Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.620.2019.2.ES
z 11 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z poźn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 marca 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.) będącego odpowiedzią na wezwanie z dnia 21 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.620.2019.1.AC (data nadania 21 lutego 2020 r., data odbioru 27 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• stawki amortyzacji dla Hali – jest prawidłowe,
  

• możliwości podwyższenia stawki amortyzacji dla Hali – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacji oraz możliwości podwyższenia stawki amortyzacji dla Hali.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej w ramach której uczestniczy w zyskach spółki cywilnej – X. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce.

Wnioskodawca w ramach Spółki prowadzi działalność gospodarczą związaną m.in. z obróbką mechaniczną elementów metalowych (PKD 25.62.Z). W praktyce aktywność zawodowa Wnioskodawcy polega na wytwarzaniu elementów mechanicznych do urządzeń elektronicznych i energetycznych poprzez m.in.:

1. cięcie,
2. gięcie,
3. wykrawanie na prasach,
4. spawanie,
5. lutowanie,
6. trawienie,
7. szlifowanie,
8. obróbkę skrawaniem,
9. trawienie i odtłuszczanie metali,
10. lakierowanie i zabezpieczanie powierzchni, oraz
11. projektowanie i doradztwo.
    
    

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje halę produkcyjną zlokalizowaną w (…). Obecnie, z uwagi na wzrost zleceń, wspólnicy Spółki podjęli decyzję o rozpoczęciu nowej inwestycji i budowie hali produkcyjnej w Y („Inwestycja”).

Generalny wykonawca Inwestycji zapowiedział zakończenie Inwestycji w połowie marca 2020 r. W konsekwencji, w marcu 2020 r. Wnioskodawca zamierza ująć ukończoną Inwestycję w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, która od kwietnia 2020 r. będzie podlegała amortyzacji.

Inwestycja

Spółka prowadzi obecnie Inwestycje z wykorzystaniem prawa użytkowania wieczystego gruntu należącego do jej wspólników. W ramach Inwestycji Spółka buduje halę produkcyjną („Hala”) oraz budynek biurowy („Budynek”) niepołączony trwale z Halą.

Po wybudowaniu Hali i Budynku, Wnioskodawca w ramach Spółki zamierza prowadzić tożsamą dla miejsca siedziby działalność gospodarczą, określoną szczegółowo w niniejszym Wniosku („Wniosek”).

Hala zaprojektowana została w konstrukcji stalowej o układzie czteronawowym o rozpiętości ram głównych 60,0 m, konstrukcja ramowa z dwoma słupami pośrednimi sztywno połączonymi z ryglem, przegubowo oparta na stopach fundamentowych. Halę cechować będzie rozstaw ram co 6,0 m, długość Hali to 68,0 m. Przylegający do Hali w osi 1/G-K Budynek zaprojektowany został w technologii murowo - żelbetowej o wymiarach w rzucie 12,45m x 23,36m. Budynek zaprojektowano jako dwukondygnacyjny ze stropem monolitycznym i wewnętrzną klatką schodową w konstrukcji żelbetowej.

Rzut Hali ma kształt prostokąta o wymiarach 60,0 m x 68,0 m. Hala i Budynek będą ze sobą połączone ścianą o konstrukcji murowo - żelbetowej pełniącej funkcję ściany przeciwpożarowej. Hala będzie posadowiona na żelbetowych stopach fundamentowych. Słupy stalowe będą montowane do kotew fundamentowych wystających ze stóp fundamentowych. Ściany hali zostaną wykonane z płyt warstwowych. Taki sposób montażu umożliwia Spółce w przyszłości przeniesienie lub przesunięcie Hali.

Budynek będzie posadowiony na żelbetowych ławach fundamentowych. Ściany Budynku powstaną z bloczków silikatowych oraz rdzeni i wieńcy żelbetowych.

W ramach Inwestycji można wyróżnić elementy trwale związane z gruntem, t.j.:

1. żelbetowe stopy fundamentowe i ławy fundamentowe
2. żelbetowe belki podwalinowe (pod ściany osłonowe z płyt warstwowych).
   
   

W toku Inwestycji wykorzystane zostaną również elementy nie związane trwale z gruntem, tj.:

1. słupy stalowe konstrukcji hali montowane do stóp fundamentowych za pomocą kotew fundamentowych,
2. stalowe wiązary kratowe oparte na słupach stalowych i przymocowane za pomocą śrub,
3. stalowe płatwie kratowe oparte na wiązarach kratowych i przymocowane do nich przy pomocy śrub,
4. stalowe rygle ścienne montowane do słupów stalowych za pomocą śrub
5. stalowe kątowniki podporowe mocowane wkrętami samogwintującymi,
6. stalowe stężenia ścian,
7. stalowe stężenia połaciowe,
8. świetliki dachowe,
9. obudowa ścian z płyty warstwowej przykręcana do słupów stalowych.
   
   

Hala jako obiekt budowlany zaprojektowana została z elementów stalowych przykręconych do żelbetonowych stóp fundamentowych, do których z kolei przykręcone będą obudowy ścian z płyty warstwowej. Po montażu ścian i dachu Hali generalny wykonawca Inwestycji wykona betonową płytę posadzkową w hali o grubości 15 cm. W razie zaistnienia potrzeby przemieszczenia lub przesunięcia Hali, Spółka będzie mogła dokonać rozkucia otworów przy stupach i dokonać demontażu słupów stalowych. Innymi słowy. Wnioskodawca nie będzie mógł fizycznie dokonać demontażu Hali w całości - do jej przeniesienia konieczny będzie demontaż dachu i poszczególnych jej elementów.

Dla celów zastosowania odpowiedniego sposobu oraz stawki amortyzacji podatkowej Wnioskodawca zamierza wyodrębnić (po spełnieniu warunków umożliwiających amortyzację) w ewidencji środków trwałych dwa odrębne obiekty: Budynek jako budynek niemieszkalny (biurowy, podgrupa 10 z załącznika nr 1 do ustawy o PIT oraz grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 105 KŚT) oraz Halę jako odrębny obiekt budowlany. W konsekwencji, po zakończeniu Inwestycji zamiarem Wnioskodawcy jest rozpoczęcie amortyzacji Budynku oraz Hali jako odrębnych środków trwałych według amortyzacji liniowej, o której mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności w Hali panować będą warunki mikroklimatyczne z koncentracją szkodliwych gazów, w tym amoniaku, siarkowodoru i dwutlenku węgla. Co więcej, mając na uwadze złożoność procesu obróbki mechanicznej elementów metalowych oraz obróbki powierzchni metalu, wydzielona przez maszyny i urządzenia wysoka temperatura wewnątrz Hali potrafi utrzymywać się przez zdecydowanie większą część dnia roboczego.

Inwestycja znajduje się bowiem na obszarze narażonym na liczne oddziaływania oraz emisje, które wpływać będą w przyszłości na stan Budynku i Hali. Co istotne, Budynek i Hala znajdować się będą na obszarze przemysłowym, w którym poza Inwestycją Wnioskodawcy, w jej bezpośrednim sąsiedztwie znajdować się będą przedsiębiorstwa Miejski Zakład Oczyszczania oraz Punkt selektywnego zbierania odpadów, Mieszalnie betonu, Wytwórnia mas bitumicznych, Zakład urządzeń dźwigowych. Kolejno, Spółka wykorzystuje różne substancje chemiczne do wytwarzania swoich produktów, a część z nich składować będzie na terenie Hali.

W konsekwencji, Hala oraz Budynek znajdą się pod wpływem wewnętrznych oraz zewnętrznych środków chemicznych oraz skumulowanych w powietrzu substancji. Zważywszy na specyfikę tworzenia produktów Spółki (w wysokiej temperaturze) przez cały rok kalendarzowy temperatura powietrza w Hali będzie przewyższać temperaturę powietrza na zewnątrz, co niekorzystnie będzie wpływać na konstrukcję Budynku i Hali.

Hala znajduje się w pierwszej linii torów kolejowych po których przez 7 dni w tygodniu kursują pociągi należące do grupy Polskich Kolei Państwowych. Co więcej, w Y (miejscowości znajdującej się w niedalekiej odległości od Inwestycji), zlokalizowany jest jeden z największych w Polsce kolejowych terminali kontenerowych.

Kolejno, na terenie Hali będą przechowywane także środki chemiczne służące do wytwarzania produktów Spółki. Ponadto Hala znajduje się w sąsiedztwie ruchliwej ulicy zarówno dla samochodów osobowych jak i ciężarowych.

Działalność Spółki prowadzona jest przy intensywnym użyciu urządzeń i maszyn, funkcjonujących w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy często na tzw. trzy zmiany, czyli przez całą dobę. W toku prac ww. ruchomości wydzielają znaczne ilości szkodliwego promieniowania oraz hałas i drgania powodujące drżenie elementów Budynku i Hali. Może to w przyszłości przyczynić do szybszego zużycia się ścian Hali oraz Budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zgodnie z opisem stanu faktycznego wniosku Wnioskodawca ma prawo do zastosowania dla Hali i wybranej metody amortyzacji liniowej, o której mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, 10% stawkę amortyzacji właściwą dla środków trwałych z grupy 8 i rodzaju 806 z załącznika nr 1 ustawy o PIT oraz grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych?
2. Czy Wnioskodawca może zastosować przy liniowej metodzie amortyzacji Hali jeden ze współczynników, tj. 1,2 lub 1,4, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a) i b) ustawy o PIT właściwych dla budynków lub budowli używanych w warunkach pogorszonych lub złych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego wniosku Hala powinna podlegać amortyzacji według metody liniowej oraz stawki 10% właściwej dla środków trwałych wskazanych w grupie 8 i rodzaju 806 w załączniku nr 1 ustawy o PIT oraz grupie 8, podgrupie 80 oraz rodzaju 806 w KŚT.

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do zastosowania przy amortyzacji Hali współczynnika 1,2 lub 1,4, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit a) i b) ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie uznania amortyzacji Hali według stawki 10% właściwej dla obiektów wskazanych w grupie 8, podgrupie 80 i rodzaju 806 w KŚT.

Podstawa prawna

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy o PIT.

Z powyższego wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

• nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  

• nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione powyżej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  

• ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o PIT powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o PIT, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, bez względu na czas ich poniesienia.
  
  
  

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o ustawy o PIT, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PIT.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PIT, zwane środkami trwałymi.
  
  
  

W myśl art. 22c ww. ustawy o PIT amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  

• dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
  

• wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT,
  

• składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów Prawo przedsiębiorców albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
  
  
  

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o PIT, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c ustawy o PIT, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 ustawy o PIT, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ustawy o PIT, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k ustawy o PIT, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e ustawy o PIT, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł ustawy o PIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

Dla budynku niemieszkalnego (biurowego, grupa KŚT 1, podgrupa 10, rodzaj 105) KŚT przewidziała stawkę 2,5% a dla budowli (grupa 8, podgrupa 80, rodzaj 806) stawkę 10%. W myśl art. 22i ust. 2 pkt 1 lit a i b stawki amortyzacyjne dla budynków i budowli mogą zostać podwyższone według współczynników 1,2 dla ich używania w warunkach pogorszonych oraz 1,4 dla używania w warunków złych.

Możliwość amortyzacji Hali według stawki 10%

Z powyższych przepisów wynika, że Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, Hala stanowić będzie środek trwały, który w każdej chwili będzie można zdemontować i postawić w innym miejscu, bez utraty wartości i właściwości. Hala nie spełnia bowiem wymogów przewidzianych dla budynków, a przede wszystkim - w przeciwieństwie do Budynku - nie jest trwale związana z gruntem.

W konsekwencji, dla Hali nie jest możliwe zastosowanie stawki 2,5% przewidzianej dla składników majątku z grupy 1 KŚT. Hala nie będzie również stanowić pozostałego zadaszenia ochronnego wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m2 (grupa nr 2, podgrupa 20, rodzaj 291 w KŚT), gdyż funkcjonalność Hali jest znacznie szersza i nie powstaje ona wyłącznie dla celów ochronnych, a jej ściany nie służą wyłącznie wsparciu zadaszenia. Celem Hali produkcyjnej jest natomiast stworzenie Wnioskodawcy warunków do prowadzenia w niej działalności gospodarczej w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych poprzez wykorzystaniu w niej specjalistycznych maszyn i urządzeń.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, do Hali stanowiącej środek trwały będzie można zastosować 10% roczną stawkę amortyzacyjną zgodnie z KŚT grupa 8, podgrupa 80, rodzaj 806. Możliwość amortyzacji hali niezwiązanej trwale z gruntem według stawki 10% potwierdził m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2017 r., sygn. 1462-IPPB1.4511.119.2017.2.KS.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie uprawnienia do zastosowania przy amortyzacji Hali współczynnika 1,2 lub 1,4, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit a i b Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do zastosowania współczynnika dla Hali używanej w warunkach pogorszonych lub złych.

Katalog warunków uznania używania budynków i budowli w warunkach pogorszonych jest otwarty z uwagi na zawarcie przez ustawodawcę zwrotu „oraz innych czynników” powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Te inne czynniki nie zostały wymienione, a to oznacza, że katalog jest otwarty.

Powyżej opisane warunki używania Hali i czynniki na nią działające, jak zawilgocenie, związki chemiczne rozproszone w powietrzu, tj.: amoniak, dwutlenek węgla, środki dezynfekujące, oddziaływanie maszyn i urządzeń umiejscowionych w Hali bezpośrednio na posadzkę i ściany budowli tj.: suwnica, prasy, wykrawarki, stosowanie oraz przechowywanie i wykorzystywanie żrących środków chemicznych, uszkodzenia ścian spowodowane kursowaniem pociągów za „inne czynniki” powodujące przyspieszenie zużycia obiektu. Czynniki te oddziaływać będą na Halę w sposób ciągły, nie jest to działanie jednorazowe.

Tym samym Wnioskodawca może zastosować podwyższoną stawkę amortyzacyjną o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy PIT w odniesieniu do Hali używanej w warunkach pogorszonych, powodujących przyspieszenie jej zużycia.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje indywidualne wydane w podobnych stanach faktycznych, w tym m.in.:

• „Z uwagi na specyfikę wykorzystywania kurników w budynkach panują warunki mikroklimatyczne z koncentracją szkodliwych gazów, w tym amoniaku, siarkowodoru i dwutlenku węgla, oraz zapylenie. Budynki narażone są na ciągle działanie środków dezynfekujących, wody, wydziobywanie powierzchni ścian przez kury [...] Jak wyjaśnił Wnioskodawca, opisane warunki używania budynków/kurników można uznać za „inne czynniki" powodujące przyspieszenie zużycia obiektu. Czynniki te oddziałują na budynek w sposób ciągły, nie jest to działanie jednorazowe" - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 lipca 2019 r., sygn. 0112-KDIL3-3.4011.150.2019.2.AA,
  

• „[...] Wśród ww. środków trwałych znajdują się m.in. budynki i budowle wynajmowane/dzierżawione przez Spółkę podmiotom trzecim prowadzących zakłady produkcyjne (fabryki papieru, fabryki przetwarzające drewno, zwykle działające w ruchu ciągłym 24 godziny na dobę. 7 dni w tygodniu). Zakłady będące najemcami i dzierżawcami wykorzystują te środki trwałe w warunkach, w których są narażone na niekorzystne działanie czynników zewnętrznych takich jak: wysokie temperatury, zapylenie pyłem uwalniającym się podczas produkcji, hałas powodujący drżenie elementów budynku czy wysoka wilgotność [...] Całość okoliczności faktycznych opisanych przez Wnioskodawcę w treści wniosku pozwala na uznanie, że budynki są używane w warunkach pogorszonych. Na budynki te oddziaływają bowiem w sposób ciągły (stale powtarzający się) znaczne drgania, wysokie temperatury i wysoka wilgotność, powodujące szybsze niż w warunkach normalnych niszczenie tych budynków" - interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 listopada 2015 r„ sygn. IBPB-1 -2/4510-420/15/AnK,
  

• „Czynnikiem oddziałującym w negatywny sposób na środki trwałe Spółki są również znaczne drgania. Dotyczy to w szczególności drgań spowodowanych:
  
  • pracą maszyn, takich jak pompy, generatory i dmuchawy, jakie są posadowione w budynkach i budowlach, które swą pracą wywołują drgania przenoszone następnie na obiekt (dotyczy to np. gazogeneratorowni),
    
  • czynnikami zewnętrznymi spowodowanymi bliskością torów kolejowych, dróg po których regularnie porusza się ciężki sprzęt, naprężeniem wywieranym przez drzewostan (dotyczy to np. rurociągów przesyłowych do transportu wody i rurociągów sieci rozdzielczej wody zimnej).
    
  Ponadto, Spółka pragnie zwrócić uwagę, że wiele budynków i budowli poddanych jest znacznym wahaniom temperatury, jako że obiekty te nie są ogrzewane/chłodzone oraz stanowią otwarte zbiorniki, narażone na stałe oddziaływanie zmiennych warunków atmosferycznych”- interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 2014 r., ILPB4/423-24/14-2/MC, oraz
  
• „[...] Opisując stan faktyczny sprawy w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Spółka przedstawiła następujące okoliczności faktyczne:
  • położenie budynku hali powoduje, że jest on narażony na oddziaływanie znacznych drgań, w związku z czym Spółka musi czynić znaczne nakłady na jego konserwację i utrzymywanie go w należytym stanie technicznym;
    
  • ściany oraz posadzki hali ulegają pęknięciom na skutek drgań podłoża, a jej konstrukcja odkształca się i wymaga ciągłych napraw;
    
  • według przewidywań Spółki, przedmiotowy budynek, z uwagi na miejsce jego posadowienia, będzie mógł być użytkowany przez okres nie dłuższy niż 5 lat od momentu wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.
    
  Całość okoliczności faktycznych opisanych przez Wnioskodawcę w treści wniosku pozwala na uznanie, że budynek hali jest używany w warunkach pogorszonych. Na budynek ten oddziaływają bowiem w sposób ciągły (stale powtarzający się) znaczne drgania, powodujące szybsze niż w warunkach normalnych niszczenie tego budynku" - interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 lutego 2011 r„ sygn. ITPB3/423-625/10/MT.
  
  

Z uwagi na to, że specyfika prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności opiera się na przechowywaniu i używaniu żrących środków chemicznych oraz silnego działania na Halę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze dzięki działaniu innych przedsiębiorstw (Hala zlokalizowana jest na obszarze przemysłowym), to zdaniem Wnioskodawcy będzie on również uprawniony do zastosowania współczynnika nie wyższego niż 1,4 dla budowli (Hali) używanej w warunkach złych.

Mając na uwadze całokształt powyższych ustaleń, zdaniem Wnioskodawcy wskazana w opisie zdarzenia przyszłego Hala powinna podlegać amortyzacji według 10% rocznej stawki amortyzacyjnej przewidzianej dla obiektów z grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 KŚT z uwzględnieniem współczynnika nie większego niż 1,2 dla budowli używanych w warunkach pogorszonych lub 1,4 dla budowli używanych w warunkach złych.

Wnioskodawca rozpozna odpisy amortyzacyjne od Hali oraz Budynku w swoim wyniku podatkowym zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o PIT, tj. proporcjonalnie do jego udziału w kosztach uzyskania przychodów Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa „Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego” obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Definicja budynku zawarta została w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 217). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 powołanej Klasyfikacji wynika, iż do rodzaju 806 zaliczane są kioski, budki, domki kampingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Opierając się zatem wyłącznie na zawartych we wniosku informacjach, iż hala magazynowa jest odrębnym obiektem oraz, że nie jest budynkiem, który należałoby kwalifikować do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, należy uznać, iż przedmiotową halę można zaliczyć do odrębnej grupy środków trwałych tj. wolno stojących obiektów nie związanych trwale z gruntem (grupa 8 Klasyfikacji Środków Trwałych).

Jeżeli zatem, w istocie hala magazynowa stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo została zakwalifikowana do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%. Prawidłowo zatem przyporządkowano stawkę amortyzacji do tego grupowania.

Natomiast w myśl art. 22i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

1. pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
2. złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.
   
   

Jak z powyższego wynika, przesłanką stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych jest używanie budynków lub budowli w warunkach pogorszonych albo w warunkach złych.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 7 ww. ustawy).

Zgodnie z nimi, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.

Za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Jak wynika z powołanych unormowań, uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki dotyczy sytuacji, w której łącznie zaistnieją następujące okoliczności:

1. na używany budynek lub budowlę działają drgania;
2. działanie drgań ma charakter ciągły;
3. drgania są znaczne;
4. znaczny stopień intensywności drgań i ich ciągłe działanie powodują skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu.
   
   

Analizując wskazane przesłanki powstania omawianego uprawnienia, w pierwszej kolejności należy odnieść się do znaczenia pojęć użytych przez ustawodawcę funkcjonujących w języku powszechnym. I tak:

1. „działać” to m.in. „wywierać wpływ; wywoływać reakcję; oddziaływać”;
2. „drgania” to „(fiz.) okresowe zmiany stanu układu, zachodzące dokoła pewnego położenia równowagi pod wpływem energii dostarczonej do tego układu; szybkie, wyczuwalne, powtarzające się ruchy”;
3. „ciągły” oznacza „dziejący się, odbywający się, trwający stale; powtarzający się stale; nieustanny; ustawiczny; stały; trwający bez przerwy”;
4. „znaczne” to „dość duże pod względem liczby, ilości, natężenia; pokaźne; niemałe; ważne; znaczące; wyróżniające się czymś”;
5. „przyspieszenie” to „zwiększenia szybkości; przyrost prędkości w jednostce czasu; spowodowanie szybszego działania; skrócenie czasu trwania albo przybliżenie terminu wykonania albo momentu dokonania się czegoś”; „przyspieszony” natomiast oznacza „szybszy niż zwykle”;
6. „zużyć/zużywać” to „wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości; zniszczyć coś częstym lub długim używaniem; wyczerpać zasób czegoś przez dłuższe używanie”; „zużyć się” natomiast to „zostać zniszczonym przez używanie, na skutek działania, funkcjonowania”.
   
   

Wobec powyższego, o używaniu budynku lub budowli w warunkach pogorszonych można mówić w sytuacji, gdy na budynek lub budowlę oddziaływają nieustannie lub w sposób stale powtarzający się drgania o dość dużym stopniu natężenia (intensywności), powodujące skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu, tj. wzrostu tempa niszczenia tego budynku w toku jego używania przez podatnika.

Należy przy tym podkreślić, że uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki nie ma charakteru stałego - dotyczy okresu, w którym istnieją okoliczności pozwalające uznawać budynek lub budowle za używane w warunkach pogorszonych. Okoliczności używania budynku mogą bowiem ulegać zmianie, w tym w sposób powodujący ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawek. W takim przypadku podatnik ma obowiązek obniżyć stawkę do poziomu wynikającego z Wykazu.

Dokonana wykładnia przepisów prawa podatkowego wyjaśnia przesłanki istnienia po stronie podatnika uprawnienia określonego. Możliwość skorzystania z omawianego uprawnienia przez o podatnika jest uzależniona od stwierdzenia, że w konkretnej, zaistniałej u niego sytuacji faktycznej przesłanki te zostały spełnione - zaistniały okoliczności faktyczne wskazane w normie prawnej zawartej w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a powoływanej ustawy.

Przesądzenie, czy warunki te zostały spełnione w danym stanie faktycznym, tj. przesądzenie, czy dany budynek lub budowla jest używany w warunkach pogorszonych wymaga natomiast zbadania kwestii istnienia drgań, stopnia ich intensywności, natężenia, zmienności, czasu występowania. Konieczna jest również analiza wpływu tych drgań na obiekt – obejmująca w szczególności ocenę stanu technicznego budynku, stopnia jego zużycia, w tym relacji rzeczywistego zużycia (niszczenia) budynku lub budowli do zużycia przewidzianego dla tego rodzaju obiektu używanego w standardowych, normalnych warunkach oraz czynników wpływających na ewentualne przyspieszone zużycie obiektu – dokonana z uwzględnieniem obowiązujących norm służących ocenie szkodliwości drgań na budynki. Innymi słowy, ocena warunków używania budynku sprowadza się do dokonania ustaleń okoliczności faktycznych.

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany, co wynika bezpośrednio z art. 22i ust. 3 ustawy.

W myśl art. 22i ust. 6 ww. ustawy, w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach Spółki prowadzi działalność gospodarczą związaną m.in. z obróbką mechaniczną elementów metalowych. Z uwagi na wzrost zleceń, wspólnicy Spółki podjęli decyzję o rozpoczęciu nowej inwestycji i budowie hali produkcyjnej w Y. Po zakończeniu Inwestycji zamiarem Wnioskodawcy jest rozpoczęcie amortyzacji Budynku oraz Hali jako odrębnych środków trwałych według amortyzacji liniowej. Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności w Hali panować będą warunki mikroklimatyczne z koncentracją szkodliwych gazów, w tym amoniaku, siarkowodoru i dwutlenku węgla. Wydzielona przez maszyny i urządzenia wysoka temperatura wewnątrz Hali potrafi utrzymywać się przez zdecydowanie większą część dnia roboczego. Inwestycja znajduje się na obszarze narażonym na liczne oddziaływania oraz emisje, które wpływać będą w przyszłości na stan Budynku i Hali. Hala znajduje się w pierwszej linii torów kolejowych po których przez 7 dni w tygodniu kursują pociągi. Działalność Spółki prowadzona jest przy intensywnym użyciu urządzeń i maszyn, funkcjonujących w przedsiębiorstwie, często przez całą dobę. W toku prac ww. ruchomości wydzielają znaczne ilości szkodliwego promieniowania oraz hałas i drgania powodujące drżenie elementów Budynku i Hali. Może to w przyszłości przyczynić do szybszego zużycia się ścian Hali oraz Budynku.

Spełniona również została przesłanka warunkująca podwyższenie stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22i ust. 2 ww. ustawy, w rezultacie Wnioskodawca uprawniony jest do podwyższenia stawki podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 1,2 (art. 22i ust. 2 lit. a ww. ustawy) lub 1,4 (art. 22i ust. 2 lit. b ww. ustawy).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.