Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.76.2020.3.AK
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku z 17 lutego 2020 r. (data wpływu 21 lutego 2020 r.), uzupełnionym 11 i 15 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w wyniku używania przekazanych składników majątkowych Usługodawca uzyska przychód z nieodpłatnego, bądź częściowo odpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
• pomimo oddania środków trwałych do korzystania Usługodawcy Spółka zachowuje prawo do ich amortyzacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w wyniku używania przekazanych składników majątkowych Usługodawca uzyska przychód z nieodpłatnego, bądź częściowo odpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
• pomimo oddania środków trwałych do korzystania Usługodawcy Spółka zachowuje prawo do ich amortyzacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 17 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.76.2020.2.AK, 0112-KDIL1-3.4012.70.2020.3.NK wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 15 maja 2020 r.

We wniosku złożonym przez:

-Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

• Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”)

-Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

• Usługodawca (dalej: „Usługodawca”)
  
  

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i posiada status czynnego podatnika VAT. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wydobycie i sprzedaż węgla. Odkrywkowa działalność wydobywcza jest działalnością trudną, wymagającą specyficznej wiedzy. Zwłaszcza w przypadku Spółki, która ze względu na swoją wieloodkrywkowość jest kopalnią wyjątkową, nawet w porównaniu z innymi polskimi kopalniami węgla.

Z tego względu doświadczenie pracowników i usługodawców Spółki jest rzeczą bardzo istotną. W ramach prowadzonej działalności Spółka korzysta z usług podmiotu powiązanego, tj. spółki A Sp. z o.o. (dalej: „Usługodawca”). Usługodawca jest polskim rezydentem podatkowym i posiada status czynnego podatnika VAT. Usługodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia szerokiego katalogu usług adresowanych do podmiotów działających w przemyśle wydobywczym, w tym usług elektrycznych, mechanicznych, sprzętowych, inżynieryjnych, usług w zakresie utrzymania i obsługi kotłowni oraz sieci ciepłowniczych, a także usług transportowych. Ponadto, Usługodawca świadczy również usługi w zakresie rekultywacji terenów pokopalnianych oraz składowisk odpadów stałych. Głównym odbiorcą ww. usług świadczonych przez Usługodawcę jest Spółka.

Nabywanie usług świadczonych przez Usługodawcę jest konieczne z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie dysponuje personelem posiadającym kwalifikacje do obsługi oraz dokonywania bieżących napraw sieci, instalacji, maszyn oraz urządzeń, a także do wykonywania wielu innych czynności w prowadzonej działalności gospodarczej.

Usługodawca posiada natomiast zarówno personel, doświadczenie, jak i wiedzę w świadczeniu wyżej wymienionych usług, w szczególności wynikającą z faktu, iż historycznie, Usługodawca został wyodrębniony ze struktur Spółki, przejmując część jej pracowników.

Nie można więc wyobrazić sobie lepszego i bardziej doświadczonego kontrahenta do współpracy. Jest to istotne tym bardziej, iż działalność Spółki jest działalnością regulowaną przepisami prawa (działalność koncesjonowana), wymagającą dużej wiedzy i doświadczenia.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zamierza zawrzeć z Usługodawcą porozumienia (lub jedno ogólne porozumienie), zgodnie z którymi Usługodawca byłaby uprawniona do korzystania ze środków trwałych (ruchomości oraz nieruchomości) będących własnością Spółki i wymienionych szczegółowo w załączniku do porozumienia, bez ponoszenia dodatkowych kosztów za korzystanie (analogicznie jak w umowie toolingu). Przedmiotowe środki trwałe miałyby być wykorzystywane przez Usługodawcę wyłącznie na potrzeby świadczenia usług na rzecz Spółki. Zgodnie z treścią porozumienia, pomimo, iż środki trwałe wykorzystywane będą przez Usługodawcę, to prawo rozporządzania zarówno nieruchomościami jak i ruchomościami jak właściciel pozostawać będzie po stronie Spółki.

Równocześnie, Spółka nie będzie obciążała Usługodawcę opłatami za korzystanie z ww. środków trwałych. Porozumieniem strony potwierdzą także, że Usługodawca oferuje Spółce odpowiednio niższe ceny usług wykonanych w oparciu o powierzone środki trwałe, niż miałoby to miejsce w sytuacji gdyby Usługodawca zmuszony był ponosić dodatkowe opłaty z tytułu dzierżaw i najmów. Tym samym świadczenia te będą ekwiwalentne. Natomiast w porozumieniu/porozumieniach byłby zawarty ewentualnie zapis, iż Usługodawca ponosi koszty bieżącej eksploatacji składników majątku będących własnością Spółki. Do kosztów tych należą przykładowo: koszty paliwa, oleje, smary, drobne bieżące materiały eksploatacyjne.

Przedmiotowe porozumienie/porozumienia stanowiłyby załącznik do umów o świadczenie poszczególnych usług przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy w poszczególnych obszarach działalności Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące m.in. pytania:

• Czy w wyniku używania przekazanych składników majątkowych Usługodawca uzyska przychód z nieodpłatnego, bądź częściowo odpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
• Czy pomimo oddania środków trwałych do korzystania Usługodawcy Spółka zachowuje prawo do ich amortyzacji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
  
  

Stanowisko w zakresie pytanie nr 1:

Zdaniem Zainteresowanych, w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym, Usługodawca nie uzyska przychodu z nieodpłatnego świadczenia, ani też z częściowo odpłatnego świadczenia.

Uzasadnienie.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „Ustawa CIT”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa CIT, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia, w tym m.in. dla celów podatkowych, zasadne jest sięgnięcie w pierwszej kolejności do reguł wykładni gramatycznej. Należy zatem odwołać się do znaczenia, jaki ten zwrot ma w języku potocznym.

Zgodnie z wykładnią gramatyczną odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś, to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów" (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Próbę zdefiniowania nieodpłatności można znaleźć także w orzecznictwie. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził w wyroku z dnia 20 września 2005 r. sygn. akt FSK 2206/04, iż „Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy”.

Spółka podkreśla, że kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje lub ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2003 r. sygn. akt III RN 49/02: „(...) nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP nie musi wynikać z zobowiązania cywilnoprawnego. Polega ono na uzyskaniu przez podatnika przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego (...)”.

W orzecznictwie podkreśla się, że aby w świetle przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, a drugi podmiot to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób przychody podlegające opodatkowaniu.

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza przekazać Usługodawcy środki trwałe, natomiast Usługodawca będzie wówczas zobowiązana do używania tych środków trwałych tylko i wyłącznie w trakcie wykonywania usług na rzecz Spółki. Dla Usługodawcy warunkiem koniecznym dla wykonywania usług na rzecz Spółki jest posiadanie niezbędnych ruchomości i nieruchomości. Zadaniem Usługodawcy w tej transakcji jest wykonanie określonych usług z wykorzystaniem ruchomości i nieruchomości oddanych do korzystania. Funkcja ta znajduje odzwierciedlenie w wynegocjowanej cenie. Dzięki temu cena za usługę nabytą od Usługodawcy może być niższa, niż gdyby kontrahent nabył lub pożyczył/najął/dzierżawił środek trwały. Świadczenie to, pomimo faktu, że nie będzie przepływu gotówkowego, będzie wzajemne i ekwiwalentne.

W obrocie gospodarczym przyjęte jest powszechnie, że strony transakcji mogą podzielić pomiędzy siebie zadania związane z transakcją, w tym ustalić, jakie koszty będą ponoszone przez każdą ze stron. Spółka podkreśla, że w przedstawionym przez Spółkę zdarzeniu przyszłym nie ma miejsca świadczenie o charakterze nieodpłatnym bądź częściowo odpłatnym. Faktycznie wynagrodzenie za korzystanie ze środków trwałych Spółki przez Usługodawcę będzie skalkulowane w cenie wykonywanych usług. Z uwagi na to, że będą to zatem świadczenia ekwiwalentne, nie można mówić o nieodpłatności, bądź częściowej odpłatności po stronie Usługodawcy w związku z korzystaniem z tych urządzeń.

Jako że wydanie Usługodawcy środków trwałych będzie obowiązkiem Spółki wykonywanym w celu wykonania przez Usługodawcę określonych usług, należy uznać, iż w danej transakcji mamy do czynienia z ekwiwalentnością. Ze względu na wzajemny charakter świadczeń Spółki oraz Usługodawcy, nie wystąpi nieodpłatne przysporzenie majątku Usługodawcy.

W konsekwencji w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania wspomniany art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT. Po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT nie powstanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

1. Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej z 2 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.236.2019.1.BS, w której Organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „Jako że wydanie Spółce urządzeń będzie obowiązkiem kontrahenta wykonywanym w celu wyprodukowania przez Spółkę określonych towarów, należy uznać, iż w danej transakcji mamy do czynienia z ekwiwalentnością. Ze względu na wzajemny charakter świadczeń Spółki oraz kontrahenta, nie wystąpi nieodpłatne przysporzenie majątku Spółki.”;
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 września 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-267/15/AK, w której Organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „Ze względu na ekwiwalentny charakter świadczeń Spółki oraz Kontrahentów, w niniejszej sprawie nie wystąpi nieodpłatne przysporzenie w majątku Spółki, bowiem Porozumienia, na podstawie których Wnioskodawca będzie uprawniony do wykorzystywania Środków Pracy, przesądzają o wzajemnym charakterze współpracy. Podsumowując, w ślad za cytowanymi wyrokami sądów administracyjnych, w opinii Wnioskodawcy, nie sposób twierdzić, że w analizowanym stanie faktycznym dochodzi do uzyskania przez Spółkę nieodpłatnego świadczenia”;
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 kwietnia 2012 r., Znak: ILPB3/423-53/12-2/MS, w której wskazano, że „Odnosząc się do powyższego należy wskazać, iż z uwagi na fakt, że Spółka w związku z nieodpłatnym udostępnieniem urządzeń przez kontrahentów obniża ceny towarów wyprodukowanych dla nich z zastosowaniem powierzonych narzędzi i przyrządów, to po stronie Spółki nie powstaje przychód podatkowy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Świadczenia pomiędzy Spółką a kontrahentami są bowiem wzajemne, gdyż z jednej strony Spółka może nieodpłatnie korzystać z urządzeń kontrahentów a z drugiej strony kontrahenci (właściciele urządzeń) uzyskują korzyść w postaci obniżenia kosztów związanych z zakupem wyprodukowanych przy użyciu przedmiotowych urządzeń towarów. Jednocześnie Spółka ma prawo korzystać z udostępnionych urządzeń jedynie w sytuacji wykorzystywania tych urządzeń wyłącznie w celu produkcji towarów na rzecz udostępniających urządzenia kontrahentów. Spółka jest zatem zobowiązana do świadczenia wzajemnego na rzecz kontrahentów, w związku z czym stwierdzić należy, iż otrzymane przez Nią świadczenia nie mają charakteru nieodpłatnego. Ponadto, mając na uwadze fakt, iż - jak wskazał Wnioskodawca - przedmiotowe świadczenia pomiędzy Spółką a Jej kontrahentami są ekwiwalentne, Spółka wykorzystując udostępniane Jej narzędzia i przyrządy nie uzyskuje również przychodu z tytułu częściowo odpłatnego świadczenia”.
   
   

Stanowisko w zakresie pytania nr 2:

Zdaniem Zainteresowanych, pomimo oddania środków trwałych do korzystania Usługodawcy Spółka zachowuje prawo do ich amortyzacji.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Podatnik ma zatem możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Użycie w tym przepisie prawa wyrazu „wyłącznie”, ma na celu wykluczenie możliwości wykorzystywania przy dokonywaniu tych odpisów również innych przepisów prawa oraz powoduje konieczność dokonania ścisłej, gramatycznej wykładni przepisów ustawy regulujących zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Do środków trwałych zalicza się rzeczy:

• stanowiące własność lub współwłasność podatnika,
• nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,
• wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu operacyjnego (art. 16a ust. 1 Ustawy CIT).
  
  

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c Ustawy CIT, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Artykuł 16a ust. 1 Ustawy CIT, stanowi, że amortyzacji podlegają jedynie te składniki majątku, które są przez podatnika wykorzystywane na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą albo oddane do używania. Ustawa CIT, nie określa terminu "wykorzystywane". Tym samym, bezspornym powinno być to, że należy się w tym miejscu posłużyć wykładnią językową. Według Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007 r.) - wykorzystać, wykorzystywać/ wykorzystywany, to: 1. użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku, 2. posłużyć się kimś, aby zrealizować własne cele. Z kolei, według internetowego słownika języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/wykorzystywane), wykorzystać oznacza użyć czegoś dla osiągnięcia celu lub zysku.

W ocenie Wnioskodawcy, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych wiąże się z bezpośrednim, a więc fizycznym ich wykorzystywaniem (używaniem) przez podatnika jedynie w odniesieniu do pierwszej części ww. art. 16a ust. 1 Ustawy CIT. Natomiast, druga grupa środków trwałych podlegających amortyzacji, to oddane przez podatnika do używania innym podmiotom środki trwałe - tak, jak ma to miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Nie ma przy tym znaczenia, że umowa zawarta z kontrahentami wprost nie została przez strony nazwana umową najmu, dzierżawy lub leasingu operacyjnego.

Z kolei, z nieodpłatnym używaniem, mamy do czynienia wówczas, gdy oddający w używanie nie czerpie z tego żadnych korzyści - odbywa się to kosztem jego majątku. W sytuacji zaś, gdy przekazanie środków trwałych związane jest z dokonywaniem zakupów innych towarów, służy reklamie urządzeń lub jest wkalkulowane w cenę towarów czy usług, jak również w sytuacji, gdy pobierana jest z tego tytułu opłata, która doliczana jest do ceny usług, wówczas trudno mówić o braku odpłatności.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego mamy do czynienia z użyciem przez Wnioskodawcę środków trwałych właśnie do osiągnięcia celu, jakim jest zysk czerpany ze stałej współpracy z podmiotem korzystającym z jego ruchomości i nieruchomości. Regulacja zawarta w art. 16a ust. 1 Ustawy CIT, oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza jego siedzibą, poprzez oddanie do używania. To potwierdza więc, że podatnik nie musi faktycznie używać środka trwałego, może go "fizycznie" używać podmiot, któremu podatnik środek ten oddał do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Poza tym, Wnioskodawca będzie udostępniał Usługodawcy środki trwałe z myślą o przyszłej korzyści. Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym, dzięki takiemu ukształtowaniu współpracy cena należna Usługodawcy za wykonane usługi będzie niższa niż w sytuacji, gdyby Usługodawca musiał ponosić opłaty z tytułu czynszu dzierżaw czy najmów. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczyniają się do zachowania, bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Celem takiego przekazania środków trwałych jest więc racjonalne i ekwiwalentne zagospodarowanie zasobów obu stron transakcji.

Należy także wskazać, że art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, zawierający zamknięty katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie wyłącza z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oddanych do używania na podstawie umów najmu, dzierżawy, czy leasingu. W pkt 63 wskazuje się jedynie na wyłączenie z kosztów nieodpłatnego wydania środków trwałych, co w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie ma miejsca. Tym samym należy uznać, że spełniony zostaje warunek używania przekazanych składników majątkowych na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Wnioskodawca udostępnia Usługodawcy środki trwałe, które mają ułatwiać wykonanie usług na rzecz Spółki, przynosząc obopólną korzyść obu stronom transakcji. Skoro więc, będące własnością Wnioskodawcy, środki trwałe udostępniane są Usługodawcy za odpłatnością, w celu zwiększenia zysków (działanie to związane jest więc z zachowaniem, bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne mogą być uznane za koszty podatkowe w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Takie stanowisko potwierdzają w szczególności interpretacje indywidualne:

• Dyrektora KIS z 1 października 2018 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.361.2018.1.AP oraz nr 0111-KDIB2-1.4010.303.2018.1.AP, dotycząca środków trwałych udostępnionych zleceniobiorcy, niezbędnych do wykonania usługi na rzecz spółki (właściciela środków trwałych); udostępnienie to stanowiło element kalkulacyjny wynagrodzenia należnego zleceniobiorcy za usługę na rzecz spółki,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 lutego 2017 r., nr 1462-IPPB3.4510.1105.2016.1.MC, dotycząca środków trwałych udostępnionych (bez żadnych opłat) odbiorcom produktów spółki, w celu zwiększenia sprzedaży produktów spółki (podmioty, którym spółka udostępniała środki trwałe, były m.in. zobowiązane do nabywania określonej ilości produktów spółki w całym okresie udostępniania środków trwałych).
  
  

Takie stanowisko zostało również wyrażone w odpowiedzi MF z 27 kwietnia 2018 r. na zapytanie poselskie nr 7136 (0115-KDIT3.4011.416.2017.1.PSZ), jeżeli korzystanie przez podatnika z udostępnionych mu nieodpłatnie rzeczy lub praw jest warunkiem koniecznym do wykonania określonych świadczeń, na rzecz podmiotu użyczającego te rzeczy lub prawa, to w takiej sytuacji u podatnika tego nie wystąpi w tym zakresie przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń. Przykładem takiej relacji gospodarczej jest tzw. umowa toolingu, na podstawie której kontrahent nieodpłatnie udostępnia urządzenia w ramach świadczenia wzajemnego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż porozumienie, które ma zostać zawarte pomiędzy Spółką a Usługodawcą będzie miało charakter analogiczny jak umowa toolingu, uznać należy, że Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od przekazanych składników majątkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 3 i 4 wydano/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.