Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.191.2020.1.BK
z 22 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2020 r. (złożonego osobiście 22 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota podatku VAT wykazanego w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę, zapłacona przez Spółkę Komandytową, będzie stanowić przychód podatkowy Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2020 r. do Organu złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota podatku VAT wykazanego w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę, zapłacona przez Spółkę Komandytową, będzie stanowić przychód podatkowy Wnioskodawcy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Prezydent Miasta decyzją z dnia 2 sierpnia 2018 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił Wnioskodawcy pozwolenia na budowę i rozbiórkę obejmującego budowę budynku usługowo-biurowego wraz z garażem podziemnym infrastrukturą towarzyszącą oraz rozbiórkę budynku usługowego. W pozwoleniu, jako jednostki powierzchniowe dla celów ewidencji, wskazano 6 działek ewidencyjnych. Obecnie inwestycja jest realizowana w około 39%. Źródłem dalszego finansowania inwestycji ma być kredyt bankowy. Bank uzależnia udzielenie kredytu od kontynuacji inwestycji przez innego przedsiębiorcę. Inny przedsiębiorca ma przejąć od Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego gruntu i kontynuować rozpoczętą inwestycję, przy czym zasadniczym przedmiotem działalności tego podmiotu będzie realizacja
i komercjalizacja omawianej inwestycji. Wnioskodawca (spółka komandytowo-akcyjna) jest komandytariuszem w Spółce Komandytowej. Wkład Wnioskodawcy zostanie podwyższony w drodze zmiany umowy Spółki Komandytowej. Jako aport do Spółki Komandytowej Wnioskodawca zamierza wnieść prawo użytkowania wieczystego gruntu i rozpoczętą inwestycję celem jej kontynuacji. Wnioskodawca udokumentuje wniesienie aportu fakturą, w której wykaże podatek należny. Wartość wkładu Wnioskodawcy, w części podwyższonej w związku z wniesieniem aportu, określona w umowie zmieniającej umowę Spółki Komandytowej, będzie opowiadać wartości netto wykazanej w fakturze. Spółka Komandytowa dokona zapłaty podatku wykazanego w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę.

Stanowiąca przedmiot aportu rozpoczęta inwestycja oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zarówno Wnioskodawca, jak i Spółka Komandytowa, są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota podatku VAT wykazanego w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę, zapłacona przez Spółkę Komandytową, będzie stanowić przychód podatkowy Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się: należnego podatku od towarów i usług.

Podatek należny od towarów i usług nie jest zatem elementem przychodu podatkowego wobec czego przychodem należnym, o którym mowa w art. 12 ust 3 tej ustawy, jest kwota netto sprzedaży.

Przedstawiony pogląd znajduje potwierdzenie w odpowiedzi z dnia 20 stycznia 2020 r. na Interpelację poselską z dnia 19 grudnia 2019 r., nr 1025 Pana posła Tomasza Rzymkowskiego „w sprawie podatku od wartości dodanej w przychodach i kosztach podatkowych”.

W podsumowaniu tej odpowiedzi, Podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów Jan Sarnowski stwierdził, że „... w kontekście postawionych pytań, należy przyjąć, że dla celów podatku dochodowego, celowościowo sformułowania „podatek od wartości dodanej” i polski „podatek od towarów i usług” stanowią synonimy opisujące tę samą daninę. Oznacza to powinność analogicznego stosowania do obydwu pojęć rozwiązań przewidzianych w przepisach ustaw o podatkach dochodowych (ustawa o CIT i ustawa o PIT) z wszelkimi konsekwencjami, w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Prowadzi to w następstwie, w świetle art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT oraz (odpowiednio) art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, do nieuwzględniania w podstawie opodatkowania (stanowiącej przychód netto) podatku od wartości dodanej ...”.

Także w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane jest analogiczne stanowisko zarówno w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, jak podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał poniższe wyroki sądów administracyjnych:

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 9 października 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 536/18, w którym wskazano, że „…kwota zatem otrzymana przez wspólnika od Spółki komandytowej stanowiąca równowartość należnego podatku od towarów usług nie będzie przysporzeniem majątkowym po stronie wspólnika o charakterze definitywnym, co wyłącza możliwość zakwalifikowania tejże kwoty jako przychód tego udziałowca”.
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 15 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 319/18, z którego wynika, iż „Wskazać należy, że przekazanie przez Spółkę podatku VAT w wysokości wynikającej z faktury VAT, stanowić będzie de facto podatek VAT należny - wykazany na odpowiedniej fakturze dokumentującej transakcję - który zgodnie z literalną wykładnią przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. nie stanowi przychodu. (...) Zasada neutralności podatku VAT oznacza także, iż otrzymanie bądź zapłacenie podatku VAT jest neutralne z punktu widzenia podatków dochodowych, tj. nie stanowi, ani przychodu, ani kosztu jego uzyskania (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 2052/15, z dnia 9 stycznia 2018 r. sygn. akt II 3453/15 (dostępny CBOSA)”.
• Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2052/15, w której Sąd zawarł stwierdzenie, iż „18. Wskazać także należy, że przekazanie przez Spółkę podatku VAT w wysokości wynikającej z faktur VAT, stanowić będzie de facto podatek VAT należny - wykazany na odpowiedniej fakturze dokumentującej transakcję - który zgodnie z literalną wykładnią przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. nie stanowi przychodu. Kwota zatem otrzymana przez wspólników od Spółki komandytowej stanowiąca równowartość należnego podatku od towarów i usług nie będzie przysporzeniem majątkowym po stronie wspólnika o charakterze definitywnym, co wyłącza możliwość zakwalifikowania tejże kwoty jako przychód tegoż udziałowca. Brak jest bowiem możliwości w chwili dokonania transakcji cywilnoprawnej na przyjęcie skonkretyzowanej kwoty przychodu przy założeniu możliwości skorzystania przez wystawców faktury z mechanizmu odliczenia podatku naliczonego. Nadto przyjęcie stanowiska prezentowanego przez organ podatkowy powodowałoby, iż w przypadku wniesienia aportu w drodze czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, Spółka komandytowa (a dokładniej jej wspólnicy) w zakresie w jakim nie wyda wnoszącemu aport równowartości tegoż aportu powiększonej o wartość podatku VAT, będzie nieodpłatnie przysporzona. Natomiast Skarżący, z uwagi na opodatkowanie czynności wniesienia aportu podatkiem od towarów i usług, nawet w przypadku nieotrzymania od Spółki komandytowej różnicy pomiędzy wartością udziałów w tejże Spółce a wynikającą z faktur VAT kwotą brutto transakcji, będą zobowiązani tenże podatek VAT odprowadzić na rachunek właściwego organu skarbowego”.
• Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3141/13, z którego wynika, że „Należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że przepisy w żaden sposób nie wskazują, iż podatek od towarów i usług mógłby być przychodem w rozumieniu u.p.d.o.f.”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca (spółka komandytowo-akcyjna) jest komandytariuszem w Spółce Komandytowej. Wkład Wnioskodawcy w tej Spółce zostanie podwyższony w drodze zmiany umowy Spółki Komandytowej. Jako aport do Spółki Komandytowej Wnioskodawca zamierza wnieść prawo użytkowania wieczystego gruntu i rozpoczętą inwestycję celem jej kontynuacji. Wnioskodawca udokumentuje wniesienie aportu fakturą, w której wykaże podatek należny. Wartość wkładu Wnioskodawcy, w części podwyższonej w związku z wniesieniem aportu, określona w umowie zmieniającej umowę Spółki Komandytowej, będzie opowiadać wartości netto wykazanej w fakturze. Spółka Komandytowa dokona zapłaty podatku wykazanego w fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę. Stanowiąca przedmiot aportu rozpoczęta inwestycja oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zarówno Wnioskodawca, jak i Spółka Komandytowa, są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami VAT.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505 z późn. zm.), półkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Z treści art. 4 § 1 cyt. ustawy wynika, że spółka komandytowa jest osobową spółką handlową. Spółka komandytowa na gruncie podatków dochodowych nie ma podmiotowości podatkowej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki. W zależności od tego, czy wspólnicy są osobami fizycznymi, czy prawnymi podlegają opodatkowaniu albo podatkiem dochodowym od osób fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa (a więc również spółka komandytowa) może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości inne prawa rzeczowe.

Jak wynika z art. 102 ww. Kodeksu, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółka komandytowa ma zdolność do czynności prawnych, nie posiada jednak osobowości prawnej.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 3c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”), do przychodów nie zalicza się przychodów z tytułu przeniesienia własności składników majątku będących przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) wnoszonych do spółki niebędącej osobą prawną, w tym wnoszonych do takiej spółki składników majątku otrzymanych przez podatnika w następstwie likwidacji spółki niebędącej osobą prawną bądź wystąpienia z takiej spółki. Przy czym przez spółkę niebędącą osobą prawną należy w myśl art. 4a pkt 14 ustawy CIT rozumieć spółkę inną niż określoną w pkt 21, a więc m.in. spółkę komandytową.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wniesienie wkładu niepieniężnego przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej, w której będzie wspólnikiem, a więc do spółki niebędącej osobą prawną, co do zasady, nie spowoduje u niego, powstania przychodu podatkowego z tytułu aportu. Bez znaczenia jest w tej mierze, jakie składniki majątku są przedmiotem aportu. Każdy bowiem aport (niezależnie od jego przedmiotu) do spółki niebędącej osobą prawną nie generuje u wnoszącego przychodu podatkowego.

Losu tego nie podziela natomiast kwota podatku VAT uwzględniona na fakturze dokumentującej aport.

Zgodzić się należy co do zasady z Wnioskodawcą, iż zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Zważyć jednak należy, iż Wnioskodawca otrzyma w opisanej sytuacji za aport nie tylko ogół praw i obowiązków w spółce komandytowej, ale również kwotę pieniężną odpowiadającą kwocie VAT należnego.

Należy jednak mieć na uwadze okoliczność, że środki przekazane przez Spółkę Komandytową na rzecz wnoszącego aport Wnioskodawcy nie mają charakteru podatku ale stanowią kwotę dodatkową uiszczoną na rzecz Wnioskodawcy stanowiącą dla niego przysporzenie majątkowe, a więc w istocie będącą jego przychodem podatkowym.

Nie stanowi bowiem wątpliwości, że otrzymana przez Spółkę kwota to tylko równowartość należnego podatku od towarów i usług, a nie ten podatek. Jak wynika bowiem z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Z powyższego wynika zatem, że otrzymanie przez Spółkę świadczenie, nie spełnia warunków do uznania za podatek w rozumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie nie może znaleźć zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, otrzymana przez Spółkę wartość podatku VAT należnego, wynikająca z faktury VAT wystawionej przez Spółkę w związku z aportem do Spółki Komandytowej prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wraz z nakładami, stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Jednocześnie z przyczyn wskazanych powyżej tut. Organ nie zgadza się z treścią wydanych rozstrzygnięć.

Ustosunkowując się natomiast do powołanej przez Spółkę odpowiedzi Ministra Finansów na interpretację poselską nr 1025 w sprawie podatku od wartości dodanej stwierdzić należy, że udzielona odpowiedź w żadnym miejscu nie rozstrzyga kwestii będącej istotą złożonego wniosku z dnia 21 maja 2020 r., albowiem dotyczy jedynie ujęcia podatku od wartości dodanej w przychodach/kosztach podatkowych na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych/fizycznych i równego traktowania tego podatku w państwie polskim. Nie przeczy temu również wyrwane z kontekstu odpowiedzi, a wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sformułowanie, iż „... w kontekście postawionych pytań, należy przyjąć, że dla celów podatku dochodowego, celowościowo sformułowania „podatek od wartości dodanej” i polski „podatek od towarów i usług” stanowią synonimy opisujące tę samą daninę. Oznacza to powinność analogicznego stosowania do obydwu pojęć rozwiązań przewidzianych w przepisach ustaw o podatkach dochodowych (ustawa o CIT i ustawa o PIT) z wszelkimi konsekwencjami, w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Prowadzi to w następstwie, w świetle art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT oraz (odpowiednio) art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, do nieuwzględniania w podstawie opodatkowania (stanowiącej przychód netto) podatku od wartości dodanej ...”, albowiem wskazany w ww. odpowiedzi podatek od towarów i usług, czy też podatek od wartości dodanej nie stanowią otrzymanej przez podmiot gospodarczy kwoty pieniężnej w wartości tego podatku, która sama podatku takiego nie stanowi, jak ma to miejsce w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.