UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 22 kwietnia 2020 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.354.2020.1.DJ na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Przy czym, termin ten zgodnie z art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. – nie rozpoczyna biegu do czasu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, ogłoszonych z powodu COVID-19. Wobec czego, jeżeli doręczenie wezwania nastąpiło w czasie trwania ww. stanów, rozpoczęcie biegu 7-dniowego terminu nastąpi zatem dopiero po dniu odwołania ostatniego z tych stanów.

Jednakże, jak zaznaczono w wysłanym wezwaniu, Wnioskodawca mógł udzielić odpowiedzi na wezwanie pomimo wstrzymania terminu. Umożliwiło to tut. organowi wydanie rozstrzygnięcia bez konieczności oczekiwania na zakończenie tych stanów, zwłaszcza, że wszystkie czynności dokonane w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, w przedmiotowym postępowaniu będą skuteczne (art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r.).

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że – zgodnie z art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej – okresu oczekiwania między wezwaniem Wnioskodawcy przez organ do uzupełnienia wniosku, a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej, o którym mowa w art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej.

Wezwanie wysłano w dniu 22 kwietnia 2020 r., skutecznie doręczono w dniu 28 kwietnia 2020 r., natomiast w dniu 6 maja 2020 r. (data nadania 2 maja 2020 r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 5 kwietnia 2002 r. Wnioskodawca jest osobą, u której stwierdzono niepełnosprawność. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 4 grudnia 2012 r. Jest to stopień umiarkowany, wynikający z choroby psychicznej, którą zdiagnozowano jako schizofrenię paranoidalną. Z ZUS-u Wnioskodawca otrzymuje rentę rodzinną (po zmarłym ojcu), w zbiegu z rentą socjalną (choroba), a z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie zasiłek pielęgnacyjny – w związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS ).

Wnioskodawca stwierdza, że jest całkowicie niezdolny do pracy, a całkowita niezdolność pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu w trakcie nauki szkolnej – przed ukończeniem 25 roku życia (wszystkie orzeczenia i decyzje wraz z całą dokumentacją medyczną i kartami informacyjnymi z pobytów w szpitalach psychiatrycznych Wnioskodawca posiada w domu).

Od 1 listopada 2018 r. Wnioskodawca pracuje w systemie zmianowym – jako strażnik-ochroniarz. Zainteresowany mieszka wraz z matką, która jest osobą czynną zawodowo. Pierwsze objawy choroby psychicznej, jaką jest schizofrenia paranoidalna, pojawiły się u Wnioskodawcy wiosną 2002 r., gdy przygotowywał się do matury w liceum ogólnokształcącym. Były to: apatia, zupełne wycofanie społeczne, utrata zainteresowań, zmiany w psychice, pojawiły się lęki i urojenia prześladowcze. W latach 2002-2016 Wnioskodawca wielokrotnie był hospitalizowany w szpitalu psychiatrycznym na oddziałach rehabilitacyjnych. Leczy się już 18 lat – farmaceutycznie i terapeutycznie.

Bardzo wyraźny, pozytywny wpływ na remisję (cofnięcie objawów choroby) miało podjęcie przez Wnioskodawcę pracy strażnika-ochroniarza w warunkach pracy chronionej. Podbudowało Wnioskodawcę jako człowieka i nadało sens życiu Wnioskodawcy.

Zakup kamer i montaż instalacji monitoringu wizyjnego bardzo przyczynił się do poprawy zdrowia psychicznego Wnioskodawcy. Kosztorys ofertowy, który przygotowała firma zakładająca kamery opracowany został w listopadzie 2018 r. W dniu 7 grudnia 2018 r. (…) wystawił Wnioskodawcy fakturę na kwotę 4 351,32 zł, którą opłacił w dniu 4 stycznia 2019 r.

Podjęcie pracy zarobkowej miało duży wpływ na możliwość sfinansowania tego zakupu. Zakup ww. kamer to jedna z najlepszych decyzji, którą podjął Wnioskodawca w procesie leczenia i dochodzenia do zdrowia, jak również poczucia bezpieczeństwa, szczególnie tak ważnego w psychicznej chorobie Wnioskodawcy. Ten fakt bardzo pomógł Wnioskodawcy w życiu codziennym. Wnioskodawca prosi więc o wydanie pozytywnej, korzystnej interpretacji indywidualnej dotyczącej ulgi rehabilitacyjnej w myśl ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a-7g, ust. 13a).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany doprecyzował, że w rozliczeniu za rok 2019 chciałby dokonać odliczenia poniesionych wydatków związanych z zakupem kamer i montażem instalacji monitoringu wizyjnego. Wydatki wyżej wymienione stanowią wydatki odpowiadające indywidualnym potrzebom wynikającym z posiadanej przez Wnioskodawcę niepełnosprawności spowodowanej chorobą psychiczną. Zakupione kamery mają związek z posiadanym przez Wnioskodawcę rodzajem niepełnosprawności, są wykorzystywane w rehabilitacji Wnioskodawcy i służą przywracaniu sprawności organizmu Wnioskodawcy (psychika Wnioskodawcy i poczucie bezpieczeństwa), co ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych. Kamery nie posiadają żadnych cech wyróżniających je od innego sprzętu tego typu, ale doskonała widoczność zarówno w dzień jak i w nocy jest dla Wnioskodawcy potrzebą psychiczną, tłumiącą jego lęki związane z jego niepełnosprawnością i wpływ to ma na psychikę Wnioskodawcy.

Kamery i montaż instalacji zostały zakupione ze środków finansowych Wnioskodawcy. Nie było żadnego dofinansowania z PFRON-u, NFZ, funduszu rehabilitacyjnego, aktywności, świadczeń socjalnych i innych jakichkolwiek form pomocy. Nie były również rozliczone w kosztach, odliczone na zasadach określonych w art. 30c oraz odliczone od przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy należy się ulga rehabilitacyjna na adaptację budynku mieszkalnego (gdzie mieszka) – i w którym zainstalował monitoring wizyjny (tzw. kamery zewnętrzne), dające Wnioskodawcy poczucie bezpieczeństwa, stabilizacji i leczniczo wpływające na cały proces rehabilitacji tej długoletniej, ciężkiej i nieuleczalnej choroby psychicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on osobą niepełnosprawną od 2002 r. Wiosną tego roku podchodził do matury i wówczas zaczęły się pojawiać pierwsze symptomy choroby, z którą zmaga się do dnia dzisiejszego – choroby ciężkiej, nieuleczalnej z okresami kilkukrotnych pobytów w szpitalach psychiatrycznych, farmakolicznym leczeniem do końca życia, stabilizującym stany obsesji Wnioskodawcy, lękowe i depresyjne.

Wnioskodawca uważa, że zainstalowanie kamer na zewnątrz budynku, dających obraz na bramę wjazdową do posesji, podwórko, drzwi wejściowe i otoczenie domu pozwoliło bezpiecznie Wnioskodawcy w nim przebywać i nie mieć żadnych obaw, że Wnioskodawca jest śledzony i podglądany. Wcześniej po kilkanaście razy dziennie Wnioskodawca wychodził i sprawdzał, czy wszystko jest dobrze pozamykane. Kompulsywnie podchodził do okna i śledził, czy nikt obcy nie kręci się na posesji. To była jedna wielka obsesja. Odkąd Wnioskodawca zainstalował kamery jest inaczej – wewnętrznie Wnioskodawca jest spokojny i ma poczucie bezpieczeństwa. Lekarz psychiatra i psycholog, z którymi cyklicznie się spotyka mówią Wnioskodawcy, że to w bardzo pozytywnym stopniu wpłynęło na osobowość i życie w środowisku, a także na proces leczenia i rehabilitacji Wnioskodawcy.

Jeżeli osoba niepełnosprawna z problemami narządów ruchu, wzroku lub innymi chorobami świadczącymi o jej niepełnosprawności adaptuje swoje mieszkanie, czy dom celem usprawnienia i polepszenia komfortu życia, a także dochodzenia do zdrowia i korzysta z ulgi rehabilitacyjnej – dlaczego Wnioskodawca nie ma prawa tego zrobić? Czy choroba na którą Wnioskodawca cierpi jest gorsza?

Wnioskodawca uważa, że w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dn. 26 lipca 1991 r. również Wnioskodawcy należy się ulga rehabilitacyjna z tytułu zainstalowania monitoringu wizyjnego (kamer na zewnątrz budynku), za montaż których zapłacił kwotę 4 351 zł 32 gr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. (uchylony).
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności, wynikający z choroby psychicznej, którą zdiagnozowano jako schizofrenię paranoidalną. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 4 grudnia 2012 r. Wnioskodawca dokonał zakupu kamer i montażu instalacji monitoringu wizyjnego, które bardzo przyczyniły się do poprawy zdrowia psychicznego Wnioskodawcy. Na ww. wydatki Wnioskodawca posiada fakturę na kwotę 4 351,32 zł, którą opłacił w dniu 4 stycznia 2019 r. Zakup ww. kamer to jedna z najlepszych decyzji, którą podjął Wnioskodawca w procesie leczenia i dochodzenia do zdrowia, jak również poczucia bezpieczeństwa, szczególnie tak ważnego w psychicznej chorobie Wnioskodawcy. Ten fakt bardzo pomógł Wnioskodawcy w życiu codziennym. Wydatki wyżej wymienione stanowią wydatki odpowiadające indywidualnym potrzebom wynikającym z posiadanej przez Wnioskodawcę niepełnosprawności spowodowanej chorobą psychiczną. Zakupione kamery mają związek z posiadanym przez Wnioskodawcę rodzajem niepełnosprawności, są wykorzystywane w rehabilitacji Wnioskodawcy i służą przywracaniu sprawności organizmu Wnioskodawcy (psychika Wnioskodawcy i poczucie bezpieczeństwa), co ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych. Zakup kamer i zainstalowany monitoring wizyjny powoduje tłumienie jego lęków i posiada wpływ na psychikę Wnioskodawcy.

Rozstrzygnięcie, czy wydatki na zakup i montaż kamer mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie”, to urządzenie potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbką, mającą mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie, np. z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11: Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o którym mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), która umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czyli „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.

Tak więc na gruncie rozpatrywanej sprawy zakwalifikowanie – poniesionego wydatku w postaci kosztu zakupu i montażu kamer (tj. wydatków poniesionych na zainstalowanie monitoringu wizyjnego) w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem czynności życiowych – jest uzasadnione.

Z opisu sprawy można wywieść, że ww. wydatek stanowi wydatek na przystosowanie domu, jak i jego wyposażenie, odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy. Z treści wniosku wynika, że przedmiotowy wydatek został poniesiony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Zainteresowanego, ułatwiających wykonywanie funkcji życiowych Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zacytowane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem kamer i montażem instalacji monitoringu wizyjnego, dające Wnioskodawcy poczucie bezpieczeństwa, stabilizacji i leczniczo wpływające na cały proces rehabilitacji długoletniej, ciężkiej i nieuleczalnej choroby psychicznej (czyli mających na celu ułatwienie Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych) – osobie z umiarkowaną niepełnosprawnością wynikającą z choroby psychicznej, którą zdiagnozowano jako schizofrenię paranoidalną – można zakwalifikować do wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te, w kwocie faktycznie poniesionej, Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego za rok podatkowy, w którym wydatki zostały poniesione, tj. zeznaniu rocznym za 2019 rok.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.