Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.295.2020.2.TR
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2020 r. (data wpływu 15 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 3 czerwca 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.295.2020.1.TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 czerwca 2020 r., zaś w dniu 15 czerwca 2020 r. (data nadania 12 czerwca 2020 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące: stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od 8 lat jest emerytowaną nauczycielką, wykładowcą fizyki w szkołach średnich i podstawowych. Jak podała, przepracowała ponad 32 lata przy tablicy z kredą w ręku. Odchodząc na emeryturę nie uzyskała stwierdzenia niepełnosprawności potwierdzonej orzeczeniem lekarskim. Równocześnie pojawiły się inne jednostki chorobowe jak: nadciśnienie tętnicze, objawy kołatania i niepokoju serca, nadczynność tarczycy, cieśnia nadgarstka obu rąk. Decyzją specjalisty ortopedii i traumatologii, po rozpoznaniu obustronnie zespół cieśni nadgarstka, Wnioskodawczyni została skierowana do zabiegów operacyjnych nadgarstków wykonanych w dniu 24 lipca 2012 r. i 20 lutego 2013 r.

Pod koniec swojej pracy Wnioskodawczyni zauważyła, że jej wzrok uległ pogorszeniu. Oczy zaczęły boleć, lekko łzawiły, ostrość wzrokowa uległa pogorszeniu. Pojawiły się bóle głowy po długim okresie używania okularów. Zaczęła odczuwać nadwrażliwość na światło, pogorszyło się widzenie barw, wystąpiły problemy z oceną odległości, pojawiły się zjawiska przymglonego pola widzenia.

Wnioskodawczyni od razu zaczęła te objawy konsultować u okulisty z zastosowaniem badań specjalistycznych. Z uwagi na długie terminy w poradniach specjalistycznych, były to prywatne konsultacje okulistyczne. Badania wykazały pogorszenie stanu oka prawego, a następnie lewego. W celu usunięcia tych dolegliwości – lekarz specjalista zalecał Wnioskodawczyni stosowanie kropel do oczu, maści ocznych, a także Wnioskodawczyni zaczęła nosić okulary. Były to czynności poprawiające komfort widzenia, korygujące jej pole widzenia i ostrość pola widzenia. Wnioskodawczyni została poinformowana przez okulistę, że takie objawy w szybkim okresie czasu mogą spowodować u niej chorobę oczu w postaci zaćmy w różnych jej rodzajach, w tym zaćmy podtorebkowej tylnej i korowej z jej dodatkowymi objawami.

Od roku 2015 Wnioskodawczyni wykonywała systematyczne badania wzroku, a badanie w roku 2018 dało następujące rozpoznanie:

1. rzekomosoczewkowość prawego oka; zaćma korowa lewego oka;
2. zaćma mieszana głównie podtorebkowa tylna i korowa prawego oka; zaćma korowa lewego oka.
   
   

Przez ten okres czasu Wnioskodawczyni była konsultowana prywatnie u specjalisty chorób oczu.

Przeprowadzona konsultacja przez ww. lekarza na początku 2019 r. zakończyła się decyzją o przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego w pojęciu jednostki chorobowej – zaćma obu oczu z jej czynnikami okołochorobowymi odnotowanymi w kartach informacyjnych.

Wnioskodawczyni nadmieniła, że w trakcie leczenia i zapobiegania objawom choroby obu oczu, konsultowała się z wieloma szpitalami, w celu ustalenia jaki jest okres oczekiwania na zabieg operacji usunięcia zaćmy w ramach ubezpieczenia społecznego. W połowie 2018 r. ustaliła, że był to okres oczekiwania 2-3 lata na zabieg, na jedno oko i w zakresie zastosowania soczewek podstawowych. Rozważała również możliwość leczenia przy zastosowaniu tzw. dyrektywy transgranicznej, gdzie istnieje możliwość refinansowania kosztów podstawowego leczenia przez NFZ, w tym zabiegu operacyjnego. Po dokonanych ustaleniach dotyczących okresu oczekiwania na zabieg, po konsultacjach wśród znajomych i rodziny, uzyskaniu informacji, że w przypadku powikłań pooperacyjnych (ew. pęknięcie torebki tylnej, zapalenie wnętrza gałki ocznej, odłączenie ciała szklistego, powikłania – dyslokacja soczewki sztucznej, odwarstwienie lub przedarcie siatkówki) – będzie musiała korzystać z opieki lekarskiej za granicą – podjęła decyzję o przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego obu oczu, jako usługi komercyjnej, opłaconej ze środków finansowych pochodzących z emerytury swojej i męża.

Zabiegi operacyjne wykonano 9 stycznia 2019 r. oraz 23 stycznia 2019 r.

Jak podała Wnioskodawczyni, do wniosku dołączono kserokopie następujących dokumentów:

1. faktury z dnia 23 stycznia 2019 r. na kwotę 3.950,00 zł,
2. faktury z dnia 9 stycznia 2019 r. na kwotę 3.950,00 zł,
3. karty informacyjnej z przeprowadzonego zabiegu z dnia 23 stycznia 2019 r. z określonym rozpoznaniem chorobowym, badaniem przed zabiegiem operacyjnym określającym stan oka lewego oraz informacją o wszczepionej sztucznej soczewce wewnątrzgałkowej do torebki soczewki w lewym oku z zaleceniem dalszego leczenia po zabiegu,
4. karty informacyjnej z przeprowadzonego zabiegu operacyjnego w dniu 9 stycznia 2019 r. z określonym rozpoznaniem chorobowym, badaniem przed zabiegiem operacyjnym określającym stan oka prawego oraz informacją o wszczepionej sztucznej soczewce do torebki soczewki w oku prawym z zaleceniem dalszego leczenia po zabiegu,
5. karty z konsultacji okulistycznej z dnia 3 lutego 2020 r. sporządzonej przez specjalistę chorób oczu.
   
   

Po wykonanych zabiegach Wnioskodawczyni dostosowała się do zaleceń operatora i specjalisty chorób oczu, wykupując i aplikując do obu oczu ww. krople oraz dokonując konsultacji okulistycznych pooperacyjnych.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że oprócz usunięcia zmętniałej soczewki, co zostało spowodowane zaćmą, zostały wszczepione nowe soczewki, korygujące wadę wzroku.

Jednocześnie Wnioskodawczyni oświadczyła, że do chwili złożenia niniejszego pisma:

• nie toczy się postępowanie administracyjne przed Sądem z udziałem jej osoby,
• że w sprawie objętej interpretacją, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa z udziałem jej osoby.
  
  

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że na dzień sporządzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w okresie poprzedzającym, tj. w roku 2019 i do chwili złożenia niniejszego oświadczenia Wnioskodawczyni nie posiadała i nie posiada orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową lub rentę socjalnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu wydatki poniesione w 2019 r. na operację zaćmy obu oczu, połączonej z wszczepieniem sztucznych soczewek wewnątrzgałkowych do torebki soczewki i leczenie pooperacyjne w pojęciu przepisów Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) i Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, znane są jej przepisy Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.). Jak podała Wnioskodawczyni, wskazuje ona, że odliczeniu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Wnioskodawczyni wskazała, że odliczeniu podlegają tylko wydatki rehabilitacyjne wyliczone w art. 26 ust. 7a Ustawy. Zgodnie z tym przepisem za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na:

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego,
• za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 7b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki o których mowa w ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do zapisu art. 26 ust. 7c Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki o których mowa w ust. 7a, ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8, 14.

Pod pojęciem rehabilitacji należy rozumieć zorganizowany system działania obejmujący usprawnienia fizyczne, psychiczne, społeczne, zawodowe. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenia następstwa nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanym przywrócić ich społecznie przydatna sprawność.

Istotne znaczenie mają również zabiegi chirurgiczne, zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównania ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak podała Wnioskodawczyni, z opisu jaki przestawiła powyżej i dołączonej dokumentacji wynika, że poddała się operacji zaćmy obu oczu, polegającej na zmniejszeniu – usunięciu nieodwracalnych zmian podstawowych funkcji organizmu.

Wnioskodawczyni uważa, że operacja była konieczna i zarazem była zabiegiem rehabilitacyjnym przywracającym oczom w miarę normalną zdolność widzenia. Nie była to operacja kosmetyczna, a niezbędna – związana z ułatwieniem wykonywania Wnioskodawczyni czynności życiowych.

Wnioskodawczyni stwierdziła na podstawie leczenia okulistycznego, dokonanych konsultacji u specjalisty – lekarza chorób oczu – że zaćma jądrowa, ani zaćma korowa, ani zaćma podtorebkowa tylna, nie są możliwe do wyleczenia metodami farmakologicznymi. Zaćma podtorebkowa tylna, może postępować bardzo gwałtownie i chaotycznie wobec powyższego wymaga niemalże natychmiastowej reakcji operacyjnej. Operacja ta powodowała zniesienie wady wzroku i konieczność wyrównania nieodwracalnych zmian w narządzie wzroku.

Dlatego stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące odliczenia od dochodu za rok 2019 wydatków dotyczących operacji jako odpłatność za zabieg rehabilitacyjny związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych – Wnioskodawczyni uznaje za zasadne i podtrzymuje go w całości.

Wnioskodawczyni na poparcie swojego stanowiska w tej sprawie przywołała wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/GL 982/08, w którym Sąd wskazał, że co do zasady aprobuje pogląd wyrażony przez organ interpretacyjny, iż zabiegów chirurgicznych nie można utożsamiać z zabiegami rehabilitacyjnymi. Zasada ta jednak nie może prowadzić do eliminowania zabiegów rehabilitacyjnych, takich zabiegów operacyjnych, które de facto decydują o możliwości wykonywania jakiejkolwiek rehabilitacji, bez których nie jest możliwe jej podjęcie.

Sąd dalej wskazuje: zabieg chirurgiczny stanowi konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatność sprawność, to taki zabieg stanowi część rehabilitacji, a ocena jakie zabiegi wchodzą w zakres zabiegów rehabilitacyjnych lub leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organów czy to podatkowych, czy interpretacyjnych i należy do lekarza specjalisty. Sąd przyjął w tym przypadku, że wszczepienie endoprotezy łączyło się z koniecznością wyrównania nieodwracalnych zmian.

Organ podatkowy w Katowicach wniósł skargę kasacyjną, jednakże NSA na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku WSA w Gliwicach z dnia 22 czerwca 20019 r. sygn. akt I SA/Gl 982/08 w sprawie skargi A.W. na interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 24 lipca 2008 r. w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oddalił skargę kasacyjną.

Stanowisko – wyrok WSA w Gliwicach sygn. akt I SA/Gl 982/08 utrzymany wyrokiem NSA z 17 marca 2011 r. sygn. akt II FSK 1927/09 podzielił również WSA w Krakowie w wyroku z 26 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Kr 1240/17. Stwierdził on: jeżeli zabieg chirurgiczny stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstwa zmian nieodwracalnych lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność to taki zabieg stanowi część rehabilitacji, tj. działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu.

Definicja zawarta w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa, 1991), jak i w Ustawie z dnia 23 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych zalicza działania lecznicze do zabiegów rehabilitacyjnych, a zatem pogląd organu (organów skarbowych), iż tylko i wyłącznie tzw. działania bezinwazyjne uznać można za działania rehabilitacyjne nie znajduje uzasadnienia.

Wnioskodawczyni wskazała, że jest za tym, że zabiegi o charakterze leczniczo-rehabilitacyjnym są kategorią szerszą niż zabieg rehabilitacyjny, ponieważ zawiera zabiegi o charakterze rehabilitacyjnym, jak i leczniczym. Opierając się na wykładni Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) – wykazano że zgodnie z siecią powiązań wyrazu „operacja” zawartą w ww. słowniku „zabieg leczniczy” jest hiperonimem, tzn. wyrazem o znaczeniu szerszym i nadrzędnym w stosunku do wyrazu operacja.

Zatem odnosząc się do treści Ustawy o podatku dochodowym art. 26 ust. 1 pkt 6 – w którym uważa się m.in. za wydatki poniesione na:

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego,
• za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

według stanowiska Wnioskodawczyni, koszty poniesione na dokonany przeze nią zabieg mieszczą się w tym przepisie.

Z kolei w myśl definicji WHO, rehabilitacja to kompleksowe postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie, która ma na celu przywrócenie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy i zarobkowania oraz zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym. Rehabilitacja stanowi więc trzecią, integralną fazę procesu terapeutycznego obok diagnozowania i leczenia.

Zgodnie z Ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2001, Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), definicja osoby niepełnosprawnej brzmi: Niepełnosprawnymi są to osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza bądź uniemożliwia wypełnianie ról społecznych, a w szczególności ogranicza zdolności do wykonywania pracy zawodowej.

Wyżej wymieniona Ustawa w połączeniu z Uchwałą Sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r. - Karta Praw Osób Niepełnosprawnych stwierdzają, iż zgodnie z normami prawnymi i zwyczajowymi osoby niepełnosprawne mają prawo do niezależnego, samodzielnego i aktywnego życia oraz nie mogą podlegać dyskryminacji, w zakresie:

• dostępu do leczenia i opieki medycznej, wczesnej diagnostyki, rehabilitacji i edukacji leczniczej, a także doświadczeń zdrowotnych uwzględniających rodzaj i stopień niepełnosprawności, w tym do zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze, sprzęt rehabilitacyjny,
• dostępu do wszechstronnej rehabilitacji, mającej na celu adaptację społeczną,
• zabezpieczenia społecznego uwzględniającego konieczność ponoszenia zwiększonych kosztów wynikających z niepełnosprawności, jak również uwzględnienia tych kosztów w systemie podatkowym.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionych: stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Na mocy art. 22 ust. 7a ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Jednakże, stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem niezbicie, że odliczeniu od dochodu w ramach tzw. Ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki poniesione przez osobę niepełnosprawną (czyli posiadającą orzeczenie niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ).

Jak wynika jednak z analizowanego wniosku i jego uzupełnienia, ani na gruncie opisanego stanu faktycznego, ani też na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni nie jest osobą posiadającą wymagany przez ustawę – dla możliwości skorzystania z ww. ulgi rehabilitacyjnej – status osoby niepełnosprawnej (czyli posiadającej orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ).

Sytuacja taka skutkuje tym, że nie zostaje spełniona przesłanka podmiotowa, niezbędna dla możliwości skorzystania z ww. ulgi rehabilitacyjnej.

W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późń. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle.

Reasumując: zarówno na gruncie opisanego stanu faktycznego, jak i na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu przedmiotowych wydatków poniesionych na operacje zaćmy obu oczu, połączonej z wszczepieniem sztucznych soczewek wewnątrzgałkowych do torebki soczewki i leczenie pooperacyjnego, ponieważ Wnioskodawczyni nie spełnia ustawowego warunku wymaganego dla skorzystania z możliwości jakiegokolwiek odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o którym to warunku mowa w art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawczynię orzeczeń sądowoadministracyjnych, należy wskazać, że orzeczenia takie dotyczą konkretnych spraw podatników/płatników, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników/płatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych zapadłych w innych sprawach, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost.

Niemniej jednak, tut. organ przeanalizował przywołane rozstrzygnięcia, w rezultacie czego stwierdził, że dotyczą one zupełnie innych sytuacji, bowiem w każdej z tych spraw Sąd wyraźnie zastrzegł, że: „W badanej sprawie – poza sporem pozostają inne okoliczności związane z prawem do odliczenia od dochodu wydatków tj. sprawa niepełnosprawności skarżącego i sprawa udokumentowania poniesionych wydatków”.

Świadczy to zatem i o tym, że w każdej z tych spraw Sądy nie straciły z pola widzenia warunku, którego Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie nie spełnia, a którego niespełnienie skutkowało uznaniem jej stanowiska za nieprawidłowe.

Tym samym, świadczy to również i o tym, że – wbrew tezie przedstawionej przez Wnioskodawczynię – stanowisko tut. organu zaprezentowane w niniejszej interpretacji jest aprobowane również w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, czego dowodzą właśnie przywołane przez Wnioskodawczynię judykaty.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zaznaczyć przy tym należy wyraźnie, że w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawczynię i stanowiskiem Wnioskodawczyni. W toku bowiem postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej upoważniony organ informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionych przez stronę opisów stanu faktyczne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.