Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.15.2020.1.AG
z 5 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2020 r. (data wpływu 7 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego, w przypadku gdy uregulowanie zobowiązania za samochód zostało dokonane poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego, w przypadku gdy uregulowanie zobowiązania za samochód zostało dokonane poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również: Spółka) oraz jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Spółka w przyszłości planuje nabyć samochód osobowy, który będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. Na podstawie umowy między Spółką a zbywcą pojazdu (dalej: Sprzedawca) Spółka planuje uregulować należność za nabyty pojazd poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego w wysokości ceny pojazdu.

Wnioskodawca planuje zapłacić za zobowiązanie poprzez wystawienie weksla własnego zupełnego, którego wartość stanowić będzie wymaganą kwotę należności. Wartość nabytego samochodu osobowego nie przekroczy kwoty 150.000 zł brutto.

Spółka zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego jeśli zapłata za samochód osobowy nastąpiła poprzez wystawienie weksla własnego zupełnego w wysokości wartości samochodu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego jeśli zapłata za samochód osobowy nastąpiła poprzez wystawienie weksla własnego zupełnego w wysokości wartości samochodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Stosownie do wskazanych wyżej przepisów, w ocenie Wnioskodawcy kluczowy dla możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego jeśli zapłata za samochód osobowy nastąpiła poprzez wystawienie weksla własnego zupełnego w wysokości wartości samochodu, jest sposób uiszczenia ceny za zakupiony samochód.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca celowo posłużył się terminem „odpłatnego nabycia”, które oznacza pojęcie szersze niż zapłata np. tylko w formie pieniężnej. W doktrynie przyjmuje się, że weksel może pełnić funkcję płatniczą. Funkcja płatnicza weksla polega na regulowaniu zobowiązań płatniczych poprzez wręczenie weksla zamiast zapłaty z tytułu zawartych transakcji gospodarczych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy zakup samochodu osobowego i uregulowanie należności za niego poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego w wysokości ceny pojazdu na sprzedawcę, upoważnia Wnioskodawcę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje nabyć samochód osobowy, który będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. Na podstawie umowy pomiędzy Spółką a sprzedawcą pojazdu, Spółka planuje uregulować zobowiązanie za pojazd poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego w wysokości ceny pojazdu. Wartość nabytego samochodu nie przekroczy kwoty 150.000 zł. Przedmiotowy samochód Spółka zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zadał we wniosku pytanie dotyczące możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego, w sytuacji gdy uregulowanie zobowiązania wobec sprzedawcy nastąpi poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego w wysokości wartości samochodu.

W doktrynie prawa i orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcie „regulowania zobowiązań” należy interpretować szeroko. Obejmuje ono bowiem każdą dopuszczalną prawnie formę dokonania rozliczenia, której skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. Kodeks cywilny reguluje wyczerpująco sposoby wygaśnięcia zobowiązań między podmiotami prawa cywilnego. Uregulowanie zobowiązania może nastąpić m.in. również poprzez wystawienie i wręczenie weksla własnego.

Instytucja weksla została uregulowana w ustawie z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 160). Weksel emitowany na podstawie przepisów tej ustawy jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego. Jak wynika z art. 101 ww. ustawy, weksel własny to papier wartościowy zawierający bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia w oznaczonym czasie i do rąk osoby wymienionej w wekslu określonej na wekslu sumy pieniężnej.

Wystawiający weksel przyjmuje na siebie odpowiedzialność za to, że zapłaci sumę wymienioną na wekslu. Tak rozumiane zobowiązanie wekslowe ma charakter bezwarunkowy, samodzielny, solidarny osób, które go podpisały i abstrakcyjny (por. Ignacy Rosenbluth – Prawo wekslowe komentarz, Wyd. PiaPrint s.c., Warszawa 1994 r., str. 11). Rozumiany w ten sposób weksel pełni funkcję płatniczą, kredytową, obiegową, gwarancyjną, refinansową (por. Izabela Heropolitańska – op. cit., str. 13-14). Wskazany we wniosku weksel własny jest papierem wartościowym sporządzonym w formie ściśle określonej przez prawo wekslowe, zawierający bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia określonej sumy pieniężnej we wskazanym miejscu i czasie oraz stwarzający odpowiedzialność osób na nim podpisanych. Wystawiając weksel własny wystawca przyjmuje odpowiedzialność za zapłatę sumy wekslowej, tj. za to, że sam ją zapłaci.

Zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą wystawienia i wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego, tj. oderwanego od podstawy gospodarczej, która spowodowała jego wystawienie. Okoliczność, że zobowiązanie wekslowe jest abstrakcyjne nie oznacza jednak, że nie istniała podstawa gospodarcza wystawienia weksla. Weksel pełni różne funkcje gospodarcze, np. płatniczą. Zdaniem W. Opalskiego, funkcja płatnicza polega na możliwości regulowania za pomocą weksla zobowiązań pieniężnych przez wręczanie weksla zamiast zapłaty (T. Komosa, W. Opalski, Prawo wekslowe. Prawo czekowe. Komentarz, Warszawa 1997, str. 15-16).

Uregulowanie zobowiązania przez wręczenie weksla jest możliwe, jeżeli ww. zdarzeniu towarzyszyć będzie zawarcie umowy, zawierającej zgodę na przyjęcie takiej formy otrzymania należności przez sprzedawcę. Jak wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego, uregulowanie przez Wnioskodawcę zobowiązania poprzez wystawienie weksla własnego ma zostać dokonane na podstawie umowy zawartej ze zbywcą pojazdu. „W takim wypadku dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego i do powstania abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego” (M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz 2008). Wygaśnięcie zobowiązania pierwotnego równoznaczne jest z jego uregulowaniem, gdyż moment wystawienia i wręczenia weksla własnego oznacza zaspokojenie wierzyciela w ramach przysługujących mu wierzytelności.

Z powyższego wynika, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Przechodząc na grunt konsekwencji podatkowych związanych z możliwością dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodu osobowego w sytuacji, gdy uregulowanie zobowiązania za samochód nastąpiło poprzez wystawienie weksla własnego należy w pierwszej kolejności zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Powyższe przepisy oznaczają, że wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Takim kosztem są dopiero odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348),
2. 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Stosownie do treści art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie powyższego, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.
  
  
  

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Stosownie zaś do art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się, w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Za cenę nabycia, zgodnie z art. 16g ust. 3 updop uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz co do zasady pomniejszoną o podatek od towarów i usług. Z powyższego przepisu wynika, że wartość początkową środków trwałych powiększają koszty związane z ich zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z treścią art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e. Odpisów dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy zatem stwierdzić, że po nabyciu i wprowadzeniu samochodu do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu, określonej zgodnie z art. 16g ust. 3 w zw. z art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, jako cena nabycia. Skoro nabyty samochód osobowy będzie spełniał określone w art. 16a ust. 1 updop przesłanki do uznania go za środek trwały, to będzie możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, na podstawie powołanych powyżej regulacji prawnych. Dla powyższego nie ma w niniejszej sprawie znaczenia fakt, że uregulowanie zobowiązania z tytułu zakupu samochodu nastąpiło nie w formie pieniężnej, lecz poprzez wystawienie i wręczenie zbywcy weksla własnego. Jak wskazano we wniosku, wartość weksla stanowić będzie wymaganą kwotę należności za samochód osobowy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu osobowego, w przypadku gdy uregulowanie zobowiązania za samochód zostało dokonane poprzez wystawienie weksla zupełnego własnego, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.