Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.305.2020.2.KR
z 7 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu 16 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji „halowego obiektu magazynowego o powierzchni ok. 500 m²”– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji „halowego obiektu magazynowego o powierzchni ok. 500 m²”

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 12 czerwca 2020 r., nr 0115-KDIT3.4011.305.2020.1.KR, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 czerwca 2020 r., a zostało doręczone dnia 15 czerwca 2020 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 czerwca 2020 r.), za pośrednictwem Poczty Polskiej.

We wniosku, po uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…) i w ramach tej działalności zamierza wybudować halowy obiekt magazynowy o powierzchni około 500 m², na potrzeby przechowywania półproduktów i produktów związanych z jej prowadzeniem. Realizacja inwestycji już się rozpoczęła, ale nie została ukończona. Realizacja inwestycji odbywa się na podstawie właściwych przepisów administracyjno- prawnych, w tym na podstawie ustawy Prawo budowlane.

Zakres inwestycji objętej decyzją i charakterystyczne dane techniczne przedstawiają się w sposób następujący: halowy obiekt magazynowy będzie miał ok. 500 m² oraz wysokość do 6 m. Będzie on wykonany z zakupionej w zewnętrznej firmie konstrukcji stalowej, na którą producent udziela gwarancji przydatności do użytku zgodnego z przeznaczeniem na 2 lata. Główna konstrukcja hali będzie wykonana z ram stalowych. Elementy ram głównych będą miały przekrój dwuteowy IPE 300. Elementy nośne będą ze sobą zespawane i ocynkowane ogniowo, dostarczone na miejsce i skręcone. Ramy będą połączone przegubowo z fundamentami. Kotwy fundamentowe będą miały średnicę M30 ze stali S355. Obudowę ścian będzie stanowiła blacha profilowana wraz z izolacją. Panele będą instalowane do rygli ściennych za pomocą samowiercących łączników ze stali. System dachowy będzie stanowiła blacha profilowana wraz z izolacją.

Konstrukcja stalowa hali zostanie nałożona na płytę fundamentową oraz przymocowana do fundamentów za pomocą kotw. Hala zostanie obudowana blachą profilowaną wraz z izolacją, która zostanie przymocowana do konstrukcji stalowej. Płyty będą połączone ze sobą za pomocą łączników. Konstrukcja hali nie będzie stale związana z gruntem. Jej element będzie można w razie potrzeby rozebrać bez utraty właściwości i zamontować na nowo w innym miejscu, na przykład w celu przeniesienia konstrukcji do innej lokalizacji, albo ją odsprzedać. Montaż hali z powyższych elementów będzie dokonywany u Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że hala magazynowa opisana we wniosku zostanie przez niego zakwalifikowana do grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, przy spełnieniu warunków przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie mógł zastosować do będącego przedmiotem wniosku halowego obiektu magazynowego stawkę amortyzacji w wysokości 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy spełnieniu warunków przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie On mógł zastosować do będącego przedmiotem wniosku halowego obiektu magazynowego stawkę amortyzacji w wysokości 10%.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22a ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z tymi przepisami.

Na podstawie art. 22a i kolejnych ww. ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością;
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy, zwane środami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość niematerialną i prawną wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W myśl art. 22i ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Na bazie ww. przepisów, Wnioskodawca uważa, że będzie miał prawo do zastosowania z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, dla obiektu hali magazynowej, ponieważ nie będzie ona trwale związana z gruntem pomimo faktu, że będzie usytuowana na fundamentach. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy będzie On miał prawo do zastosowania stawki z Wykazu stawek amortyzacyjnych w wysokości 10%, ponieważ halowy obiekt magazynowy kwalifikuje do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (tj. kioski, budki, baraki, domki kempingowe- niezwiązane stale z gruntem).

Elementy hali można bowiem w razie potrzeby rozebrać bez utraty właściwości i zmontować na nowo w innym miejscu, na przykład w celu przeniesienia konstrukcji do innej lokalizacji lub w celu odsprzedaży. Okres gwarancji producenta elementów obiektu to 2 lata.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w innych interpretacjach indywidualnych wydawanych dotychczas, m.in. w:

1. Interpretacji Dyrektora Izby Krajowej w Katowicach nr IBPB1-1/4510-49/15/ZK z 2 listopada 2015 r.,
2. Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 listopada 2010 r., nr ILPB1/415-1039/10-4/AG,
3. Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 października 2011 r., nr IPPB1/415-615/11-4/AM.

Wnioskodawca podkreśla, że pytanie zawarte w niniejszym wniosku nie dotyczy w żadnym zakresie amortyzacji płyty fundamentowej, na której będzie posadowiony halowy obiekt magazynowy. Pytanie zawarte w niniejszym wniosku dotyczy wyłącznie halowego obiektu magazynowego.

Wnioskodawca podkreśla również, że za zastosowaniem skróconego okresu amortyzacji przemawia również technologia budowy halowego obiektu magazynowego opisanego we wniosku. Producenci elementów składowych halowego obiektu magazynowego gwarantują techniczną przydatność elementów składowych obiektu przez okres dwóch lat. Technologia mocowania elementów konstrukcyjnych obiektu do podłoża betonowego również zakłada, że okres eksploatacji obiektu będzie wynosił najwyżej kilka lat, a sytuacją niespotykaną w praktyce jest korzystanie z podobnych obiektów przez okres kilkunastoletni lub dłuższy, bez wymiany lub gruntownej naprawy kluczowych elementów konstrukcyjnych takiego obiektu. Powyższe wskazuje, że w żadnym wypadku amortyzacja halowych obiektów magazynowych stawianych w technologii opisanej przez Wnioskodawcę nie powinna wynosić więcej niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej przy ustalaniu odpisów amortyzacyjnych dla halowego obiektu magazynowego, o którym mowa we wniosku.

Natomiast przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez podatnika klasyfikacji środka trwałego na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych do odpowiedniej grupy. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Skoro zatem, jak wskazano w uzupełnieniu wniosku halowy obiekt magazynowy zostanie przez Wnioskodawcę zaklasyfikowany do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 przedmiotowej Klasyfikacji, to wskazanie w tym zakresie zostało przyjęte jako element opisu zdarzenia przyszłego.

Przechodząc zatem do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej przy ustalaniu odpisów amortyzacyjnych dla halowego obiektu magazynowego wskazać należy, że stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do przepisu art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego, wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi przepis art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Klasyfikacja Środków Trwałych zawarta jest w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864). Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części I Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, iż będący przedmiotem wniosku halowy obiekt magazynowy klasyfikuje do grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych. Z uwag szczegółowych do grupy 8 powołanej Klasyfikacji wynika, iż do grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806, zaliczane są kioski, budki, domki kampingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i w ramach tej działalności zamierza wybudować halowy obiekt magazynowy o powierzchni około 500 m², na potrzeby przechowywania półproduktów i produktów związanych z jej prowadzeniem. Realizacja inwestycji już się rozpoczęła, ale nie została ukończona. Halowy obiekt magazynowy będzie miał ok. 500 m² oraz wysokość do 6 m. Będzie on wykonany z zakupionej w zewnętrznej firmie konstrukcji stalowej, na którą producent udziela gwarancji przydatności do użytku zgodnego z przeznaczeniem na 2 lata. Główna konstrukcja hali będzie wykonana z ram stalowych. Elementy ram głównych będą miały przekrój dwuteowy IPE 300. Elementy nośne będą ze sobą zespawane i ocynkowane ogniowo, dostarczone na miejsce i skręcone. Ramy będą połączone przegubowo z fundamentami. Kotwy fundamentowe będą miały średnicę M30 ze stali S355. Obudowę ścian będzie stanowiła blacha profilowana wraz z izolacją. Panele będą instalowane do rygli ściennych za pomocą samowiercących łączników ze stali. System dachowy będzie stanowiła blacha profilowana wraz z izolacją. Konstrukcja stalowa hali zostanie nałożona na płytę fundamentową oraz przymocowana do fundamentów za pomocą kotw. Hala zostanie obudowana blachą profilowaną wraz z izolacją, która zostanie przymocowana do konstrukcji stalowej. Płyty będą połączone ze sobą za pomocą łączników. Konstrukcja hali nie będzie stale związana z gruntem. Jej element będzie można w razie potrzeby rozebrać bez utraty właściwości i zamontować na nowo w innym miejscu, na przykład w celu przeniesienia konstrukcji do innej lokalizacji, albo ją odsprzedać. Montaż hali z powyższych elementów będzie dokonywany u Wnioskodawcy.

Z treści wniosku wynika zatem, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, rozpoczął montaż halowego obiektu magazynowego. Wyraźnie zaznaczył, że obiekt nie będzie trwale związany z gruntem i w każdym momencie można go zdemontować bez utraty jego właściwości, w celu przeniesienia w inne miejsce lub w celu odsprzedaży.

Reasumując, jeżeli halowy obiekt magazynowy, będący przedmiotem wniosku, stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo został zakwalifikowany przez Wnioskodawcę do grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%. Prawidłowo zatem przyporządkowano stawkę amortyzacji do tego grupowania.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać również należy, że podane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczą indywidualnych spraw wnioskodawców i tylko do nich mają zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem
faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.