Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.98.2020.2.JC
z 9 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2020 r. (data wpływu 5 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data nadania 3 czerwca 2020 r., data wpływu 3 czerwca 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie z dnia 27 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.98.2020.1.JC (data nadania 27 maja 2020 r., data doręczenia 27 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu płatności transfer fee - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu płatności transfer fee.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką handlowo-usługową, należącą do międzynarodowej grupy kapitałowej (Grupa). Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. W ramach Grupy Spółka pełni rolę podmiotu dystrybucyjnego.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż w tzw. sektorze rynku motoryzacyjnego. Jest to rynek części samochodowych. Spółka dostarcza części do sieci dystrybucyjnych. Spółka oferuje asortyment, które nabywa od jednostek produkcyjnych oraz dystrybucyjnych Grupy, a także od niezależnych podmiotów spoza Grupy.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka realizuje szereg płatności do podmiotów zagranicznych, tj. nierezydentów w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy CIT.

Jedną z takich płatności jest opłata za przeniesienie praw do sprzedaży (Transfer fee) ponoszona na rzecz B. z siedzibą we Francji (B., Nierezydent) na podstawie umowy zawartej w 2014 r. (Umowa).

W ramach Umowy Spółka nabyła tzw. kapitał kliencki, na który składają się umowy przejęte przez Spółkę, baza klientów, relacje z nimi, jak również kanały dystrybucji.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie nabywać prawa do sprzedaży również od innych spółek dystrybucyjnych z Grupy, w związku z planami Spółki w zakresie ekspansji na nowe rynki regionalne w Europie.

Transfer fee ma charakter wynagrodzenia za przeniesienie przez Nierezydenta na Spółkę praw i obowiązków związanych ze sprzedażą do klientów ze wschodnioeuropejskich rynków (Czechy, Bułgaria, Słowacja, Węgry, Rumunia; dalej: Klienci), z którymi współpracę pierwotnie nawiązał i rozwinął B. Następnie, na skutek zawarcia Umowy B. wycofał się z kontynuowania kontraktów z Klientami na rzecz Wnioskodawcy.

Umowa została zawarta na czas określony. Przed jej wygaśnięciem strony Umowy dokonają wspólnych ustaleń dotyczących alokacji i zarządzania relacjami z Klientami. W przypadku braku odpowiednich ustaleń dokonanych przed wygaśnięciem Umowy, prawa i obowiązki wynikające z umów z Klientami uznaje się za pozostające po stronie Spółki.

Załącznikiem do Umowy jest lista Klientów. Płacąc Transfer fee Spółka jest uprawniona do czerpania korzyści oraz rozwijania i utrzymywania nieprzerwanych relacji w związku z dostawami produktów do Klientów wskazanych w załączniku.

W związku z zawarciem Umowy i przekazaniem Spółce praw do sprzedaży na rzecz Klientów, B. powiadomił Klientów o zmianie kontrahenta, uzyskał ich zgody na zmianę strony porozumień handlowych.

Ponadto wraz z przeniesieniem praw do sprzedaży, B. udostępnił Spółce możliwość współpracy z własnym personelem odpowiedzialnym za lokalne kontakty i rozwój rynku w zakresie niezbędnym do skutecznego przejęcia współpracy z Klientami. Kontrahent jest też obowiązany do powstrzymywania się od jakiegokolwiek wpływu czy utrudniania Wnioskodawcy współpracy z Klientami.

Powyższe wynika z polityki Grupy, zgodnie z którą B. rozpoczął ekspansję na nowych rynkach zbytu dla produktów. Miał on bowiem największe doświadczenie w tego typu działaniach i zatrudniał zespół profesjonalistów, którzy pozyskują nowych klientów w danym regionie. Niemniej, w dłuższym okresie obsługa klientów z regionu Europy Środkowo-Wschodniej przez Nierezydenta mającego siedzibę we Francji nie jest efektywna, przede wszystkim z uwagi na problemy z logistyką. W związku z tym, na pewnym etapie obsługa Klientów została przejęta przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki opłata Tansfer fee stanowi w istocie wynagrodzenie za przekazanie funkcji dystrybucyjnej oraz związanego z nią potencjału zysku (tzw. exit fee). Ekwiwalentem Transfer fee są konkretne umowy obejmujące zdefiniowany pakiet praw i obowiązków, umożliwiające Spółce współpracę z konkretnymi klientami oraz świadczenie B. polegające na powstrzymywaniu się od wpływu lub utrudniania Spółce współpracy z Klientami.

Wynagrodzenie za wyżej opisane świadczenie kalkulowane jest jako ustalony procent przychodów netto ze sprzedaży części zamiennych do Klientów, jako opłata roczna płacona przez określony w Umowie okres.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 czerwca 2020 r. Wnioskodawca doprecyzowując powyższe wskazał, że w związku z przeniesieniem praw do sprzedaży tzw. Transfer fee (dalej: „Płatność”) Spółka nie dokonuje płatności za przeniesienie praw własności ani użytkowanie bądź prawo do użytkowania know-how. Ekwiwalentem Płatności jest bowiem transfer kontraktów (umów z zewnętrznymi kontrahentami), których wykaz stanowi załącznik do umowy, na podstawie której Płatność jest realizowana (dalej: „Umowa”). Innymi słowy, Płatność stanowi wynagrodzenie za wejście w prawa i obowiązki wynikające z konkretnych umów.

W ocenie Spółki, takie wejście w prawa i obowiązki nie może być traktowane jako udzielenie prawa do użytkowania albo sprzedaż know-how, w szczególności w świetle definicji zawartej w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz.Urz.UE.L 123 z dnia 27 kwietnia 2004 r., str. 11). Zgodnie z nią, know-how oznacza bowiem pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne,
  

• istotne,
  

• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.
  
  
  

W świetle powyższego Spółka wskazuje, że Płatność nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek formę informacji praktycznych, lecz - jak zostało wspomniane wyżej - za transfer konkretnych kontraktów. Tym samym, jej ekwiwalentem są prawa i obowiązki wynikające z umów.

Jednocześnie, Spółka pragnie zwrócić uwagę, że konsekwencje podatkowe Płatności były także przedmiotem wydanej na jej rzecz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31.12.2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.545.2018.2.AG (dotyczącej konsekwencji podatkowych Płatności na gruncie art. 15e ustawy o CIT).

We wniosku o wydanie powyższej interpretacji Spółka stanęła na stanowisku, zgodnie z którym Płatność nie stanowi wynagrodzenia za know-how, lecz za przeniesienie pakietu umów. Jednocześnie, wskazała, że nawet gdyby uznać, że Płatność stanowi wynagrodzenie za know-how, nie powinna ona podlegać ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ustawy o CIT, z uwagi na fakt, iż transfer kontraktów stanowi definitywne przeniesienie (sprzedaż z pełnym przeniesieniem praw własności) praw i obowiązków wynikających z umów z kontrahentami, a nie formę korzystania z tych praw. Organ interpretacji zgodził się ze stanowiskiem Spółki.

Zdaniem Spółki, powyższa argumentacja znajduje także zastosowanie w odniesieniu do konsekwencji podatkowych Płatności na gruncie podatku u źródła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i opisie zdarzenia przyszłego, Spółka jest i będzie obowiązania jako płatnik pobrać zryczałtowany podatek dochodowy (podatek u źródła) z tytułu płatności Transfer fee (Płatność), zgodnie z art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku realizacji Płatności, Spółka nie jest i nie będzie obowiązana jako płatnik pobrać zryczałtowanego podatku dochodowego (podatek u źródła) na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm. – dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne dokonujące wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 mln PLN na rzecz tego samego podatnika, są co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednocześnie, zgodnie z powyższą regulacją, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż m.in. określona w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), a także z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnymi charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W związku z tym, aby uznać, że na Spółce ciąży obowiązek pobrania podatku u źródła z tytułu Płatności, należy ustalić, czy może ona zostać uznana za jedną z (albo podobną do) kategorii wskazanych w powyższych przepisach. Innymi słowy, należy ustalić jakie świadczenie jest ekwiwalentem Płatności.

Spółka wskazuje, że w zamian za Płatność otrzymuje możliwość dystrybuowania produktów do Klientów. Tym samymi należy uznać, że Płatność stanowi w istocie exit fee i jest ona wynagrodzeniem za przekazanie funkcji dystrybucyjnej i nabycie potencjału rynkowego.

W ocenie Wnioskodawcy, przychody z exit fee (z tytułu nabycia potencjału rynkowego) nie zostały wskazane w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - trudno bowiem uznać je za:

• odsetki,
  

• prawa autorskie lub pokrewne,
  

• prawa do projektów wynalazczych,
  

• znaki towarowe i wzory zdobnicze,
  

• tajemnicę receptury lub procesu produkcyjnego,
  

• urządzenia przemysłowe, handlowe lub naukowe lub
  

• know-how.
  
  
  

Z drugiej strony, exit fee nie stanowi wynagrodzenia za żadną z usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, tj. usług:

• doradczych,
  

• księgowych
  

• badania rynku,
  

• prawnych,
  

• reklamowych,
  

• zarządzania i kontroli,
  

• przetwarzania danych,
  

• rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu,
  

• gwarancji i poręczeń,
  

• ani o podobnym do powyższych charakterze.
  
  
  

W ocenie Spółki, ekwiwalent Transfer fee (tj. możliwość dystrybuowania produktów do Klientów przez Spółkę, przy jednoczesnym wycofaniu się z działalności dystrybucyjnej przez inny podmiot) nie stanowi żadnego ze świadczeń, o których mowa w przepisach powyżej.

W związku z tym, należy uznać, iż zapłata Transfer fee na rzecz nierezydenta nie rodzi obowiązku poboru przez Spółkę zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła).

Na poparcie swojej tezy Spółka pragnie podkreślić, iż stanowisko zgodnie z którym exit fee nie podlega podatkowi u źródła zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6.07.2018 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.199.2018.2.IZ.

Biorąc pod uwagę wszystkie zebrane powyżej argumenty należy stwierdzić, że opłata Transfer fee nie stanowi świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym dokonując jej wypłaty na rzecz Nierezydenta, Spółka nie jest obowiązana do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że Organ wydając przedmiotowe rozstrzygnięcie przyjął za Wnioskodawcą jako element stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), że nie dokonuje płatności za przeniesienie praw własności ani użytkowanie bądź prawo do użytkowania know-how.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.