Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.152.2020.2.BG
z 20 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 10 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym 23 czerwca 2020 r. oraz 16 lipca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz niemieckiej Spółki za nabywane oprogramowanie na podstawie Umowy Dystrybucyjnej podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz niemieckiej Spółki za nabywane oprogramowanie na podstawie Umowy Dystrybucyjnej podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 maja 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.152.2020.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 23 czerwca 2020 r. oraz 16 lipca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej również: „X Polska” lub „Spółka”) jest podmiotem posiadającym siedzibę i miejsce faktycznego zarządu w Polsce - w (…). W związku z tym Spółka jest rezydentem podatkowym w Polsce w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). „X Polska” jest spółką w 100% bezpośrednio zależną od „Y AG” z siedzibą i miejscem faktycznego zarządu (…) w Niemczech. „Y AG” jest rezydentem podatkowym w Niemczech (numer identyfikacji podatkowej nadany „X AG przez Niemcy (…)). „Y AG” prowadzi działalność w zakresie tworzenia oprogramowania (dalej: „Oprogramowanie A”). Portfolio produktów w branży logistycznej jest bardzo szerokie i obejmuje zakres od oprogramowania do planowania tras i przejazdów transportowych po planowanie dystrybucji i zarządzanie flotą, łącznie z nawigacją samochodową i parkowaniem. W branży (…), „Y AG” oferuje najnowocześniejsze technologie do planowania ruchu, modelowania i symulacji sieci transportowych we wszystkich rodzajach transportu, łącznie z zarządzaniem ruchem w czasie rzeczywistym oraz rozwiązaniami M. Oprogramowanie A jest tworzone i rozwijane przez „Y AG”, która zatrudnia ponad 400 pracowników. Klientami „Oprogramowania A” są przedsiębiorstwa i instytucje publiczne na całym świecie. „Y AG” posiada kilka spółek zależnych, które zajmują się dystrybucją „Oprogramowania A” na określonym rynku regionalnym. „X Polska” zajmuje się dystrybucją „Oprogramowania A” na rynku polskim i wschodnioeuropejskim. „Y AG” nie przewiduje zakładania w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej: „UPO PL-DE”).

Na podstawie umowy dystrybucyjnej zawartej pomiędzy „Y AG” a „X Polska” w dniu 25 maja 2018 r. (dalej: „Umowa Dystrybucyjna”) „Y AG” udziela „X Polska” prawo do dystrybucji na poniżej opisanych zasadach:

• „Y AG” udziela „X Polska” niewyłączne prawo do dystrybucji kopii „Oprogramowania A” (pkt 8.2 Umowy Dystrybucyjnej).
  
• Prawo do rozpowszechniania jest ograniczone do terytorium Polski, Estonii, Litwy, Białorusi i Ukrainy (pkt 8.1 wraz z załącznikiem 1 do Umowy Dystrybucyjnej).
  
• „Y AG” przyznaje „X Polska” wyłącznie prawo do dystrybucji „Oprogramowania A” na oryginalnych nośnikach danych (pkt 9.1 Umowy Dystrybucyjnej).
  
• „X Polska” nie jest uprawniona do przekazywania prawa do dystrybucji podmiotom trzecim (pkt 9.2 Umowy Dystrybucyjnej).
  
• „X Polska” nie jest uprawniona do wprowadzania zmian, modyfikacji lub lokalizacji oprogramowania „Oprogramowania A” (pkt 10.1 Umowy Dystrybucyjnej), w szczególności „X Polska” nie ma dostępu do kodu źródłowego oprogramowania (pkt 10.2 Umowy Dystrybucyjnej).
  
• W sytuacji, w której „X Polska” sprzeda kopię oprogramowania, „Y AG” jest zobowiązana do dostarczenia oprogramowania do „X Polska” (rozdział 12 Umowy Dystrybucyjnej).
  
• Dostawa oprogramowania odbywa się na nośnikach danych „Y AG” („Y AG” udostępnia „X Polska” klucz sprzętowy USB i link do pobierania danych; oba są przekazywane klientowi; w rzeczywistości jest to transakcja kupna i odsprzedaży).
  
• W zamian za powyższe „X Polska” płaci „Y AG” 50% ceny, którą otrzymuje od klienta będącego podmiotem trzecim (podział przychodów; § 28 w połączeniu wraz z załącznikiem 2 do Umowy Dystrybucyjnej) (dalej: „Wynagrodzenie”).
  
  

Na podstawie Umowy Dystrybucyjnej Spółka nie nabywa prawa do użytkowania „Oprogramowania A”. Rolą Spółki jest wyłącznie odsprzedaż „Oprogramowania A” stworzonego przez „Y AG” na rzecz podmiotów trzecich na rynku polskim i wschodnioeuropejskim. Spółka jest zatem jedynie dystrybutorem „Oprogramowania A” dla odbiorców końcowych, którzy nabywają licencję na użytkowanie „Oprogramowania A” na swoich komputerach przy użyciu klucza sprzętowego USB i linku do pobierania danych. Na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe uprawniające ją do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu. Spółka pośredniczy jedynie w sprzedaży licencji na „Oprogramowanie A”. Spółce nie przysługują również prawa tzw. ostatecznego użytkownika (licencja typu „end-user”). Taka licencja udzielona będzie odbiorcy końcowemu (klientowi „X Polska”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wynagrodzenie wypłacane przez „X Polska” na rzecz „Y AG” za nabywane od niej na podstawie Umowy Dystrybucyjnej „Oprogramowanie A”, podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji „X Polska” jako płatnik jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez „Y AG”?

Zdaniem Spółki, wynagrodzenie wypłacane przez „X Polska” na rzecz „Y AG” za nabywane od niej na podstawie Umowy Dystrybucyjnej „Oprogramowanie A” nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji „X Polska” nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez „Y AG”.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednakże w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT ustawodawca zastrzega, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z kolei art. 26 ust. 1 stanowi, że co do zasady osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Powyższe oznacza, że co do zasady przy płatnościach wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika nierezydenta, płatnik podatku u źródła może zastosować obniżoną stawkę wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku w ogóle (jeśli zapisy umowy tak przewidują) pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta nierezydenta - przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku. Innymi słowy, w przypadku braku certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta zastosowanie znajdą reguły określone w ustawie o CIT.

Art. 26 ust. 2e ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w m.in. w art. 21 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 000 000 zł), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł - bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Co do zasady zatem, dochody nierezydentów z tytułu m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych podlegają opodatkowaniu w Polsce, a określony podmiot dokonujący wypłaty należności z tego tytułu jest zobowiązany, jako płatnik, do pobrania podatku.

Jak już jednak wspomniano powyżej, przepisy dotyczące poboru podatku u źródła w Polsce należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie UPO PL-DE. Co do zasady, zgodnie z art. 7 UPO PL-DE zyski niemieckiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech, chyba że to przedsiębiorstwo prowadzi w Polsce działalność gospodarczą poprzez położony tu zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski tego przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Oznacza to, że - co do zasady - zyski niemieckiej spółki podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Niemczech.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mogą jednak przewidywać odrębne zasady opodatkowania dla niektórych rodzajów dochodów/przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 UPO PL-DE należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczach, mogą być opodatkowane zarówno w Niemczech jak i w Polsce, przy czym podatek w Polsce nie może przekroczyć 5% kwoty należności brutto.

Należności licencyjne, o których mowa powyżej zostały zdefiniowane w art. 12 ust. 3 UPO PL-DE. Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Spółka zwraca uwagę, że pojęciem „należności licencyjne” posługuje się również Dyrektywa Rady UE 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich (dalej: „Dyrektywa odsetkowa”). Dyrektywa odsetkowa została implementowana do polskiej ustawy o CIT w ramach art. 21 ust. 3. Zgodnie z Dyrektywą odsetkową Polska nie może nakładać podatku u źródła na opłaty licencyjne po spełnieniu określonych warunków („Y AG” posiada ponad 25% udziałów w „X Polska” i jest właścicielem otrzymanych płatności).

UPO PL-DE umowa nie zawiera definicji „praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego albo naukowego” w związku z czym należy - zgodnie z art. 3 ust. 2 UPO PL-DE - odwołać się do tych definicji w prawie krajowym.

W opinii Wnioskodawcy, wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 12 ust. 3 UPO PL-DE w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego przez „X Polska” na rzecz „Y AG” wymaga uwzględnienia postanowień ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1231 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przepis ten zawiera ogólną normę, opisującą utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Natomiast art. 1 ust. 2 pkt 1 tej samej ustawy stanowi, że przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory „wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe)”.

Regulacje odnośnie programów komputerowych zostały zawarte w art. 74 ustawy o prawie autorskim. Ustęp 1 tego artykułu stanowi, że „programy komputerowe podlegają ochronie analogicznie jak utwory literackie, o ile przepisy rozdziału 1 tej ustawy nie stanowią inaczej”. Kolejny ustęp tego samego artykułu mówi o tym, że „ochrona jaka zostaje przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia”.

Jednocześnie w myśl art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego (...) obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
   
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
   
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z Umową Dystrybucyjną:

• „Y AG” udziela „X Polska” niewyłączne prawo do dystrybucji kopii „Oprogramowania A”.
  
• Prawo do rozpowszechniania jest ograniczone do terytorium Polski, Estonii, Litwy, Białorusi i Ukrainy.
  
• „Y AG” przyznaje „X Polska” wyłącznie prawo do dystrybucji „Oprogramowania A”- na oryginalnych nośnikach danych.
  
• „X Polska” nie jest uprawniona do przekazywania prawa do dystrybucji podmiotom trzecim.
  
• „X Polska” nie jest uprawniona do wprowadzania zmian, modyfikacji lub lokalizacji „Oprogramowania A”, w szczególności „X Polska” nie ma dostępu do kodu źródłowego oprogramowania.
  
• W sytuacji, w której „X Polska” sprzeda kopię „Oprogramowania A”, „Y AG” jest zobowiązana do dostarczenia oprogramowania do „X Polska”.
  
• Dostawa oprogramowania odbywa się na nośnikach danych „Y AG” („Y AG” udostępnia „X Polska” klucz sprzętowy USB i link do pobierania danych; oba są przekazywane klientowi; w rzeczywistości jest to transakcja kupna i odsprzedaży).
  
• W zamian za powyższe „X Polska” płaci „Y AG” 50% ceny, którą otrzymuje od klienta będącego podmiotem trzecim.
  
  

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, na podstawie Umowy Dystrybucyjnej Spółka nie nabywa prawa do użytkowania „Oprogramowania A”. Rolą Spółki jest wyłącznie odsprzedaż „Oprogramowania A” stworzonego przez „Y AG” na rzecz podmiotów trzecich na rynku polskim i wschodnioeuropejskim. Spółka jest zatem jedynie dystrybutorem „Oprogramowania A” dla odbiorców końcowych, którzy nabywają licencję na użytkowanie „Oprogramowania A” na swoich komputerach przy użyciu klucza sprzętowego USB i linku do pobierania danych. Na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe uprawniające ją do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu. Spółka pośredniczy jedynie w sprzedaży licencji na „Oprogramowanie A”. Spółce nie przysługują również prawa tzw. ostatecznego użytkownika (licencja typu „end-user”). Taka licencja udzielona będzie odbiorcy końcowemu (klientowi „X Polska”).

Mając powyższe na uwadze, w opinii Spółki Wynagrodzenie wypłacane przez „X Polska” na rzecz „Y AG” za nabywane od niej na podstawie Umowy dystrybucyjnej „Oprogramowania A” nie ma charakteru należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO PL-DE oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

W konsekwencji „X Polska” nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez „Y AG”.

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (w wersji z 18 grudnia 2017 r.; dalej: „Komentarz” ). Spółka zdaje sobie sprawę, że Modelowa Konwencja OECD jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Stanowią one jednak wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W pkt 10 ust. 1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (dotyczącego odsetek i należności licencyjnych) stwierdza się, że płatności, które są dokonywane wyłącznie w zamian za uzyskanie wyłącznych praw do dystrybucji produktu lub usługi na danym terytorium, nie stanowią należności licencyjnych, ponieważ nie są dokonywane w zamian za korzystanie lub prawo do korzystania z praw autorskich objętych definicją. Te płatności, które najlepiej traktować jako dokonywane w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży, wchodziłyby raczej w zakres art. 7 (dotyczącego zysków przedsiębiorstw). Przykładem takiej płatności byłby przypadek dystrybutora odzieży mającego siedzibę w jednym z Umawiających się Państw, który płaci pewną kwotę pieniężną producentowi markowych koszulek, który ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, w zamian za wyłączne prawo do sprzedaży w pierwszym Państwie markowych koszulek wyprodukowanych za granicą przez tego producenta. W tym przypadku dystrybutor będący rezydentem nie płaci za prawo do używania nazwy handlowej lub znaku towarowego, pod którymi koszule są sprzedawane; otrzymuje on jedynie wyłączne prawo do sprzedaży w swoim państwie zamieszkania koszul, które kupi od producenta”.

Wnioski z powyższego komentarza powinny znaleźć zastosowanie również do opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. „X Polska” nie płaci „Y AG” za prawo do używania lub zmiany własności intelektualnej należącej do „Y AG” (kod źródłowy oprogramowania). Fakt, że „Y AG” przyznaje „X Polska” niewyłączne prawo do dystrybucji (w przeciwieństwie do Komentarza, w którym mówi się o wyłącznym prawie do dystrybucji), nie powinien być tu decydujący. Decydujący powinien być fakt, że „X Polska” nie otrzymuje żadnego prawa do korzystania z jakiegoś elementu własności (np. kodu źródłowego oprogramowania; prawa do powielania). W związku z tym, zgodnie z poglądem OECD, płatności takich nie należy traktować jako należności licencyjnych (objętych art. 12 UPO PL-DE), lecz raczej jako zyski z działalności gospodarczej „Y AG” (objętych art. 7 UPO PL-DE), w odniesieniu do których Polska nie ma prawa do opodatkowania.

Dalsze odniesienie znajduje się w pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z nim tylko w przypadku, gdy wynagrodzenie za udzielenie prawa do korzystania z programów w sposób, który bez takiej licencji stanowiłby naruszenie prawa autorskiego, powinno być uznawane za opłatę licencyjną. „Przykłady takich ustaleń obejmują licencje na powielanie i publiczne rozpowszechnianie oprogramowania zawierającego program objęty prawem autorskim lub na modyfikowanie i publiczne rozpowszechnianie programu”. Transakcje, w których prawa nabyte w związku z prawami autorskimi są ograniczone do tych, które są niezbędne do umożliwienia użytkownikowi obsługi programu, nie są brane pod uwagę przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych. „Płatności w tego typu transakcjach byłyby traktowane jako dochód handlowy zgodnie z art. 7” (rozdział 14 Komentarza). Wnioski z powyższego komentarza powinny znaleźć zastosowanie również do opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Prawa do oprogramowania przyznane „X Polska” nie pozwalają „X Polska” na powielanie i publiczne rozpowszechnianie lub modyfikację. Prawa przyznane „X Polska” są ograniczone do tych praw, które są niezbędne do umożliwienia użytkownikowi obsługi programu.

Końcowo Spółka zwraca uwagę na pkt 14.4 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, zgodnie z którym umowy pomiędzy posiadaczem praw autorskich do oprogramowania a pośrednikiem w dystrybucji często przyznają pośrednikowi dystrybucyjnemu prawo do dystrybucji kopii programu bez prawa do powielania tego programu. Co istotne, w wyniku zawarcia takich umów, prawa nabyte w związku z prawem autorskim są ograniczone do tych, które są niezbędne komercyjnemu pośrednikowi do dystrybucji kopii oprogramowania. W takich transakcjach dystrybutorzy płacą tylko i wyłącznie za nabycie kopii oprogramowania i nie wykonują żadnego prawa autorskiego związanego z tym oprogramowaniem. W związku z tym, jak zostało wskazane w Komentarzu w transakcji, w której dystrybutor dokonuje płatności za nabywanie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez prawa do powielania oprogramowania), płatności powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstw zgodnie z artykułem 7 Modelowej Konwencji OECD. Nie ma przy tym znaczenia również sposób dystrybucji - czy kopie są dostarczane na nośnikach czy są dystrybuowane drogą elektroniczną (np. w formie przekazania kodu dostępu).

Zdaniem Spółki, porównując stan faktyczny/zdarzenie przyszłe z przedstawionym powyżej Komentarzem do Konwencji modelowej OECD należy dojść do wniosku, że wynagrodzenie wypłacane przez „X Polska” na rzecz „Y AG” za nabywane od niej na podstawie Umowy dystrybucyjnej „Oprogramowania A” nie ma charakteru należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO PL-DE, ale powinno być klasyfikowane jako zyski przedsiębiorstw, o których mowa w art. 7 UPO PL-DE. W konsekwencji niniejsze wynagrodzenie nie jest również objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W związku z tym przedmiotowe wynagrodzenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce, a „X Polska” nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez „Y AG”.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę w niniejszym wniosku o interpretację indywidualną znajduje potwierdzenie w innych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe – przykładowo w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z 22 listopada 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.409.2019.l.JS;
• z 18 czerwca 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.174.2018.2.JC;
• z 30 listopada 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.445.2018.1.AJ;
• z 31 lipca 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.111.2017.1.BJ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.