2020.07.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.147.2020.2.ŚS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.147.2020.2.ŚS
z 3 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2020 r. (data wpływu za 10 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym 25 i 29 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. - jest prawidłowe,
w przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnikiem tego podatku będzie Wnioskodawca - jest prawidłowe,
oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, spowoduje powstanie po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.,
w przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnikiem tego podatku będzie Wnioskodawca,
oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, spowoduje powstanie po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 czerwca 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.147.2020.1.ŚS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 25 i 29 czerwca 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z 25 czerwca 2020 r.):

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka świadczy usługi hotelowe w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej operującej w branży hotelarskiej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł umowę leasingu (dalej: „Umowa”), której przedmiot stanowi budynek hotelu. Spółka wykorzystuje budynek wyłącznie do własnych potrzeb tj. świadczy usługi hotelowe i nie wynajmuje żadnej z jego części innym podmiotom gospodarczym. W zamian za prawo do używania i pobierania pożytków z przedmiotu leasingu, Spółka jest zobowiązana do wypłacania na rzecz leasingodawcy (finansującego) ratalnego wynagrodzenia. Dla celów podatkowych, Umowa stanowi leasing operacyjny, o którym mowa w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podczas gdy dla celów bilansowych Umowa jest kwalifikowana jako leasing finansowy. Mając na uwadze powyższą kwalifikację, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od budynku dokonuje w dalszym ciągu leasingodawca (właściciel), natomiast Wnioskodawca jako leasingobiorca zalicza do kosztów podatkowych raty leasingowe.

Budynek stanowi środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, pozostający własnością leasingodawcy, przy czym z uwagi na specyfikę umowy, zakwalifikowanej jako leasing operacyjny dla celów podatkowych, to leasingodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W przyszłości Wnioskodawca może zawierać inne umowy leasingu o tożsamym charakterze.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości część powierzchni wykorzystywanej przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego zostanie udostępniona przez nią do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 25 czerwca 2020 r.):

Mając na uwadze, iż ustalenie zakresu obowiązywania przepisów art. 24b ustawy o CIT potencjalnie wpływa na obowiązki podatkowe Wnioskodawcy (jako leasingobiorcy budynku, który w przyszłości może oddać część używanej powierzchni do dalszego używania przez podmioty trzecie), czy przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.?
Mając na uwadze, iż ustalenie zakresu obowiązywania przepisów art. 24b ustawy o CIT potencjalnie wpływa na obowiązki podatkowe Wnioskodawcy (jako leasingobiorcy budynku, który w przyszłości może oddać część używanej powierzchni do dalszego używania przez podmioty trzecie), czy w przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, podatnikiem tego podatku będzie Wnioskodawca?
W przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków, a za podatnika zostanie uznany Wnioskodawca, czy podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodów z budynków określona na podstawie art. 24b ust. 3 ustawy o CIT powinna być ustalana na pierwszy dzień każdego miesiąca, a to oznacza, że powinna być pomniejszana o wartość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych w poprzednich miesiącach?
Czy oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, spowoduje powstanie po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT?

W zakresie pytania 1.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z 25 czerwca 2020 r.), przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na mocy ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018, poz. 1291; dalej: „Ustawa Zmieniająca”), weszła w życie znowelizowana treść art. 24b ustawy o CIT, dotyczącego tzw. podatku od przychodów z budynków.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Stosownie do art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję ustala się na dzień określony w art. 24b ust. 3 ustawy o CIT. Przychodu, o którym mowa w ust. 1, nie ustala się w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl powyższej regulacji, opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków zostało zatem uzależnione od ustalenia, że dany budynek spełnia łącznie następujące warunki:

może zostać zakwalifikowany jako środek trwały,
stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Niemniej jednak, w przypadku, gdy budynek został oddany do używania na podstawie umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, art. 24b ust. 17 ustawy o CIT doprecyzowuje, że przepisy art. 24b ust. 1-16 ustawy o CIT stosuje się wyłącznie do podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że umowie leasingu poświęcony jest Rozdział 4a Ustawy o CIT, zatytułowany „Opodatkowanie stron umowy leasingu”. Zgodnie z dedykowaną dla Rozdziału 4a definicją legalną, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów (art. 17a pkt 1 ustawy o CIT).

Dla celów dalszej charakterystyki tych stosunków zobowiązaniowych, doktryna oraz orzecznictwo posługują się dodatkowo pozaustawowym podziałem umów leasingu, opartym na kryterium podmiotu, który jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od rzeczy będącej przedmiotem umowy. Na tej podstawie, konkretną umowę leasingu można zakwalifikować jako:

leasing operacyjny - w przypadku, gdy stroną uprawnioną do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od rzeczy oddanej w leasing będzie finansujący, a za koszt uzyskania przychodu leasingobiorcy traktowane będą zarówno część kapitałowa, jak i odsetkowa poszczególnych rat leasingowych;
leasing finansowy - w przypadku, gdy stroną uprawnioną do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od rzeczy oddanej w leasing będzie korzystający, a za koszt uzyskania przychodu leasingobiorcy traktowane będą odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej przedmiotu leasingu oraz część odsetkowa raty leasingowej (Szerzej: Zabawa, Ireneusz. 3. Najczęściej występujące rodzaje umów leasingu i ich rozróżnienie. W: Leasing w ujęciu podatkowym, bilansowym oraz prawnym. Wolters Kluwer Polska, 2017).

Biorąc pod uwagę opisaną powyżej konstrukcję leasingu operacyjnego, w ocenie Wnioskodawcy, przesłanki opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, zawarte w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, będzie należało odnieść wyłącznie do leasingodawcy (finansującego).

Tym samym, odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę przesłanek opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, stwierdzić należy, że zgodnie z opisanym przez Spółkę stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym budynek hotelu jest środkiem trwałym położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (przesłanki 1 i 4), który stanowi własność podatnika - leasingodawcy (przesłanka 2) oraz został oddany w całości do używania na podstawie umowy leasingu, która stanowi umowę o podobnym charakterze do umowy najmu i dzierżawy, jako że analogicznie do tych umów zakłada oddanie rzeczy do odpłatnego używania i/lub pobierania pożytków (przesłanka 3).

W konsekwencji, z uwagi na zrealizowanie wszystkich przesłanek, od których uzależnione jest powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków.

Wnioskodawca dodatkowo wskazuje, że jego interes prawny w zakresie potwierdzenia stanowiska w ramach pytania 1 przejawia się w tym, że potwierdzenie, iż przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków, wpływa na potencjalne obowiązki Wnioskodawcy jako leasingobiorcy budynku, który w przyszłości może oddać część używanej powierzchni do dalszego używania przez podmioty trzecie), będące przedmiotem dalszych pytań.

W zakresie pytania 2.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o CIT, podatnikiem tego podatku będzie leasingodawca - jako właściciel budynku, dokonujący odpisów amortyzacyjnych od budynku oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, stosownie do regulacji art. 24b ust. 17 w zw. z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca dodatkowo wskazuje, że jego interes prawny w zakresie potwierdzenia stanowiska w ramach pytania 2 przejawia się w tym, że potwierdzenie, iż przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków, wpływa na potencjalne obowiązki Wnioskodawcy (jako leasingobiorcy budynku, który w przyszłości może oddać część używanej powierzchni do dalszego używania przez podmioty trzecie), będące przedmiotem dalszych pytań.

W zakresie pytania 4.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, z uwagi na brak spełnienia przez Spółkę przesłanki odnoszącej się do posiadania tytułu własności budynku.

W ocenie Wnioskodawcy, analiza przesłanek zawartych w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy może powstać jedynie w stosunku do podatnika będącego właścicielem lub współwłaścicielem budynku (pod warunkiem spełnienia pozostałych przesłanek opodatkowania). W ocenie Spółki, pominięcie jednej z podstawowych przesłanek opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, jaką jest okoliczność posiadania przez podatnika tytułu własności (lub współwłasności) do środka trwałego będącego budynkiem, byłoby wystąpieniem przeciwko literalnej wykładni ustawy.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, do spełnienia przesłanki dotyczącej posiadania tytułu własności środka trwałego (budynku), nie będzie wystarczające stwierdzenie, że właścicielem budynku jest jakikolwiek podatnik w rozumieniu ustawy o CIT. W przekonaniu Wnioskodawcy, art. 24b ust. 1 ustawy o CIT należy wykładać w sposób, zgodnie z którym podatnikiem, wobec którego może powstać obowiązek zapłaty podatku, będzie zawsze ten sam podatnik, którego własność stanowi budynek.

Spółka pragnie bowiem wskazać, że pierwotne brzmienie art. 24b, obowiązujące w okresie od 1 stycznia 2018r. do 31 grudnia 2018 r., stanowiło o opodatkowaniu „przychodów z tytułu własności środka trwałego”. Posiadanie tytułu własności do budynku objętego zakresem art. 24b stanowiło więc jedną z przesłanek opodatkowania także w pierwotnym stanie prawnym. Okoliczność, że aktualna treść art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zmodyfikowana na mocy Ustawy Zmieniającej z dniem 1 stycznia 2019 r., nie rezygnuje z przesłanki odnoszącej się do tytułu własności, a jedynie wprowadza ją poprzez wyliczenie, wskazuje, że zgodnie z zamysłem ustawodawcy, opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków jedynie właścicieli budynków pozostaje podstawowym elementem konstrukcyjnym tego podatku.

Na poparcie powyższych twierdzeń, Wnioskodawca pragnie odwołać się do celu, w jakim konstrukcja podatku od przychodów z budynków, nazywanego przez doktrynę prawa podatkowego także „podatkiem od nieruchomości komercyjnych” została wprowadzona po raz pierwszy z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy Ustawy wprowadzającej (Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. 2017 r., poz. 2175; dalej: „Ustawa wprowadzająca”)) do polskiego systemu podatku dochodowego od osób prawnych.

Jak wynika z uzasadnienia (Druk sejmowy nr 1878, str. 31) Ustawy wprowadzającej, przedmiotowy przepis miał na celu utworzenie tzw. minimalnego podatku CIT dla podatników posiadających środki trwałe w postaci nieruchomości komercyjnych. Wprowadzenie takiego rozwiązania podyktowane było tym, iż w wielu przypadkach podatnicy nie wykazywali dochodów do opodatkowania lub wykazywali dochody w kwocie nieadekwatnej do skali i rodzaju prowadzonej działalności, co mogło oznaczać wykorzystywanie przez nich działań optymalizacyjnych. Celem przyjętej formuły art. 24b ustawy o CIT było rzeczywiste opodatkowanie uzyskiwanego przez podatników inwestujących w nieruchomości komercyjne zwrotu z takiej inwestycji, czyli dochodu podatnika.

Innymi słowy, celem art. 24b ustawy o CIT nie było wprowadzenie dodatkowego obciążenia, poza standardowym podatkiem dochodowym od osób prawnych, lecz stworzenie podatku, którego obowiązek zapłaty pojawiłby się dla podatnika w przypadku niewykazywania dochodu podlegającemu opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

O powyżej opisanym, „minimalnym charakterze” podatku od przychodów z budynków, świadczy dodatkowo także art. 24b ust. 13 ustawy o CIT, zgodnie z którym, w przypadku, gdy podatnik uzyskuje w ciągu roku dochody, od których zaliczki na podatek dochodowy przekraczają wartość podatku od przychodów z budynku za dany miesiąc, pomimo spełnienia przesłanek art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatnik jest zwolniony z obowiązku wpłaty podatku od przychodów z budynku. Ponadto, norma ta przemawia za słusznością twierdzenia, że w przypadku przesłanki „stanowienia własności lub współwłasności podatnika” ustawodawcy nie chodziło o objęcie „dodatkowym” podatkiem od przychodów z budynków podmiotów, które oddają do używania budynki stanowiące własność jakiegokolwiek podatnika w rozumieniu CIT, lecz tego samego podatnika, który będzie zobowiązany do zapłaty podatku minimalnego w przypadku, gdy nie wykaże on określonego dochodu opodatkowanego na zasadach ogólnych.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, wykładnia art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, która eliminowałaby w przypadku leasingobiorcy konieczność zrealizowania przesłanki posiadania tytułu własności budynku, skutkowałoby w istocie zastosowaniem niedozwolonej na gruncie prawa podatkowego wykładni rozszerzającej.

Jak wskazują przedstawiciele doktryny (Przykładowo, Bogumił Brzeziński w publikacji „Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego. Węzłowe problemy; Część II Podatki dochodowe - Opodatkowanie usług niematerialnych u źródła - dylematy interpretacyjne; Opublikowano: LEX 2013) „Obecnie zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie prawa podatkowego utrwalone jest jednak stanowisko, w świetle którego stosowanie wykładni rozszerzającej w odniesieniu do przepisów kreujących obowiązek podatkowy jest co do zasady niedopuszczalne. Odzwierciedleniem tej zasady jest podniesienie do rangi konstytucyjnej zasady nullum tributum sine lege. W szczególności Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1992 r., III ARN 50/92, podkreślił, że (fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawa jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja przepisów w tym zakresie nie może być rozszerzająca)”.

Tymczasem, stosowanie wobec leasingobiorcy art. 24b ustawy o CIT z pominięciem przesłanki dotyczącej tytułu własności, spowodowałoby powstanie obowiązku podatkowego u szerszej grupy podmiotów, niż miało to wynikać zarówno z celu, jak i literalnego brzmienia ustawy.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego w ramach umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, nie spowoduje powstania po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT z uwagi na brak spełnienia przez Wnioskodawcę przesłanki odnoszącej się do posiadania tytułu własności do budynku oddanego do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą dnia z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: ustawa o CIT) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 3 ww. ustawy, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W myśl art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku (art. 24b ust. 7 ustawy o CIT).

W myśl art. 24b ust. 9 ww. ustawy, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

W przypadku gdy budynek został oddany do używania na podstawie umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1, przepisy ust. 1-16 stosuje się wyłącznie do podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m (art. 24b ust. 17 tej ustawy).

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o CIT.

W myśl art. 17a pkt 1 ustawy o CIT przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei art. 17a pkt 2 ustawy o CIT stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 17b ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

art. 6,
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym ( Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z przepisów powyższych wynika zatem co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 17b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zauważyć należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto ustawodawca wskazał, że nie ustala się przychodu od środka trwałego będącego budynkiem, który stanowi własność albo współwłasność podatnika oraz został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku, gdy łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: „Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „ustawa PIT”) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „ustawa CIT”) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości – budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;
stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;
zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;
możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka z o.o. jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka świadczy usługi hotelowe w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej operującej w branży hotelarskiej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł umowę leasingu, której przedmiot stanowi budynek hotelu. Spółka wykorzystuje budynek wyłącznie do własnych potrzeb tj. świadczy usługi hotelowe i nie wynajmuje żadnej z jego części innym podmiotom gospodarczym. W zamian za prawo do używania i pobierania pożytków z przedmiotu leasingu, Spółka jest zobowiązana do wypłacania na rzecz leasingodawcy (finansującego) ratalnego wynagrodzenia. Dla celów podatkowych, Umowa stanowi leasing operacyjny, o którym mowa w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podczas gdy dla celów bilansowych Umowa jest kwalifikowana jako leasing finansowy. Mając na uwadze powyższą kwalifikację, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od budynku dokonuje w dalszym ciągu leasingodawca (właściciel), natomiast Wnioskodawca jako leasingobiorca zalicza do kosztów podatkowych raty leasingowe.

W przyszłości Wnioskodawca może zawierać inne umowy leasingu o tożsamym charakterze.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii ustalania, czy przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., oraz czy przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnikiem tego podatku będzie Wnioskodawca.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że co do zasady podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT jest właściciel (współwłaściciel) środka trwałego będącego budynkiem. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych pojęciem własności (współwłasności) posługuje się w odniesieniu do prawa dokonywania przez podmiot odpisów amortyzacyjnych, bowiem w powołanym powyżej art. 16a ust. 1, który stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem zobowiązanym do zapłaty podatku jest podmiot, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego.

Potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska znajduje się w druku sejmowym nr 1878 stanowiącym uzasadnienie do ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175), na mocy której dodano art. 24b do ustawy o CIT. W uzasadnieniu tym ustawodawca wskazał: „Dodawane przepisy dotyczą tzw. minimalnego podatku CIT dla podatników posiadających środki trwałe w postaci nieruchomości komercyjnych. (...) Proponowanym rozwiązaniem będą objęci również ci podatnicy, którzy nie są właścicielami (współwłaścicielami) nieruchomości, ale jej używają i na podstawie przepisów ustaw podatkowych dokonują odpisów amortyzacyjnych (np. korzystający w umowie leasingu finansowego)”.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy wskazać, że to leasingodawca (finansujący), jako dokonujący odpisów amortyzacyjnych od ww. budynków, będzie objęty dyspozycją art. 24b ustawy o CIT, a nie leasingobiorca (korzystający).

Z cytowanego powyżej uzasadnienia oraz wykładni celowościowej tego przepisu wynika bowiem, że intencją ustawodawcy było objęcie „podatkiem minimalnym” określonych środków trwałych będących budynkami o znacznej wartości. Obowiązek poniesienia ciężaru tego podatku nałożono z kolei na podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego.

Dla celów podatku od przychodów z budynków istotne znaczenie ma okoliczność, że przychód ustala się w odniesieniu do wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem. Środkiem trwałym mogą być m.in. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Uwzględniając zatem, iż omawiany podatek dotyczy kategorii budynku, który jest środkiem trwałym, to powinien być rozpatrywany u tego podatnika, który zaliczył budynek do środków trwałych.

Za takim stanowiskiem przemawia także to, iż omawiany podatek jest zasadniczo neutralny podatkowo z uwagi na możliwość odliczenia tego podatku od podatku dochodowego obliczonego na zasadach ogólnych (zarówno od zaliczek na podatek, jak i od podatku obliczonego za rok podatkowy). Dodatkowo podatnicy mogą również wystąpić do organu podatkowego z wnioskiem o zwrot nieodliczonego podatku.

Zauważyć należy, że powołany wyżej art. 24b ust. 17 ustawy o CIT należy interpretować w kontekście ust. 1 art. 24b ustawy CIT. Zatem w przypadku leasingu operacyjnego, podatnikiem podatku od przychodów z budynków będzie leasingodawca dokonujący odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego oddanego do używania, jeżeli ten środek trwały zostanie następnie oddany w całości lub w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Opodatkowaniu podlegają zarówno budynki, które zostały oddane do używania w całości, jak też w części. Przy czym w tym drugim przypadku dla celów wyliczenia tzw. podatku minimalnego od przychodów z budynków uwzględniana jest ta część budynku, która została oddana do używania na podstawie stosownej umowy. Przychód z tego tytułu jest wówczas obliczany w odpowiedniej proporcji, tj. ustala się udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków bezpośrednio powiązane jest więc z oddaniem do używania budynku.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że skoro otrzymany przez Wnioskodawcę do używania w ramach leasingu operacyjnego budynek jest środkiem trwałym u leasingodawcy to przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę, nie spowoduje u niego powstania obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnikiem tego podatku bowiem jak wynika z treści wyżej powołanych przepisów jest leasingodawca - jako właściciel środka trwałego - budynku, dokonujący odpisów amortyzacyjnych od budynku oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, stosownie do regulacji art. 24b ust. 17 w zw. z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, spowoduje powstanie po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, wskazać należy, że skoro jak wskazano powyżej Wnioskodawca wykorzystuje budynek na podstawie umowy leasingu operacyjnego, a przez to nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego budynku dla celów podatkowych, to w sytuacji oddania go do dalszego używania na rzecz podmiotów trzecich na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 24b ustawy o CIT.

W związku z powyższym, pomimo częściowo błędnej argumentacji Wnioskodawcy zawartej w stanowisku Wnioskodawcy w sprawie sprowadzającej się do twierdzenia, że „analiza przesłanek zawartych w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy może powstać jedynie w stosunku do podatnika będącego właścicielem lub współwłaścicielem budynku”, bowiem jak wskazano wyżej zdaniem Organu obowiązek podatkowy wynikający z art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nałożono na podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych, to odstąpiono od uznania stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe, ponieważ ww. argumentacja nie zmienia istoty stanowiska Wnioskodawcy, że czynność oddania do dalszego używania budynku na rzecz podmiotów trzecich nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego dla Wnioskodawcy na gruncie art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – jest prawidłowe,
w przypadku stwierdzenia, że przyjęcie budynku do używania w ramach opisanego leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnikiem tego podatku będzie Wnioskodawca – jest prawidłowe,
oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, spowoduje powstanie po stronie Spółki obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 3.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin