Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.23.2020.1.KW
z 12 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2020 r. (data wpływu 14 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczenia niezwróconych palet – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczenia niezwróconych palet.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie świadczenia usług:

• międzynarodowego transportu towarów
  

• spedycji.
  
  

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje usługi transportowe i spedycyjne. Zadaniem Zainteresowanego jest przemieszczanie towarów od dostawcy do odbiorcy, najczęściej pomiędzy krajami Unii Europejskiej. Towar przewożony jest na paletach. Wnioskodawca nie dokonuje zakupu palet.

Świadcząc usługi spedycyjne, Zainteresowany zleca wykonanie usługi transportowej podwykonawcom, którzy także przewożą towar na paletach i nie dokonują zakupu palet. Nie została ustalona ani też nie jest pobierana kaucja z tytułu palet pobranych wraz z załadunkiem. Ogólne warunki umów spedycyjnych zobowiązują przewoźnika do wymiany palet, na których dostarczany jest towar.

Palety nie są zwracane, lecz podlegają wymianie, tj. w miejscu załadunku kierowca oddaje puste palety, które ma na stanie w zamian za palety załadowane z towarem, a w miejscu rozładunku odbiorca winien wydać kierowcy inne – puste – palety w ilości w jakiej zostały oddane na miejscu załadunku. Zasadniczo powinna to być taka sama ilość palet. Jednak z uwagi na warunki dostawy, dużą ilość przesyłek, liczba wymienianych palet nie zawsze jest równa liczbie palet dostarczanych wraz z towarem.

Po wykonaniu transportu Wnioskodawca wystawia faktury dokumentujące wykonanie usługi transportowej związanej z przewożonym towarem oraz dokonuje rozliczenia ze swoim podwykonawcą. Obciążenie za niezwrócone palety – w przypadku niedokonania ich wymiany – następuje w osobnym rozliczeniu z kontrahentem.

W ogólnych warunkach umów spedycyjnych przewidziane jest, że w razie braku wymiany palet przewoźnik zobowiązany jest do zapłaty kwoty w wysokości ustalonej wartości za każdą niewymienioną paletę.

W przypadku niedokonania przez Wnioskodawcę, jak i jego podwykonawców wymiany palet kontrahenci Zainteresowanego m.in. z Niemiec obciążają jego za niewymienione palety. Otrzymane od zleceniodawcy obciążenie za niezwrócone palety, udokumentowane notą obciążeniową Wnioskodawca rozlicza jako karę umowną, uznając, że obciążenie to stanowi rekompensatę za poniesione straty, która to czynność nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W przypadku wykonania usługi spedycyjnej, po obciążeniu Zainteresowanego przez zleceniodawcę karą umowną za niezwrócone palety udokumentowaną notą obciążeniową, w takiej samej wysokości Wnioskodawca obciąża tą karą umowną swojego podwykonawcę, tj. firmę, która wykonała usługę transportową i nie dokonała wymiany palet.

Generalnie zleceniodawcy Wnioskodawcy za niezwrócone palety obciążają jego karą umowną udokumentowaną notą obciążeniową. Zdarza się też tak, że zleceniodawca z Niemiec obciąża Zainteresowanego fakturą (rachunkiem) za niezwrócone palety – otrzymuje rachunek bez podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób firma Wnioskodawcy powinna rozliczyć rachunki otrzymane od kontrahenta z Niemiec za niezwrócone palety na gruncie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.)?

Czy Wnioskodawca powinien:

• rozliczyć wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów
  

• dokonać samoopodatkowania tej czynności
  

• rozliczyć karę umowną?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje on usługi transportowe i spedycyjne, następuje przemieszczanie towarów od dostawcy do odbiorcy. Towar przewożony jest na paletach. Transakcja dokonywana jest między krajami Unii Europejskiej, nie zawsze ostatecznym miejscem dostawy jest Polska. Zainteresowany nie dokonuje zakupu palet. Nie została ustalona, ani też nie jest pobierana kaucja z tytułu palet pobranych wraz z załadunkiem. Palety tak na etapie załadunku, jak i rozładunku podlegają wymianie. Zgodnie z ogólnymi warunkami umów spedycyjnych przewoźnik zobowiązany jest do wymiany palet.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  

• eksport towarów;
  

• import towarów na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zdaniem Zainteresowanego nie dochodzi do przeniesienia na niego prawa do rozporządzania paletami jak właściciel.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilnoprawnych pojęć sprzedaży czy przeniesienia własności.

W świetle ustawy o VAT sformułowanie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy rozumieć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania towarem (paletami), a nie np. rozporządzania nim w sensie prawnym.

Przedmiotowe palety służą wyłącznie do przewozu przez Zainteresowanego towaru do odbiorcy (innego kontrahenta), Wnioskodawca faktycznie nie dysponuje paletami. Tym samym zdaniem Zainteresowanego zapłacenie należności za niewymienione palety nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towaru.

Według Wnioskodawcy nie zachodzą przesłanki, aby w przedmiotowej sytuacji miał obowiązek wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust 1 pkt 4 ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna nie będąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy, należy stwierdzić, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków (oprócz wyżej wymienionych):

• po pierwsze – podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, to znaczy na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa
  

• po drugie – towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, bez znaczenia pozostaje, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to wykonywane, gdyż towary mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na nich rzecz.
  
  

Według Zainteresowanego nie może być tutaj mowy o przemieszczeniu towaru w wyniku dostawy, szczególnie, że intencją stron nie było dokonanie dostawy palet ani przekazanie prawa do rozporządzania paletami jako właściciel.

Zdaniem Wnioskodawcy nie zachodzą także przesłanki zakwalifikowania zaistniałego zdarzenia jako świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Jak wynika z powyższego, aby wystąpiła usługa opodatkowana VAT muszą być łącznie spełnione warunki:

• występuje świadczenie
  

• występuje – przynajmniej potencjalny – odbiorca świadczenia
  

• występuje wynagrodzenie za świadczenie.
  
  

Jak wynika z ww. przepisu usługa jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać jakieś zdarzenie gospodarcze za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy między podmiotami biorącymi w nim udział, czyli jedna ze stron musi zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, a druga strona do stosownej zapłaty.

Zdaniem Zainteresowanego żadna z wymienionych przesłanek w tym przypadku nie występuje. W związku z tym nie może być to usługa.

Biorąc pod uwagę fakt, że w ogólnych warunkach umów przewidziane jest, że w razie braku wymiany palet przewoźnik zobowiązany jest do zapłaty kwoty w wysokości ustalonej za 1 paletę, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że jest to forma kary umownej.

Termin odszkodowań nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. Regulacje dotyczące odszkodowania i kary umownej zostały zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145).

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę.

Kary umowne stosowane na podstawie art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego w umowie można zastrzec, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata kary umownej nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania jakichkolwiek czynności.

Wnioskodawca został obciążony przez firmę z Niemiec za niezwrócone palety, których nie nabył. Nie mogło wystąpić wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (palet), gdyż w ogóle nie mamy do czynienia ze zbyciem, a – z punktu widzenia Wnioskodawcy – z nabyciem prawa do rozporządzania towarami (paletami) jako właściciel. Jeżeli po stronie niemieckiego kontrahenta nie nastąpiła dostawa, to po stronie Zainteresowanego nie nastąpiło nabycie. Tym bardziej nie wystąpiło nabycie wewnątrzwspólnotowe, skoro żaden towar (palety) nie przekroczył granicy Rzeczpospolitej Polskiej. O wystąpieniu wewnątrzwspólnotowego nabycia nie mogło zadecydować samo wystawienie przez niemieckiego kontrahenta dokumentu (faktury, noty obciążeniowej), który to dokument nie opisuje żadnej rzeczywistej transakcji (nie dochodzi do nabycia tych palet). Według Wnioskodawcy nie ma podstaw prawnych wykazania w tej sytuacji wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (palet).

Zdaniem Zainteresowanego czynność ta (wystawienie faktury) nie spełnia definicji dostawy towarów w myśl art. 7 ustawy oraz nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Biorąc pod uwagę fakt, że w ogólnych warunkach umów o świadczenie usług transportowych zapisane jest, że za niezwrócenie palet w odpowiedniej ilości i jakości zostanie naliczona określona suma (kara umowna) za 1 niezwróconą paletę. Przesądza o tym, że naliczenie, a w konsekwencji zapłata kary umownej ma charakter jednostronny i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia.

Według Wnioskodawcy należność zapłacona na rzecz kontrahenta na podstawie faktury z tytułu niezwrócenia palet ma charakter odszkodowawczy. Stanowi rekompensatę za poniesione straty, która to czynność nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy ‒ przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać daną czynność za odpłatną, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym a odbiorcą, przy czym w zamian za wykonanie czynności powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Zatem powinien wystąpić związek pomiędzy świadczeniem a przekazanym wynagrodzeniem.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Należy wskazać, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza bowiem wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 wyjaśnił, co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. W orzeczeniu tym wskazano, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów Trybunał posłużył się zatem terminem przeniesienia „własności” w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią. Zatem „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

W tym miejscu należy zauważyć, że termin odszkodowania nie został zdefiniowany w ustawie. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, w przypadku gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Według art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
   -z zastrzeżeniem art. 10;
   
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Natomiast w myśl art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:
   • innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
   • innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia
   - podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   

2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,

3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 1a ustawy przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Według art. 17 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 października 2019 r. – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8 usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. Natomiast w myśl ww. przepisu art. 17 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 listopada 2019 r. – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że należność wypłacana przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Niemiec, na podstawie rachunków za niezwrócone palety, ma charakter odszkodowawczy. Jak wskazał Wnioskodawca – w ogólnych warunkach umów spedycyjnych przewidziane jest, że w razie braku wymiany palet przewoźnik zobowiązany jest do zapłaty kwoty w wysokości ustalonej wartości za każdą niewymienioną paletę. Jednocześnie należy wskazać, że – jak twierdzi Zainteresowany – nie dochodzi do przeniesienia na Niego prawa do rozporządzania paletami jak właściciel. Z treści wniosku wynika bowiem, że palety służą do przewozu przez Wnioskodawcę towarów i Zainteresowany nie dokonuje zakupu tych palet. Świadcząc usługi spedycyjne, Wnioskodawca zleca wykonanie usługi transportowej podwykonawcom, którzy także przewożą towar na paletach i nie dokonują zakupu palet. Tym samym wypłacana przez Zainteresowanego należność nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towarów.

Ponadto z okoliczności sprawy nie wynika, aby wypłacana należność była związana ze zobowiązaniem się kontrahenta do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Stanowi natomiast rekompensatę za poniesione straty, w postaci niezwrócenia przez Wnioskodawcę palet na wymianę. Przy czym rekompensata ta nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu otrzymanych rachunków za niewymienione palety od zagranicznych kontrahentów.

Z uwagi na powyższe, w opisanej sprawie nie zachodzą przesłanki do uznania przedmiotowych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz dostawę towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.