2020.07.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.405.2020.1.AW
z 14 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2020 r. (data wpływu – 11 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych:

w części dotyczącej możliwości zastosowania do amortyzacji domków kempingowych „metody degresywnej” – jest nieprawidłowe;
w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podatkowych rozliczeń między spółką komandytową a jej wspólnikiem oraz zasad amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria Prawna, w ramach której świadczy pomoc prawną (usługi prawne) wykonując zawód radcy prawnego (dalej: „Kancelaria”). W zakresie przedmiotowej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”).

Wnioskodawca jest również wspólnikiem spółki partnerskiej (dalej: „Spółka Partnerska”). Przedmiotem działalności Spółki Partnerskiej jest świadczenie pomocy prawnej (usługi prawne). Spółka Partnerska jest czynnym podatkiem podatku VAT.

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim z ustawowym ustrojem wspólnoty majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca w 2019 r. dokonał zakupu nieruchomości gruntowej (dalej: „Nieruchomość”) nabywając prawo własności do Nieruchomości. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę do osobistego majątku, a jej zakup został sfinansowany ze środków należących do majątku osobistego Wnioskodawcy, tj. ze środków nie należących do majątkowej wspólnoty małżeńskiej.

Nieruchomość nie została nabyta przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w formie Kancelarii, ani też nie jest wykorzystywana na cele tej działalności.

Aktualnie Wnioskodawca zamierza podjąć dodatkową działalność gospodarczą mającą za przedmiot wynajem czasowy dwóch domków kempingowych, które zostaną zlokalizowane na Nieruchomości.

Wobec przepisów prawa regulujących zasady prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w ramach Kancelarii i w formie Spółki Partnerskiej, tj. przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (dalej: „Ustawa”), przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały … Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego podjętej na podstawie przepisu art. 57 pkt 7 Ustawy oraz przepisów Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego (dalej: „Regulamin”) stanowiącego załącznik do Uchwały … Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 13 czerwca 2015 r. podjętej na podstawie przepisu art. 60 pkt 8 lit. f) Ustawy, Wnioskodawca nie może w ramach Kancelarii i w ramach Spółki Partnerskiej, której jest wspólnikiem rozszerzyć przedmiotu działalności gospodarczej, o usługi w zakresie innym niż świadczenie pomocy prawnej.

Przesądza o tym wprost przepis § 13 Regulaminu, zgodnie z którym przedmiotem działalności kancelarii radcy prawnego oraz spółki prawniczej, której wspólnikami są radcowie prawni i adwokaci nie może być działalność inna niż świadczenie pomocy prawnej i świadczenie usług przez osoby, co do których przepisy prawa dopuszczają wspólną działalność.

Innymi słowy, przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w ramach Kancelarii i w formie Spółki Partnerskiej nie może być wynajem domków kempingowych. Jednocześnie powołane przepisy nie zabraniają Wnioskodawcy podejmowania działalności gospodarczej w innym zakresie niż wykonywana w ramach Kancelarii i w ramach Spółki Partnerskiej. Podjęcie takiej działalności przez Wnioskodawcę jest dopuszczalne, przy czym może nastąpić w innej formie niż Kancelaria i Spółka Partnerska, której wspólnikiem jest Wnioskodawca.

W świetle obowiązujących przepisów prawa Wnioskodawca nie może podjąć kolejnej jednoosobowej działalności gospodarczej. Nie jest bowiem możliwe prowadzenie przez osobę fizyczną więcej niż jedna jednoosobowa działalności gospodarcza.

Z tych też względów jedyną formą w jakiej Wnioskodawca, kontynuując dotychczasową działalność gospodarczą prowadzoną w formie Kancelarii, może podjąć działalność gospodarczą mającą za przedmiot wynajem domków kempingowych jest spółka osobowa.

Konsekwentnie, Wnioskodawca zamierza zawiązać w porozumieniu z inną osobą fizyczną spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która będzie działać pod firmą GR sp. z o.o. (dalej: „G_SPZOO”), w której Wnioskodawca obejmie 50% udziałów w kapitale zakładowym. Po zarejestrowaniu G¬_SPZOO w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, Wnioskodawca i G_SPZOO zawiążą spółkę osobową – spółkę komandytową pod firmą GR sp. z o.o. spółka komandytowa (dalej „G_SK”), w której jednym komplementariuszcm będzie G_SPZOO, a jedynym komandytariuszem będzie Wnioskodawca.

Zgodnie z postanowieniami umowy spółki G_SK, Wnioskodawca będzie uczestniczył w zysku w udziale wynoszącym 99,99%, a udział G_SPZOO w zysku G_SK będzie wynosić 0,1%. Siedzibą rejestrową G_SPZOO i G_SK będzie W. G_SK zostanie zawiązana na czas nieoznaczony. Przedmiotem działalności gospodarczej G_SK będzie wynajem domków kempingowych.

G_SK zostanie zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT i zrezygnuje ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W celu podjęcia przez G_SK [działalności – dopisek organu] Wnioskodawca zawrze z G_SK odpłatną umowę najmu określonej części Nieruchomości z prawem zlokalizowania na tej części przez G_SK dwóch domków kempingowych oraz prawem korzystania z Nieruchomości na cele związane z wynajmem tych domków kempingowych przez G_SK.

G_SK będzie uiszczać na rzecz Wnioskodawcy czynsz najmu. Wysokość czynszu zostanie ustalona na warunkach rynkowych.

G_SK dokona zakupu od producenta dwóch fabrycznie nowych domków kempingowych. Domki kempingowe będą należeć do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).

Cena zakupu domków kempingowych, koszty ich transportu od producenta do Nieruchomości oraz koszty montażu (posadowienia na Nieruchomości) zostaną sfinansowane ze środków stanowiących wkład wniesiony przez Wnioskodawcę i G_SPZOO.

Domki kempingowe nie będą trwale związane z gruntem. Zostaną posadowione na tzw. słupkach fundamentowych wzniesionych na Nieruchomości, przy czym nie będą na trwale zespojone z tymi słupkami. Domki kempingowe spoczywać będą na tych słupkach i w każdej chwili z wykorzystanie dźwigi o wymaganej nośności mogą być zdemontowane, bez konieczności odkuwania ze słupków fundamentowych.

Szacunkowy łączny koszt zakupu, tj. suma ceny zakupu, kosztów transportu i montażu jednego z domków (dalej: „Domek_A”) wyniesie netto 80 000 zł. Szacunkowy łączny koszt zakupu, tj. suma ceny zakupu, kosztów transportu i montażu drugiego z domków (dalej ,,Domek_B”) wyniesie 70 000 zł.

Zgodnie za założeniami działalność w zakresie wynajmu Domku_A i Domku_B będzie prowadzona przez G_SK przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Po dokonaniu montażu domków kempingowych na Nieruchomości G_SK wprowadzi je do ewidencji środków trwałych, co nastąpi przed końcem 2020 roku.

Po wprowadzeniu domków kempingowych do ewidencji środków trwałych zostanie w 2020 roku dokonany jednorazowy odpis amortyzacyjny w wysokości równej całej wartości początkowej Domku_A, oraz jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej Domku_B, z zastrzeżeniem że jednorazowy odpis amortyzacyjny dotyczący Domku_B będzie w kwocie równej różnicy pomiędzy kwotą 100 000 zł a wartością początkową Domku_A objętą jednorazowym odpisem amortyzacyjnym.

W kolejnym (drugim) roku podatkowym odpis amortyzacyjny od wartości początkowej Domku_B zostanie dokonany z zastosowaniem metody degresywnej, o której mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej wynikającej z Załącznika nr 1 do powołanej ustawy powiększonej o współczynnik 2,0 do wartości początkowej Domku_B pomniejszonej o wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w 2020 roku). W trzecim roku podatkowym podstawą odpisu amortyzacyjnego będzie wartość początkowa Domku_B pomniejszona o wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w 2020 r. i o wartość odpisu amortyzacyjnego dokonanego w 2021 r. W czwartym roku podatkowym (i w kolejnych do czasu całkowitej amortyzacji wartości początkowej) odpis amortyzacyjny zostanie dokonany z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej wynikającej z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (10%) i odniesienie jej do wartości początkowej nie pomniejszanej o odpisy amortyzacyjne dokonane w okresie 2020-2022.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przychód z tytułu czynszu najmu należny Wnioskodawcy od G_SK będzie dla Wnioskodawcy przychodem z działalności gospodarczej, tj. ze źródła przychodów o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy wydatki ponoszone przez G_SK tytułem czynszu najmu, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku G_SK będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu i będą podlegać łączeniu z kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy związanymi z przychodami osiąganymi przez Wnioskodawcę z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie Kancelarii i z tytułu udziału w zysku Spółki Partnerskiej?
Czy każdy z zakupionych przez G_SK domków kempingowych, o których mowa w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, będzie stanowić odrębny środek trwały w rozumieniu przepisu art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy wydatki poniesione przez G_SK na nabycie Domku_A i Domku_B oraz wydatki związane z ich transportem od producenta do Nieruchomości oraz koszty związane z ich montażem na Nieruchomości, w tym koszty wykonania słupków fundamentowych, w wartości netto (tj. bez podatku VAT), będą stanowić wartość początkową środków trwałych każdego z tych domków kempingowych?
Czy do wartości początkowej Domku_A i Domku_B będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej Domku_A i Domku_B w roku podatkowym w którym domki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, przy czym w kwocie nie wyższej niż 100 000 zł?
Czy dokonując jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej domków kempingowych na zasadzie przepisu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisany limit 100 000 zł musi być odniesiony proporcjonalnie do wartości początkowej Domku_A i Domku_B, czy też w ramach tego limitu możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od całej wartości początkowej Domku_A, a w odniesieniu do Domku_B – do kwoty równej różnicy pomiędzy kwotą 100 000 zł. i wartością początkową Domku_A objętą jednorazowym odpisem amortyzacyjnym?
Czy do wartości początkowej Domku_B nieobjętej jednorazowym odpisem amortyzacyjnym o którym mowa w art. 22k. ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne będą mogły być dokonywane wg metody degresywnej?
Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Domku_A i Domku_B będą dla Wnioskodawcy stanowić koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku G_SK i będą podlegać łączeniu z kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy związanymi z przychodami Wnioskodawcy z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie Kancelarii i z tytułu udziału w zysku Spółki Partnerskiej, oraz z tytułu wynajmu domków kempingowych przez G_SK?
Czy przychody uzyskiwane przez G_SK z tytułu wynajmu domków kempingowych będą dla Wnioskodawcy przychodami z udziału w spółce niebędącej osobą prawną proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku G_SK i będą podlegać łączeniu z pozostałymi przychodami Wnioskodawcy uzyskiwanymi z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie Kancelarii i z tytułu udziału w zysku Spółki Partnerskiej?
Czy z tytułu najmu części Nieruchomości na rzecz G_SK Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku VAT, a w konsekwencji tego, czy taka dostawa usług będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej „podatek VAT”)?
Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek udokumentowania dostawy usługi najmu fakturą VAT?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytań oznaczonych we wniosku numerami 3, 4, 5, 6, 7 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Pytania oznaczone we wniosku numerami 1, 2, 8 i 9 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w podatku od towarów i usług zostaną rozpatrzone odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 3 – każdy z zakupionych przez G_SK domków kempingowych, o których mowa w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, będzie stanowić odrębny środek trwały w rozumieniu przepisu art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z powołanym przepisem środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy- lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak zostało to przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego Domek_A i Domek_B będące domkami kempingowymi będą stanowić własność G_SK. Zostaną nabyte z przeznaczeniem do wykorzystywania w działalności gospodarczej. Będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania, a przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż rok.

Konsekwentnie każdy z domków kempingowych będzie stanowić oddzielny środek trwały w rozumieniu przepisu art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Żaden z domków kempingowych nie będzie trwale związany z Nieruchomością. Jak zostało to wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Domek_A i Domek_B będą postawione na tzw. słupkach fundamentowych, przy czym nie będą na trwale zespojone z tymi słupkami. Spoczywać będą na tych słupkach i w każdej chwili wyłącznie z wykorzystaniem dźwigu o wymaganej nośności mogą być zdemontowane, bez konieczności odkuwania ze słupków fundamentowych.

W ocenie Wnioskodawcy przepis art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miał zastosowanie w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego niezależnie od tego, że G_SK nie są podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwestią nie budzącą żadnych sporów podatkowych jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczanie ich do kosztów podatkowych w rozliczeniach dokonywanych przez wspólników spółek osobowych, od składników majątku stanowiących własność spółki osobowej spełniających definicję środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, każdy z zakupionych przez G_SK domków kempingowych, o których mowa w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, będzie stanowić odrębny środek trwały w rozumieniu przepisu art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 4 – wydatki poniesione przez G_SK na nabycie Domku_A i Domku_B oraz wydatki związane z ich transportem od producenta do Nieruchomości oraz koszty związane z ich montażem na Nieruchomości, w tym koszty wykonania słupków fundamentowych, w wartości netto (tj. bez podatku VAT), będą stanowić wartość początkową środków trwałych każdego z tych domków kempingowych.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Jednocześnie, zgodnie z przepisem:

art. 22 g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nic przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
art. 22g ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową składników majątku nabytych w sposób określony w art. 22g ust. 1 pkt 3-5 powołanej ustawy, wymagających montażu, powiększa się o wydatki poniesione na ich montaż.

Konsekwentnie wartością początkową każdego z domków kempingowych będzie suma ceny zakupu danego domku, kosztów związanych z jego transportem od producenta do Nieruchomości oraz koszty montażu na Nieruchomości, w tym koszty wykonania słupków fundamentowych, w wartości netto (tj. bez podatku od towarów i usług), poniesione do daty przyjęcia tych środków trwałych do używania.

Kwota podatku od towarów i usług (dalej „podatek VAT”) wykazanego na fakturach VAT dokumentujących cenę zakupu każdego z domków kempingowych, oraz usługę transportową i usługę montażu nie będzie podwyższać wartości początkowej z uwagi na to, że G_SK jako czynny podatnik podatku VAT będzie miała prawo odliczenia tego podatku w związku z tym, że wynajem domków kempingowych będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ewentualne dalsze wydatki ponoszone przez G_SK dotyczące domków kempingowych po ich przyjęciu do używania (wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych), opisane w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą odpowiednio podwyższać wartość początkową.

Reasumując, wydatki poniesione przez G_SK na nabycie Domku A i Domku_B oraz wydatki związane z ich transportem od producenta do Nieruchomości oraz koszty związane z ich montażem na Nieruchomości, w tym koszty wykonania słupków fundamentowych, w wartości netto (tj. bez podatku VAT), będą stanowić wartość początkową środków trwałych każdego z tych domków kempingowych.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 5 – do wartości początkowej Domku_A i Domku_B będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej Domku_A i Domku_B w roku podatkowym w którym domki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, przy czym w kwocie nie wyższej niż 100 000 zł.

Zgodnie z przepisem art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł.

Z powołanego przepisu wynika, że warunkiem jego zastosowania jest:

nabycie fabrycznie nowych środków trwałych, a zatem ich zakup;
zaliczanie środków trwałych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Jak zostało to wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Domek_A i Domek_B będą fabrycznie nowe, będą spełniać definicję środków trwałych, i jednocześnie będą zaliczane do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Dodatkowe warunki zastosowania przepisu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zapisane są w przepisie art. 22k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem, że:

wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub
łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3500 zł.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego zostanie spełniony warunek z art. 22k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkowa każdego z domków kempingowych będzie wyższa niż 10 000 zł.

Reasumując, do wartości początkowej Domku_A i Domku_B będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Możliwe zatem będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej Domku_A i Domku_B w roku podatkowym w którym domki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, przy czym w kwocie nie wyższej niż 100 000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 6 – w razie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej domków kempingowych dokonywanego na zasadzie przepisu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisany limit 100 000 zł nie musi być odniesiony proporcjonalnie do wartości początkowej Domku_A i Domku_B. W ramach tego limitu możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od całej wartości początkowej Domku_A, a w odniesieniu do Domku_B – do kwoty równej różnicy pomiędzy kwotą 100 000 zł i wartością początkową Domku_A objętą jednorazowym odpisem amortyzacyjnym.

Przepis art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje konieczności dokonania proporcjonalnego rozliczenia limitu 100 000 zł jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w roku podatkowym w jakim wprowadzono do ewidencji środków trwałych fabrycznie więcej niż jeden środek trwały wymieniony w tym przepisie. Konsekwentnie w przypadku w jakim w danym roku podatkowym w tej samej dacie wprowadzane są dwa środki trwałe, podatnik może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środków trwałych wg dowolnie przyjętej proporcji do łącznej wartości początkowej tych środków trwałych, z zastrzeżeniem, że suma jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie może być w kwocie wyższej od 100 000 zł.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego – zdaniem Wnioskodawcy – możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od całej wartości początkowej Domku_A oraz jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej Domku_B, przy czym jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej Domku_B będzie mógł być dokonany w kwocie nie wyższej niż 100 000 zł., tak aby suma jednorazowych odpisów amortyzacyjnych dokonanych w roku podatkowym w jakim Domek_A i Domek_B zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych nie była wyższa od kwoty 100 000 zł.

Reasumując, w przypadku jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej domków kempingowych dokonywanego na zasadzie przepisu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisany limit 100 000 zł nie musi być odniesiony proporcjonalnie do wartości początkowej Domku_A i Domku_B. W ramach tego limitu możliwe będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od całej wartości początkowej Domku¬_A, a w odniesieniu do Domku_B – do kwoty równej różnicy pomiędzy kwotą 100 000 zł i wartością początkową Domku_A objętą jednorazowym odpisem amortyzacyjnym.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 7 – do wartości początkowej Domku_B nieobjętej jednorazowym odpisem amortyzacyjnym, o którym mowa w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne będą mogły być dokonywane wg metody degresywnej.

Zgodnie z przepisem art. 22k ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. ls, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Odpowiednio do przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ort. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do przepisu art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

W świetle powołanych przepisów, niezamortyzowana jednorazowo część wartości początkowej Domku_B (nadwyżka wartości początkowej Domku_B ponad kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą 100 000 zł z przepisu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a wartością początkową Domku_A objętej jednorazowym odpisem amortyzacyjnym) będzie w kolejnych latach podatkowych podlegać amortyzacji na zasadzie zapisanej w art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konsekwentnie do niezamortyzowanej jednorazowo części wartości początkowej Domku_B będzie mogła mieć zastosowanie stawka amortyzacyjna wynikająca z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wysokości 10%) podwyższona o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

W ujęciu praktycznym, odnosząc się do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego:

jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej Domku_B wynoszącej 70 000 zł możliwy do dokonania w roku podatkowym w jakim Domek_B zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych wyniesie 20 000 zł (przy założeniu, że jednorazowy odpis amortyzacyjny dokonany od wartości początkowej Domku_A wprowadzanego do ewidencji środków trwałych w tym samym roku w jakim nastąpi wprowadzenie do tej ewidencji Domku_B wyniesie 80 000 zł.;
w kolejnym (drugim) roku podatkowym odpis amortyzacyjny od wartości początkowej Domku_B zostanie dokonany z zastosowaniem metody degresywnej, o której mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej wynikającej z Załącznika nr 1 do powołanej ustawy powiększonej o współczynnik 2,0 do wartości początkowej Domku_B pomniejszonej o wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w 2020 roku;
w trzecim roku podatkowym podstawą odpisu amortyzacyjnego będzie wartość początkowa Domku_B pomniejszona o wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w 2020 r. i o wartość odpisu amortyzacyjnego dokonanego w drugim roku podatkowym;
w czwartym roku podatkowym (i w kolejnych do czasu całkowitej amortyzacji wartości początkowej) odpis amortyzacyjny zostanie dokonany z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej wynikającej z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (10%) i odniesienie jej do wartości początkowej Domku _B nie pomniejszanej o odpisy amortyzacyjne dokonane w pierwszym, drugim i trzecim roku podatkowym.

Posługując się wartościami, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Domku_B będą prezentowały się następująco (przy wartości początkowej netto na poziomie 70 000 zł):

jednorazowy odpis amortyzacyjny w pierwszym roku podatkowym – 20 000 zł;
odpis amortyzacyjny w drugim roku podatkowym dokonany wg stawki z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększonej o współczynnik 2,0 wyniesie 10 000 zł (stawka amortyzacyjna 20%) – [(70.000,00 zł - 20.000,00 zł)*20%];
odpis amortyzacyjny w trzecim roku podatkowym wg stawki z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększonej o współczynnik 2,0 wyniesie 8 000 zł [(70 000 zł – (20 000 zł + 10 000 zł) *20%];
odpis amortyzacyjny w czwartym roku podatkowym i kolejnych latach podatkowych do całkowitego zamortyzowania Domku_B wg stawki z Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyniesie 7 000 zł (stawka amortyzacyjna 10%) – odpowiednio do przepisu art. 22k ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 27 czerwca 2018 r. (znak: 0115-KDIT3.4011.263.2018.1.DR): Jednocześnie należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w kwestii odpisów amortyzacyjnych od pozostałej wartości początkowej zacieraczki do betonu nabytej w dniu 26 kwietnia 2018 r. W tym zakresie zastosowanie ma – zgodnie z art. 22k ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – cytowany uprzednio przepis art. 22k ust. 8 ww. ustawy, w myśl którego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22k ust. 1 lub art. 22i ww. ustawy od następnego roku podatkowego. Przypis ten stanowi jednoznacznie, że pozostała czyść wartości początkowej środka trwałego, od którego dokonano jednorazowego odpisu (niższego od wartości początkowej) podlega amortyzacji w latach następnych. Od następnego roku podatkowego można dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną albo liniową.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca po dokonaniu jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w kwocie 100 000 zł w kwietniu 2018 r., będzie miał prawo do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych od pozostałej wartości początkowej zacieraczki do betonu od stycznia 2019 r. (zgodnie z art. 22k ust. 1 lub art. 22i ww. ustawy).

Reasumując, do wartości początkowej Domku_B nieobjętej jednorazowym odpisem amortyzacyjnym, o którym mowa w art. 22k. ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mieć zastosowanie przepis art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne będą mogły być dokonywane wg metody degresywnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w części dotyczącej możliwości zastosowania do amortyzacji domków kempingowych „metody degresywnej” i jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że zasadą jest, że do ewidencji środków trwałych należy wpisać każdy składnik majątku oddzielnie, a zatem przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę każdego składnika majątku. W przedmiotowej sprawie powinna być więc wyodrębniona wartość poszczególnych środków trwałych, tj. domków kempingowych, z których każdy stanowi odrębny środek trwały.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Biorąc powyższe pod uwagę, słupki fundamentowe – skoro jak sam Wnioskodawca wskazuje w opisie zdarzenia przyszłego, na nich posadowione będą domki kempingowe – mogą stanowić koszt montażu (posadowienia na Nieruchomości) i w konsekwencji zostać uwzględnione wartości początkowej środków trwałych.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem zamierza nabyć fabrycznie nowe środki trwałe (dwa domki kempingowe).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje w art. 22k ust. 14 osobną regulację w powyższej kwestii, adresowaną do wszystkich podatników.

W myśl art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że opierając się o słownikowe określenie zamieszczone w słowniku języka polskiego (wersja internetowa wydawnictwa PWN), takie jak „nowy” – niedawno zrobiony, nabyty lub właśnie powstały, założony, należy stwierdzić, że „nowy” środek trwały to taki, który nie był wcześniej przez kogokolwiek używany (eksploatowany). W takim znaczeniu nowy środek trwały to wytworzony (wyprodukowany) przez fabrykę (zakład przemysłowy) środek trwały, który przed nabyciem nie był w jakiejkolwiek formie używany.

Zgodnie z art. 22k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub
łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3 500 zł.

Przepis art. 22k ust. 16 ww. ustawy stanowi, że kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14 (art. 22k ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22k ust. 18 ww. ustawy, do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jak stanowi art. 22 ust. 1s ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia fabrycznie nowego środka trwałego, o którym mowa w art. 22k ust. 14, spełniającego warunki określone w art. 22k ust. 15, którego dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że jeżeli nabyte przez spółkę komandytową środki trwałe będą spełniać przesłanki zawarte w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. będą fabrycznie nowe, zaliczone do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to będzie ona miała prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w łącznej kwocie do 100 000 zł.

Wnioskodawca zaliczając do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne – zgodnie z przepisem art. 22k ust. 18 w związku z art. 22k ust. 8 ww. ustawy – nie wcześniej niż w miesiącu, w którym ten środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych winien również uwzględnić zasady, o których mowa w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, że skoro wartość środków trwałych, o których mowa powyżej, przekroczyła kwotę 100 000 zł zastosowanie znajdzie art. 22k ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. Z ustępu 8 wynika natomiast, że podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. Tym samym, pozostała część wartości początkowej środków trwałych (ponad 100 000 zł), od których dokonano jednorazowego odpisu (niższego od wartości początkowej) podlega amortyzacji w latach następnych. Od następnego roku podatkowego można dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną albo liniową, od pozostałej (ponad 100 000 zł) wartości początkowej.

Należy przy tym podkreślić, że stosownie do art. 22k ust. 1 omawianej ustawy podatkowej, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Metoda degresywna amortyzacji pozwala na przyspieszenie amortyzacji niektórych środków trwałych w początkowym okresie. Jest to metoda malejących odpisów amortyzacyjnych. Oparta jest na założeniu, że zużycie środka trwałego a zwłaszcza zmniejszenie jego wartości następuje w początkowym okresie jego używania szybciej niż w następnych okresach – polega na zastosowaniu do określonych maszyn i urządzeń (zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych) oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych w pierwszym roku ich używania stawek amortyzacji podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Oznacza to, że podstawowa stawka amortyzacji, wynikająca z wykazu stawek, jest mnożona przez odpowiedni współczynnik. W kolejnych latach odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne. Metodę degresywną stosuje się do momentu, gdy wartość rocznego odpisu będzie niższa od wartości jednorocznego odpisu amortyzacyjnego. Począwszy od tego roku dalszych odpisów dokonuje się metodą liniową.

Podkreślenia jednak wymaga, że aby skorzystać z tej metody amortyzacji, środki trwałe podatnika muszą być maszynami i urządzeniami zaliczającymi się do grup: 3-6 i 8 KŚT.

W analizowanej sprawie – jak wynika z Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych – KŚT (Dz. U., poz. 1864) – spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem nabędzie ruchomości, zaklasyfikowane wprawdzie do grupy 8, jednakże domki kempingowe nie są z pewnością maszyną bądź urządzeniem. Co więcej ustawodawca wyraźne rozróżnia w podatku dochodowym jako środki trwałe budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością (art. 22a ust. 1 pkt 1) i maszyny urządzenia i środki transportu (art. 22a ust. 1 pkt 2). Jednocześnie świadomie posługuje się w treści art. 22k ust 14 zwrotem od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8, natomiast w art. 22k ust. 1 zwrotem od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grup 3-6 i 8.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie Wnioskodawca może od następnego roku podatkowego zastosować metodę amortyzacji określoną w art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, w tej części, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić także trzeba że tutejszy organ w interpretacji indywidualnej wskazuje zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionych pytań. Ocenia stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa podatkowego. Wobec tego niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, nie rozstrzyga natomiast kwestii prawidłowości działań Wnioskodawcy na gruncie przepisów odrębnych.

Ponadto, wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 Ordynacji, organ nie dokonuje wyliczenia kwot przychodów i kosztów. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Tym samym, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena wartości liczbowych zawartych w przedmiotowym wniosku. Rozstrzygnięcie w zakresie konkretnych kwot generujących podstawę opodatkowania – zgodnie z treścią art. 21 ustawy – Ordynacja podatkowa – może być zawarte jedynie w decyzji podatkowej, która jest wydawana po przeprowadzeniu postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej przez właściwy w tej sprawie organ podatkowy.

W odniesieniu natomiast do powołanej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazać należy, że interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć, gdyż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Co więcej przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja dotyczy aktywa, które podlega innej klasyfikacji do środków trwałych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin