt 10 u.p.t.u w brzmieniu „zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy :
   1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
      
   2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata
   Art. 2 pkt 14 u.p.t.u w brzmieniu zmienionym ustawą z dnia 4 lipca 2019 Dz. U. 2019 poz. 1520, a obowiązujący do dnia 1 września 2019 r. „Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o: pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:
   1. wybudowaniu lub
      
   2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej;
   
   
2. W zakresie sprzedaży pozostałych składników majątku stanowiących wyposażenie hotelu, które to składniki zostaną dokładnie wyszczególnione na dokumencie sprzedaży ciąży na spółce obowiązek zastosowania podstawowej stawki podatku VAT, w związku z faktem, że nie spełniają warunków do uznania ich za towary używane zdefiniowane w ustawie w art. 43 ust. 1 pkt oraz w art. 120 ust. 1 pkt 4.
   
3. Zdaniem spółki, nie ciąży na niej obowiązek dokonywania korekty naliczonego podatku VAT, jako, że:
   1. przy nabyciu budynku stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku nie odliczano podatku VAT, ponieważ czynność nie podlegała podatkowi VAT w związku z czym podatek VAT naliczony nie wystąpił.
      
   2. w zakresie sprzedawanego wyposażania, które jest objęte podstawową stawką podatku VAT nie ma podstaw do dokonywania korekty jako, że nie nastąpiła zmiana przeznaczenia.
      
      

Zostało ono zakupione w celu wykonywania czynności opodatkowanych i ramach takich czynności zostanie zbyte.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest nieprawidłowe,

• opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży wyposażenia budynku według stawki 23% – jest prawidłowe,

• obowiązku dokonania korekty VAT od sprzedawanych składników majątku w postaci wyposażenia hotelu – jest prawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy, wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś, to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie ustawodawca przewidział możliwość wyłączenia stosowania przepisów ustawy. Jak wskazuje bowiem art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwo”, należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 55^¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Natomiast art. 2 pkt 27e ustawy stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
  

• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
  

• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  

• zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
  
  

Jednocześnie należy wskazać, że przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, czy też zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy istotny jest zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Z okoliczności sprawy wynika, że Firma Wnioskodawcy będąca czynnym podatnikiem VAT zajmuje się działalnością hotelarską w oparciu o posiadane dwa budynki hotelowe, we władanie których weszła 31 października 2014 roku, kiedy to wniesiono do niej zorganizowaną część przedsiębiorstwa (ZCP). Przedmiotem sprzedaży nie będą żadne wartości niematerialne i prawne, umowy oraz inne składniki. Przedmiot transakcji nie będzie stanowił przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 Kodeksu Cywilnego. Sprzedawany będzie jedynie budynek wraz ze znajdującym się w nim wyposażeniem, bez należności, bez zobowiązań, ani też pracowników. Przedmiot sprzedaży nigdy nie był wyodrębniony organizacyjnie na bazie żadnego dokumentu typu: statut, regulamin, lub inny akt o podobnym charakterze. Ewidencja zdarzeń gospodarczych zapewniała ustalenie przychodów j kosztów przypadających na ten obiekt z uwagi na potrzebę ustalenia jego opłacalności. Jeśli chodzi o należności i zobowiązania nie prowadzono ewidencji, z której wynikałaby kwota przypadająca na ten obiekt. Przedmiot transakcji nie będzie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jako, że sprzedawany będzie jedynie budynek wraz ze znajdującym się w nim wyposażeniem bez jakichkolwiek wartości niematerialnych i prawnych bez należności i zobowiązań oraz ksiąg. Przedmiot sprzedaży nie będzie stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego określone zadania gospodarcze.

W świetle przywołanych przepisów prawa i okoliczności sprawy planowana transakcja nie będzie sprzedażą przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Nie dojdzie więc do zastosowania wyłączenia spod przedmiotowego zakresu opodatkowania przewidzianego w art. 6 pkt 1 ustawy. Transakcja ta stanowić będzie odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia od podatku VAT dostawy budynku.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przywołać przepis art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

• grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),
  

• budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),
  

• części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).
  
  

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Zgodnie z § 2 cyt. przepisu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl § 3 powołanej normy, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży ma być wyłącznie wolnostojący budynek wraz z wyposażeniem, posadowiony na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa. W założeniu budynek sprzedawany będzie z pełnym wyposażeniem „tak jak stoi”, ale nie będą przedmiotem sprzedaży żadne wartości niematerialne i prawne, umowy oraz inne składniki. Z okoliczności sprawy nie wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie również grunt na którym posadowiony jest budynek, który nie stanowi własności Wnioskodawcy. W świetle powyższego skoro – jak wskazał Wnioskodawca – przedmiotem planowanej transakcji jest jedynie budynek wraz z jego wyposażeniem, to należy przyjąć, że przedmiotem sprzedaży będą nakłady poniesione na obcym gruncie.

Mając na uwadze powyższe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy należy stwierdzić, że budynek nie może być przedmiotem obrotu prawnego niezależnie od nieruchomości, na której jest położony.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową.

W świetle powołanych przepisów należy zwrócić uwagę, że nakłady w postaci budynku, nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części). Zatem przedmiotem zbycia będą ww. nakłady stanowiące inwestycję na cudzym gruncie. Przedmiotowe nakłady nie stanowią odrębnej rzeczy, a jedynie skutkują one powstaniem po stronie Wnioskodawcy roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to nie stanowi natomiast prawa rzeczowego, a jedynie prawo o charakterze zobowiązaniowym, uprawniające do żądania zwrotu kosztów nakładów. Tym samym prawo to nie może również stanowić towaru w rozumieniu ustawy. W konsekwencji, w przypadku zbycia nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem należy przyjąć, że przeniesienie nakładów poniesionych w obcym środku trwałym nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar.

Niemniej jednak podmiot, który dysponuje pewnym prawem w postaci nakładów, może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z uwagi na powyższe unormowania, odpłatna czynność zbycia nakładów, jako sprzedaż za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy przewidział zwolnienie od podatku VAT wyłącznie dla dostawy towarów w postaci budynków, budowli lub ich części.

Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotem planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży będzie prawo majątkowe stanowiące nakłady inwestycyjne na cudzym gruncie (budynek wolnostojący) traktowane jako odpłatne świadczenie usług, to czynność ta nie jest objęta przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zatem czynność ta nie będzie zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy sprzedaży budynku, jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do dostawy wyposażenia wskazać należy, że z okoliczność sprawy wynika, że Wnioskodawca wykorzystuje wyposażenie budynku do wykonywania czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności hotelowej. Wnioskodawca od nabytego wyposażenia w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie odliczył podatek VAT. Natomiast jeżeli chodzi o wyposażenie kupowane w okresie późniejszym VAT był odliczany o ile zakup był udokumentowany fakturą. Wyposażenie budynku o którym mowa we wniosku nie stanowi towarów w rozumieniu art. 120 ust. 1 -4 ustawy.

Mając na uwadze w ww. przepisy prawa podatkowego w pierwszej kolejności należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy wyposażenia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności wskazać należy, że przedmiotowej sprawie nie został spełniony przynajmniej jeden z warunków uprawniający do zastosowania zwolnienia wskazanego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, a mianowicie Wnioskodawca nie wykorzystuje wyposażenia budynku będącego przedmiotem sprzedaży wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT.

Wobec powyższego należy uznać, że posiadane towary (ruchomości) stanowiące u Wnioskodawcy wyposażenie budynku, w którym Wnioskodawca prowadzi działalność hotelarska opodatkowaną podatkiem VAT, nie służy Wnioskodawcy wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT. Zatem Wnioskodawca przy sprzedaży towarów stanowiących przedmiotowe wyposażenie (ruchomości), nie będzie miał prawa zastosować zwolnienia z podatku VAT zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż przedmiotowego wyposażenia podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży wyposażenia budynku według stawki 23%, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do obowiązku dokonania korekty VAT od sprzedawanych składników majątku w postaci wyposażenia hotelu, należy wskazać, że zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy.

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Równocześnie należy zauważyć, że przepisy art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odsyłają do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów i usług oraz dokonania ewentualnej korekty tego odliczonego bądź nieodliczonego podatku w przypadku późniejszej zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług lub zmiany sposobu wykorzystania.

Z okoliczności wniosku wynika, że wyposażenie hotelu jest wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT w ramach prowadzonej działalności hotelowej. Natomiast sprzedaż przedmiotowego wyposażenia, jak wyżej wskazano, opodatkowana będzie podatkiem od towarów i usług według stawki 23%.

W konsekwencji, w świetle art. 91 ust. 6 ustawy, należy przyjąć, że dalsze wykorzystanie przedmiotowego wyposażenia jest związane z czynnościami opodatkowanymi.

Zatem skoro, nie nastąpi zmiana przeznaczenia wykorzystywania przedmiotowego wyposażenia, to w konsekwencji w tym zakresie, nie nastąpi konieczność korekty podatku naliczonego.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku ze sprzedażą wyposażenia hotelu, nie będzie miał prawa do dokonania korekty podatku naliczonego w oparciu o przepisy art. 91 ww. ustawy, ponieważ nie nastąpi zmiana przeznaczenia tego wyposażenia.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku dokonania korekty VAT od sprzedawanych składników majątku w postaci wyposażenia hotelu, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć jednak należy, że – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751) – przepisy art. 2 pkt 15. 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2. 2a, 12, 12c-12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się od dnia 1 kwietnia 2020 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 7 ust. 2 powołanej powyżej ustawy, w okresie od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 2, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załącznika nr 2. załącznika nr 3, z wyłączeniem poz. 72-75, załącznika nr 10, z wyłączeniem poz. 32-35, oraz załącznika nr 12 do ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Zatem od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. stosuje się wyżej powołane przepisy ustawy i załącznik nr 3 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 października 2019 r.

Ponadto powołaną wyżej ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw wprowadzono do ustawy o podatku od towarów i usług rozdział la dotyczący Wiążącej Informacji Stawkowej (art. 1 pkt 8 tej ustawy). Zgodnie z art. 18 pkt 2 tej ustawy, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 listopada 2019 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 7 lit. g oraz pkt 8 w zakresie art. 42c, które wchodzą w życie z dniem 1 kwietnia 2020 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 4 ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, WIS wydana przed dniem 1 kwietnia 2020 r. wiąże organy podatkowe wobec podatnika, dla którego została wydana w odniesieniu do towaru będącego przedmiotem dostawy, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonanych po dniu 31 marca 2020 r. oraz usługi, która została wykonana po tym dniu. z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3.

W myśl art. 14b § 1a ustawy Ordynacja podatkowa, w zakresie objętym wiążącymi informacjami stawkowymi, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie wydaje się interpretacji indywidualnych.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte zakresem pytań wskazanych we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z póżn. Zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.