Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.70.2019.7.HD
z 8 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 598/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 21 stycznia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2019 r. (data wpływu 22 lutego 2019 r.), uzupełnionym w dniach 17 lutego 2020 r. i 23 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 29 marca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak 0115-KDIT2-2.4011.70.2019.1.HD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29 marca 2019 r. znak 0115-KDIT2-2.4011.70.2019.1.HD złożył w dniu 8 kwietnia 2019 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 17 października 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 598/19 uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 21 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 598/19.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada I grupę inwalidzką – choruje na raka odbytnicy, a po przerzucie na wątrobę – choruje neurologiczne.

Wnioskodawca nie ma rehabilitacji z NFZ. Chemia i dwie operacje tak wyniszczyły organizm, że Wnioskodawca dostał udar niedotlenny mózgu. Po konsultacji w I. Sp. z o.o. zastosowano leczenie innym rodzajem chemii.

W 2017 r. żona Wnioskodawcy napisała pismo do NFZ z prośbą o refundację kosztów, ale otrzymała odpowiedź negatywną. Po odwołaniu do NFZ w W. – też jej odmówiono. NFZ nie ma środków i nie ma umowy podpisanej z tą instytucją. Pismo o refundację do NFZ było na kwotę 25.538 zł.

Żona Wnioskodawcy nadal ponosi koszty jego leczenia. Sprzedała auto, ma trochę oszczędności, ale i te się skończą. Wyjazd do W. w dniu 25 lutego 2019 r. to koszt ok. 4.000 zł.

W piśmie z dnia 16 marca 2018 r. NFZ wyjaśnił żonie Wnioskodawcy, że nie ma możliwości prawnych do dokonania rozliczeń i przekazania środków finansowych na rzecz indywidualnych osób. Jedyne możliwe rozliczenia mogą nastąpić między Funduszem, a świadczeniodawcami na podstawie umów zawartych w wyniku przeprowadzonego postępowania konkursowego oraz kosztów udzielonych świadczeń realizowanych poza granicami kraju. Natomiast żaden przepis ustawy nie przyznaje osobom objętym jej działaniem prawa do żądania zwrotu środków poniesionych na opiekę poza systemem tej ustawy. Ponadto przejazd środkami transportu publicznego, tj. PKP nie jest świadczeniem opieki zdrowotnej możliwym do finansowania przez NFZ.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w prawomocnym wyroku z dnia 17 października 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 598/19 wskazał, że stan faktyczny wiąże organ interpretacyjny tylko wtedy, gdy jest wyczerpujący i kompletny. Natomiast w sytuacji, w której przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest nieprecyzyjny, ogólny i niejednoznaczny, organy zobligowane są do wezwania zainteresowanego do jego jednoznacznego doprecyzowania. Zadania organu interpretacyjnego zawężone są do analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku i to z perspektywy treści zadanego pytania oraz zajętego przez wnioskodawcę stanowiska w sprawie oceny prawnej wskazanego stanu faktycznego. Elementy te wskazują zarazem, jakie przepisy prawa materialnego winny być poddane interpretacji. Przyjąć zatem należy, iż zakres oceny stanu faktycznego, zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, wyznacza też treść zadanego przez wnioskodawcę pytania. Organ interpretacyjny nie może wykraczać poza granice, które wyznaczają: treść zadanego pytania, okoliczności stanu faktycznego przytoczone we wniosku przez stronę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził, że stan faktyczny zaprezentowany we wniosku, a także stanowisko Wnioskodawcy, nie pozwala na jednoznaczne sprecyzowanie zakresu żądania Wnioskodawcy, tj. brak jest możliwości przyjęcia jakiego rodzaju wątpliwości rodzi zastosowanie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwrócił również uwagę, że Wnioskodawca nie wyartykułował we wniosku pytania związanego z zaprezentowanym stanem faktycznym, pozostawiając pustą rubrykę nr 76 formularza ORD-IN, na którym występuje się o wydanie indywidualnej interpretacji. Według Sądu organ odstępując od wezwania Wnioskodawcy w trybie art. 169 Ordynacji podatkowej o sformułowanie pytania przyjął na zasadzie pewnego rodzaju założenia, że intencją Wnioskodawcy było uzyskanie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy istnieje możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych nierefundowanych wydatków za: leczenie onkologiczne, za pobyt w hotelu po chemioterapii – leczeniu onkologicznym, za bilety za dojazd do W. Tymczasem – zdaniem Sądu – organ nie może ani domniemywać takich czy innych intencji (zamiarów) podatnika, ani za podatnika ustalać stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), uzupełniać go czy oceniać jego zgodność z rzeczywistością.

W ocenie Sądu, opis stanu faktycznego, a także pozostałe elementy wniosku – jak stanowisko Wnioskodawcy, a nade wszystko brak sformułowania pytania, nie pozwalają na przyjęcie, iż wątpliwość powstała na tle art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się – jak uznał organ – do możliwości odliczenia od dochodu kosztów leczenia onkologicznego. Nie można tracić z pola widzenia również tego, że w rubryce „Przedmiot wniosku” Wnioskodawca nie wskazał przepisu prawa, którego dotyczy wniosek, a określił go w sposób opisowy „ulga rehabilitacyjna dla osoby I grupa inwalidzka”. O niejednoznaczności opisu stanu faktycznego świadczy również także treść skargi, gdzie Wnioskodawca dotyka możliwości skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej nie tylko w odniesieniu do kosztów leczenia ale również i zakupu leków.

Według Sądu organ – w trybie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej – winien wezwać Wnioskodawcę przede wszystkim do uzupełnienia stanu faktycznego, a także sformułowania pytania związanego z opisem stanu faktycznego, w sposób pozwalający na przyjęcie, jakiego rodzaju wydatki miałyby obniżać podstawę opodatkowania Wnioskodawcy. Wezwanie to może obejmować także inne elementy jakie – zdaniem organu – są niezbędne dla wyrażeniu poglądu dotyczącego rozumienia treści poddanych interpretacji przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania wyłącznie w odniesieniu do wskazanego we wniosku stanu faktycznego.

Mając na uwadze powyższe, organ pismem z dnia 4 lutego 2020 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.70.2019.4.HD wystosował do Wnioskodawcy wezwanie o uzupełnienie braków formalnych wniosku.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w pismach, które wpłynęły do tutejszego organu w dniach 17 lutego 2020 r. i 23 marca 2020 r., Wnioskodawca wskazał, iż do przedstawionego stanu faktycznego ostatecznie oczekuje interpretacji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych wydatków na leki w postaci wlewów chemii.

Wnioskodawca wskazuje, że ww. wydatki zostały poniesione przez niego z jego emerytury, a sprzedane auto zasiliło wspólne konto bankowe Wnioskodawcy i jego żony (oszczędności na koncie są ich własnością). Pieniądze zgromadzone na koncie pochodziły też z wyrównania emerytury Wnioskodawcy za pracę w warunkach szkodliwych, które otrzymał w chwili zachorowania na raka – w 2013 r.

Wnioskodawca od 31 marca 1999 r. posiada I grupę inwalidzką przyznaną przez ZUS oraz nową decyzję z 2018 r. wydaną według nowej ustawy o kodach choroby wydanej przez PEFRON.

W latach, w których Wnioskodawca poniósł wydatki na leczenie chemią, pobierał emeryturę z ZUS, a więc osiągał dochody opodatkowane na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym (tj. według skali podatkowej).

Przedmiotowe wydatki poniesione zostały w 2017 i 2018 r. i nie zostały odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej, ponieważ Wnioskodawca liczył na sfinansowanie ich z NFZ. Jednakże NFZ odmówił Wnioskodawcy ich finasowania z powodu braku kontraktu z tą firmą, mimo informacji o braku możliwości przyjmowania zwykłych wlewów z powodu stanu zdrowia neurologicznego Wnioskodawcy. Poniesione wydatki nie były finansowane z żadnego dodatkowego źródła – Wnioskodawca nie ma żadnej refundacji.

Wnioskodawca posiada dokument wydany przez lekarza specjalistę onkologa o konieczności stosowaniu tego leku i leczeniu. Lek ten jest stosowany stale, w różnych okresach czasowych. Ponoszone wydatki przekraczają w miesiącu kwotę 100 zł. Wnioskodawca wskazuje, że lek ten figuruje w leczeniu onkologicznym. Leki te są lekami gotowymi sprowadzanymi przez I. Sp. z o.o. Na wlew Wnioskodawca przyjeżdża na określony dzień i godzinę.

Wnioskodawca posiada dokumenty – faktury z danymi kupującego i sprzedającego lekarstwo, tzn. wlew wykonany w I. Sp. z o.o. Za leczenie onkologiczne – czyli wlewy chemii Wnioskodawca posiada wystawione na niego faktury, w których ujęty jest koszt chemii oraz marża za usługę wlewu. Wnioskodawca dysponuje również pismem wystawionym przez I. Sp. z o.o., że zestawi koszty pacjenta i koszty firmy w późniejszym czasie. Wystawiony dokument będzie zawierał informację, ile wynosi marża obsługi, czyli ile będzie wynosił czysty koszt wlewu – lekarstwa.

W związku z powyższym opisem ostatecznie zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na wlewy lekarstwa podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, może odliczyć wydatki poniesione na zakup leków (po potrąceniu kosztów wykazanych przez I. Sp. z o.o.), czyli netto koszty wlewów.

Poniesione wydatki podlegają odliczeniu zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2017 i 2018 poprzez złożoną korektę PIT-37.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z wniosku w szczególności wynika, że Wnioskodawca od 31 marca 1999 r. posiada I grupę inwalidzką przyznaną przez ZUS oraz nową decyzję z 2018 r. wydaną według nowej ustawy o kodach choroby wydanej przez PEFRON. W 2017 i 2018 r. Wnioskodawca poniósł wydatki na leki w postaci wlewów chemii. Wlewów dokonano w I. Sp. z o.o. W latach, w których Wnioskodawca poniósł wydatki na leczenie chemią, pobierał emeryturę z ZUS, a więc osiągał dochody opodatkowane na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym (tj. według skali podatkowej). Ww. wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawcę z jego emerytury. Wnioskodawca posiada dokument wydany przez lekarza specjalistę onkologa o konieczności stosowaniu tego leku i leczeniu. Lek ten jest stosowany stale, w różnych okresach czasowych. Wnioskodawca posiada dokumenty – faktury z danymi kupującego i sprzedającego lekarstwo, tzn. wlew wykonany w I. Sp. z o.o. Za leczenie onkologiczne – czyli wlewy chemii Wnioskodawca posiada wystawione na niego faktury, w których ujęty jest koszt chemii oraz marża za usługę wlewu. Wnioskodawca dysponuje również pismem wystawionym przez I. Sp. z o.o., że zestawi koszty pacjenta i koszty firmy w późniejszym czasie. Wystawiony dokument będzie zawierał informację, ile wynosi marża obsługi, czyli ile będzie wynosił czysty koszt wlewu – lekarstwa. Ponoszone wydatki przekraczają w miesiącu kwotę 100 zł. Wnioskodawca wskazuje, że lek ten figuruje w leczeniu onkologicznym. Leki te są lekami gotowymi sprowadzanymi przez I. Sp. z o.o. Przedmiotowe wydatki nie zostały odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej, ponieważ Wnioskodawca liczył na sfinansowanie ich z NFZ. Jednakże NFZ odmówił Wnioskodawcy ich finasowania z powodu braku kontraktu z tą firmą, mimo informacji o braku możliwości przyjmowania zwykłych wlewów z powodu stanu zdrowia neurologicznego Wnioskodawcy. Poniesione wydatki nie były finansowane z żadnego dodatkowego źródła – Wnioskodawca nie ma żadnej refundacji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że poniesione wydatki na wlewy lekarstwa Wnioskodawca może odliczyć od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł. Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca posiada wymagane orzeczenie o niepełnosprawności, wydatki nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, a lekarz specjalista (onkolog) w wydanym dokumencie stwierdził konieczność stałego stosowaniu przez Wnioskodawcę tego leku w różnych okresach czasowych. Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada wystawione na niego faktury, w których oprócz danych identyfikujących sprzedającego i kupującego, ujęty jest koszt chemii oraz marża za usługę wlewu. Wnioskodawca dysponuje również pismem wystawionym przez I. Sp. z o.o., że zestawi koszty pacjenta i koszty firmy w późniejszym czasie. Wystawiony dokument będzie zawierał informację, ile wynosi marża obsługi, czyli ile będzie wynosił czysty koszt wlewu – lekarstwa.

W prawomocnym wyroku z dnia 17 października 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 598/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził, że w sytuacji wskazania przez Wnioskodawcę, że opis stanu faktycznego odnosi się do wydatków związanych z zakupem leków (art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) organ dokonując wykładni przepisów regulujących tzw. ulgę rehabilitacyjną winien mieć na uwadze, że zabiegi ambulatoryjne, którym poddawany jest Wnioskodawca, składają się z usługi polegającej na opiece nad pacjentem, w ramach której podawany jest lek. Oznacza to, koszt leku wkalkulowany jest w cenę usługi. Tym samym de facto zakupu leku dokonuje pacjent, który uiszcza płatność za przeprowadzony zabieg ambulatoryjny. O ile więc możliwym jest wyodrębnienie z ceny usługi kosztu zakupu leku, to przy spełnieniu pozostałych warunków nic nie powinno stać na przeszkodzie do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na zakup leków.

Według Sądu należy bowiem pamiętać o tym, co w odniesieniu do zasad kształtowania ulg i zwolnień podatkowych podnosi się w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, który w tym zakresie odwołuje się do art. 2 Konstytucji RP i ujętej w nim zasady demokratycznego państwa prawnego. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie artykułuje, że prawodawca ma prawo określać warunki, których spełnienie jest konieczne do skorzystania z ulg lub zwolnień podatkowych, a także wskazywać skutki niedochowania tych warunków przez podatnika, sprowadzające się najczęściej do utraty możliwości skorzystania z preferencji podatkowych. Swoboda w tym zakresie nie uprawnia jednak prawodawcy do ustanawiania warunków, które są niemożliwe do spełnienia. Wówczas dochodzi bowiem w szczególności do naruszenia zasady zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz zasady zakazu nieproporcjonalnej ingerencji w prawa majątkowe podatnika. Demokratyczne państwo prawne nie może zaś tworzyć takich konstrukcji normatywnych, które są niewykonalne, stanowią złudzenie prawa i – w konsekwencji – dają jedynie pozór ochrony tych interesów majątkowych, które są funkcjonalnie związane z treścią ustanowionego prawa podmiotowego.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 października 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 598/19 stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem leków mogą podlegać odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uprawnia to Wnioskodawcę do dokonania korekt zeznań podatkowych za 2017 i 2018 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że mimo spełnienia pozostałych warunków do zastosowania tej ulgi Wnioskodawca nie posiada dokumentu zawierającego wyodrębniony z ceny usługi koszt zakupu leku – to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.