Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.471.2020.1.KR
z 23 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2020 r. (data wpływu 4 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego oraz opodatkowania dochodów uzyskanych w Polsce w roku podatkowym 2019 oraz latach przyszłych (kolejnych) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego oraz opodatkowania dochodów uzyskanych w Polsce w roku podatkowym 2019 oraz latach przyszłych (kolejnych).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest emerytem górniczym. Świadczenia Wnioskodawcy wypłacane są z Oddziału ZUS w ….

Wnioskodawca w lipcu 2018 r. podjął pracę w polskiej firmie …, na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawca pracuje tam na stanowisku montera do chwili obecnej. Ze względu na specyfikę działalności pracodawcy (świadczenie usług montażowych u klienta Pracodawcy) Wnioskodawcę obowiązuje ruchome miejsce pracy. Od 2018 r. do chwili obecnej Wnioskodawca nigdy nie pracował na terytorium Polski, jedynie w krajach Unii Europejskiej, głównie w Niemczech.

Z podatku dochodowego Wnioskodawca rozliczał się co roku wraz ze swoją żoną na preferencyjnych zasadach dla małżeństw. Żona Wnioskodawcy nie uzyskiwała dochodu. Wnioskodawca i Jego żona korzystali tylko z ulgi na dzieci na dwóch ich synów.

Do końca 2018 r. Wnioskodawca mieszkał z całą rodziną w …. Jesienią 2018 r. Wnioskodawca i Jego żona podjęli decyzję o przeprowadzce do Niemiec w styczniu 2019 r. O tym fakcie Wnioskodawca poinformował swojego pracodawcę, Urząd Skarbowy, pod którego oni podlegają, … Oddział ZUS i … Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia.

Mieszkanie Wnioskodawcy i Jego żony w … z dniem 1 stycznia 2019 r. wynajęli na zasadach najmu okazjonalnego – fakt ten zgłosili w Urzędzie Skarbowym w grudniu 2018 r. Tam też Wnioskodawca i Jego żona podali ich nowy niemiecki adres na stosownym druku. Od stycznia 2019 r. do chwili obecnej Wnioskodawca i Jego żona wpłacają do wymienionego Urzędu Skarbowego comiesięczne zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wynajmowanego mieszkania, a w lutym 2020 żona Wnioskodawcy złożyła tam roczną deklarację podatkową PIT-28.

Jesienią 2018 r. Wnioskodawca zasięgał informacji o zasadach rozliczania się z podatku dochodowego w Polsce po przeprowadzce do Niemiec. Uzyskał On ogólną informację, że podatek z dochodów uzyskanych w Polsce, czyli z Jego emerytury i dochodów z pracy w firmie …., będzie płacić w Polsce.

W dniu 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca i Jego żona przeprowadzili się do Niemiec, do miejscowości … i tam przenieśli swój cały ośrodek interesów życiowych. Tam niezwłocznie się zameldowali. Żona Wnioskodawcy podjęła zatrudnienie w przedszkolu w … i odprowadza wszystkie składki i podatki przewidziane w niemieckim prawie. Ich synowie poszli do miejscowych szkół. Wnioskodawca i Jego żona zostali niemieckimi rezydentami podatkowymi. W styczniu 2019 r. Wnioskodawca i Jego żona uzyskali niemieckie numery Identyfikacji Podatkowej.

Pracodawca Wnioskodawcy, firma …., przez cały 2019 r. z tytułu pracy Wnioskodawcy odprowadzał zaliczki podatku dochodowego do polskiego Urzędu Skarbowego i składki do ZUS i NFZ.

Przez cały 2019 r. Wnioskodawca pracował tylko na terenie Niemiec.

W styczniu 2020 r. Wnioskodawca i Jego żona zaczęli szukać konkretnych dla ich przypadku informacji, na jakich zasadach mogą się oni rozliczyć z podatku dochodowego w Polsce, jeżeli Wnioskodawca i Jego żona są polskimi nierezydentami podatkowymi. Z pytaniem zwrócili się oni do Krajowej Informacji Podatkowej. W tym samym czasie zwrócili się do niemieckiego doradcy podatkowego z prośbą o pomoc w rozliczeniu podatku dochodowego z niemieckich dochodów żony Wnioskodawcy. Zarówno Krajowa Informacja Skarbowa w swoich odpowiedziach na ich zapytania: identyfikator zapytania ID …, ID … i ID …, jak i niemiecki doradca podatkowy, po przeanalizowaniu ich sytuacji finansowo-podatkowej, stwierdzili jednoznacznie, że w sytuacji Wnioskodawcy i Jego żony, gdy są oni rezydentami niemieckimi, z dochodów uzyskanych z pracy na terenie Niemiec rozliczają się z niemieckim Urzędem Skarbowym. Natomiast z dochodów uzyskanych z emerytury zawsze Wnioskodawca będzie się rozliczał w Polsce. Wnioskodawca i Jego żona powołali się na zapisy art. 15 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90) oraz art. 4a i innych ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W lutym 2020 r. Wnioskodawca otrzymał od swojego pracodawcy PIT-11, z wykazanymi zaliczkami na podatek dochodowy odprowadzonymi do polskiego Urzędu Skarbowego. Zgodnie z informacjami uzyskanymi z KIS i niemieckiego doradcy podatkowego zaliczki na polski podatek dochodowy zostały przez pracodawcę Wnioskodawcy niesłusznie pobrane. Informację tę Wnioskodawca przekazał niezwłocznie swojemu pracodawcy. Pracodawca Wnioskodawcy, firma …., po wielokrotnym zasięgnięciu informacji w Urzędzie Skarbowym i informacji skarbowej potwierdziła stanowisko KIS i niemieckiego doradcy podatkowego.

W związku z pandemią koronawirusa zaistniała możliwość telefonicznego kontaktowania się w sprawach podatkowych bezpośrednio z terenowymi oddziałami urzędów skarbowych. Wnioskodawca skorzystał z tej możliwości i zatelefonował do US, gdzie jest zobowiązany złożyć deklarację podatkową, z pytaniem jak wykazać nadpłatę podatku dochodowego z niesłusznie pobranych zaliczek. Po przedstawieniu sytuacji finansowo-podatkowej Wnioskodawcy i przeprowadzeniu kilku rozmów z różnymi pracownikami urzędu uzyskał On sprzeczne informacje w sprawie płacenia podatku dochodowego z tytułu Jego pracy – według jednych był On zobowiązany płacić podatek w Polsce (powołano się na „podatek u źródła”), a według innych w Niemczech.

Wnioskodawca w kwietniu wysłał do US deklarację PIT-36 z rozliczoną emeryturą i wykazaną nadpłatą podatku z tytułu niesłusznie pobranych zaliczek na podatek dochodowy z tytułu Jego pracy w X. Do deklaracji dołączył On pismo w sprawie zwrotu nadpłaconego podatku, trzy informacje z KIS i certyfikaty rezydencji podatkowej Wnioskodawcy i Jego żony.

Od 2020 r. pracodawca Wnioskodawcy wypłaca Mu zarobek bez pobierania zaliczek na polski podatek dochodowy.

Stanowisko niemieckiego doradcy podatkowego Wnioskodawcy jest niezmienne – jako rezydenci niemieccy od stycznia 2019 r., Wnioskodawca i Jego żona, z dochodów uzyskanych z pracy na terenie Niemiec rozliczają się z niemieckim Urzędem Skarbowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jakim państwie – w Polsce czy w Niemczech – Wnioskodawca ma rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu Jego pracy w firmie X za 2019 r. i lata następne?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z uzyskanymi informacjami przedstawionymi jak wyżej i stanem prawnym, podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu Jego pracy w firmie X powinien odprowadzać i rozliczyć w miejscu swojej rezydencji podatkowej, tj. w Niemczech.

Stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca oparł na art. 4a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz na art. 15 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest emerytem górniczym. Od 2018 r. do chwili obecnej Wnioskodawca nigdy nie pracował na terytorium Polski, jedynie w krajach Unii Europejskiej, głównie w Niemczech. Do końca 2018 r. Wnioskodawca mieszkał z całą rodziną w Polsce. W dniu 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca i Jego żona przeprowadzili się do Niemiec i tam przenieśli swój cały ośrodek interesów życiowych. Tam niezwłocznie się zameldowali. Żona Wnioskodawcy podjęła zatrudnienie w przedszkolu i odprowadza wszystkie składki i podatki przewidziane w niemieckim prawie. Ich synowie poszli do miejscowych szkół. Wnioskodawca i Jego żona zostali niemieckimi rezydentami podatkowymi. W styczniu 2019 r. Wnioskodawca i Jego żona uzyskali niemieckie numery Identyfikacji Podatkowej. Wnioskodawca uważa się za niemieckiego rezydenta podatkowego.

Wobec powyższego, Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca w lipcu 2018 r. podjął pracę w polskiej firmie, na podstawie umowy o pracę. Pracodawca Wnioskodawcy (polska firma), przez cały 2019 r. z tytułu pracy Wnioskodawcy odprowadzał zaliczki podatku dochodowego do polskiego Urzędu Skarbowego i składki do ZUS i NFZ. Przez cały 2019 r. Wnioskodawca pracował tylko na terenie Niemiec. W lutym 2020 r. Wnioskodawca otrzymał od swojego pracodawcy PIT-11, z wykazanymi zaliczkami na podatek dochodowy odprowadzonymi do polskiego Urzędu Skarbowego. Wnioskodawca w kwietniu wysłał do Urzędu Skarbowego deklarację PIT-36 z rozliczoną emeryturą i wykazaną nadpłatą podatku z tytułu niesłusznie pobranych zaliczek na podatek dochodowy z tytułu Jego pracy w polskiej firmie. Do deklaracji dołączył On pismo w sprawie zwrotu nadpłaconego podatku, trzy informacje z KIS i certyfikaty rezydencji podatkowej Wnioskodawcy i Jego żony. Od 2020 r. pracodawca Wnioskodawcy wypłaca Mu zarobek bez pobierania zaliczek na polski podatek dochodowy.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

W przypadku uzyskiwania wynagrodzenia przez Wnioskodawcę mającego miejsce zamieszkania w Niemczech od polskiego pracodawcy, za pracę wykonywaną w Niemczech niezbędne jest przeanalizowanie treści art. 15 ww. polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który reguluje zasady opodatkowania pracy najemnej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 ww. umowy, określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Niemiec podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w państwie rezydencji, czyli w Niemczech.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Niemczech, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Biorąc pod uwagę, opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że dochody uzyskane w roku podatkowym 2019 oraz w latach przyszłych (kolejnych) przez Wnioskodawcę – osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Niemiec – od polskiego pracodawcy z tytułu pracy wykonywanej przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec, podlegają opodatkowaniu wyłącznie na terytorium tego państwa, tj. w Niemczech, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy), z zastrzeżeniem art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.