Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.192.2020.1.MKA
z 13 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 1 4b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2020 r. (data wpływu 13 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o PIT.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w (…),od dnia 1 kwietnia 2007 r. (po uprzednim zatrudnieniu u poprzednika prawnego (…) od 1 października 1987 r.) do dnia 8 lipca 2018 r., ostatnio na stanowisku Dyrektora (…).

W dniu 29 maja 2018 r. Wnioskodawczyni wystosowała do (…) pismo z prośbą o rozwiązanie umowy o pracę zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią, a (…) na mocy porozumienia stron (dalej: „Porozumienie z 29 maja 2018”). Tego samego dnia pracownik (Wnioskodawczyni) i pracodawca (…) podpisali porozumienie stron, na podstawie którego m. in.:

• Strony postanowiły rozwiązać na mocy porozumienia (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy) stosunek pracy z dniem 8 lipca 2018 r. (Punkt 1 Porozumienia z 29 maja 2018);
• Strony uzgodniły, że Wnioskodawczyni zostanie, najpóźniej do dnia 11 lipca 2018 r., wypłacona rekompensata, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia stanowiącego równowartość należnego wynagrodzenia w okresie wypowiedzenia (Punkt 4 Porozumienia z 29 maja 2018; dalej: „rekompensata”);
• Wnioskodawczyni oświadczyła, że świadczenie, o którym mowa w Punkcie 4 Porozumienia z 29 maja 2018 („rekompensata”) zaspokajają wszelkie roszczenia Wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia w (…) oraz rozwiązania umowy o pracę, jak również ze wszelkich innych tytułów prawnych Wnioskodawczyni wobec (…) (Punkt 7 Porozumienia z 29 maja 2018);
• Strony potwierdziły, że Porozumienie z 29 maja 2018 zostało zawarte po przeprowadzeniu między stronami rozmowy mającej na celu ustalenie formy i zasad rozwiązania umowy o pracę, jak również kwestii związanych ze wszelkimi innymi ewentualnymi roszczeniami Wnioskodawczyni (Punkt 11 Porozumienia z 29 maja 2018).
  
  

Miesięczne wynagrodzenie Powódki w okresie poprzedzającym ustanie stosunku pracy wynosiło … zł liczone jak ekwiwalent za urlop - wskazane w prawidłowo wystawionym przez (…) zaświadczeniu.

(…) dokonała zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni wypłaty wynagrodzenia wyłącznie do dnia 9 lipca 2018 r. - i ekwiwalentu za urlop lecz odmówiła dokonania jakichkolwiek dalszych płatności, w tym rekompensaty. W związku z tym Wnioskodawczyni w dniu 24 września pozwała (…) o zapłatę … złotych z tytułu rekompensaty wynikającej z Porozumienia z 29 maja 2018 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Postępowanie zakończyło się prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego (…) Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z dnia 18 grudnia 2019 r. (dalej: „Wyrok”), na podstawie którego sąd zasądził od pozwanej (…) na rzecz powódki - Wnioskodawczyni kwotę 81 000 (osiemdziesiąt jeden tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 września 2018 r. do dnia zapłaty.

(…) nie wykonała Wyroku w pełni, tj. z tytułu rekompensaty wypłacił Wnioskodawczyni wyłącznie kwotę … zł, W toku korespondencji (…) poinformował Wnioskodawczynię, że rekompensata została pomniejszona o, zdaniem (…), należny podatek dochodowy. W odpowiedzi Wnioskodawczyni wskazała, że rekompensata zasądzona wyrokiem, zgodnie z art. 21 ust. 3b ustawy o PIT winna być wolna od jakichkolwiek potrąceń, albowiem nie jest kwotą wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym rekompensata jest kwotą odszkodowania objętego zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych, o której mowa w art. 21 ust. 3b ustawy o PIT, w związku z czym rekompensata nie podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, a (…) nie mógł przy wypłacie rekompensaty potrącić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, rekompensata jest kwotą odszkodowania objętego zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych, o której mowa w art. 21 ust. 3b ustawy o PIT, w związku z czym rekompensata nie podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, a (…) nie mógł przy wypłacie rekompensaty potrącić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 3b Ustawy o PIT wolne od podatku dochodowego (od osób fizycznych) są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień (a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, (b) dotyczącą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Osoby fizyczne mogą być uprawnione do otrzymania odszkodowania za poniesioną szkodę na gruncie szeregu przepisów, zawartych m. in. w kodeksie cywilnym lub w kodeksie pracy. Z uwagi na fakt, że odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie, przepisy ustawy o PIT zawierają zwolnienie niektórych kategorii odszkodowań od opodatkowania.

W celu ustalenia, czy rekompensata winna być rozumiana jako odszkodowania, kluczowym jest odniesienie się do definicji odszkodowania, która została przyjęta w systemie prawa cywilnego („jakkolwiek w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, czy odszkodowania, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia" -por. wyr. NSA z 21 stycznia 2015 r. (II FSK 2918/12, Legalis). Prawo cywilne wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej z zaistnieniem trzech przesłanek:

• zdarzenia, z którym system prawny łączy obowiązek naprawienia szkody (tu: zakończenie stosunku pracy przed upłynięciem okresu wypowiedzenia);
• powstanie szkody (nieotrzymane wynagrodzenie za pracę lub jego równowartość, które utracił pracownik - Wnioskodawczyni w wyniku zakończenia stosunku pracy przed upłynięciem okresu wypowiedzenia);
• związku przyczynowo - skutkowego między zdarzeniem a szkodą (gdyby stosunek pracy Wnioskodawczyni nie ustał przed upływem okresu wypowiedzenia, to pracownik - Wnioskodawczyni uzyskałaby 3miesięczne wynagrodzenie, a w wyniku zawarcia Porozumienia z 29 maja 2018 wynagrodzenie to Jej nie przysługiwało).
  
  

Przepisy ustawy o PIT przewidują zwolnienie od podatku „innych” odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie (art. 21 ust. 3b ustawy o PIT).

Przez określenie "inne odszkodowania lub zadośćuczynienia", zgodnie ze stosowaną wykładnią rozumie się te odszkodowania, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych, natomiast spełniają one (poza wyjątkami określonymi w lit. a i b tego przepisu) warunek, iż podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa. Przesłanka ta została z pewnością spełniona. W szczególności zaś rekompensata nie stanowiła odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT albowiem jej wysokość i zasady ustalania nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych oraz przepisów prawa pracy, lecz z indywidualnych ustaleń stron odzwierciedlonych w Porozumieniu z 29 maja 2018, a które zostały dokonane na podstawie dokonanego przez strony oszacowania szkody, której dozna pracownik - Wnioskodawczyni w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Należy zwrócić również uwagę, iż dokonana przez pracodawcę – (…) zapłata rekompensaty, wynikająca z treści Wyroku, nie jest w żadnym wypadku wyrazem realizacji jakichkolwiek obowiązków pracodawcy, albowiem pracodawca nie ma obowiązku zapłaty wynagrodzenia osobie niepozostającej z nim w stosunku pracy (a ten wygasł z dniem 8 lipca 2018 r.), jak również nie stanowi odszkodowania, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy.

Rekompensata stanowiła zatem zryczałtowane odszkodowanie należne Wnioskodawczyni, nieprzewidziane przez przepisy prawa pracy, zaś ustalenia co do wysokości tego zryczałtowanego odszkodowania nazwanego rekompensatą nie zostały skutecznie podważone przez (…) i zostały uznane przez rozpoznający sprawę Sąd Apelacyjny za udowodnione.

Tym samym należy stwierdzić, że rekompensata stanowi inne odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 3b ustawy PIT, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl powyższego przepisu w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa do m. in. odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni pozostawała w stosunku pacy, który został rozwiązany na mocy porozumienia stron. W ramach zawartego porozumienia pracodawca zobowiązał się do wypłaty rekompensaty na rzecz Wnioskodawczyni. Świadczenie to zaspokajało wszelkie roszczenia Wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia u pracodawcy oraz rozwiązania stosunku pracy, jak również ze wszelkich innych tytułów prawnych Wnioskodawczyni wobec pracodawcy. W związku z nie dokonaniem wypłaty rekompensaty przez pracodawcę Wnioskodawczyni pozwała pracodawcę o zapłatę kwoty należnej z tytułu rekompensaty wraz z ustawowymi odsetkami.

Zainteresowana powzięła wątpliwość czy otrzymana rekompensata jest kwotą odszkodowania objętego zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W tym kontekście warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Wymaga podkreślenia, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia, spełniającego wszystkie kryteria obiektywnie wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest jego odszkodowawczy charakter.

Wskazać należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, czy odszkodowania – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Rozumienie tych pojęć nie może więc odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową (art. 471 i następne), która powstaje z mocy umowy oraz deliktową (art. 415 i nast.) - wynikającą z czynów niedozwolonych.

O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody. Natomiast aby mówić o szkodzie, musi wystąpić uszczerbek (zmniejszenie) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego.

Odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody, czyli uszczerbku (zmniejszenia) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego, natomiast zadośćuczynienie jest świadczeniem z tytułu wyrządzonej szkody niematerialnej, krzywdy.

W przedmiotowej sprawie nie można zatem przyjąć, że wypłata przedmiotowego świadczenia wypełnia cechy tak rozumianego odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Podkreślić bowiem należy, że świadczenie to zostało wypłacone na podstawie umowy pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą i ma na celu zaspokojenie wszelkich roszczeń Wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia u pracodawcy oraz rozwiązania umowy o pracę jak również ze wszelkich innych tytułów prawnych Wnioskodawczyni wobec pracodawcy.

Świadczenie to miało więc na celu zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzenia, które nie nosi cechy czynu niedozwolonego, a związane było ze zgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy. Kwalifikacji tej nie zmienia również utożsamienie tego świadczenia z naprawieniem szkody, jaką pracownik poniósł w związku z zakończeniem stosunku pracy przed upływem okresu wypowiedzenia.

Zatem, wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni, w przypadku Zainteresowanej nie można dopatrywać się zdarzenia, z którym system prawny łączy obowiązek naprawienia szkody w postaci zakończenia stosunku pracy przed upływem okresu wypowiedzenia, bo jak wyżej wskazano, stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron, a więc w sposób dopuszczony przepisem prawa pracy. Nadmienić należy, że przepisy Kodeksu pracy wyraźnie wskazują przypadki (zdarzenia), z którymi wiąże się obowiązek naprawienia szkody np. w art. 18^3d, art. 36¹, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101².

W rozpatrywanym przypadku, nie doszło do powstania szkody wynikającej z deliktu, gdyż pracodawca nie dopuścił się względem Wnioskodawczyni (pracownika) czynu niedozwolonego. Podstawą przyznania świadczenia nie była odpowiedzialność pracodawcy wynikająca z czynu niedozwolonego jak również odpowiedzialność kontraktowa (w przypadku postrzegania umowy o pracę jako swoistego kontraktu między pracodawcą a pracownikiem), a więc wynikającą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Zakończenie stosunku pracy - na mocy porozumienia stron – przed upływem okresu wypowiedzenia (czy też bez zachowania takowego okresu) nie jest deliktem jak również niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem „kontraktu” łączącego pracodawcę z Wnioskodawczynią (pracownikiem).

Ponadto jak wyżej wskazano przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b odnosi się do odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej w wysokości w nich określonych. W przedmiotowej sprawie przyznanie rekompensaty oraz jej wysokość wynika z porozumienia – dwustronnej umowy pomiędzy Zainteresowaną a pracodawcą. W konsekwencji nie został również spełniony warunek otrzymania świadczenia na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które określałyby wysokość tego świadczenia. Podkreślić bowiem należy, że z opisanego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że podstawą otrzymania świadczenia przez Wnioskodawczynię nie był wyrok czy ugoda sądowa lecz porozumienie zawarte z pracodawcą

Jednocześnie zauważyć należy, że jak wskazała Wnioskodawczyni postępowanie przed Sądem Apelacyjnym w (…) dotyczyło pozwu o zapłatę kwoty rekompensaty wynikającej z porozumienia zawartego w dniu 29 maja 2018 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Pozew ten został złożony przez Wnioskodawczynię w związku z brakiem zapłaty kwoty wynikającej z porozumienia a nie w związku z roszczeniem Wnioskodawczyni w stosunku do pracodawcy o zasądzenie i wypłatę odszkodowania lub zadośćuczynienia. Zatem jak wskazano wyżej to treść porozumienia pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą określa obowiązek wypłaty rekompensaty na rzecz Zainteresowanej, natomiast wyrok sądu stanowi dodatkowy tytuł, na podstawie którego Wnioskodawczyni może domagać się zapłaty od pracodawcy.

W konsekwencji powyższego, kwota rekompensaty otrzymanej przez Wnioskodawczynię określonej w porozumieniu zawartym pomiędzy Zainteresowaną w pracodawcą nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymanego na podstawie wyroku lub ugody sądowej.

Ponadto zaznaczyć należy, że gdyby nawet przyjąć że wypłacona kwota rekompensaty to odszkodowanie wypłacone na podstawie wyroku, to jak wyżej wyjaśniono odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem odszkodowanie takie podlega opodatkowaniu. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota rekompensaty wynikająca z ustaleń zawartych między stronami porozumienia, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. W przedmiotowej sprawie rekompensata zaspokaja wartość wynagrodzenia jakie Wnioskodawczyni otrzymałaby w okresie wypowiedzenia, gdyż kwota rekompensaty została ustalona w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia stanowiącego równowartość wynagrodzenia w okresie wypowiedzenia.

Zatem, opisane świadczenie (rekompensata) ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawczyni mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło (czy też doszło z zachowaniem okresu wypowiedzenia). W związku z powyższym, kwota otrzymana na podstawie porozumienia nie ma charakteru odszkodowania lecz dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W związku z powyższym, określone w ugodzie świadczenie przyznane przez pracodawcę na rzecz Wnioskodawczyni na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie mogłoby podlegać zwolnieniu – wskazanemu przez Wnioskodawczynię - wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które Zainteresowana mogłaby osiągnąć, gdyby jej szkody nie wyrządzono.

Reasumując: otrzymana przez Wnioskodawczynię rekompensata stanowi przychód ze stosunku pracy. Przychód ten nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b. Zatem pracodawca był zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego świadczenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.