Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.319.2020.1.MM
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a , art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 27 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 13 marca 2013 r. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i rozlicza go podatkiem na zasadach ogólnych, w skali podatkowej: 17%-32%, poprzez podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach działalności gospodarczej świadczy specjalistyczne usługi projektowe. Miejscem zamieszkania oraz miejscem prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest (…). Tam Wnioskodawca ma stałe miejsce zameldowania. Jest to też miejscowość rodzinna Wnioskodawcy – centrum interesów osobistych i miejsce powiązań rodzinnych. Pod tym samym adresem znajduje się siedziba prowadzonej działalności gospodarczej. Potencjalny rynek klientów na usługi to cały kraj.

Od marca 2013 r. Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy gospodarczej z firmą posiadającą swoją siedzibę w (…). Jest to jedyna firma, z jaką Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy, więc obecnie miejscem będącym centrum interesów gospodarczych jest (…). Nie podpisano żadnych innych umów o współpracy z innymi potencjalnymi kontrahentami. Umowa jest podpisana na czas nieokreślony, a jej przedmiotem są usługi z zakresu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, które Wnioskodawca wykonuje głównie w biurze kontrahenta. Wykonywanie poszczególnych zleceń odbywa się od wczesnych godzin rannych do późnych godzin wieczornych. W związku z powyższym Wnioskodawca musi mieć zapewnione stałe miejsce nocowania, gdyż codzienne dojazdy nie są możliwe ze względu na dużą odległość. Również poszukiwanie ewentualnych kontrahentów mieści się w obrębie (…) i jej okolic. Dotychczas Wnioskodawca wynajmował mieszkanie w celu zapewnienia sobie miejsc noclegowych w dniach roboczych (od poniedziałku do piątku).

W celu zmniejszenia kosztu noclegów w dalszym ujęciu czasowym oraz w celu zapewnienia sobie stałych noclegów oraz alternatywnego miejsca do wykonywania usług Wnioskodawca postanowił zakupić mieszkanie, blisko siedziby kontrahenta. Zakupione mieszkanie miałoby służyć jako miejsce noclegowe w dniach roboczych oraz jako miejsce wykonywania usług w dniach roboczych (od poniedziałku do piątku). Weekendy Wnioskodawca spędza w (…) (centrum interesów osobistych).

Koszt poniesiony w związku z zakupem mieszkania wynosić będzie 460.000,00 PLN. Zamiarem Wnioskodawcy jest rozliczenie kosztów zakupu mieszkania wg stawki amortyzacyjnej 1,5% (to jest 6.900,00 PLN rocznie – 575,00 PLN miesięcznie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki z tytułu zakupu mieszkania o wartości 460.000,00 PLN będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, w rozumieniu przepisów art. 22 i art. 23 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o które Wnioskodawca będzie mógł pomniejszać przychody uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w postaci odpisów amortyzacyjnych wg stawki amortyzacji 1,5% (to jest 6.900,00 PLN rocznie – 575,00 PLN miesięcznie)?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na zakup mieszkania są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wydatki te są spowodowane wyłącznie organizacją świadczonych usług i nie są wydatkami na cele osobiste. Są też niewątpliwie ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, a zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów są kosztami uzyskania przychodów.

Kwota wynikająca z zakupu mieszkania (to jest 460.000,00 PLN) stanowi koszty uzyskania przychodu, poniesione na rzecz osób trzecich, co pokrywa się z kosztami uzyskania przychodu, określonymi w art. 22 ust. 1 pkt 1 lit. h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaznaczyć też należy, że koszty poniesione przez Wnioskodawcę nie należą do kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy kwota 460.000,00 PLN (to jest 575,00 PLN miesięcznie) z tytułu zakupu mieszkania stanowi koszty uzyskania przychodów, o które Wnioskodawca będzie mógł pomniejszać przychody uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Należy przy tym pamiętać, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodów z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodów z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ww. ustawy przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
  
  

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.
  
  

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy specjalistyczne usługi projektowe. Miejscem zamieszkania oraz miejscem prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest (…). Potencjalny rynek klientów na usługi to jednak cały kraj. Od marca 2013 r. Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy gospodarczej z firmą posiadającą swoją siedzibę w (…). Jest to jedyna firma, z jaką Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy, więc obecnie miejscem będącym centrum interesów gospodarczych jest (…). Umowa została podpisana na czas nieokreślony, a jej przedmiotem są usługi z zakresu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, które Wnioskodawca wykonuje głównie w biurze kontrahenta. Wykonywanie poszczególnych zleceń odbywa się od wczesnych godzin rannych do późnych godzin wieczornych. W związku z tym Wnioskodawca musi mieć zapewnione stałe miejsce nocowania, gdyż codzienne dojazdy nie są możliwe ze względu na dużą odległość. Również poszukiwanie ewentualnych kontrahentów mieści się w obrębie (…) i jej okolic. Dotychczas Wnioskodawca wynajmował mieszkanie w celu zapewnienia sobie miejsc noclegowych w dniach roboczych (od poniedziałku do piątku). W celu zmniejszenia kosztów noclegów w dalszym ujęciu czasowym oraz w celu zapewnienia sobie stałych noclegów oraz alternatywnego miejsca do wykonywania usług Wnioskodawca postanowił zakupić mieszkanie, blisko siedziby kontrahenta. Zakupione mieszkanie miałoby służyć jako miejsce noclegowe w dniach roboczych oraz jako miejsce wykonywania usług w dniach roboczych (od poniedziałku do piątku). Zamiarem Wnioskodawcy jest rozliczenie kosztów zakupu tego mieszkania wg stawki amortyzacyjnej 1,5%.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego – dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, składnik majątkowy może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ww. ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Po ustaleniu wartości początkowej lokalu jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że skoro lokal mieszkalny, który zamierza kupić Wnioskodawca, będzie wykorzystywany przez niego w działalności gospodarczej, to lokal ten może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile będą dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – wydatki z tytułu zakupu mieszkania będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o które Wnioskodawca będzie mógł pomniejszać przychody uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w postaci odpisów amortyzacyjnych wg stawki amortyzacji 1,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.