2020.08.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.294.2020.2.JS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.294.2020.2.JS
z 5 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2020 r. (data wpływu 29 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie umowy sponsoringu,

ustalenia podstawy opodatkowania przy umowach sponsoringu

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie umowy sponsoringu oraz ustalenia podstawy opodatkowania przy umowach sponsoringu.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 czerwca 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, kwestie związane z pełnomocnictwem oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą handlową będącą wyłącznym dystrybutorem w Polsce marki …, która obecnie jest jedną z najpopularniejszych marek … na świecie. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży konsumentom towarów. Głównym przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy jest profesjonalna sprzedaż oryginalnego (…), które to towary zostały zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wprowadzone na rynek polski. Towary sprzedawane są konsumentom zarówno w sprzedaży bezpośredniej (sieć firmowych sklepów stacjonarnych), jak również za pośrednictwem sklepu internetowego, gdzie nabyty przez konsumenta towar wysyłany jest na odległość. Dodatkowo Spółka swoje wyroby sprzedaje poprzez sieć współpracujących firm, tzw. „Partnerów handlowych” na podstawie zawartych z nimi umów. Wnioskodawca zawiera ze swoimi Partnerami handlowymi umowy „o świadczenie usług w zakresie sprzedaży detalicznej na sprzedaż towarów marki …” w ich sklepach (stacjonarnych oraz internetowych).

Dodatkowo w ramach promocji marki i działalności marketingowej Spółka zawiera umowy sponsorskie m.in. ze znanymi i rozpoznawalnymi osobami, tzw. Celebryci lub np. klubami sportowymi. Generalnie są trzy rodzaje takich umów, tj. zawarte z osobami fizycznymi (np. celebryci – tutaj m.in. …), osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą oraz inne podmioty będące płatnikami podatku VAT (np. kluby sportowe). Podmioty te uzyskują określone korzyści w zamian za promowanie marki, m.in. poprzez noszenie stroju/obuwia z logo sponsora, czasem po prostu pojawienie się w określonym miejscu lub rozpowszechnienie swojego zdjęcia z danym produktem. Umowa sponsorska określa prawa i obowiązki Sponsora i Sponsorowanego w zakresie działań reklamowych, marketingowych i promocyjnych świadczonych przez Sponsorowanego na rzecz Sponsora, w szczególności poprzez eksponowanie i zwiększanie renomy produktów oferowanych przez …, w szczególności marki „…”, w tym znaku towarowego tej marki wraz z symbolami graficznymi „…” i „…” na wszelkich możliwych polach eksploatacji. Umowa określa wzajemne świadczenia w oparciu o zasadę ekwiwalentności. Sponsorowany zobowiązuje się do podjęcia w czasie obowiązywania niniejszej Umowy, Działań promocyjnych na rzecz Wnioskodawcy w szczególności w postaci: reklamy, promocji i zwiększania renomy towarów, na wszystkich możliwych polach eksploatacji, w tym za pośrednictwem postów na kanałach komunikacji internetowej. Sponsor w ramach zawartej Umowy zobowiązuje się dostarczyć Sponsorowanemu towary o określonej w umowie wartości brutto ceny detalicznej, tj. ceny bazowej (bez przecen, obniżek itp.), w celu rozpoczęcia i wykonania Działań promocyjnych.

Celem realizacji świadczeń określonych w umowie Sponsor sprzeda Sponsorowanemu towary, do wyłącznego używania przez Sponsorowanego i w tym też celu Sponsor według jego decyzji:

albo wyda Sponsorowanemu kartę VIP (różnego przeznaczenia) z limitem na określoną w Umowie wartość, umożliwiającą mu odbiór towarów (z wyłączeniem kart podarunkowych) z punktów stacjonarnych … Poland (stałych punktów handlowych), przy czym przekazana karta może być wykorzystana wyłącznie przez Sponsorowanego w czasie obowiązywania niniejszej Umowy, zaś wydany towar nie może być zwrócony, z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Umowie oraz określonych w regulaminie kart VIP punktów stacjonarnych,
albo wyda Sponsorowanemu towary na określoną w Umowie wartość, po wcześniejszym ustaleniu pomiędzy Stronami ilości, rodzaju i rozmiarów towarów, a następnie prześle towary przesyłką kurierską na koszt Sponsora na adres Sponsorowanego podany w Umowie.

W dwóch rodzajach umów (dot. osób fizycznych) ustalono, że strony umowy wspólnie ustalają wynagrodzenie z tytułu wykonywanych przez Sponsorowanego działań promocyjnych, w określonej wysokości brutto miesięcznie lub za czas obowiązywania Umowy (płatne na podstawie faktury lub rachunku w zależności kogo dotyczą). W umowie z innymi podmiotami (np. kluby sportowe) wszelkie rozliczenia między Stronami umowy dokonywane będą na podstawie faktur VAT, a rozliczenie wzajemnych świadczeń nastąpi w drodze kompensaty, w terminie 14 dni od dnia wystawienia przez Strony faktur VAT. Umowy zawierane są na czas określony. Do każdej umowy sponsorskiej zawierana jest również umowa licencyjna na udzielenie licencji niewyłącznej na korzystanie z autorskich praw majątkowych do utworów w postaci fotografii i/lub obiektów graficznych, które powstaną w zakresie ustalonych działań promocyjnych. Wynagrodzenie za korzystanie z utworów zostało już wliczone w umowie sponsorskiej.

Ponoszone przez Spółkę wydatki na promocję mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i polskim rezydentem podatkowym.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

Karta VIP zdaniem Wnioskodawcy stanowi bon różnego przeznaczenia (złożony wniosek ORD-IN o potwierdzenie tego stanowiska).
Na karcie VIP nie określa się żadnych towarów. Karta VIP opiewa na daną kwotę, za którą jej Nabywca może nabyć towary różnego typu (m.in. odzież, obuwie, akcesoria, czasopisma sportowe) wedle własnego uznania. Karta VIP może być zrealizowana wyłącznie w okresie jej ważności i w określonych Punktach handlowych. Stawkę można określić dopiero w momencie realizacji tej karty.
W związku z pytaniem tut. Organu o następującej treści: „Czy wszystkie towary oferowane przez Wnioskodawcę do odbioru przez Sponsorowanego w ramach opisanych we wniosku kart VIP są opodatkowane tą samą stawką podatku VAT, czy różnymi stawkami?” Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: „Nie są różne stawki VAT”.
Na pytanie tut. Organu o treści: „Czy w chwili emisji karty VIP znane jest miejsce opodatkowania wydanych w ramach umowy sponsoringu towarów? Jeżeli tak, to należy wskazać czy miejsce opodatkowania ww. towarów jest w Polsce czy w innym kraju (jakim)? Wnioskodawca odpowiedział: „Tak jest w Polsce”.
W związku z pytaniem tut. Organu o treści: „Do wykonywania jakich czynności służą nabywane przez Wnioskodawcę usługi sponsoringu, o których mowa we wniosku, tj. czy do czynności:
1. opodatkowanych podatkiem od towarów i usług,
2. zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług,
3. niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?”
Wnioskodawca wskazał, że opodatkowanych VAT.
Na pytanie tut. Organu o treści: „Czy podmioty, z którymi Wnioskodawca zawiera umowy sponsoringu, o których mowa we wniosku, to wyłącznie podmioty posiadające siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?” Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: „Tak”.
Na pytanie tut. Organu o następującej treści: „Jakich postanowień przewidzianych w umowie sponsorskiej oraz określonych w regulaminie kart VIP dotyczy zastrzeżenie, o którym mowa w opisie sprawy?” Wnioskodawca wskazał, że zastrzeżenie dotyczy możliwości zwrotu towaru nabytego za środki z Karty VIP – brak możliwości zwrotu, ale wymiana na inny już tak.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie umowy sponsoringu?
Co będzie stanowić podstawę opodatkowania przy ww. umowach sponsoringu?

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie sponsoringu nie jest uregulowane przepisami podatkowymi ani przepisami kodeksu cywilnego. Istota i cechy sponsoringu zostały określone przez praktykę gospodarczą. Sponsoring jest umową regulującą wzajemne świadczenia stron czyli sponsora, będącego najczęściej podmiotem gospodarczym i sponsorowanego (umowa dwustronnie zobowiązującą/wzajemną). Tym samym obie strony zobowiązują się do takich działań, w wyniku których uzyskują obustronne korzyści. W praktyce na podstawie umowy sponsoringu jedna ze stron (sponsor) zobowiązuje się do przekazania na rzecz drugiej strony (sponsorowanego) określonych środków pieniężnych, towarów, wyrobów gotowych lub usług w zamian za określone działania promocyjno-reklamowe ze strony sponsorowanego, które mogą polegać np. na wskazaniu nazwy sponsora na ulotkach i plakatach, ekspozycji logo sponsora poprzez jego umieszczenie na określonych przedmiotach (banerach, ubraniach lub sprzęcie) lub stronie internetowej sponsorowanego, publikacji podziękowań itp. Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług promocyjnych/reklamowych.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej z tytułu świadczonej usługi reklamowej.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powołany przepis wyłącza zatem możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami lub usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli np. w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, będzie jej przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej z tytułu świadczonej usługi reklamowej. Wynika to z faktu, że nabywane usługi wykorzystywane przez Spółkę służą do reklamowania (wykonywania) czynności opodatkowanych VAT.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie precyzuje w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Podkreślenia wymaga, że związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą np. dalszej odprzedaży, lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem sprzedaży – bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast pośredni związek występuje, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika, a tym samym z osiąganymi przez niego przychodami; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przychodami, czyli musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, itp.

Wobec tego, przy ocenie, czy nabyty towar lub usługa związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, należy przede wszystkim zbadać cel wykonania tej czynności lub fakt jej zaistnienia. Cel ten może być zrealizowany przez różne działania, których efektem (nawet potencjalnym) jest „wykreowanie” sprzedaży opodatkowanej, nawet jeśli środkiem do osiągnięcia tego celu jest wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu, a ostatecznie dokonane zakupy towarów lub usług mają związek z czynnością (sprzedażą) opodatkowaną. Związek między zakupami a sprzedażą opodatkowaną nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Wystarczające jest ustalenie istnienia związku pośredniego, byleby w końcowym rozrachunku można było stwierdzić przełożenie dokonanych zakupów na sprzedaż opodatkowaną, np. w postaci chociażby intensyfikacji działalności opodatkowanej danego podmiotu.

Należy również podkreślić, że możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów i usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Należy stwierdzić, że nabywana usługa promocyjna/reklamowa ma pośredni związek z działalnością gospodarczą Spółki i wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. W związku z tym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wykonanie ww. usług na podstawie zawartej umowy sponsoringu. Powyższe ma zastosowanie zarówno w przypadku sponsoringu finansowego i rzeczowego (przy sponsoringu rzeczowym poza nabyciem usługi reklamowej sponsor przekazuje sponsorowanemu towary. Czynność tę należy rozliczyć jak zwykłą sprzedaż towarów udokumentowaną fakturą, która powoduje uzyskanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz wygenerowanie podatku należnego z tytułu dokonanej dostawy).

Tak wynika również z interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2007 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, znak ILPP1/443-195/07-2/MT, cyt.: „Podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zawartego w fakturach VAT wystawionych przez jednostkę sponsorowaną za usługę reklamowo-promocyjną na rzecz sponsora”. Podobnie interpretacja indywidualna z 3 października 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, znak IPPP2/443-701/12-2/KOM.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie towarów lub usług ze strony sponsora (tutaj Wnioskodawcy) oraz usługa reklamowa świadczona przez sponsorowanego podlegają opodatkowaniu VAT. Dla ustalenia podstawy opodatkowania wzajemnego świadczenia z zawartej umowy sponsoringu powinno wynikać, że świadczenia te są ekwiwalentne. Każda ze stron powinna wykonane świadczenie udokumentować fakturą VAT (jeżeli jest czynnym podatnikiem VAT). Sponsor powinien wystawić fakturę VAT na wartość przekazanych towarów i zastosować stawkę VAT właściwą dla sprzedaży tych towarów lub świadczonych usług. Odbiorca faktury – sponsorowany – ma prawo odliczyć VAT od takiej faktury na ogólnych zasadach. Przekazanie towarów lub usługi ma bowiem związek z czynnościami opodatkowanymi VAT (usługa reklamowa jest opodatkowana VAT). Sponsorowany wystawia także fakturę VAT sponsorowi za usługę reklamową, wykazując w niej podstawę opodatkowania zgodnie z umową (w wartości otrzymanych towarów, jeżeli ich dostawa jest ekwiwalentna) oraz należny VAT z zastosowaniem stawki 23%.

Jeżeli sponsor przekaże towary czynność taką trzeba będzie opodatkować, o ile podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Wyjątek stanowią tutaj przekazania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów małej wartości lub próbek. Te same zasady dotyczą np. bezpłatnego użyczenia towarów sponsora sponsorowanemu. Natomiast w przypadku wykonania usługi przez sponsora na rzecz sponsorowanego obowiązek podatkowy wystąpi niezależnie od tego czy sponsorowi przysługiwało odliczenie podatku naliczonego czy też nie.

Ustalenie podstawy opodatkowania VAT transakcji realizowanych w ramach ww. umów wymaga właściwej wyceny wykonywanych świadczeń. Ustawodawca nie przewiduje żadnego szczególnego trybu ustalania podstawy opodatkowania dla ww. transakcji. Należy ją określić zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Z przepisu tego wynika, że do podstawy wliczamy wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. Wliczamy również otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty VAT (art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT).

W przypadku podania bezpośrednio w umowie wartości wykonywanych świadczeń to ona będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oczywiście gdyby strony transakcji ustaliły wartość świadczeń w sposób odbiegający od cen rynkowych, organy podatkowe mogą zakwestionować tak ustaloną podstawę opodatkowania. Przy braku określenia wartości pieniężnej czynności objętych umową konieczne będzie dokonanie wyceny tych świadczeń. Trzeba będzie określić zapłatę faktycznie otrzymaną przez podatnika, czyli de facto wartość świadczenia wzajemnego. Uznać przy tym trzeba, że podstawę opodatkowania należy ustalać w oparciu o wartość otrzymywanych towarów lub usług, a nie w oparciu o wartość przekazywanych towarów lub usług. Potwierdzają to organy podatkowe. Jako przykład można wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 stycznia 2016 r. (sygn. IBPP2/4512-861/15/AB) czy interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 grudnia 2016 r. (sygn. 1462-IPPP1.4512.745.2016.2.AS). Jak czytamy w drugiej z tych interpretacji:

„(...) podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę. A zatem w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia, podstawę opodatkowania stanowić będzie wartość otrzymanej działki gruntu wraz z dopłatą, pomniejszona o kwotę należnego podatku”.

Podstawy opodatkowania u obu stron transakcji nie muszą być identyczne (wyrok NSA z 4 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1747/14).

Reasumując, podstawę opodatkowania świadczenia Wnioskodawcy wyznacza koszt (nabycia, wytworzenia), który poniósł on na dostarczany towar, w zamian za świadczenie wzajemne. Tenże koszt, z uwzględnieniem kosztów dodatkowych związanych z dostawą wyznacza zapłatę, którą wykonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać od drugiej strony (nabywcy, usługobiorcy, osoby trzeciej), stanowiącą podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy VAT. Skoro podstawa opodatkowania jest wartością subiektywną, czyli rzeczywiście otrzymaną, a nie wartością oszacowaną, wartość tę w formie świadczenia wzajemnego w naturze wyznacza całość kosztów jakie dostawca (Wnioskodawca) poniósł za otrzymanie tegoż świadczenia. Stawka podatku zależy od rodzaju towaru lub usługi. W przypadku ww. umów sponsorskich zarówno obowiązek podatkowy, jak i podstawa opodatkowania określane będą na zasadach ogólnych (art. 19a ust. 1 i art. 29a ust. 1 ustawy VAT).

Podstawa opodatkowania określana jest w oparciu o wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Co istotne, świadczenie sponsora ma charakter odpłatny – jest to odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług i z uwagi na to musi być traktowane w dokładnie taki sam sposób jak każda inna „zwykła” sprzedaż podatnika. Dzięki temu sponsor ma możliwość zdefiniowania wartości swojego świadczenia, co w przypadku towarów jest o tyle istotne, że przy nieodpłatnej dostawie musiałby opodatkować darowane towary według ceny kosztu ich wytworzenia lub ceny nabycia (w praktyce może ona być znacznie wyższa niż wartość rynkowa towarów). Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera żadnych przepisów szczególnych, które odnoszą się do podatkowego rozliczenia umowy sponsoringu, co oznacza, że w tym przypadku należy stosować zasady ogólne opisane w ustawie.

W konsekwencji, w przypadku gdy sponsor przekazuje osobie sponsorowanej określone towary, mamy do czynienia z opodatkowaną ich dostawą. Jeszcze raz należy wyraźnie podkreślić, że dostawa taka ma charakter odpłatny, ponieważ sponsorowany świadczy w zamian usługę ekwiwalentną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również (…).

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą, usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację Dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi.

Regulacje dotyczące bonów zostały wprowadzone do ustawy o VAT w celu zapewnienia pewnego i jednolitego podejścia, zachowania spójności z zasadami ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług oraz w celu uniknięcia niespójności, zakłóceń konkurencji, podwójnego opodatkowania lub braku opodatkowania oraz aby ograniczyć ryzyko unikania opodatkowania.

Zgodnie z art. 2 pkt 41 ustawy, przez bony rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Stosownie do art. 2 pkt 43 ustawy, przez bon jednego przeznaczenia rozumie się bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu. Przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że ze względu na przeznaczenie można wyróżnić bony jednego przeznaczenia (SPV) oraz bony różnego przeznaczenia (MPV). Różnica pomiędzy tymi dwoma rodzajami bonów przejawia się w tym, że w przypadku bonów jednego przeznaczenia już w momencie ich emisji znane jest miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy oraz znana jest kwota należnego podatku lub podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia usług, podczas gdy takich informacji w momencie emisji bonów różnego przeznaczenia nie ma.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jak stanowi art. 8a ust. 2 ustawy, faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Stosownie do art. 8a ust. 3 ustawy, jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W myśl art. 8a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon.

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy, faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Według art. 8b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. W tym miejscu należy podnieść, iż umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy prawa nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość jej zawarcia wynika z reguły ogólnej zawartej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), która zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest definiowany, jako finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności. Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). W przypadku umów sponsoringu, których istotą jest nieodpłatne świadczenie sponsora na rzecz sponsorowanego, celem sponsora jest zazwyczaj budowanie własnego wizerunku na rynku dzięki samemu faktowi świadczenia na pewien cel, przy czym skutek marketingowy osiągany jest bez aktywnego udziału sponsorowanego. W takim przypadku mamy tu do czynienia z umową darowizny przy czym w praktyce darowiznę może stanowić całe świadczenie sponsora lub tylko jego część.

W przypadku umowy sponsoringu, gdy sponsor przekazuje towary lub świadczy usługi, obie te czynności należy zakwalifikować jako podlegające działaniu ustawy o podatku od towarów i usług, a mianowicie z jednej strony odpłatną dostawę towarów lub świadczenie usług dokonaną przez sponsora oraz z drugiej strony – odpłatne świadczenie usługi reklamowej przez sponsorowanego. Odpłatny charakter transakcji wynika z faktu, że dochodzi do ekwiwalentnej wymiany, polegającej na dostawie towaru za świadczenie usługi reklamowej. Realizowaną czynność sponsoringu należy traktować jako zamianę towaru/usługi na usługę reklamową. Zapłatą za takie usługi może być zarówno gotówka, jak i świadczenie o charakterze rzeczowym czy też usługa.

Ad. 1

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przywołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług. Prawo to przysługuje podatnikowi podatku od towarów i usług prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy. Zapewnia ono neutralność tego podatku dla podatników, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego ma zapewniać, że podatek płacony przez podatnika VAT w cenie nabywanych towarów i usług wykorzystywanych w działalności opodatkowanej nie będzie stanowił dla niego faktycznego obciążenia finansowego.

Należy również wskazać, że ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W odniesieniu do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie umowy sponsoringu w pierwszej kolejności należy zbadać, czy czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Sponsorowanego są odpłatne.

Z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi, a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku doświadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Odpłatnością jest więc także, np. otrzymanie akcji/udziałów spółki, w związku z którym, wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

O czynności dokonanej za wynagrodzeniem można zatem mówić w sytuacji, gdy:

istnieje ścisły związek pomiędzy wykonanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami,
wynagrodzenie może być wyrażone w pieniądzu,
związek, o którym mowa powyżej ma charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za dane świadczenie.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być, np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93, czy C-154/80).

Z treści wniosku wynika, że w ramach promocji marki i działalności marketingowej Spółka zawiera umowy sponsorskie m.in. ze znanymi i rozpoznawalnymi osobami, tzw. Celebryci lub np. klubami sportowymi. Generalnie są trzy rodzaje takich umów, tj. zawarte z osobami fizycznymi, osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą oraz inne podmioty będące płatnikami podatku VAT (np. kluby sportowe). Podmioty te uzyskują określone korzyści w zamian za promowanie marki, m.in. poprzez noszenie stroju/obuwia z logo sponsora, czasem po prostu pojawienie się w określonym miejscu lub rozpowszechnienie swojego zdjęcia z danym produktem. Umowa sponsorska określa prawa i obowiązki Sponsora i Sponsorowanego w zakresie działań reklamowych, marketingowych i promocyjnych świadczonych przez Sponsorowanego na rzecz Sponsora, w szczególności poprzez eksponowanie i zwiększanie renomy produktów oferowanych przez Wnioskodawcę, w szczególności marki „…”, w tym znaku towarowego tej marki wraz z symbolami graficznymi „…” i „…” na wszelkich możliwych polach eksploatacji. Umowa określa wzajemne świadczenia w oparciu o zasadę ekwiwalentności. Sponsorowany zobowiązuje się do podjęcia w czasie obowiązywania niniejszej Umowy, Działań promocyjnych na rzecz Wnioskodawcy w szczególności w postaci: reklamy, promocji i zwiększania renomy towarów, na wszystkich możliwych polach eksploatacji, w tym za pośrednictwem postów na kanałach komunikacji internetowej. Sponsor w ramach zawartej Umowy zobowiązuje się dostarczyć Sponsorowanemu towary w celu rozpoczęcia i wykonania Działań promocyjnych. Celem realizacji świadczeń określonych w umowie Sponsor sprzeda Sponsorowanemu towary, do wyłącznego używania przez Sponsorowanego i w tym też celu Sponsor według jego decyzji albo wyda Sponsorowanemu kartę VIP albo towary na określoną w Umowie wartość. W dwóch rodzajach umów (dot. osób fizycznych) ustalono, że strony umowy wspólnie ustalają wynagrodzenie z tytułu wykonywanych przez Sponsorowanego działań promocyjnych, w określonej wysokości brutto miesięcznie lub za czas obowiązywania Umowy. W umowie z innymi podmiotami (np. kluby sportowe) wszelkie rozliczenia między Stronami umowy dokonywane będą na podstawie faktur VAT, a rozliczenie wzajemnych świadczeń nastąpi w drodze kompensaty, w terminie 14 dni od dnia wystawienia przez Strony faktur VAT.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie precyzuje w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Podkreślenia wymaga, że związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą np. dalszej odprzedaży, lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem sprzedaży - bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast pośredni związek występuje, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika, a tym samym z osiąganymi przez niego przychodami. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, itp.

Wobec powyższego, przy ocenie, czy nabyty towar lub usługa związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, należy przede wszystkim zbadać cel wykonania tej czynności lub fakt jej zaistnienia. Cel ten może być zrealizowany przez różne działania, których efektem (nawet potencjalnym) jest „wykreowanie” sprzedaży opodatkowanej, nawet jeśli środkiem do osiągnięcia tego celu jest wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu, a ostatecznie dokonane zakupy towarów lub usług mają związek z czynnością (sprzedażą) opodatkowaną. Związek między zakupami a sprzedażą opodatkowaną nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Wystarczające jest ustalenie istnienia związku pośredniego, byleby w końcowym rozrachunku można było stwierdzić przełożenie dokonanych zakupów na sprzedaż opodatkowaną, np. w postaci chociażby intensyfikacji działalności opodatkowanej danego podmiotu.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne jest wykonywanie czynności opodatkowanych.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał jednoznacznie, że nabywane przez Spółkę usługi sponsoringu służą czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT. Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na promocję mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy spełnione są przesłanki uprawniające Spółkę do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabywane usługi sponsoringowe, ponieważ – jak wynika z treści wniosku – Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, a nabywane usługi mają związek z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe prawo przysługuje Zainteresowanemu pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 88 ustawy.

Tym samym, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie umowy sponsoringu, wystawionych przez Sponsorowanego na podstawie umowy sponsoringu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku, w myśl którego Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej z tytułu świadczonej usługi reklamowej, należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 29a ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r.), podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast od dnia 1 lipca 2020 r. ww. przepis art. 29a ust. 1 ustawy otrzymał brzmienie: Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 1a ustawy, podstawa opodatkowania z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanych w zamian za bon różnego przeznaczenia realizowany w całości, w odniesieniu do tego bonu, jest równa:

wynagrodzeniu zapłaconemu za ten bon różnego przeznaczenia, pomniejszonemu o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami;
wartości pieniężnej wskazanej na tym bonie różnego przeznaczenia lub w powiązanej dokumentacji, pomniejszonej o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami – w przypadku gdy informacje dotyczące wynagrodzenia są niedostępne.

Jak stanowi art. 29a ust. 1b ustawy, podstawa opodatkowania z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanych w zamian za bon różnego przeznaczenia realizowany w części, w odniesieniu do tego bonu, jest równa odpowiedniej części:

wynagrodzenia zapłaconego za ten bon różnego przeznaczenia, pomniejszonej o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami;
wartości pieniężnej wskazanej na tym bonie różnego przeznaczenia lub w powiązanej dokumentacji, pomniejszonej o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami – w przypadku gdy informacje dotyczące wynagrodzenia są niedostępne.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1a i 1b, przepisy ust. 2 i 5 stosuje się odpowiednio (art. 29a ust. 1c ustawy).

Zgodnie z art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Natomiast w myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Kryterium zapłaty jest jednym z najbardziej obiektywnych i oczywistych sposobów ustalenia podstawy wymiaru podatku, odnosi się bowiem do konkretnych kwot będących w rzeczywistości elementem transakcji.

Zgodnie z powyższą definicją, w przypadku transakcji dokonywanych przez podatnika podstawą opodatkowania jest zatem zapłata (wynagrodzenie) ustalona przez strony transakcji.

Wskazać należy, że w odniesieniu do płatności za towar za pośrednictwem bonu różnego przeznaczenia ustawodawca rozróżnił dwie sytuacje tj. gdy bon różnego przeznaczenia jest realizowany w całości oraz gdy jest realizowany w części. Dla dostawy towarów dokonanej w zamian za bon MPV realizowany w całości, podstawą opodatkowania jest wartość wynagrodzenia zapłaconego za ten bon pomniejszona o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami lub wartość pieniężna wskazana na tym bonie lub powiązanej dokumentacji, pomniejszona o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami lub świadczonymi usługami – w przypadku gdy informacje dotyczące tego wynagrodzenia są niedostępne. Natomiast dla dostawy towarów dokonanych w zamian za bon MPV realizowany w części, w sytuacji gdy w pozostałej części posiadacz ma możliwość realizacji niewykorzystanej części bonu, podstawa opodatkowania jest równa odpowiedniej części wynagrodzenia zapłaconego za ten bon (pomniejszonej o podatek VAT) lub odpowiedniej części wartości pieniężnej wskazanej na tym bonie lub powiązanej dokumentacji pomniejszonej o kwotę podatku związaną z dostarczonymi towarami.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że celem realizacji świadczeń określonych w umowie Sponsor sprzeda Sponsorowanemu towary, do wyłącznego używania przez Sponsorowanego i w tym też celu Sponsor według jego decyzji albo wyda Sponsorowanemu kartę VIP albo towary na określoną w umowie wartość. W dwóch rodzajach umów (dot. osób fizycznych) ustalono, że strony umowy wspólnie ustalają wynagrodzenie z tytułu wykonywanych przez Sponsorowanego działań promocyjnych, w określonej wysokości brutto miesięcznie lub za czas obowiązywania Umowy (płatne na podstawie faktury lub rachunku w zależności kogo dotyczą). Umowa określa wzajemne świadczenia w oparciu o zasadę ekwiwalentności. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że karta VIP zdaniem Spółki stanowi bon różnego przeznaczenia.

Zatem z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach zawartej ze Sponsorowanym umowy sponsoringu wyda Sponsorowanemu m.in. kartę VIP z limitem na określoną w Umowie wartość lub wyda Sponsorowanemu towary na określoną w Umowie wartość.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa w związku z wydaniem przez Wnioskodawcę towarów w ramach zawartej umowy sponsoringu, po stronie Spółki dojdzie do odpłatnej dostawy towarów w zamian za ekwiwalentne świadczenie o charakterze reklamowym, marketingowym i promocyjnym ze strony Sponsorowanego. Zatem w tym przypadku mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego należy wskazać, że skoro podstawą opodatkowania zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 29a ust. 1 ustawy, jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, to tym samym w sytuacji wydania Sponsorowanemu przez Sponsora ww. towarów, podstawę opodatkowania stanowi wartość usług zrealizowanych przez Sponsorowanego na rzecz Wnioskodawcy w zamian za otrzymane towary, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Także w przypadku kiedy dochodzi do wydania przez Wnioskodawcę Sponsorowanemu towarów w ramach realizacji Karty VIP należy stwierdzić, że mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów dokonaną przez Sponsora, a ze strony Sponsorowanego – z odpłatnym świadczeniem usług o charakterze reklamowym, marketingowym i promocyjnym.

Podstawą opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonanych w ramach realizacji karty VIP będzie wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, tj. wartość świadczeń zrealizowanych przez Sponsorowanego w zamian za towary wydane w związku z realizacją Karty VIP, pomniejszona o wartość podatku.

W świetle powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin