Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.3.DJD
z 24 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2020 r. (data wpływu 7 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie powstania przychodu i obowiązku złożenia zeznania PIT-28 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.1.DJD na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 11 maja 2020 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 14 maja 2020 r. Przy czym poinformowano Wnioskodawczynię, że termin ten zgodnie z art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) – nie rozpoczynał biegu do czasu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, ogłoszonych z powodu COVID-19.

Następnie pismem z dnia 8 czerwca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.2.DJD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej poinformował Wnioskodawczynię, że w związku z wystosowanym wezwaniem z dnia 11 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.1.DJD, o uzupełnienie braków formalnych wniosku z dnia 28 lutego 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 46 pkt 20 ustawy z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. poz. 875), która weszła w życie z dniem 16 maja 2020 r., przepis art. 15zzs został uchylony. Jednocześnie w treści art. 68 ust. 6 i 7 tej ustawy wprowadzono rozpoczęcie biegu terminów albo dalszy bieg terminów zawieszonych.

Mając na uwadze powyższe, ww. pismem tutejszy Organ wezwał ponownie Wnioskodawczynię do udzielenia odpowiedzi na wezwanie z dnia 11 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.1.DJD, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania z dnia 8 czerwca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.290.2020.2.DJD.

Ww. pismo z dnia 8 czerwca 2020 r., Nr KDIPT2-1.4011.290.2020.2.DJD, zostało skutecznie doręczone Wnioskodawczyni w dniu 25 czerwca 2020 r.

Następnie pismem z dnia 1 lipca 2020 r. (data wpływu 7 lipca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 1 lipca 2020 r., Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek.

We wniosku po jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest po rozwodzie orzeczonym prawomocnym wyrokiem z dnia 11 lutego 2019 r. Jako małżeństwo, mieli podpisaną umowę najmu części ich mieszkania dla firmy … Sp. z o.o., którą reprezentował mąż Wnioskodawczyni. Mąż wyprowadził się już dawno temu. Mąż przelał kwotę … zł na wspólny rachunek w sierpniu 2019 r. tytułem: czynsz za wynajem powierzchni na biuro 1-9/2019, opłacił podatek od tej kwoty za obydwojga, a następnie przelał pozostałą część tej kwoty na rachunek ich córki. Operacje te dokonał tuż przed zamknięciem tegoż rachunku, co zrobił również bez wiedzy Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni nie osiągnęła dochodu z najmu w roku 2019, gdyż nie otrzymała pieniędzy, które rozdysponował wówczas już były mąż.

Wnioskodawczyni zwróciła się do męża o wpłatę na Jej osobisty rachunek połowy kwoty czynszu za wynajem za rok 2019 oraz złożyła wypowiedzenie umowy najmu. Niestety działania te okazały się nieskuteczne.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że mieszkanie stanowi współwłasność majątkową Jej i męża. Do mieszkania przysługuje Jej prawo własności. Wraz z rozwodem nie został przeprowadzony podział majątku dorobkowego małżonków. Wynajmującym mieszkanie wskazane we wniosku byli małżonkowie. Umowa najmu została podpisana 6 września 2010 r. i dotyczyła oddania najemcy do użytkowania części lokalu w wymiarze 2 m², co odpowiada wielkości stanowiska pracy potrzebnego do prowadzenia działalności najemcy, tj. biurka z komputerem.

Mieszkanie było wynajmowane w celu prowadzenia działalności najemcy. Wnioskodawczyni złożyła wypowiedzenie umowy najmu, ale podobno jest ono nieskuteczne, gdyż jest podpisane tylko przez Wnioskodawczynię, tj. jednego z małżonków. Pierwszy przychód z najmu ww. mieszkania został uzyskany w 2011 r., a ostatni w 2018 r. Zapytanie dotyczy tego, czy przychód za 2019 r. jest przychodem Wnioskodawczyni, czy tylko przychodem Jej męża. Przychód z najmu mieszkania nie stanowił podstawowego źródła utrzymania, ani Wnioskodawczyni, ani Jej męża. Wnioskodawczyni nie wynajmowała innego mieszkania i nie uzyskiwała z tego tytułu przychodów, co do męża – nie ma wiedzy na ten temat. W trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni przekazywała mężowi informacje o korespondencji i telefonach od firmy, po ustaniu małżeństwa nie podejmowała żadnych czynności związanych z najmem. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu ewidencjonowanego do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego złożyła Wnioskodawczyni i Jej mąż. Nie ma wiedzy, czy mąż był uprawniony do opodatkowania całości przychodu z najmu. W latach wcześniejszych zeznania PIT-28 składała Wnioskodawczyni i Jej mąż.

W 2019 r. firma przelała kwotę …zł na wspólny rachunek Wnioskodawczyni i Jej męża tytułem: czynsz za wynajem powierzchni na biuro 1-9/2019, którą to kwotę w całości rozdysponował były już mąż Wnioskodawczyni, bez Jej wiedzy i zgody.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni jest zobowiązana do złożenia zeznania PIT-28 za 2019 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie osiągnęła Ona przychodu z najmu za 2019 r. i tym samym, nie powinna składać zeznania PIT-28 za 2019 r. Wprawdzie firma przelała na wspólny rachunek małżonków kwotę …zł tytułem czynszu za wynajem w sierpniu 2019 r., jednak mąż rozdysponował całą tę kwotę, do czego nie miał prawa, ponieważ małżonkowie byli wówczas po rozwodzie, który wprowadził rozdzielność majątkową między Nimi. Tak więc połowę tej kwoty mąż powinien był pozostawić do dyspozycji Wnioskodawczyni, by mogła złożyć zeznanie PIT-28 za 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia wyżej powołanego art. 11 tejże ustawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami.

Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 11 ust. 1 ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Na podstawie art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43, z późn. zm.), osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Na mocy art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł. Od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a omawianej ustawy). Podatek zryczałtowany pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 12 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 cyt. ustawy, pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku – według ostatniego miejsca zamieszkania zmarłego przedsiębiorcy, do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Podatnik może złożyć oświadczenie, w formie pisemnej, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych lub złożyć oświadczenie o wyborze opodatkowania na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym, przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, albo złożyć pisemny wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej w terminie, o którym mowa w art. 29 ust. 1. Dokonany wybór formy opodatkowania, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również lat następnych, chyba że w kolejnych latach podatnik w terminie określonym w ust. 1 złoży oświadczenie w formie pisemnej właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego o rezygnacji z tej formy opodatkowania albo w terminie określonym w art. 29 ust. 1 złoży pisemny wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej albo oświadczenie o wyborze opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym, w terminie określonym w art. 9a ust. 2 tej ustawy (art. 9 ust. 1a i 1b cyt. ustawy).

Stosownie do art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego – złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2.

Na mocy omawianej ustawy podatnicy podlegający opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym są obowiązani za każdy miesiąc obliczać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do dnia 20 następnego miesiąca, a za grudzień – przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania (art. 21 ust. 1 ww. ustawy).

Według art. 21 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy podatnicy są obowiązani złożyć w urzędzie skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - w terminie od dnia 15 lutego do końca lutego roku następującego po roku podatkowym; zeznanie złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym. Wzór tego zeznania (PIT-28) określony został na podstawie art. 52 ust. 3 pkt 2 ustawy.

Wyżej wskazane zeznanie roczne jest zeznaniem o wysokości osiągniętego przychodu. Wobec tego w odniesieniu do podatników, o których mowa w art. 2 ust. 1a ww. ustawy, osiągnięcie przychodu w roku podatkowym – opodatkowanego za zasadach określonych w ustawie – powoduje obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego.

Przedmiotem rozpatrywanego wniosku jest kwestia istnienia po stronie Wnioskodawczyni obowiązku rozliczenia zryczałtowanego podatku dochodowego za 2019 r. z tytułu najmu opisanej we wniosku części lokalu mieszkalnego.

Należy zatem wyjaśnić, że w przypadku opodatkowania przychodów (dochodów) z najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ustawodawca przyjął zasadę, że opodatkowaniu podlegają:

• przychody, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie przychody, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;
  

• przychody, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przychody, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru.
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni we września 2010 r. wspólnie z mężem zawarli umowę najmu części mieszkania, stanowiącego ich współwłasność majątkową. Mieszkanie było wynajmowane w celu prowadzenia działalności najemcy. Pierwszy przychód z najmu ww. mieszkania został uzyskany w 2011 r. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu ewidencjonowanego do właściwego naczelnika urzędu skarbowego złożyła Wnioskodawczyni i Jej mąż. Zeznania podatkowe PIT-28 składane były przez oboje małżonków. Od 11 lutego 2019 r. Wnioskodawczyni jest rozwódką na podstawie prawomocnego wyroku sądu. Wraz z rozwodem nie został przeprowadzony podział majątku dorobkowego małżonków. Wnioskodawczyni złożyła wypowiedzenie umowy najmu, ale jest ono nieskuteczne, gdyż zostało podpisane tylko przez Wnioskodawczynię, tj. jednego z małżonków. W sierpniu 2019 r. najemca przelał kwotę …zł na wspólny rachunek, a następnie były mąż Wnioskodawczyni opłacił podatek od tej kwoty, a pozostałą część tej kwoty przelał na rachunek ich córki. Operację tę dokonał tuż przed zamknięciem wspólnego rachunku.

Wskazać w tym miejscu należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086).

Zgodnie z art. 31 § 1 wskazanej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków (art. 33 pkt 2 ww. Kodeksu).

Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej.

Stosownie do treści art. 51 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w razie umownego ustanowienia rozdzielności majątkowej, każdy z małżonków zachowuje zarówno majątek nabyty przed zawarciem umowy, jak i majątek nabyty później.

Z powyższego wynika, że wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

Ustanie małżeństwa powoduje, że wspólność ta przestaje istnieć. W wyniku rozwodu współwłasność istniejąca między małżonkami traci charakter współwłasności łącznej i staje się współwłasnością w częściach ułamkowych.

Współwłasność normują przepisy działu IV ustawy Kodeks cywilny. Wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, kiedy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie (art. 195 ww. ustawy).

Z kolei, zgodnie z art. 196 § 1 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (art. 196 § 2 ustawy). Domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe (art. 197 ww. ustawy).

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny).

Natomiast, w myśl art. 206 ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Według zasady zawartej w art. 207 ustawy Kodeks cywilny, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów, w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zgodnie z art. 1037 ustawy Kodeks cywilny w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Zgodnie z informacją zawartą we wniosku, po rozwodzie nie dokonano podziału majątku. W takim wypadku przychody ze wspólnej własności, u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego udziału w nieruchomości. O udziale w przychodach nie decyduje to, kto podpisuje umowę najmu, ale wysokość udziału we współwłasności nieruchomości. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w przychodach są równe.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

W myśl art. 8 ust. 4 ww. ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy.

Natomiast, w świetle art. 8 ust. 5 cytowanej ustawy, wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu.

Stosownie do treści art. 8 ust. 6 ww. ustawy, wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków.

W przypadku dokonania takiego wyboru i złożenia stosownego oświadczenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przez obojga małżonków w odpowiednim terminie podatnikiem będzie wyłącznie jeden z małżonków.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, a jednocześnie respektując zasadę wyrażoną w art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której – podatnikiem jest każda osoba fizyczna samodzielnie – należy stwierdzić, że zasada wyrażona w art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umożliwia określenie dla poszczególnych podatników (współwłaścicieli) przychodów oraz kosztów ich uzyskania w sytuacji, gdy przychody te i koszty osiągane są m.in. przez współwłaścicieli nieruchomości. Należy również zwrócić uwagę na zapis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Innymi słowy, przychodem do opodatkowania ze źródła przychodu – najem, są kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika.

Skoro więc – jak wynika z treści wniosku – kwota z najmu części mieszkania, którego współwłaścicielem jest Wnioskodawczyni, została przez najemcę postawiona do dyspozycji obojga małżonków na ich wspólnym rachunku bankowym, to na Wnioskodawczyni ciążą obowiązki podatkowe wynikające z otrzymania przychodu z tytułu najmu części tego mieszkania. Tym samym, skoro Wnioskodawczyni posiadała prawo do czerpania pożytków z najmu, to przychody z części najmu lokalu mieszkalnego w 2019 r. Wnioskodawczyni winna wykazać w wysokości udziału posiadanego w tej nieruchomości.

Reasumując, przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie ujęty we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że uzyskane przychody z tytułu najmu części lokalu mieszkalnego za 2019 r. Wnioskodawczyni obowiązana jest rozliczyć zgodnie z udziałem posiadanym przez Nią w tej nieruchomości. Oznacza to, że na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek złożenia za 2019 r. zeznania o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych PIT-28 za 2019 r., w którym winna wykazać połowę przychodów uzyskanych z najmu części lokalu mieszkalnego w trakcie trwania związku małżeńskiego oraz połowy przychodów uzyskanych z tego najmu po rozwodzie.

Wobec przedstawionych argumentów faktycznych i prawnych, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w momencie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  

• z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
  
  

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.