2020.05.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.52.2020.2.ISK
z 6 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 30 stycznia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 kwietnia 2020 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 6 kwietnia 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.52.2020.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 30 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania sprzedaży Karty turystycznej za dostawę towarów lub sprzedaż bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy – jest prawidłowe;

nieuznania sprzedaży Karty turystycznej za świadczenie usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 6 kwietnia 2020 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 6 kwietnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.52.2020.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 30 marca 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Karty turystycznej przez Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą działającym w formie spółki prawa handlowego, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży usług turystycznych, a także organizuje wycieczki, czy świadczy usługi przewodnickie.
Spółka oferuje również sprzedaż Kart turystycznych (zwane dalej „Kartą”) w zdecydowanej większości osobom fizycznym ale także osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej. Nabycie Karty pozwala klientom na późniejsze skorzystanie z usług, bądź części usług oferowanych przez podmioty trzecie (inne niż Wnioskodawca).

Spółka jest wystawcą Karty, natomiast faktycznie usługi świadczone są przez podmioty trzecie takie jak muzea (samorządowe instytucje kultury) czy przedsiębiorstwa komunikacyjne.

Zakres usług jest zależny od rodzaju zakupionej Karty. Karty są dwudniowe lub trzydniowe, a także różnią się zakresem usług z których może skorzystać kupujący. Karta jest imienna i nie może być przekazywana innemu użytkownikowi. Karta nie może również zostać wymieniona na gotówkę. Karta jest sprzedawana za pośrednictwem portalu internetowego, a także bezpośrednio w punktach sprzedaży Wnioskodawcy, jak również partnerów Wnioskodawcy na mocy umów agencyjnych. Wydanie Karty w przypadku sprzedaży za pośrednictwem portalu internetowego następuje na podstawie potwierdzenia zakupu w punktach dystrybucji. Zdarzają się sytuacje, że zakup Karty następuje na początku danego roku, a jej wydanie i odbiór przez klienta dopiero po kilku miesiącach w okresie wakacyjnym. Ważność Karty określa podpis posiadacza oraz data, którą nanosi wydający Kartę. Okres ważności rozpoczyna się o godz. 00.00 w dniu oznaczonym na jej odwrocie i obowiązuje do godz. 23:59 dnia następnego w przypadku Karty dwudniowej, bądź dnia trzeciego w przypadku Karty trzydniowej. Karta jest plastikowa, na wzór Karty kredytowej.

Karty, które sprzedaje Spółka odznaczają się następującymi cechami:

cena nie będzie odzwierciedlała wartości usługi, gdyż daje prawo skorzystania z wielu usług, których łączna wartość może być niższa lub wyższa niż wartość Karty;

w momencie nabycia Karty, Wnioskodawca nie wie z ilu usług skorzysta klient;

uprawniają do bezgotówkowego skorzystania z usług podmiotów trzecich;

nie podlegają wymianie na gotówkę;

nie podlegają realizacji po upływie terminu ważności;

nie uprawniają do zwrotu różnicy w przypadku, gdy łączna wartość brutto nabytych usług jest niższa niż wartość nominalna Karty;

nie nakładają na klienta obowiązku uiszczenia dopłaty, jeżeli wartość usług będzie przewyższała wartość Karty.

Wnioskodawca będzie prowadził następujący sposób rozliczenia z podmiotami trzecimi. Wszystkie podmioty trzecie będą prowadziły ewidencję klientów, którzy korzystają z usług na podstawie Karty i na podstawie tej ewidencji, będą obciążały Wnioskodawcę kwotą równą iloczynowi usług oraz kwoty stanowiącej równowartość jednej usługi. Faktury będą wystawiane na koniec miesiąca, po dokonaniu podsumowania.

Szczegółowy przebieg całej transakcji wygląda następująco:

Klient kupuje Kartę za określoną kwotę. Karty różnią się okresem ważności - 2 lub 3 dni, a także zakresem świadczonych usług. Istotny jest fakt, że przez okres ważności Karty klient może skorzystać z nielimitowanej ilości usług. Oznacza to, że klient może skorzystać z usług o wartości przewyższającej kwotę, którą zapłacił za Kartę, jak również może skorzystać z usług o wartości niższej niż kwota, którą zapłacił za Kartę. Tym samym Wnioskodawca w momencie sprzedaży Karty nie wie czy przeprowadzona transakcja będzie dla niego zyskowna, czy też poniesie stratę i będzie musiał dopłacić. Wnioskodawca de facto zakłada, że klient skorzysta z usług o wartości niższej lub równej kwocie, którą zapłacił za Kartę. W przeciwnym przypadku będzie musiał dopłacić podmiotom trzecim różnicę. Klient chcąc skorzystać z usług podmiotów trzecich okazuje Kartę, natomiast nie powoduje to, że zanika obowiązek zapłaty za tą usługę. Obowiązek zapłaty zostaje przeniesiony na Wnioskodawcę.

Dodatkowo Wnioskodawca informuje, że będzie dokonywał emisji Karty turystycznej. Wnioskodawca wskazuje, że tożsamość potencjalnych usługodawców, a także usługi, które mogą być świadczone przez tych usługodawców są wskazane w powiązanej dokumentacji.

Wnioskodawca wskazuje, że w chwili emisji Karty nie jest w stanie przewidzieć z ilu i z jakich usług skorzysta Kupujący. W przypadku Karty emitowanej przez Spółkę, upoważniają one do wymiany na świadczenia (usługi) podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, według stawki VAT 8% (usługi wstępów do muzeów, usługi transportowe). Kluczowy jest fakt, że Spółka emitując kartę, nie ma finalnej wiedzy, czy ta karta zostanie wykorzystana, ani na co ta karta zostanie wykorzystana. W praktyce po transferze ich na Kupującego, Kupujący może skorzystać z usług, których wartość przewyższa wartość Karty, lub wartość tych usług będzie niższa niż wartość Karty. Tym samym Spółka nie posiada w momencie emitowania Karty wiedzy jaka kwota podatku będzie przypisana do konkretnej Karty, gdyż nie jest znana podstawa opodatkowania.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 kwietnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że nabywana przez klienta Karta turystyczna będzie biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum. Kluczowy jest fakt, że Spółka emitując lub sprzedając Kartę turystyczną nie posiada finalnej wiedzy czy i z której usługi klient skorzysta, a także czy wartość usług z których skorzysta będzie niższa lub wyższa od wartości Karty turystycznej.

Przedmiot wątpliwości Wnioskodawcy dotyczy wyłącznie relacji Wnioskodawca - Klient. Wnioskodawca nie oczekuje od tut. Organu odpowiedzi na pytanie w odniesieniu do relacji Wnioskodawca – podmiot trzeci realizujący usługi Karty turystycznej na rzecz Klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowa jest interpretacja Spółki, że sprzedaż przez Wnioskodawcę Karty nie stanowi świadczenia usług ani dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a także sprzedawana Karta nie jest bonem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy o VAT i jako taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Analiza cywilnoprawna

1.1. Transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a klientem.

Zdaniem Wnioskodawcy transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a klientem ma charakter zakładu w rozumieniu art. 413 k.c. Co prawda kodeks cywilny nie zawiera definicji legalnej zakładu, natomiast w piśmiennictwie wymienia się pewne cechy którymi zakład się wyróżnia.

W komentarzu do 413 kodeksu cywilnego pod red. Panowicz-Lipska SPP T. 8, wyd. 1 2004, możemy znaleźć następującą definicję:

Przez zakład rozumie się natomiast umowę między osobami będącymi odmiennego zdania, w której strony przyrzekają sobie korzyść majątkową na rzecz tej z nich, której twierdzenie dotyczące jakichś faktów (przeszłych, teraźniejszych lub przyszłych) okaże się prawdziwe. Umowa o takiej treści często określana bywa także jako zakład wzajemny, być może z powodu swoistej wzajemności zobowiązań stron (aczkolwiek trudno byłoby tu mówić o wzajemności w znaczeniu techniczno-prawnym, o której mowa w art. 487 i n. KC) oraz dla odróżnienia zakładu w powyższym znaczeniu od zakładu jako jednostki organizacyjnej (np. zakładu pracy, zakładu budżetowego, zakładu naukowego, zakładu ubezpieczeń, zakładu opieki zdrowotnej itp.). Zakład wzajemny wygrywa ta strona, której twierdzenie albo przeczenie po sprawdzeniu okazało się prawdziwe.

Natomiast w komentarzu do Art. 413 kodeksu cywilnego pod red. Zalucki 2019, wyd. 1/Horosz znajdujemy następującą definicję:

„Zarówno gra, jak i zakład jako źródło stosunku zobowiązaniowego zaliczane są do grupy tzw. umów losowych, których wynik zależy od przypadku, czyli zdarzenia przyszłego i niepewnego (por. także D. Fuchs, A. Malik, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t 3, 2018, s. 395; T. Sokołowski, w: A. Kidyba, Komentarz KC, t. 3, Część ogólna, 2014, s. 410). Choć na rezultat gry lub zakładu mogą też mieć większy bądź mniejszy wpływ umiejętności ich uczestników, to jednak z reguły istnieje w nich, należący do istotnych składników treści takiej umowy, element niepewności (por. W. Dubis, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, s. 810), a zatem świadczenie wygranej uzależnione jest z reguły od określonych zdarzeń przypadkowych (por. także J. Rajski, Sprzedaż, s. 33).”

W literaturze przedmiotu wskazuje się na ogół, że w przypadku gry świadczenie przyznawane jest osobie , która osiągnęła najlepszy rezultat przy wykonywaniu określonych czynności (W. Dubis, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, s. 810; por. także D. Fuchs, A. Malik, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, L 3, 2018, s. 395), natomiast w przypadku zakładu świadczenie ma być dokonane na rzecz tego z uczestników zakładu, którego twierdzenie o okolicznościach objętych zakładem okażą się zgodne z rzeczywistością (W. Dubis, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, s. 810; por. także D. Fuchs, A. Malik, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, L 3, 2018, s. 395; K. Mularski, w: M. Gutowski, Komentarz KC, t. 1, 2016, s. 1569), co może dotyczyć również przewidywania przez uczestników zakładu zdarzeń przyszłych i niepewnych (por. W. Dubis, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2017, s. 810; T. Sokołowski, w: A. Kidyba, Komentarz KC, t 3, Część ogólna, 2014, s. 411). Za rodzaj zakładu można uznać również kontrakt opcyjny (por. M. Romanowski, Charakter, s. 25). Warto jednak zauważyć, że w praktyce w danej umowie losowej mogą występować zarówno elementy gry, jak i zakładu, przy czym samo rozróżnienie gry od zakładu nie ma w istocie istotnego prawnego znaczenia, gdyż komentowany przepis wiąże zarówno z grami, jak i z zakładami jednolite skutki prawne (por. także K. Mularski, w: M. Gutowski, Komentarz KC, t.1, 2016, s. 1569).

Wnioskodawca w momencie sprzedaży Karty nie wie czy przeprowadzona transakcja będzie dla niego zyskowna, czy też poniesie stratę i będzie musiał dopłacić. Wnioskodawca de facto zakłada, że klient skorzysta z usług o wartości niższej lub równej kwocie, którą zapłacił za Kartę. W przeciwnym przypadku będzie musiał dopłacić do transakcji, dopłacając podmiotom trzecim różnicę. Tym samym spełnia przesłankę losowości. Karta jest w tym przypadku potwierdzeniem zawarcia zakładu pomiędzy Wnioskodawcą a klientem.

1.2. Znak legitymacyjny.

Znaki legitymacyjne stosownie do regulacji zawartych w przepisie art. 92115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1963 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) są niepieniężnymi środkami (dowodami cywilnoprawnymi) emitowanymi przez podmioty będące jednocześnie akceptantami, bądź na zlecenie tzw. płatnika (podmiotu zamawiającego znaki), uprawniającymi użytkowników tych znaków (beneficjentów) do otrzymania określonego świadczenia (dobra lub usługi). Najczęściej występują w postaci bonów towarowych, talonów, kuponów żywieniowych, różnego rodzaju biletów (lotniczych, kolejowych, autobusowych, tramwajowych, na metro, do kina, do teatru, na koncert), przepustek, karnetów, kwitów bagażowych, żetonów garderobianych (szatniarskich) itp.

Prawodawca nie definiuje pojęcia znaków legitymacyjnych, odsyłając jedynie do odpowiedniego stosowania w tym zakresie przepisów o papierach wartościowych. Odwołując się do samej ich nazwy, przyjmuje się zatem, że znaki legitymacyjne łączy z papierami wartościowymi ich funkcja legitymacyjna - ułatwiają one wykonywanie zobowiązań, w szczególności, w sytuacji gdy dłużnik zaciągnął zobowiązania wobec dużej liczby, stosunkowo anonimowych podmiotów. Ułatwiają one dłużnikowi identyfikację osób uprawnionych oraz skuteczne (zwalniające dłużnika z zobowiązania) spełnienie świadczenia. Z drugiej strony ułatwiają wierzycielowi wykazanie swojego uprawnienia wobec dłużnika (zob. np. C. Żuławska, w: Komentarz do KC, Ks. III, t. II, 2011, s. 1084; Radwański, Panowicz-Lipska, Zobowiązania, 2013, s. 369). Innymi słowy, znaki legitymacyjne należą obok papierów wartościowych do szerokiej klasy dokumentów dłużnych, czyli dokumentów stwierdzających istnienie zobowiązania i poczytywanych jako uznanie takiego długu (F. Zoll, Klauzule dokumentowe, s. 15; P. Machnikowski, w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz KC, 2014, s. 1652 i n.). Papiery wartościowe i znaki legitymacyjne stanowią kwalifikowaną postać dokumentów dłużnych, co wynika z faktu, że ich wystawienie zmienia sposób wykonywania wskazanego w nich zobowiązania. Warto w tym kontekście dodać, że znaki legitymacyjne są kategorią o bardzo dużej różnorodności konstrukcyjnej, obejmującej np. bilety, kupony, żetony czy też Karty płatnicze lub kredytowe. W doktrynie nie ma wątpliwości, że strony stosunków cywilnoprawnych mogą kreować na zasadzie swobody umów nowe, nieprzewidziane w przepisach szczególnych typy znaków legitymacyjnych (zob. np. A. Janiak, w: Kidyba, Komentarz KC, t III, cz. 2, 2014, s. 1514).

W przeciwnym przypadku będzie musiał dopłacić do transakcji, dopłacając podmiotom trzecim różnicę. Klient chcąc skorzystać z usług podmiotów trzecich okazuje Kartę, natomiast nie powoduje to, że zanika obowiązek zapłaty za tą usługę. Obowiązek zapłaty zostaje przeniesiony na Wnioskodawcę. Z powyższego wynika, że okazanie przez klienta Karty przed skorzystaniem z usługi świadczonej przez podmioty trzecie nie powoduje wykonania zobowiązania do zapłaty za tą usługę. Za usługę zapłaci Wnioskodawca po przesłaniu rozliczenia przez podmiot trzeci. Powoduje to, że przesłanki do spełnienia definicji znaku legitymacyjnego nie zostają spełnione.

Analiza podatkowa

2.1. Świadczenie usług bądź dostawa towarów

Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei stosownie do dyspozycji art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumieć należy odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Przez odpłatną dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zaś przez towar, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii. Natomiast przez świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się świadczenia na rzecz innego podmiotu, które nie stanowi dostawy towarów. Zgodnie z przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem tak szerokie określenie w tym przepisie pojęcia świadczenia usług odzwierciedla jedną z podstawowych cech VAT - zasadę powszechności opodatkowania (Matarewicz Jacek, Piątkowska-Chmiel Anna, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz, wyd. III r. 2017, SIP LEX 2018). Jednakże, pomimo tak szerokiego określenia przedmiotu opodatkowania, nie można uznać, iż każde zachowanie podatnika VAT jest opodatkowane. Potwierdza to przykładowo wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 873/16). Dychotomiczny podział na gruncie ustawy o VAT na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, że wypełnia on wszelkie przejawy bogatej aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych, odbywający się pomiędzy podatnikami VAT, musi być przyporządkowany świadczeniu usług lub dostawie towarów.

Zauważyć jednak należy, iż zgodnie z orzecznictwem, aby uznać dane zachowanie podatnika za świadczenie usług należy spełnić określone przesłanki. Przede wszystkim usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem. Przykładowo w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 30 stycznia 2018 r. (sygn. akt I SA/Bd 1006/17). Ponadto musi istnieć ekwiwalentność świadczeń, czyli bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a zapłatą z drugiej strony. Niezaistnienie którejkolwiek z przesłanek powoduje, iż należy uznać, że dana transakcja nie może zostać uznana za świadczenie usług.

Przechodząc do analizy przedstawionego stanu faktycznego, należy zauważyć, iż sprzedawana Karta sama w sobie nie zaspokaja potrzeb nabywcy. Oznacza to, że nie może zostać traktowana, jako towar, czy też jako usługa. Tym samym sprzedaż Karty nie może zostać potraktowana jako jedna z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT a więc podlegająca ustawie o VAT.

Jednocześnie Karta nie może zostać potraktowana jako zaliczka za dostawę towarów lub świadczenie usług w przyszłości. Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą otrzymania zaliczki. Niemniej jednak, jak podkreśla się w orzecznictwie zaliczka musi dotyczyć skonkretyzowanych świadczeń, które nie istnieją w przedstawionym stanie faktycznym.

2.2. Bon

Zdaniem Wnioskodawcy Karta nie jest również bonem w rozumieniu ustawy o VAT.

Od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz.Urz.UE.L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów było uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z zaprezentowaną definicją dla ustalenia czy Karta jest bonem, niezbędne jest spełnienie następujących przesłanek:

Karta powinna być instrumentem, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług.
Zgodnie z wyżej opisanym uzasadnieniem dotyczącym znaku legitymacyjnego, z okazaniem Karty nie wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Okazanie Karty powoduje, że następuje świadczenie usług na rzecz klienta, natomiast wynagrodzenie jest płatne przez Wnioskodawcę po przesłaniu rozliczenia.
Karta powinna być instrumentem, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

W przypadku Karty znane są usługi, które mają zostać wykonane, jak również tożsamość potencjalnych usługodawców. Mając na uwadze powyższe nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do uznania Karty jako bonu w rozumieniu ustawy o VAT.

Instrument płatniczy

Karta nie stanowi również instrumentu płatniczego w rozumieniu ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (dalej jako UUP).

24 grudnia 2018 roku Komisja Nadzoru Finansowego wydała komunikat ws. wyłączenia z art. 6 pkt 11 UUP.

Ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (UUP) określa zasady prowadzenia działalności w zakresie świadczenia usług płatniczych, w tym rodzaje działalności podlegające reglamentacji ustawy, jak i sytuacje, w których reglamentacja ta jest ograniczona. Ograniczenia takie mają w szczególności zastosowanie do świadczenia niektórych usług opartych na instrumentach płatniczych. Zgodnie z art. 6 pkt 11 UUP przepisów UUP niestosuje się do działalności polegającej na świadczeniu usług opartych na instrumentach płatniczych, które można wykorzystywać jedynie w ograniczony sposób i które spełniają co najmniej jeden z poniższych warunków:

służą posiadaczowi do nabywania towarów lub usług wyłącznie w placówkach wydawców tych instrumentów (art. 6 pkt 11 lit. a) UUP), lub
służą posiadaczowi do nabywania towarów lub usług w ramach ograniczonej sieci podmiotów związanych umową handlową bezpośrednio z zawodowym wydawcą tych instrumentów (art. 6 pkt 11 lit. a) UUP), lub
służą posiadaczowi do nabywania bardzo ograniczonego zakresu towarów lub usług (art. 6 pkt 11 lit. b) UUP), lub
mogą być używane wyłącznie w jednym państwie członkowskim, jeżeli instrumenty takie są dostarczane na wniosek przedsiębiorcy lub jednostki sektora finansów publicznych, są regulowane ze względu na określone cele społeczne lub podatkowe przez krajowy lub samorządowy organ administracji publicznej i służą do nabycia określonych towarów lub usług od dostawców związanych z wydawcą umową handlową (art 6 pkt 11 lit c) UUP).

Instrument płatniczy został zdefiniowany w przepisie art. 2 pkt 10) UUP. Zgodnie z tym przepisem jest to zindywidualizowane urządzenie lub uzgodniony przez użytkownika usługi płatniczej i dostawcę tej usługi zbiór procedur, wykorzystywane przez użytkownika do złożenia zlecenia płatniczego. Instrumentem płatniczym mogą być w szczególności: Karty płatnicze, w tym Karty debetowe, kredytowe, czy tzw. Karty przedpłacone, różnego rodzaju Karty wirtualne, aplikacje mobilne posiadające funkcjonalność inicjowania transakcji płatniczych (o ile podmiot wydający taką aplikację wchodzi w posiadanie środków pieniężnych będących przedmiotem transakcji).

Wyjaśnienia odnośnie włączeń:

Posiadany przez użytkownika (klienta) instrument płatniczy służy do nabywania towarów lub usług wyłącznie w placówkach wydawcy tego instrumentu (art. 6 pkt 11 lit. a) UUP).
Instrument płatniczy używany jest wyłącznie w ramach ograniczonej sieci dostawców towarów i usług, związanych umową handlową bezpośrednio z zawodowym wydawcą tego instrumentu (art. 6 pkt 11 lit. a) UUP).
Instrument płatniczy używany jest wyłącznie do nabywania bardzo ograniczonego zakresu towarów lub usług (art. 6 pkt 11 lit b) UUP).
Dany instrument płatniczy ważny jest wyłącznie w jednym państwie członkowskim, dostarczony został na wniosek przedsiębiorcy lub na wniosek podmiotu sektora publicznego i jest regulowany ze względu na określone cele społeczne lub podatkowe przez krajowy lub regionalny organ publiczny oraz służy do nabycia określonych towarów lub usług od dostawców, którzy zawarli umowę handlową z wydawcą (art. 6 pkt 11 lit c) UUP).

Podsumowanie

Podsumowując sprzedaż przez Wnioskodawcę Karty nie stanowi świadczenia usług ani dostawy towarów jak również nie jest bonem w rozumieniu ustawy o VAT. Sprzedaż Karty nie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie nieuznania sprzedaży Karty turystycznej za dostawę towarów lub sprzedaż bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy oraz nieprawidłowe w zakresie nieuznania sprzedaży Karty turystycznej za świadczenie usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

Wymiana bonu na towary lub usługi nie jest płatnością, lecz stanowi wykonanie prawa będącego następstwem płatności, której dokonano w związku z emisją bonu przez emitenta lub przejęciem go przez kolejnego posiadacza. W sytuacjach zaś, gdy środki przechowywane lub przedpłacone wykorzystywane są do pokrycia kosztów towarów lub usług, prawo do takich towarów lub usług powstaje dopiero przy dokonaniu płatności. Różni się to jednak od wykonania prawa nabytego przez posiadacza bonu.

Jak wskazano w motywie piątym preambuły dyrektywy 2016/1065, przepisy dotyczące bonów nie powinny wywoływać zmian w opodatkowaniu podatkiem VAT biletów za transport, biletów wstępu do kin muzeów, znaczków pocztowych i tym podobnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży usług turystycznych, a także organizuje wycieczki, czy świadczy usługi przewodnickie.

Spółka oferuje również sprzedaż Kart turystycznych. Nabycie Karty pozwala klientom na późniejsze skorzystanie z usług, bądź części usług oferowanych przez podmioty trzecie (inne niż Wnioskodawca).

Spółka jest wystawcą Karty, natomiast faktycznie usługi świadczone są przez podmioty trzecie takie jak muzea (samorządowe instytucje kultury) czy przedsiębiorstwa komunikacyjne.

Zakres usług jest zależny od rodzaju zakupionej Karty. Karty są dwudniowe lub trzydniowe, a także różnią się zakresem usług z których może skorzystać kupujący. Karta jest imienna i nie może być przekazywana innemu użytkownikowi. Karta nie może również zostać wymieniona na gotówkę. Karta jest sprzedawana za pośrednictwem portalu internetowego, a także bezpośrednio w punktach sprzedaży Wnioskodawcy, jak również przez partnerów Wnioskodawcy na mocy umów agencyjnych. W przypadku Karty emitowanej przez Spółkę, upoważniają one do wymiany na świadczenia (usługi) podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, według stawki VAT 8% (usługi wstępów do muzeów, usługi transportowe). Tożsamość potencjalnych usługodawców, a także usługi, które mogą być świadczone przez tych usługodawców są wskazane w powiązanej dokumentacji.

Nabywana przez Klienta Karta turystyczna będzie biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum. Kluczowy jest fakt, że Spółka emitując lub sprzedając Kartę turystyczną nie posiada finalnej wiedzy czy i z której usługi Klient skorzysta, a także czy wartość usług z których skorzysta będzie niższa lub wyższa od wartości Karty turystycznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania czy sprzedaż przez Wnioskodawcę Karty stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy, lub czy też sprzedawana Karta jest bonem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odnosząc się natomiast do przesłanki odpłatności jako jednego z elementów niezbędnych do uznania świadczenia usług za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w tym miejscu należy przywołać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej: TSUE. Z orzecznictwa TSUE wynika, że opodatkowanie tym podatkiem zakłada realizację czynności przez strony, w ramach której ustala się cenę lub świadczenie. W wydawanych wyrokach TSUE, który wielokrotnie zajmował się kwestią odpłatności świadczeń, stwierdził, że kiedy działalność polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniej zapłaty, nie ma podstawy wymiaru podatku i z tego względu usługi nie są opodatkowane (np. wyrok w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma, EU:C: 1994:80, pkt 12). Świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy (obecnie art. 2 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (np. wyrok w sprawie C-246/08 Komisja vs. Republika Finlandii, EU:C:2009:671, pkt 44). Istnienie odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy zakłada istnienie bezpośredniego związku pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym ekwiwalentem świadczenia (pkt 45 ww. wyroku).

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży Klientom Karty turystycznej będącej biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum. Zakupione Karty turystyczne uprawniają Klienta do skorzystania ze świadczonych przez podmiot trzeci (muzea – samorządowe instytucje kultury, czy przedsiębiorstwa komunikacyjne) usług transportu lub usług wstępu do danego muzeum.

Tym samym zakupiona Karta turystyczna będąca biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum jest dokumentem potwierdzającym uprawnienie do skorzystania z danej usługi. Jest znakiem legitymacyjnym potwierdzającym, że okaziciel – Klient, posiada uprawnienie do skorzystania z usługi oferowanej przez przedsiębiorcę. Karta turystyczna będąca biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum jest zatem dokumentem stwierdzającym istnienie określonego stosunku prawnego.

Zatem przedmiotowej Karty turystycznej nie można uznać za towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jej odpłatna sprzedaż nie może zostać uznana za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT.

Jak już wcześniej wskazano, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opisane zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca dokonuje sprzedaży Karty turystycznej na rzecz Klienta. Zapłata następuje pomiędzy Klientem, który nabywając Kartę nabywa prawo do skorzystania z określonych usług, a Wnioskodawcą, który prawo do tych usług sprzedaje Klientowi. Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, Klient kupuje Kartę za określoną kwotę, tym samym sprzedaż ta stanowi świadczenie odpłatne.

Strony tej usługi tworzą stosunek prawny, który sprowadza się do tego, że w zamian za sprzedaż usługi (prawa skorzystania z usługi transportu/wstępu) zostaje wypłacone wynagrodzenie. Natomiast istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą (sprzedażą kart turystycznych) a otrzymanym za nią wynagrodzeniem skutkuje otrzymaniem korzyści przez Klienta w postaci prawa do skorzystania z usługi transportu lub usługi wstępu do danego muzeum, która stanowi ekwiwalent za nabycie Karty turystycznej.

Zatem sprzedaż za wynagrodzeniem przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta Karty turystycznej stanowiącej bilet na usługę transportu lub usługę wstępu do danego muzeum, jest sprzedażą usługi (tj. prawa skorzystania z usługi transportu/wstępu). Nabywca Karty turystycznej już w momencie jej zakupu nabywa pewne prawa, zatem w tym momencie wszelkie korzyści wynikające z posiadania Karty turystycznej, stanowiącej bilet na usługę transportu lub usługę wstępu do danego muzeum, przechodzą na jego nabywcę.

Tym samym sprzedaż Karty turystycznej stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W odniesieniu natomiast do uznania sprzedawanej Karty turystycznej za bon w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, istotnym jest, że w przedmiotowej sprawie, będąca przedmiotem sprzedaży Karta będzie biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, że wprowadzone do ustawy przepisy dotyczące zastosowania bonów na towary i usługi stanowią implementację dyrektywy Rady UE 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r., która w motywie piątym wprost wskazuje, że przepisy te nie mają zastosowania do opodatkowania m.in. biletów za transport czy biletów wstępu do muzeów. Oznacza to, że nie można uznać sprzedaży biletów za transport czy biletów wstępu do muzeów za dostawę bonu i dokonywać ich opodatkowania na zasadach przewidzianych w ustawie dla bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy.

Tym samym skoro w przedmiotowej sprawie Karta będzie biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum, to mając na uwadze zastrzeżenie zawarte w motywie piątym preambuły do dyrektywy Rady UE 2016/1065 sprzedaż przedmiotowej Karty nie będzie stanowiła dostawy bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, a tym samym nie będzie opodatkowana na zasadach przewidzianych dla opodatkowania bonów.

Reasumując, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta Karty turystycznej będącej biletem za transport lub biletem wstępu do danego muzeum nie stanowi dostawy towarów oraz nie będzie stanowiła dostawy bonu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, a tym samym nie będzie opodatkowana na zasadach przewidzianych dla opodatkowania bonów. Za nieprawidłowe należy uznać natomiast stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieuznania sprzedaży przedmiotowej Karty turystycznej za sprzedaż usług, podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin