Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.84.2020.3.SR
z 24 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z 19 marca 2020 r. (data wpływu 24 marca 2020 r.) oraz pismem z 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu 14 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia faktury VAT i odprowadzenia podatku od towarów i usług do Urzędu Skarbowego w związku ze świadczeniem usług poradnictwa obywatelskiego na podstawie zawartych umów zlecenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawienia faktury VAT i odprowadzenia podatku od towarów i usług do Urzędu Skarbowego w związku ze świadczeniem usług poradnictwa obywatelskiego na podstawie zawartych umów zlecenia. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 marca 2020 r. (data wpływu 24 marca 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 4 marca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.84.2020.1.SR oraz pismem z 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu 14 kwietnia 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 30 marca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.84.2020.2.SR.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 19 marca 2020 r., przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Począwszy od dnia 1 listopada 2015 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest działalność prawnicza (69.10.Z) pod firmą Kancelaria ….. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

W listopadzie 2018 r. Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie potwierdzające posiadanie wiedzy i umiejętności z zakresu świadczenia poradnictwa obywatelskiego wydane przez podmiot uprawniony do prowadzenia szkolenia oraz kursu doszkalającego doradcy obywatelskiego. Instytucja doradcy obywatelskiego została opisana w art. 11 ust. 3a ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o nieodpłatnej pomocy prawnej, nieodpłatnym poradnictwie obywatelskim oraz edukacji prawnej, zwanej dalej ustawą. Poradnictwo obywatelskie nie mieści się w zakresie działalności prawniczej, a sklasyfikowane zostało według kodu PKD 88.99.Z co oznacza, iż pozostaje poza przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Począwszy od miesiąca stycznia 2020 roku Wnioskodawca świadczy na rzecz Fundacji z siedzibą w C., KRS XXX, usługi poradnictwa obywatelskiego w dwóch punktach nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego, o których mowa w ustawie, zgodnie z uzgodnionym z powiatem harmonogramem oraz zgodnie z postanowieniami ustawy i aktami wykonawczymi do ustawy, ze względu na fakt, iż Fundacja wygrała otwarty konkurs ofert na realizację zadania publicznego prowadzenia punktów poradnictwa obywatelskiego w ramach, której wynagrodzenie Wnioskodawcy jest wypłacane z dotacji, jaką organizacja otrzymuje od powiatu. Fundacja nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W związku z faktem, iż Wnioskodawca świadczy usługi poradnictwa obywatelskiego w dwóch odrębnych punktach poradnictwa obywatelskiego, zawarła z powołaną Fundacją dwie odrębne umowy zlecenia, których przedmiotem jest świadczenie za wynagrodzeniem poradnictwa obywatelskiego we wskazanym punkcie poradnictwa obywatelskiego. Przedmiotowe umowy Wnioskodawca zawarł działając jako osoba fizyczna, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W dniu 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca zawarł z Fundacją z siedzibą w C. umowę świadczenia usług poradnictwa obywatelskiego (w załączeniu), której przedmiotem jest świadczenie za wynagrodzeniem poradnictwa obywatelskiego w punktach nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego na terenie powiatu w przeciętnym wymiarze 5 dni w tygodniu przez co najmniej 4 godziny dziennie według następującego harmonogramu:

• poniedziałek – 9.00 – 13.00, Urząd Gminy K. P. ul. K.,
• wtorek –13.00 – 17.00, Urząd Gminy K. ul. L.,
• środa – 11.00 – 15.00, Urząd Gminy K. P. ul. K.,
• czwartek – 11.30 – 15.30, Urząd Gminy S. ul. G.,
• piątek – 11.00 – 15.00, Urząd Gminy K. ul. L.
  
  

Miejsca i godziny dyżurów zostały wyznaczone przez powiat w konkursie ofert. Świadczenie nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego odbywa się według kolejności zgłoszeń, po umówieniu terminu wizyty. Zgłoszeń dokonuje się telefonicznie pod numerem telefonu wskazanym przez starostę. Z tytułu pełnienia ww. dyżurów Wnioskodawca uzyskuje wynagrodzenie, którego podstawą ustalenia jest kwota …. złotych brutto na miesiąc. Wynagrodzenie nie będzie Wnioskodawcy przysługiwało lub będzie proporcjonalnie zmniejszone w przypadku, gdy Wnioskodawca nie udzieli świadczeń wynikających z umowy w całości lub w poszczególnych dniach. W wyjątkowych przypadkach Wnioskodawca ma możliwość wyznaczenia na swoje miejsce zastępcy na dyżurze, ale wyłącznie spośród osób posiadających odpowiednie uprawnienia do świadczenia nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego, wynikające z ustawy.

Podstawę dla wypłaty wynagrodzenia z przedmiotowej umowy stanowi każdy zrealizowany w danym miesiącu dyżur, przeprowadzony według harmonogramu.

Zgodnie z treścią zawartej umowy zlecenia, Wnioskodawca jest zobowiązany w szczególności do:

1. terminowego przybywania do punktu porad, zgodnie z harmonogramem dyżurów,
2. świadczenia doradztwa obywatelskiego w punkcie porad, z uwzględnieniem zasad jego udzielania określonych w ustawie, aktach wykonawczych oraz zawartej umowie,
3. rzetelnego prowadzenia dokumentacji w systemie teleinformatycznym, wypełniania kart pomocy prawnej dla każdego przypadku udzielonego poradnictwa obywatelskiego,
4. sporządzania i każdorazowego wypełniania list obecności na dyżurach oraz przekazywania ich Zleceniodawcy w terminie 3 dni od zakończenia danego miesiąca kalendarzowego,
5. zapewnienia poufności w związku z rzetelnym świadczeniem nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego, w szczególności gdy zachodzi konflikt interesów.
   
   

W dniu 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca zawarł również z powołaną Fundacją umowę świadczenia usług poradnictwa obywatelskiego (w załączeniu), której przedmiotem jest świadczenie nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego na terenie powiatu w gminie wiodącej O. w wymiarze jednego dyżuru w tygodniu odbywającego się w każdy czwartek w godzinach 16.00 – 20.00 w Gminnym Ośrodku Kultury w O. za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości … złotych brutto. Pozostałe postanowienia umowy, w szczególności w zakresie obowiązków stron i zasad rozliczeń są analogiczne jak w powołanej wcześniej umowie. Przedmiotowe umowy są zawarte na czas określony od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2020 r. w związku z czym, z ostrożności do czasu uzyskania interpretacji w niniejszej sprawie, Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W sytuacji dysponowania wydaną w przedmiotowej sprawie indywidualną interpretacją podatkową w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT z tytułu umów zawartych poza prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie będzie wystawiał faktur VAT, tylko rachunek.

Opisane czynności oraz wskazane obowiązki wynikające z powołanych umów zlecenia świadczą o tym, że Wnioskodawca jako zleceniobiorca nie działa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest w tym zakresie samodzielnym, niezależnym, profesjonalnym podmiotem gospodarczym. Świadczone usługi, tj. nieodpłatne poradnictwo obywatelskie pozostają również poza zakresem przedmiotowym prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca ponosi wyłącznie koszty dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania umowy, pracuje w miejscu wyznaczonym przez zleceniodawcę, który również zapewnia w porozumieniu z powiatem, odpowiednią infrastrukturę umożliwiającą wykonywanie umowy (biurko, krzesła, szafki, materiały biurowe, łącze internetowe, telefon, drukarka, laptop). Udzielając nieodpłatnych porad obywatelskich Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za świadczone usługi, ponieważ zgodnie z brzmieniem ustawy odpowiedzialność ta obciąża Fundację – zleceniodawcę Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie ma również obowiązku posiadania w tym zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość wypracowanego wynagrodzenia. Wnioskodawca nie ponosi przy świadczeniu usług wynikających z przedmiotowych umów ryzyka ekonomicznego i gospodarczego, charakterystycznego dla prowadzenia własnej działalności gospodarczej, związanego chociażby z możliwością poniesienia straty. Wnioskodawca nie pobiera żadnego wynagrodzenia ani innych korzyści od osób, którym udziela nieodpłatnych porad obywatelskich. Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest niezależne od liczby osób uprawnionych, które w danym okresie rozliczeniowym zgłoszą się na dyżur, a także od jakości świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Poradnictwo obywatelskie, zgodnie z treścią przepisów ustawy udzielane jest przez Fundację, która realizuje zadanie zlecone przez Starostwo Powiatowe, na podstawie zawartych umów.

Wynagrodzenie, które Wnioskodawca otrzymuje od Zleceniodawcy (Fundacji) za wykonywanie czynności objętych umową o świadczenie usług poradnictwa obywatelskiego stanowi przychody, o których mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu uzyskiwanego wynagrodzenia z umów zlecenia zawartych z Fundacją Wnioskodawca jest zobowiązany wystawić fakturę VAT w ramach prowadzonej kancelarii i odprowadzić do Urzędu Skarbowego podatek od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do wystawiania faktur VAT i odprowadzania podatku od towarów i usług oraz nie podlega przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z tytułu wynagrodzenia uzyskiwanego z powołanych w treści niniejszego wniosku umów zlecenia, zawartych z Fundacją, poza zakresem przedmiotowym prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Opisany stan faktyczny winien być oceniony na tle przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Poprzez świadczenie usług należy z kolei rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Zakres podmiotowy ustawy o VAT ustala się w oparciu o przepis art. 15 ustawy, zgodnie z którym podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 3 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą nie uznaje się między innymi czynności z tytułu, których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności, co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich. Jeżeli chodzi o przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia, zostały one wskazane w art. 13 pkt 8a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Zważywszy na opisany w niniejszym wniosku stan faktyczny, w zakresie rodzaju czynności wykonywanych w ramach zawartych umów zlecenia, warunków świadczenia tych czynności, zasad ustalania i wypłaty wynagrodzenia oraz odpowiedzialności względem osób trzecich, za uzasadnione należy uznać stanowisko, iż wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w ramach umów zlecenia zawartych z Fundacją, nie stanowią wykonywania samodzielnej działalności gospodarczej i z tego względu podlegają wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT, a co za tym idzie, fakturowania tych usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy przy tym podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Warunkiem bowiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że wynagrodzenie, które otrzymuje od Zleceniodawcy (Fundacji) za wykonywanie czynności objętych umową o świadczenie usług poradnictwa obywatelskiego stanowi przychody, o których mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
3. przedsiębiorstwa w spadku

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

• wykonywania tych czynności,
• wynagrodzenia, oraz
• odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
  
  

Zatem, użycie słowa „samodzielnie” w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in., czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko i wyłącznie te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze fakt, że w zasadzie każdy stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, określa wynagrodzenie oraz przynajmniej podstawowe warunki wykonywania czynności, należy uznać, że „odpowiedzialność zlecającego wobec osób trzecich” jest kryterium kluczowym dla oceny charakteru prawno-podatkowego danego podmiotu. Jest to czynnik odróżniający na gruncie ustawy prowadzenie działalności gospodarczej (przesłanki warunkującej status podatnika podatku VAT) od innego rodzaju aktywności zawodowej nie powodującej powstania podmiotowości prawno-podatkowej na gruncie ww. ustawy. Istotna jest w tym przypadku analiza istoty odpowiedzialności, wynikającej z charakteru stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę oraz Fundację.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE zgodnie z którym, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W akapicie pierwszym, artykuł 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE, określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która niezależnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Ponadto, z akapitu drugiego tego przepisu wynika, że działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.

Artykuł 10 Dyrektywy 2006/112/WE wyjaśnia znaczenie terminu „samodzielnie” użytego w art. 9 (1). W myśl ww. art. 10 Dyrektywy 2006/112/WE warunek, o którym mowa w art. 9 ust. 1, przewidujący, że działalność gospodarcza jest prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

W celu określenia granic pojęcia „działalności gospodarczej” i „podatnika” należy przypomnieć art. 9 (2) i 12 (1) Dyrektywy 2006/112/WE. Artykuł 9 (2) Dyrektywy 2006/112/WE stwierdza, że poza osobami, o których mowa w ust. 1, za podatnika uznawana jest każda osoba, która okazjonalnie dokonuje dostawy nowego środka transportu wysyłanego lub transportowanego do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę albo na rzecz sprzedawcy lub nabywcy, do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego, ale na terytorium Wspólnoty. Przy czym, artykuł 12 (1) stanowi, że „państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi (...)”.

Dyrektywa 2006/112/WE wskazuje na bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Przedmiotowe zagadnienie było również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla przeciwko Recaudadores de Tributos de las Zonas primera y segunda, C-235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów). TSUE w ww. orzeczeniach wskazał, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością.

Ponadto, zgodnie z opinią RG M.G. Tesauro z dnia 4 czerwca 1991 r. do sprawy C-202/90, co się tyczy warunków pracy należy przeanalizować czy pracownik jest niejako zintegrowany z organizacją pracodawcy (...) czy i w jakim zakresie może swobodnie zorganizować swoją działalność. Jest oczywistym, że możliwość swobodnego zorganizowania (wybór współpracowników, struktury niezbędne do wykonywania zadań, godziny pracy), jak też brak zintegrowania w przedsiębiorstwie czy w administracji stanowią elementy typowe dla działalności wykonywanej w sposób samodzielny. Jednakże poddanie się niektórym dyrektywom jak też pewnej kontroli czy władzy dyscyplinarnej pracodawcy, które odnajdujemy również w stosunku pracy nie wykluczają charakteru samodzielnego działalności. Co się tyczy warunków wynagrodzenia, okoliczność, że wynagrodzenie (także to określone ustawą) jest proporcjonalne do usług i charakter przypadkowy, który z tego wynika stanowią jasne wskaźniki istnienia stosunku samodzielnej pracy. Nie ma wątpliwości, że ryzyko w ramach stosunku pracy podporządkowanej spoczywa tylko na pracodawcy. W zakresie odpowiedzialności wskazano, że należy badać czy pracownik jest odpowiedzialny wobec osób trzecich za czynności i działania, które można mu przypisać (pkt 6).

Zauważyć też należy, że sformułowanie w powołanym art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy odnoszące się do odpowiedzialności, należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy, w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy. Tak bowiem rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności wskazuje, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

O wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług można zatem mówić w przypadku, gdy zleceniobiorcę będą łączyć ze zleceniodawcą więzi analogiczne jak w przypadku stosunku pracy, jako że nie będzie on ponosił ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywaniem czynności, będących przedmiotem wskazanych umów, a odpowiedzialność za te czynności w stosunku do osób trzecich będzie bezwzględnie ponosił zlecający. Oznacza to, że z treści zawartych umów wynikać winno zobowiązanie, które w swej istocie kładzie na zlecającego odpowiedzialność, zamiast na zleceniobiorcę, podobnie jak ma to miejsce w przypadku stosunku pracy.

Powyższe oznacza, że jeżeli analiza umowy cywilnoprawnej (stosunku prawnego) pomiędzy Zleceniobiorcą – Wnioskodawcą, a Zleceniodawcą – Fundacją wykaże, że spełnione są wszystkie trzy warunki to nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika VAT. Jednocześnie brak spełnienia któregokolwiek warunku oznacza, że Zleceniobiorca występuje w charakterze podatnika VAT.

Warunek pierwszy – warunki wykonywania czynności. Należy uznać, że co do zasady w istotę typowej umowy zlecenia, której przedmiotem jest poradnictwo obywatelskie świadczone przez osobę fizyczną (zobowiązaną do osobistego świadczenia), wpisane jest wykorzystywanie pomieszczenia i infrastruktury Zlecającego – w niniejszej sprawie Fundacji.

W tym kontekście należy zauważyć, że wykorzystywanie pomieszczenia i infrastruktury Zlecającego powoduje, że radca prawny nie ponosi również w tym zakresie ryzyka ekonomicznego (co ma ścisły związek z tym jak kształtuje się wynagrodzenie – warunek drugi). Uznaniu, że ten warunek jest spełniony nie stoi na przeszkodzie to, że w ramach przedmiotowej umowy (stosunku prawnego) radca prawny dysponuje szerokim zakresem swobody organizacji swojej pracy, wyznaczania celów itp.

Warunek drugi – wynagrodzenie. Zakładając, że umowa przewiduje, że Zleceniobiorca korzysta z pomieszczenia i infrastruktury Zlecającego (spełniony warunek pierwszy), ustalenie, że warunek drugi jest spełniony w praktyce sprowadza się do weryfikacji czy umowa przewiduje dla radcy prawnego stałe wynagrodzenie. Jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez radcę prawnego.

Warunek trzeci – odpowiedzialność Zlecającego wobec osób trzecich. Warunek będzie spełniony jeżeli zgodnie z umową odpowiedzialność jest po stronie Zlecającego, a nie po stronie faktycznego wykonawcy – Zleceniobiorcy, co wyklucza samodzielny charakter jego działalności. Warunek będzie także spełniony gdy dana umowa nie przewiduje (nie wprowadza) takiej odpowiedzialności.

Z opisu sprawy wynika, że począwszy od dnia 1 listopada 2015 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest działalność prawnicza (69.10.Z) pod firmą Kancelaria …. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Począwszy od miesiąca stycznia 2020 roku Wnioskodawca świadczy na rzecz Fundacji usługi poradnictwa obywatelskiego w dwóch punktach nieodpłatnego poradnictwa obywatelskiego. W związku z faktem, iż Wnioskodawca świadczy usługi poradnictwa obywatelskiego w dwóch odrębnych punktach poradnictwa obywatelskiego, Wnioskodawca zawarł z powołaną Fundacją dwie odrębne umowy zlecenia, których przedmiotem jest świadczenie za wynagrodzeniem poradnictwa obywatelskiego we wskazanym punkcie poradnictwa obywatelskiego. Przedmiotowe umowy Wnioskodawca zawarł działając jako osoba fizyczna, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca ponosi wyłącznie koszty dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania umowy, pracuje w miejscu wyznaczonym przez zleceniodawcę, który również zapewnia w porozumieniu z powiatem, odpowiednią infrastrukturę umożliwiającą wykonywanie umowy (biurko, krzesła, szafki, materiały biurowe, łącze internetowe, telefon, drukarka, laptop). Udzielając nieodpłatnych porad obywatelskich Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za świadczone usługi, ponieważ zgodnie z brzmieniem ustawy odpowiedzialność ta obciąża Fundację –zleceniodawcę. Wnioskodawca nie ma również obowiązku posiadania w tym zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość wypracowanego wynagrodzenia. Wnioskodawca nie ponosi przy świadczeniu usług wynikających z przedmiotowych umów ryzyka ekonomicznego i gospodarczego, charakterystycznego dla prowadzenia własnej działalności gospodarczej, związanego chociażby z możliwością poniesienia straty. Wnioskodawca nie pobiera żadnego wynagrodzenia ani innych korzyści od osób, którym udziela nieodpłatnych porad obywatelskich. Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest niezależne od liczby osób uprawnionych, które w danym okresie rozliczeniowym zgłoszą się na dyżur, a także od jakości świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Poradnictwo obywatelskie, zgodnie z treścią przepisów ustawy udzielane jest przez Fundację, która realizuje zadanie zlecone przez Starostwo Powiatowe, na podstawie zawartych umów.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości czy z tytułu uzyskiwanego wynagrodzenia z umów zlecenia zawartych z Fundacją, Wnioskodawca jest zobowiązany wystawić fakturę VAT w ramach prowadzonej kancelarii i odprowadzić do Urzędu Skarbowego podatek od towarów i usług.

Mając na uwadze okoliczności wskazane w opisie sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że jeżeli – jak wskazano – Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich za świadczone usługi oraz nie ponosi ryzyka ekonomicznego ani gospodarczego przy świadczeniu usług wynikających z przedmiotowych umów, to przedmiotowe umowy zlecenia powodują powstanie stosunku prawnego posiadającego cechy zbliżone do stosunku pracy, w ramach którego Wnioskodawca (radca prawny) związany jest ze Zleceniodawcą (Fundacją) więzami prawnymi co do warunków wykonywania czynności, wynagrodzenia, a także odpowiedzialności Zleceniodawcy wobec osób trzecich. Stosunek prawny między Zleceniodawcą a wykonującym zlecenie, obciąża zatrudniającego ryzykiem za wykonanie tych czynności, podporządkowuje wykonującego zlecenie co do warunków realizacji umówionych czynności oraz wynagrodzenia.

Wobec powyższego, w rozpatrywanej sprawie zaistniały przesłanki z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, co oznacza, że zostały spełnione kryteria wyłączające świadczenie przedmiotowych usług z czynności podlegających ustawie. Świadczenie przez Wnioskodawcę, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, usług poradnictwa obywatelskiego na podstawie umów zlecenia, nie stanowi wykonywanej samodzielnie działalności gospodarczej i w efekcie Wnioskodawca nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług, a wykonywane czynności nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury zobowiązany jest podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak rozstrzygnięto wyżej, świadczenie przez Wnioskodawcę, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, usług poradnictwa obywatelskiego na podstawie umów zlecenia, nie stanowi wykonywanej samodzielnie działalności gospodarczej i w efekcie Wnioskodawca nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z powyższym świadczenie ww. czynności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktur z tego tytułu.

Podsumowując, przy spełnieniu wszystkich warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy świadczenie poradnictwa obywatelskiego przez Wnioskodawcę w ramach umów zlecenia zawartych z Fundacją, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego w analizowanej sprawie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury i odprowadzenia podatku do Urzędu Skarbowego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. organ nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę. Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.