Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.189.2020.2.AC
z 12 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 27 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacanym pracownikom dodatkiem motywacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacanym pracownikom dodatkiem motywacyjnym.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 20 marca 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.189.2020.1.AC (doręczonym dnia 20 marca 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 27 marca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 27 marca 2020 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 stycznia 2020 r. Urząd (dalej: U) realizuje program finansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: PFRON) pn.: „Stabilne zatrudnienie – osoby niepełnosprawne w administracji i służbie publicznej”. Celem programu jest aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych pozostających bez zatrudnienia lub zatrudnionych w danej jednostce. Warunkiem przystąpienia do programu jest zatrudnianie lub zatrudnienie w okresie trzech miesięcy od przystąpienia do programu, osoby niepełnosprawnej, tzw. beneficjenta ostatecznego. Jako podstawę prawną programu PFRON podaje art. 47 ust. 1 pkt 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1172). Przepis ten stanowi: „Środki Funduszu, w wysokości do 30% wydatków, przeznacza się na: programy zatwierdzone przez Radę Nadzorczą, służące rehabilitacji społecznej i zawodowej (...)”.

W ramach programu U zawarł z PFRON umowę, w której zobowiązał się, że:

1. wyposaży 1 (słownie: jedno) stanowisko pracy dla beneficjentów ostatecznych, odpowiednio do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz charakteru zadania;
2. zakupi i autoryzuje oprogramowanie na użytek beneficjentów ostatecznych oraz urządzenia technologii wspomagających lub przystosowanych do potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności;
3. wypłaci co miesiąc dodatek motywacyjny dla 1 (słownie: jednego) beneficjenta ostatecznego. Zgodnie z umową PFRON zobowiązał się finansować ww. działania aktywizacyjne do czerwca 2020 r.
   
   

Na podstawie zawartej z PFRON umowy, zatrudniony w Urzędzie pracownik został objęty ww. programem jako beneficjent ostateczny i otrzymuje tzw. dodatek motywacyjny. Pracownik ten nie podpisał żadnej, osobnej, umowy z PFRON.

W wyniku przystąpienia U do ww. programu finansowanego ze środków PFRON, wystąpiła wątpliwość, czy dodatek wypłacany pracownikowi na podstawie umowy z PFRON należy zakwalifikować jako dochód podlegający czy też zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387) stanowi, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przytoczonego wyżej przepisu powstaje obowiązek dla płatnika, który ustawodawca wyłożył w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z przytoczonymi wyżej przepisami prawa podatkowego, wynika obowiązek płatnika, którym w tym wypadku jest U, do obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy.

W materiałach informacyjnych PFRON, dotyczących programu, można przeczytać, że: „Dodatek stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową, wypłacane z środków finansowych PFRON; dodatek nie jest częścią wynagrodzenia beneficjenta ostatecznego zatrudnionego na wyposażonym w ramach programu stanowisku pracy”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wyżej opisany dodatek motywacyjny można uznać za dochód niepodlegający opodatkowaniu w świetle przepisu zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, (po uzupełnieniu wniosku) świadczenie wypłacane z tytułu programu pn.: „Stabilne zatrudnienie – osoby niepełnosprawne w administracji i służbie publicznej” podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych w świetle art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

PFRON wskazuje, jako podstawę prawną ww. programu, art. 47 ust. 1 pkt 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Stanowi on: „Środki Funduszu, w wysokości do 30% wydatków, przeznacza się na: programy zatwierdzone przez Radę Nadzorczą, służące rehabilitacji społecznej i zawodowej, w szczególności adresowane do osób niepełnosprawnych oraz do rodzin, których członkami są osoby niepełnosprawne”. Ustawodawca mówi tu wprost o programach przeznaczonych do realizowania rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi: „Wolne od podatku dochodowego są: otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na: rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub zakładowych funduszy aktywności”.

Dodatkowo, należy wziąć pod uwagę wyjaśnienia PFRON zawarte w materiałach informacyjnych na temat programu, w których wprost wskazano, że dodatek motywacyjny stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową, wypłacane ze środków finansowych PFRON oraz, że nie jest on częścią wynagrodzenia beneficjenta ostatecznego, zatrudnionego na wyposażonym w ramach programu stanowisku pracy.

W świetle ww. przepisów dodatek motywacyjny należy traktować jako świadczenie zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których minister właściwy do spraw finansów publicznych zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak stanowi art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednakże, stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub zakładowych funduszy aktywności.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie, określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 426, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz jest państwowym funduszem celowym, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, z zastrzeżeniem ust. 2a.

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, Organami Funduszu są Rada Nadzorcza i Zarząd.

Zgodnie z art. 50 ust. 6 pkt 1 cytowanej ustawy, Do zadań Rady Nadzorczej należy w szczególności zatwierdzanie planów działalności i projektu planu finansowego Funduszu.

Stosownie do art. 47 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, środki Funduszu, w wysokości do 30% wydatków, przeznacza się na programy zatwierdzone przez Radę Nadzorczą, służące rehabilitacji społecznej i zawodowej, w szczególności adresowane do osób niepełnosprawnych oraz do rodzin, których członkami są osoby niepełnosprawne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od dnia 1 stycznia 2020 r. Urząd (dalej: U) realizuje program finansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: PFRON) pn.: „Stabilne zatrudnienie – osoby niepełnosprawne w administracji i służbie publicznej”. Celem programu jest aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych pozostających bez zatrudnienia lub zatrudnionych w danej jednostce. Warunkiem przystąpienia do programu jest zatrudnianie lub zatrudnienie w okresie trzech miesięcy od przystąpienia do programu, osoby niepełnosprawnej, tzw. beneficjenta ostatecznego. Jako podstawę prawną programu PFRON podaje art. 47 ust. 1 pkt 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

W ramach programu U zawarł z PFRON umowę, w której zobowiązał się, że:

1. wyposaży 1 (słownie: jedno) stanowisko pracy dla beneficjentów ostatecznych, odpowiednio do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz charakteru zadania;
2. zakupi i autoryzuje oprogramowanie na użytek beneficjentów ostatecznych oraz urządzenia technologii wspomagających lub przystosowanych do potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności;
3. wypłaci co miesiąc dodatek motywacyjny dla 1 (słownie: jednego) beneficjenta ostatecznego. Zgodnie z umową PFRON zobowiązał się finansować ww. działania aktywizacyjne do czerwca 2020 r.
   
   

Na podstawie zawartej z PFRON umowy, zatrudniony w Urzędzie pracownik został objęty ww. programem jako beneficjent ostateczny i otrzymuje tzw. dodatek motywacyjny. Pracownik ten nie podpisał żadnej, osobnej, umowy z PFRON.

W materiałach informacyjnych PFRON, dotyczących programu, można przeczytać, że: „Dodatek stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową, wypłacane z środków finansowych PFRON; dodatek nie jest częścią wynagrodzenia beneficjenta ostatecznego zatrudnionego na wyposażonym w ramach programu stanowisku pracy”.

Stwierdzić zatem należy, że przyznanie przez Wnioskodawcę osobom niepełnosprawnym (pracownikom) świadczeń (dodatku motywacyjnego) ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, wynika z przepisów powołanej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłacane przez Wnioskodawcę osobom niepełnosprawnym (pracownikom), dodatki motywacyjne ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, wynikające z przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, stanowić będą dla tych osób, przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy z tego tytułu, nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy) z zastrzeżeniem art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.