Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.164.2020.2.MP
z 5 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 31 marca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 26 marca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.164.2020.1.MP, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 26 marca 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 30 marca 2020 r.), zaś w dniu 31 marca 2020 r. złożono uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2009 r. dziadek Wnioskodawczyni, Pan …, w akcie darowizny przekazał Wnioskodawczyni mieszkanie przy ul…., woj. …(akt notarialny…).

W 2014 r. po zawarciu związku małżeńskiego z …. Wnioskodawczyni przekazała (darowała) pół mieszkania mężowi, w ramach wspólnoty małżeńskiej (akt notarialny…).

W 2017 r. w ramach ich wspólnego majątku mąż Wnioskodawczyni, przekazał (darował) Wnioskodawczyni z powrotem pół mieszkania. Mieszkanie w tym momencie, ponownie stało się w całości majątkiem osobistym Wnioskodawczyni, a nie było już częścią wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej (akt notarialny…).

W 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie (akt notarialny…). Po sprzedaży mieszkania Wnioskodawczyni kontaktowała się telefonicznie z Urzędem Skarbowym w…, aby uzyskać informację, czy musi płacić podatek. Powiedziano Jej, że nie. Wnioskodawczyni udała się do Urzędu Skarbowego w …, aby upewnić się, że nie musi nic robić w kwestii podatku. Tam Pani, w informacji powiedziała Jej, że pewnie musi złożyć PIT-39 i zapłacić podatek od połowy kwoty, za którą sprzedała mieszkanie. Pani nie była pewna, więc dała Wnioskodawczyni numer telefonu na infolinię podatkową. Po rozmowie z doradcą (pod numerem….) Wnioskodawczyni dowiedziała się, że nie musi płacić podatku, ale żeby się upewnić ma złożyć ten wniosek. Potem, Wnioskodawczyni kontaktowała się jeszcze z Urzędem Skarbowym w …, gdzie również dowiedziała się, że raczej nie musi nic robić, bo nie musi płacić podatku (tu podano Jej numery dwóch spraw sądowych – wyrok z dnia 16 lipca 2019 r., sygn. akt …oraz wyrok z 2017 r., sygn. akt…, obie te sprawy dotyczą osoby w podobnej sytuacji zwolnionej z płacenia podatku). Telefony do Warszawy, wizyta w Urzędzie w…, telefon do Urzędu Skarbowego w … miały miejsce 31 stycznia. Po tym wszystkim Wnioskodawczyni sama nie wie co myśleć, dlatego zwraca się z uprzejmą prośbą o rozpatrzenie Jej wniosku.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 31 marca 2020 r. Wnioskodawczyni wskazała:

Dnia 28 września 2009 r. ….. darował Wnioskodawczyni (swojej wnuczce) stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny nr 2, mieszczący się w budynku nr…, na podstawie aktu notarialnego numer…. Na podstawie tego aktu Wnioskodawczyni stała się właścicielką wyżej wymienionego lokalu (numer księgi wieczystej…).

Dnia 25 sierpnia 2011 r. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński z GMD i od tego dnia nosi nazwisko HD. Od tej daty (25 sierpnia 2011 r.) w ich związku obowiązuje ustrój wspólności majątkowej. Ustrój wspólności majątkowej obowiązywał od 25 sierpnia 2011 r. przez cały okres do sprzedaży mieszkania w dniu 19 lipca 2019 r.

W dniu 26 maja 2014 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni darowała swojemu mężowi, samodzielny ww. lokal mieszkalny nr 2 wraz z prawami związanymi z jego własnością, postanawiając, że przedmiot tej darowizny stanowić będzie ich majątek objęty wspólnością majątkową małżeńską. Podsumowując w dniu 26 maja 2014 r. włączyli do wspólności majątkowej samodzielny lokal mieszkalny nr 2, mieszczący się w budynku nr … w…, którego Wnioskodawczyni była właścicielką przed ślubem.

W dniu 5 lipca 2017 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni i Jej mąż, będący właścicielami samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 2 na prawach wspólności majątkowej ustawowej małżeńskiej, darowali Wnioskodawczyni stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny nr 2 mieszczący się w budynku nr…w…. Przedmiot darowizny od tego momentu stanowił majątek osobisty Wnioskodawczyni. Podsumowując stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny nr 2, został przekazany dnia 5 lipca 2017 r., w akcie darowizny z ich wspólności majątkowej ustawowej małżeńskiej, do majątku odrębnego Wnioskodawczyni.

W dniu 19 lipca 2019 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni będąc jedyną właścicielką stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 2, sprzedała ten lokal wraz z prawami związanymi z jego własnością. W czasie sprzedaży lokalu prawo jego sprzedaży przysługiwało tylko Wnioskodawczyni. Sprzedaż nie została dokonana w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego i ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) można stwierdzić, że Wnioskodawczyni była właścicielką stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 2 (mieszczącego się w budynku nr…) przez okres dłuższy niż 5 lat podatkowych?
2. Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 10 ust. 1 pkt 8, można stwierdzić, że Wnioskodawczyni jest zwolniona z płacenia podatku dochodowego od sprzedaży stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 2 (mieszczącego się w budynku nr…)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), powinna być Ona zwolniona od płacenia podatku dochodowego od sprzedaży mieszkania. Mieszkanie było Jej własnością osobistą (bądź częścią wspólnoty małżeńskiej) od 2009 r., więcej niż pięć lat.

Wnioskodawczyni była właścicielką (na prawach majątku osobistego, czy też na prawach wspólności ustawowej majątkowej) lokalu mieszkalnego nr 2 (mieszczącego się w budynku nr …w…) od 28 września 2009 r. do dnia 19 lipca 2019 r., czyli zdaniem Wnioskodawczyni przez więcej niż 5 lat podatkowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 podpunkt 8 lit. c) mówi, że odpłatne zbycie nieruchomości jest uznawane za przychód/dochód (i kwalifikuje się do opodatkowania), kiedy następuje przed upływem 5 lat podatkowych, od momentu, w którym nastąpiło nabycie. Wnioskodawczyni była właścicielką (na prawach majątku osobistego, czy też na prawach wspólności ustawowej majątkowej) lokalu mieszkalnego nr 2 (mieszczącego się w budynku nr…w…) od dnia 28 września 2009 r. do dnia 19 lipca 2019 r., czyli Jej zdaniem przez więcej niż 5 lat podatkowych, dlatego powinna być zwolniona z płacenia podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Wobec tego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dziadek Wnioskodawczyni w dniu 28 września 2009 r. darował Wnioskodawczyni stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny nr 2. Na podstawie tego aktu notarialnego Wnioskodawczyni stała się właścicielką wyżej wymienionego lokalu. W dniu 25 sierpnia 2011 r. Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński i od tej daty w związku małżeńskim Wnioskodawczyni i Jej męża obowiązywał ustrój ustawowej wspólności majątkowej. Ustrój wspólności ustawowej obowiązywał od 25 sierpnia 2011 r. przez cały okres, aż do sprzedaży mieszkania w dniu 19 lipca 2019 r. W dniu 26 maja 2014 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni darowała swojemu mężowi, ww. samodzielny lokal mieszkalny nr 2 wraz z prawami związanymi z jego własnością, postanawiając, że przedmiot tej darowizny stanowić będzie ich majątek objęty wspólnością majątkową małżeńską. W dniu 5 lipca 2017 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni i Jej mąż, będący właścicielami ww. samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 2 na prawach wspólności majątkowej ustawowej małżeńskiej, darowali Wnioskodawczyni stanowiący odrębną nieruchomość ww. lokal mieszkalny nr 2, postanawiając że przedmiot darowizny od tego momentu stanowił będzie majątek osobisty Wnioskodawczyni. W dniu 19 lipca 2019 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni będąc jedyną właścicielką stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 2, sprzedała ten lokal wraz z prawami związanymi z jego własnością. Sprzedaż nie została dokonana w wykonaniu działalności gospodarczej.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy istotne jest ustalenie, czy włączenie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, stanowiącego majątek osobisty Wnioskodawczyni, do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy darowizny lub w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową, stanowi jego nabycie w rozumieniu ww. przepisu.

Wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.). Stosownie do treści art. 33 pkt 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, odrębny majątek każdego z małżonków stanowią przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Natomiast, zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością − art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe – zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Stosownie do treści art. 47 § 1 ww. Kodeksu, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

Zatem, na podstawie powyższego przepisu stwierdzić należy, że małżonkowie poprzez zawarcie stosownej umowy (np. rozszerzającej lub ograniczającej wspólność ustawową bądź ustanawiającej rozdzielność majątkową) mogą ustanawiać ustrój majątkowy w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy takie w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny. Z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do niej.

W doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takim jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019, poz. 1145, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego, czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności powinna mieć formę aktu notarialnego.

W tym miejscu należy wskazać – na jednolicie ukształtowaną linią orzeczniczą – że włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości lub praw majątkowych stanowiących majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości lub prawa majątkowego przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyżej zaprezentowany pogląd wyraził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, podkreślając, że: „Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2015 r., I CA 185/15, LEX nr 1808658). Tak więc skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do tej rzeczy”.

Tożsamej oceny dokonano w wielu innych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, dla przykładu: w wyroku z dnia 29 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1903/16, w wyroku z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1236/15, w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 456/15.

Wskazać należy również, że kwestia określenia momentu nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której wskazano, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych przez małżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków. W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zarówno darowizna do majątku wspólnego małżonków, jak i umowa rozszerzająca wspólność małżeńską majątkową wywołuje takie same skutki na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Włączenie do majątku wspólnego nieruchomości wchodzącej uprzednio w skład majątku osobistego jednego z małżonków nie stanowi nabycia tego prawa w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Datą nabycia nieruchomości przez każdego z małżonków jest data nabycia przez tego małżonka, który nieruchomość włączył do majątku wspólnego. W konsekwencji, od tej daty należy liczyć upływ 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego wskazane we wniosku czynności prawne i zdarzenia prawne związane z przekazaniem w formie darowizny nieruchomości do wspólności majątkowej małżeńskiej oraz przekazanie nieruchomości w akcie darowizny ze wspólności majątkowej ustawowej małżeńskiej, do majątku odrębnego Wnioskodawczyni, nie mają w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia przez Wnioskodawczynię prawa własności nieruchomości.

W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni nieprzerwanie przysługiwało prawo własności nieruchomości (stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr 2). Przekazując mężowi w formie darowizny na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej przedmiotową nieruchomość, Wnioskodawczyni nie wyzbyła się prawa własności ww. nieruchomości, prawo to nadal Wnioskodawczyni przysługiwało. Natomiast, w związku z dokonaniem darowizny z majątku wspólnego małżeńskiego do Jej majątku odrębnego, Wnioskodawczyni opisywaną nieruchomość uzyskała na wyłączną własność. Zatem, w rozpatrywanej sprawie pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2009 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, powołane wyżej przepisy prawa oraz uchwałę NSA należy stwierdzić, że dokonana przez Wnioskodawczynię w 2019 r. sprzedaż nieruchomości (lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość) nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, do daty sprzedaży upłynęło 5 lat. W sytuacji gdy odpłatne zbycie nieruchomości następuje po upływie pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ogóle nie stanowi źródła przychodu, tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, ponieważ nie wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Skoro więc Wnioskodawczyni nie uzyska przychodu w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, to nie wystąpi przychód (dochód), który mógłby korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej uznano za prawidłowe, pomimo że Wnioskodawczyni stwierdziła, że powinna być zwolniona z płacenia podatku dochodowego od sprzedaży mieszkania. Brak obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nie wynika z zastosowania zwolnienia od podatku, lecz z niewystąpienia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.