2020.06.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.278.2020.2.AKU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.278.2020.2.AKU
z 8 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 27 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2020 r. (data wpływu 14 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 30 kwietnia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.278.2020.1.AKU, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 30 kwietnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 maja 2020 r.), natomiast w dniu 14 maja 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 11 maja 2020 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu osobę niepełnosprawną – córkę …. Ostatnie orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – znaczny, wydane na stałe w dniu 29 maja 2015 r. Córka jest osobą całkowicie ubezwłasnowolnioną, jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Ze względu na chorobę, częściową opiekę i pomoc w zaspakajaniu niezbędnych potrzeb życiowych otrzymuje w Ośrodku Wsparcia Pomocy Społecznej Dziennego Pobytu (w godzinach 7.00 – 15.00) – Środowiskowym Domu Samopomocy (dalej SDŚ), przeznaczonym dla osób przewlekle chorych i niepełnosprawnych intelektualnie, do którego została skierowana decyzją Prezydenta Miasta …, wydaną na podstawie art. 51 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.

Na mocy powyższej decyzji w SDŚ, wobec córki Wnioskodawczyni świadczone są usługi opiekuńcze w ramach indywidualnych treningów samoobsługi i treningów umiejętności społecznych, polegających na nauce, rozwijaniu i podtrzymywaniu umiejętności w zakresie czynności dnia codziennego i funkcjonowania w życiu społecznym, poprzez uczestnictwo w zajęciach w zakresie:

treningu funkcjonowania w codziennym życiu,

treningu umiejętności interpersonalnych i rozwiązywania problemów,

treningu umiejętności spędzania czasu wolnego,

zajęcia kulturalno-rekreacyjne,

zajęcia gimnastyczno-relaksacyjne,

zajęcia plastyczno-manualne.

Za świadczone usługi opiekuńcze w ww. zakresie, na podstawie art. 51b ust. 1 i 3 ustawy o pomocy społecznej, ustalona została odpłatność miesięczna.

W uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawczyni wyjaśniła, że złożony wniosek dotyczy lat 2017, 2018 i 2019.

Jedynym dochodem Jej niepełnosprawnej córki jest renta socjalna. Wysokość renty w kolejnych latach to:

w 2017 r. – 9 882 zł 70 gr,

w 2018 r. – 11 483 zł 69 gr,

w 2019 r. – 13 059 zł 60 gr.

Wydatki związane z usługami opiekuńczymi dla córki w Środowiskowym Domu Samopomocy Wnioskodawczyni pokrywa z własnych środków (dochodów). Wydatki te nie zostały sfinansowane, jak też zwrócone (w całości ani w części), ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz w żadnej innej formie.

Wydatki związane z odpłatnością za usługi opiekuńcze nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym (nie dotyczy Wnioskodawczyni, czyli matki, pracownika administracji rządowej). Ojciec osoby niepełnosprawnej jest emerytem.

Poniesione wydatki, których dotyczy wniosek, Wnioskodawczyni potwierdzi dowodami zapłaty na wskazane konto w decyzji o skierowaniu córki do Środowiskowego Domu Samopomocy – Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w ….

W latach podatkowych, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni uzyskała dochody pozwalające na skorzystanie z ww. ulgi. Opiekując się osobą niepełnosprawną ponosi dodatkowo duże wydatki na zakup pieluch, które nie podlegają odliczeniu.

Wnioskodawczyni wskazuje również, że usługi opiekuńcze świadczone w Środowiskowym Domu Samopomocy (codziennie przez 6 – 7 godzin), obejmują zakres usług wskazanych w ustawie o pomocy społecznej (art. 50 ust. 3) oraz w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na usługi opiekuńcze, świadczone w Środowiskowym Domu Samopomocy mogą zostać zaliczone do wydatków na cele rehabilitacyjne i odliczone w zeznaniu rocznym za 2019 r., oraz czy w stosunku do poprzednich lat można dokonać korekty zeznania podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatek mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wydatek ten związany jest z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych osobie niepełnosprawnej, a świadczone usługi w Środowiskowym Domu Samopomocy są usługami opiekuńczymi, świadczonymi dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Ustawodawca nie określił w przepisach ustawy o podatku dochodowym, jakie czynności mieszczą się w pojęciu „usług opiekuńczych”. W tym zakresie należy posiłkować się przepisami z innych dziedzin prawa szczegółowo charakteryzujących tego rodzaju usługi. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej – usługi opiekuńcze to „usługi opiekuńcze obejmujące pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną oraz zapewnienie kontaktów z otoczeniem (art. 50 ust. 3 i 5 ww. ustawy). W § 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych, określono szeroko zakres czynności kwalifikowany do usług opiekuńczych, w tym uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia, o czym stanowi również decyzja Prezydenta Miasta … o skierowaniu córki Wnioskodawczyni do Środowiskowego Domu Samopomocy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
opłacenie tłumacza języka migowego,
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1340 i 1669), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Wysokość renty socjalnej w latach 2017 – 2019 wynosiła odpowiednio:

w grudniu 2017 r. 840 zł, jej dwunastokrotność 10 080 zł,

w grudniu 2018 r. 1 029 zł 80 gr, jej dwunastokrotność 12 357 zł 60 gr,

w grudniu 2019 r. 1 100 zł, jej dwunastokrotność 13 200 zł.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu niepełnosprawną córkę. Ostatnie orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym, zostało wydane na stałe w dniu 29 maja 2015 r. Córka Wnioskodawczyni jest osobą całkowicie ubezwłasnowolnioną, jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Ze względu na chorobę, częściową opiekę i pomoc w zaspakajaniu niezbędnych potrzeb życiowych córka Wnioskodawczyni otrzymuje w Ośrodku Wsparcia Pomocy Społecznej Dziennego Pobytu (w godzinach 7.00 – 15.00) – Środowiskowym Domu Samopomocy, przeznaczonym dla osób przewlekle chorych i niepełnosprawnych intelektualnie, do którego została skierowana decyzją Prezydenta Miasta, wydaną na podstawie art. 51 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.

Na mocy powyższej decyzji Środowiskowy Dom Samopomocy świadczy usługi opiekuńcze dla córki Wnioskodawczyni w ramach indywidualnych treningów samoobsługi i treningów umiejętności społecznych, polegających na nauce, rozwijaniu i podtrzymywaniu umiejętności w zakresie czynności dnia codziennego i funkcjonowania w życiu społecznym, poprzez uczestnictwo w zajęciach w zakresie:

treningu funkcjonowania w codziennym życiu,

treningu umiejętności interpersonalnych i rozwiązywania problemów,

treningu umiejętności spędzania czasu wolnego,

zajęcia kulturalno-rekreacyjne,

zajęcia gimnastyczno-relaksacyjne,

zajęcia plastyczno-manualne.

Za świadczone usługi opiekuńcze w ww. zakresie, na podstawie art. 51b ust. 1 i 3 ustawy o pomocy społecznej, ustalona została odpłatność miesięczna.

Jedynym dochodem córki Wnioskodawczyni jest renta socjalna. Wysokość renty w kolejnych latach to:

w 2017 r. – 9 882 zł 70 gr,

w 2018 r. – 11 483 zł 69 gr,

w 2019 r. – 13 059 zł 60 gr.

Wydatki związane z usługami opiekuńczymi dla córki w Środowiskowym Domu Samopomocy Wnioskodawczyni pokrywa z własnych środków. Wydatki te nie zostały sfinansowane, jak też zwrócone (w całości ani w części), ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz w żadnej innej formie.

W latach podatkowych, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni uzyskała dochody pozwalające na skorzystanie z ww. ulgi. Usługi opiekuńcze świadczone w Środowiskowym Domu Samopomocy (codziennie przez 6 – 7 godzin), obejmują zakres usług wskazanych w art. 50 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej oraz w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych.

Przystępując do oceny możliwości dokonania odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na usługi opiekuńcze świadczone dla Jej niepełnosprawnej córki zauważyć należy, że wśród rodzajów wydatków uprawniających do odliczenia od dochodu w ramach omawianej ulgi ustawodawca przewidział w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. wydatki poniesione na usługi opiekuńcze, świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Wskazać przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „usługi opiekuńcze”. Zatem, przy ustalaniu prawa do odliczania wydatków na tego rodzaju usługi należy odwołać się do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.).

Przepis art. 50 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

Natomiast, specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (art. 50 ust. 4 ww. ustawy).

Szczegółowy rodzaj usług specjalistycznych określa rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r., Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.).

W ocenie tutejszego Organu, z uwagi na powołanie się w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na „usługi opiekuńcze”, a nie na „specjalistyczne usługi opiekuńcze”, należy uznać, że w ramach omawianego przepisu usługi te obejmują szerszą, niż tylko specjalistyczną, pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb osoby niepełnosprawnej, polegającą na robieniu zakupów, sprzątaniu, gotowaniu, załatwianiu spraw w urzędach, myciu, ubieraniu, dozowaniu lekarstw, prześciełaniu łóżka, zapobieganiu powstawaniu odleżyn i odparzeń, karmieniu itp.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego uznać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w latach 2017 – 2019 na usługi opiekuńcze świadczone w Środowiskowym Domu Samopomocy dla Jej niepełnosprawnej (w stopniu znacznym) córki, spełniają kryterium wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wydatki mogą zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne i podlegać będą odliczeniu od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, jeżeli spełnione będą wskazane wyżej pozostałe warunki, określone w art. 26 ww. ustawy. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wysokość wydatków należy ustalić na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Ponadto, Wnioskodawczyni ma prawo do korekty złożonych za lata 2017 – 2018 zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym i odliczenia wskazanych w przedstawionym stanie faktycznym wydatków na cele rehabilitacyjne. Korekty należy złożyć przed upływem terminu przedawnienia wykazanego w niej zobowiązania podatkowego.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji oraz jej wymogi formalne zawarte zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 81 § 1 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do art. 81 § 2 ww. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość ze zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin