Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.92.2020.1.MD
z 22 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. (data wpływu 24 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni sama wychowuje dwójkę małoletnich synów (11 lat i 6 lat), którzy z nią zamieszkują i to na niej spoczywa faktycznie ciężar sprawowania nad nimi opieki. Z ojcem dzieci Wnioskodawczyni jest po rozwodzie, który miał miejsce prawie dwa lata temu (wyrok prawomocny w dniu 10 maja 2018 r.). Ojciec dzieci ma sądownie ustalone kontakty z dziećmi, jednak się z nich nie wywiązuje. Zdarzało się, iż nawet pół roku nie realizował w ogóle kontaktu z synami. To Wnioskodawczyni odprowadza dzieci do szkoły, uczęszcza na zebrania w tych placówkach, zakupuje im potrzebne materiały. To Wnioskodawczyni dba o dzieci, gdy są chore chodzi z nimi do lekarza, chodzi z dziećmi na profilaktyczne, jak i specjalistyczne badania. Podczas choroby ojciec w ogóle ich nie odwiedza. To matka dzieci czynnie uczestniczy w rozwoju fizycznym, społecznym i emocjonalnym swoich dzieci (m.in. organizuje oraz czynnie uczestniczy w dodatkowych zajęciach pozaszkolnych: basen, kino, imprezy okolicznościowe u kolegów). W okresie wakacyjnym to Wnioskodawczyni, a nie ojciec, zabiera dzieci na wakacje i organizuje im czas.

Ojciec dzieci płaci alimenty zasądzone wyrokiem sądowym. Koszty utrzymania dzieci (jak np. wydatki szkolne: wycieczki, rady rodziców, ubezpieczenia, książki, materiały edukacyjne, koszty dojazdów do placówek dzieci, prezenty na wszelkie okazje, dodatkowe zajęcia, ubrania, obuwie, wakacje, zabawki) Wnioskodawczyni ponosi z własnych środków oraz przyznanych alimentów w kwocie 330 zł i 400 zł – łącznie 730 zł. Wszystkie nieplanowane wydatki ponosi tylko ona. Ojciec dzieci nie poczuwa się do ponoszenia żadnych dodatkowych kosztów ponad kwotę zasądzonych alimentów. W tym roku starszy syn Wnioskodawczyni będzie przystępował do I Komunii Świętej. Cała organizacja niniejszej uroczystości będzie spoczywać wyłącznie na Wnioskodawczyni, ojciec dzieci w ogóle nie jest zainteresowany pomocą w powyższym zakresie – wszelkie prośby o pomoc finansową na ten cel pozostają bez odpowiedzi.

W 2019 r. faktycznie to matka wykonywała w stosunku do małoletnich dzieci władzę rodzicielską, tj. uczestniczyła w ich wychowaniu, ponosiła koszty ich utrzymania, zabezpieczała ich potrzeby bytowe, zdrowotne i edukacyjne.

Dotychczas strony rozliczały ulgę na dzieci po połowie, zaś przedmiotowy wniosek dotyczy ulgi za rok podatkowy 2019 r. ojciec dzieci nie chce dobrowolnie zrezygnować z prawa do ulgi, albowiem uważa, że prawo do skorzystania z ulgi przysługuje mu wyłącznie ze względu na posiadanie pełnej władzy rodzicielskiej z czym Wnioskodawczyni się nie zgadza.

W ww. okresie Wnioskodawczyni nie pozostawała w związku małżeńskim, jej dochody nie przekroczyły kwoty 56 000 zł. Osiągnęła dochody opodatkowane według skali podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktycznie wykonywaną wyłącznie przez Wnioskodawczynię władzą rodzicielską przysługuje jej pełna ulga na dwoje dzieci, tzn. ulga w pełnej wysokości za 12 miesięcy na oboje dzieci, tj. 2 224 zł 08 gr, czy też ulga na oboje dzieci powinna zostać podzielona na dwójkę rodziców, albowiem chciałaby dokonać rozliczenia ulgi zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zaistniałym stanie faktycznym tylko jej przysługuje prawo skorzystania z ulgi na obydwoje dzieci za cały rok podatkowy 2019 w pełnej wysokości. Powyższe stanowisko potwierdza wiele interpretacji indywidualnych, które dostępne są na stronach internetowych, które zostały wydane w niemalże identycznym jak Wnioskodawczyni stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy PIT podatnik ma prawo odliczyć ulgę na każde małoletnie dziecko po spełnieniu określonych warunków, m.in. musi wykonywać w stosunku do dziecka władzę rodzicielską. Wskazać należy, iż przepisy ustawy PIT nie definiują użytego w art. 27f ust. 1 zwrotu normatywnego „wykonywał władzę rodzicielską”, przyjmuje się jednak, że wykonywanie władzy rodzicielskiej to jej realizacja, a nie tylko posiadanie. Czym innym jest zatem bycie rodzicem, a czym innym wykonywanie praw i obowiązków rodzica.

Takie rozróżnienie występuje również w przepisach ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Zgodnie z art. 95 § 1 krio władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej jest zatem realizacją tego, co składa się na treść tej władzy, czyli zasadniczo pieczy i wychowania, czego wyrazem pozostają zapisy art. 95 § 1 krio wskazujące, iż rodzice wychowując dziecko kierują nim, troszcząc się o jego fizyczny i duchowy rozwój. Na gruncie kodeksu rodzinno-opiekuńczego występuje wyraźne rozróżnienie między „przysługiwaniem władzy rodzicielskiej”, a jej „wykonywaniem”.

Przysługiwanie władzy jest kwestią prawną zaś wykonywanie jej – kwestią faktu. Rodzic któremu przysługuje władza rodzicielska może jej wcale nie wykonywać, choć ma taki ustawowy obowiązek. Tak właśnie jest w przedstawionym stanie faktycznym. Tym samym, zdaniem Wnioskodawczyni warunkiem zastosowania ulgi na podstawie art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej jak i jej faktyczne wykonywanie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym samo utrzymywanie kontaktów z dzieckiem nie jest rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Dotyczy to również wykonywania obowiązku alimentacyjnego w stosunku do małoletniego, albowiem obowiązek ten, tak jak kontakty z dzieckiem, jest niezależny od władzy rodzicielskiej.

Powyższe potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok NSA z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1420/15.

Z uwagi na powyższe, ze względu na faktyczne wykonywanie władzy rodzicielskiej w 2019 r. wyłącznie przez matkę dzieci, tylko jej przysługuje prawo do odliczenia ulgi w pełnej wysokości na obydwóch synów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

W myśl art. 27f ust. 2 cytowanej ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
      

Przepis art. 27f ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Wedle art. 27f ust. 2b ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Jednocześnie, jak stanowi art. 27f ust. 2c przytoczonej ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle zaś art. 27f ust. 4 powołanej ustawy odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zatem z literalnego brzmienia art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że warunkiem zastosowania przez rodzica ulgi na małoletnie dziecko jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka władzy rodzicielskiej.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Podkreślić należy, że samo posiadanie władzy rodzicielskiej jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowej preferencji. Dla nabycia prawa do ulgi konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie, czyli wykonywanie wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, w szczególności sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Zatem, jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni sama wychowuje dwójkę małoletnich synów (11 lat i 6 lat), którzy z nią zamieszkują i to na niej spoczywa faktycznie ciężar sprawowania nad nimi opieki. Z ojcem dzieci Wnioskodawczyni jest po rozwodzie, który miał miejsce prawie dwa lata temu (wyrok prawomocny w dniu 10 maja 2018 r.). Ojciec dzieci ma sądownie ustalone kontakty z dziećmi, jednak się z nich nie wywiązuje. Zdarzało się, iż nawet pół roku nie realizował w ogóle kontaktu z synami. To Wnioskodawczyni odprowadza dzieci do szkoły, uczęszcza na zebrania w tych placówkach, zakupuje im potrzebne materiały. To Wnioskodawczyni dba o dzieci, gdy są chore chodzi z nimi do lekarza, chodzi z dziećmi na profilaktyczne, jak i specjalistyczne badania. Podczas choroby ojciec w ogóle ich nie odwiedza. To matka dzieci czynnie uczestniczy w rozwoju fizycznym, społecznym i emocjonalnym swoich dzieci (m.in. organizuje oraz czynnie uczestniczy w dodatkowych zajęciach pozaszkolnych: basen, kino, imprezy okolicznościowe u kolegów). W okresie wakacyjnym to Wnioskodawczyni, a nie ojciec, zabiera dzieci na wakacje i organizuje im czas. Ojciec dzieci płaci alimenty zasądzone wyrokiem sądowym. Koszty utrzymania dzieci (jak np. wydatki szkolne: wycieczki, rady rodziców, ubezpieczenia, książki, materiały edukacyjne, koszty dojazdów do placówek dzieci, prezenty na wszelkie okazje, dodatkowe zajęcia, ubrania, obuwie, wakacje, zabawki) Wnioskodawczyni ponosi z własnych środków oraz przyznanych alimentów w kwocie 330 zł i 400 zł – łącznie 730 zł. Wszystkie nieplanowane wydatki ponosi tylko ona. Ojciec dzieci nie poczuwa się do ponoszenia żadnych dodatkowych kosztów ponad kwotę zasądzonych alimentów. W tym roku starszy syn Wnioskodawczyni będzie przystępował do I Komunii Świętej. Cała organizacja niniejszej uroczystości będzie spoczywać wyłącznie na Wnioskodawczyni, ojciec dzieci w ogóle nie jest zainteresowany pomocą w powyższym zakresie – wszelkie prośby o pomoc finansową na ten cel pozostają bez odpowiedzi. W 2019 r. faktycznie to matka wykonywała w stosunku do małoletnich dzieci władzę rodzicielską, tj. uczestniczyła w ich wychowaniu, ponosiła koszty ich utrzymania, zabezpieczała ich potrzeby bytowe, zdrowotne i edukacyjne. Dotychczas strony rozliczały ulgę na dzieci po połowie, zaś przedmiotowy wniosek dotyczy ulgi za rok podatkowy 2019 r. ojciec dzieci nie chce dobrowolnie zrezygnować z prawa do ulgi, albowiem uważa, że prawo do skorzystania z ulgi przysługuje mu wyłącznie ze względu na posiadanie pełnej władzy rodzicielskiej z czym Wnioskodawczyni się nie zgadza. W ww. okresie Wnioskodawczyni nie pozostawała w związku małżeńskim, jej dochody nie przekroczyły kwoty 56 000 zł. Osiągnęła dochody opodatkowane według skali podatkowej.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, w szczególności fakt, że Wnioskodawczyni sama wychowuje dwójkę małoletnich synów, którzy z nią zamieszkują, i to na niej spoczywa faktycznie ciężar sprawowania nad nimi opieki, dba o nich, czynnie uczestniczy w rozwoju fizycznym, społecznym i emocjonalnym swoich dzieci, w 2019 r. faktycznie wyłącznie wykonywała w stosunku do małoletnich dzieci władzę rodzicielską, tj. uczestniczyła w ich wychowaniu, ponosiła koszty ich utrzymania, zabezpieczała ich potrzeby bytowe, zdrowotne i edukacyjne, natomiast ojciec dziecka – jak twierdzi Wnioskodawczyni – nie wywiązuje się z kontaktów z dziećmi, nie poczuwa się do ponoszenia żadnych dodatkowych kosztów ponad kwotę zasądzonych alimentów, uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługuje ulga prorodzinna za 2019 r., wynikająca z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości za 12 miesięcy na oboje dzieci, tj. 2 224 zł 08 gr.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo ww. wstrzymania biegu terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.