Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.783.2019.1.RR
z 20 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania związanego z powstrzymywaniem się od wykonywania działalności konkurencyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania związanego z powstrzymywaniem się od wykonywania działalności konkurencyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sąd (…) w wyroku apelacyjnym z dnia (…) zasądził Wnioskodawczyni odszkodowanie za okres obowiązywania konkurencji od (…) na kwotę 24 000 zł, liczone od kwoty 12 000 zł za okres od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12 000 zł za okres od dnia 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty. Stosunek pracy ustał w dniu 28 lutego 2017 r. w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych – w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy. W okresie od dnia 14 marca 2016 r. do dnia 31 maja 2016 r. Wnioskodawczyni przebywała na urlopie wypoczynkowym, w okresie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 29 listopada 2016 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, w okresie od dnia 30 listopada 2016 r. do dnia 17 lutego 2017 r. przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym, czyli od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 27 lutego 2017 r. nie pobierała żadnego wynagrodzenia ze stosunku pracy, chociaż pozostawała w stosunku pracy. Wnioskodawczyni pobierała natomiast inne świadczenia ze stosunku pracy, określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższy wyrok sądowy przyznający Jej prawo do odszkodowania miał miejsce po upływie ponad dwóch lat od ustania stosunku pracy, a należne odszkodowanie przekazano Jej konto bankowe na początku kwietnia 2019 r.

Płatnik (…) naliczył, pobrał i odprowadził na konto urzędu skarbowego należny podatek dochodowy w trybie art. 30 ust. 1 pkt 15 cytowanej wyżej ustawy, przyjmując za podstawę opodatkowania całą kwotę przyznanego odszkodowania. Uznał bowiem, że w okresie sześciu miesięcy przed wypłatą odszkodowania nie wypłacano Jej żadnych wynagrodzeń i dlatego nie było podstaw do ustalenia podstawy opodatkowania jako różnicy między wysokością przyznanego odszkodowania a wysokością uzyskanych wynagrodzeń.

Wnioskodawczyni wskazuje, że przy uwzględnieniu poziomu wynagrodzeń z ostatnich sześciu miesięcy faktycznie wypłaconych, nie wystąpiłaby żadna różnica między ich poziomem a wysokością przyznanego Jej odszkodowania, czyli nie powstałaby w ogóle podstawa opodatkowania i w konsekwencji pobór przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy do rozliczenia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w trybie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy nie należało uwzględnić ostatnich sześciomiesięcznych wypłaconych przez pracodawcę wynagrodzeń w okresie trwającego stosunku pracy i podstawę opodatkowania wyliczyć jako różnicę między poziomem tych wynagrodzeń a poziomem zasądzonego Wnioskodawczyni odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zapewne świadomie ustawodawca nie zamieścił w treści art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyrazu – „bezpośrednio” – po wyrazach „sześciu miesięcy poprzedzających”. Znaczenie tego wyrazu „bezpośrednio” ma kluczowe znaczenie w tej sprawie, bowiem intencją ustawodawcy było opodatkowanie bardzo wysoką stawką podatkową – 70% tylko nadwyżki należnego odszkodowania nad kwotą wypłaconych wynagrodzeń ze stosunku pracy, a nie opodatkowanie tą stawką podatkową całej kwoty przyznanego odszkodowania. Ten przepis miałby zastosowanie w sytuacji, gdyby należne odszkodowanie pracodawca przyznał i wypłacił przed rozwiązaniem stosunku pracy, przy wypłacie ostatniego wynagrodzenia za pracę.

Tylko na skutek negatywnych działań pracodawcy prawo do odszkodowania Wnioskodawczyni nabyła dopiero po upływie ponad dwóch lat od ustania stosunku pracy na drodze postępowania sądowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, należało zatem zastosować zwolnienie przedmiotowe od podatku dochodowego od osób fizycznych, przyjmując, że nie wystąpiła nadwyżka przyznanego Jej odszkodowania nad wypłaconym wynagrodzeniem za okres sześciu miesięcy – ostatnich, w których świadczyła pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawą z dnia 25 listopada 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1992 i 2299) wprowadzone zostały zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polegające na rozszerzeniu katalogu przychodów (dochodów) opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o nowe tytuły (pkt 15 i 16).

Powyższe przepisy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. i mają zastosowanie do dochodów osiągniętych od tego dnia.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeżeli zobowiązaną do zapłaty odszkodowania jest spółka, w której Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego, państwowa osoba prawna lub komunalna osoba prawna dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, w tym także na podstawie porozumień z innymi osobami, w części, w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania – w wysokości 70% tej części należnego odszkodowania.

Z uzasadnienia do projektu ww. ustawy nowelizującej wynika, że wprowadzenie unormowania zawartego w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zmierzało do przeciwdziałania patologiom polegającym na przyznawaniu wyjątkowo wysokich odpraw oraz odszkodowań z tytułu zakazu konkurencji członkom zarządów spółek z udziałem Skarbu Państwa. Zwrócić należy uwagę, że ustawodawca odwołując się do zasadności stosowania wysokiej stawki podatkowej wskazał na sytuację, która w jego ocenie była źródłem nieprawidłowości, a mianowicie dowolne ustalanie wysokości odszkodowań czy odpraw przez strony umowy. Jak należy wnioskować, ustawodawca miał świadomość, że źródeł wypłaty nadmiernych odszkodowań (odpraw) należało upatrywać w niewłaściwym postępowaniu stron umów cywilnoprawnych, a nie w źródłach ustawowych. Ta wysoka stawka podatkowa, co wynika jasno z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej, miała skłonić strony kontraktu do określonego zachowania i ustalania wysokości wypłacanych odszkodowań w rozsądnych granicach.

Z wskazanego powyżej art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odszkodowanie przyznane stosownie do przepisów o zakazie konkurencji, w sytuacji, gdy jego wysokość przekroczy określoną w tym przepisie ustawy wysokość, podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 70%.

Sześciomiesięczny okres wskazany w art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy należy rozumieć jako okres sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji. Zgodnie z ww. przepisem, dla ustalenia limitu wynagrodzenia, od którego uzależniony jest pobór 70% podatku dochodowego należy zatem brać pod uwagę sumę wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia z okresu sześciu miesięcy poprzedzających miesiąc wypłaty tego odszkodowania. Przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, czy w każdym z tych miesięcy było wypłacane wynagrodzenie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Sąd (…) w wyroku apelacyjnym z dnia (…) zasądził Wnioskodawczyni odszkodowanie za okres obowiązywania konkurencji od (…) na kwotę 24 000 zł., liczone od kwoty 12 000 zł za okres od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12 000 zł za okres od dnia 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty. Stosunek pracy ustał w dniu 28 lutego 2017 r. w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych – w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy. W okresie od dnia 14 marca 2016 r. do dnia 31 maja 2016 r. Wnioskodawczyni przebywała na urlopie wypoczynkowym, w okresie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 29 listopada 2016 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, w okresie od dnia 30 listopada 2016 r. do dnia 17 lutego 2017 r. przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym, czyli od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 27 lutego 2017 r. nie pobierała żadnego wynagrodzenia ze stosunku pracy, chociaż pozostawała w stosunku pracy. Wnioskodawczyni pobierała natomiast inne świadczenia ze stosunku pracy, określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższy wyrok sądowy przyznający Jej prawo do odszkodowania miał miejsce po upływie ponad dwóch lat od ustania stosunku pracy, a należne odszkodowanie przekazano Jej konto bankowe na początku kwietnia 2019 r. Płatnik (…) naliczył, pobrał i odprowadził na konto urzędu skarbowego należny podatek dochodowy w trybie art. 30 ust. 1 pkt 15 cytowanej wyżej ustawy, przyjmując za podstawę opodatkowania całą kwotę przyznanego odszkodowania. Uznał bowiem, że w okresie sześciu miesięcy przed wypłatą odszkodowania nie wypłacano Jej żadnych wynagrodzeń i dlatego nie było podstaw do ustalenia podstawy opodatkowania jako różnicy między wysokością przyznanego odszkodowania a wysokością uzyskanych wynagrodzeń. Wnioskodawczyni wskazuje, że przy uwzględnieniu poziomu wynagrodzeń z ostatnich sześciu miesięcy faktycznie wypłaconych, nie wystąpiłaby żadna różnica między ich poziomem a wysokością przyznanego Jej odszkodowania, czyli nie powstałaby w ogóle podstawa opodatkowania i w konsekwencji pobór przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że do rozliczenia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w trybie art. 30 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy przyznanego Wnioskodawczyni ww. odszkodowania należało uwzględnić wypłacone Jej wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę wiążącej Ją ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających miesiąc wypłaty odszkodowania. Zatem, skoro były pracodawca Wnioskodawczyni wyrokiem sądu został zobowiązany do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji i w okresie sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc faktycznej wypłaty odszkodowania, nie wypłacał wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, z uwagi na wcześniejsze rozwiązanie tej umowy, to całość wypłaconego Jej odszkodowania podlega opodatkowaniu 70% zryczałtowanym podatkiem dochodowym stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.