Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.600.2019.4.JK3
z 6 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 17 stycznia 2020 r. (data nadania 17 stycznia 2020 r., data wpływu 21 stycznia 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. organu z dnia 3 stycznia 2020 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.482.2019.2.JC, Nr 0114-KDIP3-2.4011.600.2019.2.JK3 (data doręczenia 15 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 3 stycznia 2020 r. (data nadania 3 stycznia 2020 r., data doręczenia 15 stycznia 2020 r.) Nr 0114-KDIP2-1.4010.482.2019.2.JC, Nr 0114-KDIP3-2.4011.600.2019.2.JK3, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 17 stycznia 2020 r. (data nadania 17 stycznia 2020 r., data wpływu 21 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca („Spółka”) jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech.

Spółka zawrze ze spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce, zarejestrowaną w Polsce jako podatnik VAT czynny, umowę, na podstawie której zobowiąże się do:

• wyprodukowania, dostarczenia i zainstalowania dwóch linii montażowych do montażu akumulatorów samochodowych,
• utrzymywania i konserwacji powyższych linii.
  
  

Przedmiotem świadczenia Spółki jest dostawa z montażem w rozumieniu przepisów o VAT. Będzie ona miała miejsce w Polsce (linie montażowe zostaną zamontowane w fabryce znajdującej się w Polsce). Prace na terytorium Polski rozpoczną się najprawdopodobniej w drugim kwartale 2020 r.

W związku z realizacją projektu, w Polsce będą przebywać pracownicy Spółki (niemieccy rezydenci podatkowi). Niektórzy z nich będą obecni w Polsce przez okres kilku tygodni, inni przez okres kilku miesięcy, jeszcze inni przez okres roku lub dłużej. Spółka przewiduje, że ogółem, prace realizowane w Polsce będą trwały ponad 12 miesięcy Po zakończeniu prac, pracownicy Spółki będą co jakiś czas przyjeżdżać do Polski w celu wykonywania prac utrzymaniowych i konserwacyjnych. Obecnie Spółka nie jest w stanie przewidzieć jak często prace te będą wykonywane.

W czasie trwania projektu, Spółka będzie dysponować na terenie Polski zasobami technicznymi służącymi jego realizacji, tj. będzie utrzymywać sprzęt służący wykonywaniu prac instalacyjnych oraz montażowych.

W celu realizacji projektu Spółka będzie nabywała usługi i towary od innych podmiotów. Tytułem przykładu, Spółka będzie nabywała usługi od:

• podmiotów polskich (tj. od podmiotów z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce, będących podatnikami VAT, zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni oraz jako podatnicy VAT-UE) np. usługi księgowe oraz
• podmiotów zagranicznych (tj. od podmiotów niemających siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, będących podatnikami podatku od wartości dodanej, zarejestrowanych jako podatnicy VAT w innych państwach Unii Europejskiej) np. usługi związane z uruchamianiem linii montażowych.
  
  

Spółka nie zamierza wynajmować w Polsce żadnych powierzchni biurowych ani magazynowych.

Wskazany projekt jest jedynym projektem realizowanym przez Spółkę na terenie Polski. W przeszłości (co najmniej w okresie ostatnich 4-5 lat) Spółka nie brała udział w żadnych projektach na terytorium Polski. Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie realizowała inne projekty w Polsce, ale nie jest to pewne. W szczególności, Spółka nie zawarła, ani nie jest w trakcie negocjowania innych umów dotyczących prac, które miałyby być wykonywane w Polsce.

W związku z realizacją projektu, Spółka nie podejmuje działań mających ułatwić jej prowadzenie innych projektów w Polsce. W szczególności, Spółka nie gromadzi materiałów lub sprzętu, które miałyby zostać wykorzystane w przyszłości przy realizacji innych transakcji. Czynności podejmowane w Polsce przez Spółkę służą tylko realizacji opisywanego projektu. Wszystkie decyzje biznesowe dotyczące analizowanego projektu podejmowane są przez centralę znajdującą się w Niemczech. W Polsce nie działają osoby upoważnione do zawierania umów w imieniu Spółki. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny. Rok podatkowy Spółki trwa od 1 lipca do 30 czerwca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z realizacją opisanego projektu, w Polsce powstanie zakład Spółki w rozumieniu przepisów UPO z uwagi na plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne trwające dłużej niż przez okres 12 miesięcy?
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka zwraca się z pytaniem, kiedy powstanie obowiązek wpłacania przez Spółkę zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych?
3. Za jaki okres Spółka powinna złożyć pierwsze zeznanie roczne w podatku dochodowym od osób prawnych?
4. Od kiedy Spółka jest uprawniona do pobierania i wpłacania, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz pracowników pracujących przy realizacji projektu w Polsce?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania Nr 4 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania Nr 1, 2 i 3 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 4

Zdaniem Spółki, od początku realizacji projektu w Polsce jest ona uprawniona do pobierania i wpłacania, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz pracowników pracujących przy realizacji projektu w Polsce.

Zgodnie z art. 31 Ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei na podstawie art. 44 ust. 1a pkt 1 Ustawy o PIT podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Powyższe przepisy nie regulują w sposób jednoznaczny zasad poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku pracowników zatrudnionych przez spółkę zagraniczną prowadzącą działalność w Polsce poprzez zakład w rozumieniu UPO.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników od początku realizacji projektu w Polsce.

Na podstawie art. 15 ust. 2 lit. c UPO, dochody pracowników Spółki (niemieckich rezydentów podatkowych) z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, których wynagrodzenie jest ponoszone przez zakład, który Spółka posiada w Polsce, podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Spółka będzie posiadać w Polsce zakład w rozumieniu UPO. Jakkolwiek ukonstytuuje się on dopiero po upływie 12 miesięcy prac w Polsce, ale nie uniemożliwia to pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników już od początku prac. Już od pierwszego dnia prac w Polsce, Spółka może być traktowana jako „zakład pracy” w rozumieniu art. 31 Ustawy o PIT.

Warto zauważyć, że nieuzasadnione byłoby twierdzenie, że ciążące na Spółce obowiązki płatnika podatku „uaktywniają” się dopiero z chwilą powstania zakładu (po upływie 12 miesięcy od rozpoczęcia prac). Taki pogląd skutkowałby koniecznością samodzielnego rozliczania podatku przez pracowników do dnia upływu owego 12-miesięcznego okresu, a następnie konieczne byłoby „przejęcie” obowiązków w zakresie poboru i wpłaty zaliczek na podatek przez Spółkę. Mogłoby to również prowadzić do konieczności korekt uprzednich rozliczeń w zakresie zaliczek na podatek. Takie rozwiązanie nie tylko nie znajdowałoby oparcia w treści polskich przepisów podatkowych, ale dodatkowo nadmiernie komplikowałoby rozliczenia w zakresie poboru podatku.

Spółka uważa zatem, że jest uprawniona do działania jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych od początku realizacji projektu w Polsce. Tytułem przykładu, jeżeli prace instalacyjne w Polsce rozpoczną się w maju 2020 r. i Spółka wypłaci pracownikom w maju 2020 r. pierwsze wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce, Spółka może jako płatnik pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych wynagrodzeń i wpłacić je na rachunek organu podatkowego w czerwcu 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z art. 3 ust. 2b ww. ustawy wynika, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogół praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Stosownie do art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (spółka niemiecka) deleguje zatrudnione osoby (swoich pracowników) do pracy w Polsce. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 1982 r., Nr 17, poz. 127).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (dalej: umowa polsko-niemiecka), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do ust. 2 bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
   
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
   
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracownika zagranicznego, który nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania (Niemcy), chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski.

Natomiast ust. 2 tego przepisu, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika zagranicznego z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Niemczech, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika pracownika zagranicznego (w Niemczech).

Z art. 5 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej wynika, że plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy. Przekroczenie terminu określonego w umowie oznacza, że zakład istniał od samego początku (tj. od dnia rozpoczęcia budowy), a nie od momentu przekroczenia 12 miesięcy.

Zatem jeżeli pracodawca zagraniczny prowadzi na terytorium działalność poprzez położony na jej terytorium zakład i wynagrodzenie jest ponoszone przez ten zakład, płatnik - zagraniczny pracodawca, od wypłaconych wynagrodzeń odprowadza miesięczne zaliczki na podatek dochodowy.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazuje, że jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech. Spółka zawrze ze spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce, zarejestrowaną w Polsce jako podatnik VAT czynny, umowę, na podstawie której zobowiąże się m.in. do wyprodukowania, dostarczenia i zainstalowania dwóch linii montażowych do montażu akumulatorów samochodowych Przedmiotem świadczenia Spółki jest dostawa z montażem. Prace na terytorium Polski rozpoczną się najprawdopodobniej w drugim kwartale 2020 r. Spółka przewiduje, że ogółem, prace realizowane w Polsce będą trwały ponad 12 miesięcy.

Tak więc po przekroczeniu terminu określonego w art. 5 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej prace montażowe podjęte na terytorium Polski przez Wnioskodawcę uznane zostaną za zakład istniejący na terytorium Polski od momentu ich rozpoczęcia.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe, należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c) umowy, nie będzie spełniony. W konsekwencji więc, wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Polsce przez osoby mające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech podlegać będą opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, czyli zarówno w Niemczech, jak i w Polsce. Wnioskodawca natomiast jako płatnik będzie miał obowiązek od początku rozpoczęcia prac instalacyjnych na terytorium Polski, od wypłaconych wynagrodzeń pobierać i odprowadzać miesięczne zaliczki na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31, art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.