Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.75.2020.2.MH
z 6 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2020 r. (data wpływu 19 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2020 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu nienależnie pobranych świadczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 lipca 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.75.2020.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 lipca 2020 r. (data doręczenia 16 lipca 2020 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 20 lipca 2020 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 20 lipca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (dalej: „ZUS”) dokonał wypłaty na rzecz Wnioskodawczyni zasiłku chorobowego za okres od dnia 3 lutego 2017 r. do dnia 5 czerwca 2017 r. oraz wypłaty zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia 4 czerwca 2018 r.

W związku z powyższym za lata 2017 i 2018 ZUS wystawił Wnioskodawczyni PIT-11A - informację o dochodach uzyskanych od organu rentowego, w których wykazał:

• za 2017 r.:
  • zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego przychód/dochód – 16 694 zł 37 gr,
  • zaliczka na podatek pobrana i odprowadzona przez płatnika – 3 007 zł.
  
  

W dniu 19 lutego 2018 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe PIT-37, w którym wykazała:

• przychód/dochód podatnika z innych źródeł 16 694 zł 37 gr,
  

• zaliczkę pobraną przez płatnika od przychodów z innych źródeł - 3 007 zł,
  

• razem przychód/dochód podatnika – 16 694 zł 37 gr,
  

• razem zaliczkę pobraną przez płatnika 3 007 zł,
  

• podstawę obliczenia podatku 16 694 zł,
  

• obliczony podatek 2 448 zł 90 gr,
  

• składki na ubezpieczenie zdrowotne 0 zł,
  

• odliczenia od podatku wykazane w załączniku PIT/O 1760 zł 73 gr,
  

• podatek należny 688 zł,
  

• sumę zaliczek pobranych przez płatnika 3 007 zł,
  

• różnicę pomiędzy sumą zaliczek pobranych przez płatników, a podatkiem należnym 2 319 zł,
  

• kwotę zwrotu 2 319 zł (i taką kwotę Wnioskodawczyni otrzymała).
  
  

Zatem Wnioskodawczyni chce wskazać, że kwota otrzymanego zwrotu za 2017 r. jest mniejsza o 688 zł od zaliczek pobranych przez płatnika – ZUS.

• za 2018 r.:
  • zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego przychód/dochód – 7 489 zł 60 gr,
    
  • zaliczka na podatek pobrana i odprowadzona przez płatnika – 1 350 zł.
  
  

W dniu 25 kwietnia 2019 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe PIT-37, w którym wykazała:

• przychód/dochód podatnika z innych źródeł 10 478 zł 30 gr (w tym świadczenia z Funduszu Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wypłacone przez Powiatowy Urząd Pracy w wysokości 2 988 zł 70 gr i zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez ZUS w wysokości 7 489 zł 60 gr,
  

• zaliczkę pobraną przez płatnika od przychodów z innych źródeł – 1 424 zł (w tym zaliczka pobrana przez ZUS w wysokości 1 350 zł i zaliczka pobrana przez Powiatowy Urząd Pracy w wysokości 74 zł),
  

• razem przychód/dochód podatnika – 10 478 zł 30 gr,
  

• razem zaliczkę pobraną przez płatnika 1 424 zł,
  

• podstawę obliczenia podatku 10 478 zł,
  

• obliczony podatek 884 zł 14 gr,
  

• składki na ubezpieczenie zdrowotne 231 zł 63 gr,
  

• odliczenia od podatku wykazane w załączniku PIT/O 552 zł 51 gr,
  

• podatek należny 0 zł,
  

• różnica pomiędzy sumą zaliczek pobranych przez płatników, a podatkiem należnym 1 424 zł,
  

• składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne 231 zł 63 gr,
  

• różnicę pomiędzy kwotą przysługującego odliczenia a kwota odliczoną 1 571 zł 57 gr,
  

• przysługująca kwota różnicy 231 zł 63 gr,
  

• łączna kwota zwrotu 1 655 zł 63 gr (i taką kwotę Wnioskodawczyni otrzymała).
  
  

Zatem Wnioskodawczyni chce wskazać, że kwota otrzymanego zwrotu za 2018 r. w całości pokryła kwotę zaliczki pobranej przez płatnika – ZUS.

W związku z rozbieżnościami jakie pojawiły się w dokumentach i informacjach składanych przez płatnika składek Panią X (pracodawca) ZUS podjął czynności mające na celu ustalenie stanu faktycznego. W toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ZUS ustalił, że pracodawca nie odprowadzał za Wnioskodawczynię składek o czym Wnioskodawczyni nie wiedziała. W międzyczasie ZUS poinformował Wnioskodawczynię pisemnie, że została wykreślona z ubezpieczenia. W związku z tym ZUS stwierdził, że wypłacony w okresie od dnia 3 lutego 2017 r. do dnia 4 czerwca 2018 r. zasiłek chorobowy oraz zasiłek macierzyński był nienależny.

Decyzją nr 00 z dnia 12 2019 r. ZUS zobowiązał Wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku za ww. okresy w kwocie 24 183 zł 97 gr (co stanowi łączny przychód/dochód wynikający z PIT-11A za 2017 r. i 2018 r. od którego ZUS pobrał i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy).

Zadłużenie wobec ZUS z tytułu nienależnie pobranego świadczenia za okres od dnia 3 lutego 2017 r. do dnia 5 czerwca 2017 r. oraz od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia 4 czerwca 2018 r. w łącznej kwocie 24 183 zł 97 gr zostało przez Wnioskodawczynię w całości uregulowane, co potwierdza zaświadczenie nr 000 z dnia 15 listopada 2019 r. wydane przez ZUS.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 lipca 2020 r., Wnioskodawczyni wskazała, że zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, tj. zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego dokonano w kwocie brutto, tj. łącznie z pobranymi zaliczkami na podatek dochodowy (ponadto Wnioskodawczyni nadmienia, że uzyskała informację, że o zwrot zapłaconego podatku powinna zwrócić się do Urzędu Skarbowego).

Łączna kwota zwróconych zaliczek 4 357 zł, w tym: 3 007 zł za 2017 r., 1 350 zł za 2018 r. Wnioskodawczyni z ww. kwot odzyskała w wyniku odliczenia ulgi na dzieci łączną kwotę 3 669 zł w tym: 2 319 zł (zwrot za 2017 r.), za 2018 r. w wyniku zwrotu nadpłaty uzyskałam całą kwotę 1350 zł. W wyniku powyższego kwota nienależnie zapłaconego podatku - czyli nadpłaty wynosi 688 zł (za 2017 r.).

W 2019 r. Wnioskodawczyni uzyskała dochód opodatkowany według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. l ustawy o podatku dochodowym w wysokości 1 264 zł 91 gr, od których zaliczka pobrana i zapłacona wynosiła 15 zł. Ponadto Wnioskodawczyni uzyskała dochód zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148 w wysokości 14 942 zł 29 gr.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w powyższych okolicznościach Wnioskodawczyni może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r. w kwocie 688 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, kwota 688 zł stanowi nadpłatę w rozumieniu przepisu art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Do ZUS Wnioskodawczyni zwróciła kwotę zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego wraz z pobranymi zaliczkami na podatek dochodowy w łącznej kwocie 4 357 zł. Jak wskazała Wnioskodawczyni w wyniku ulgi na dzieci odzyskała kwotę 3 669 zł. Zatem pozostała kwota, tj. 688 zł stanowi kwotę podatku zapłaconego nienależnie w związku z tym nadpłatę w myśl ww. przepisu za 2017 r. w wysokości 688 zł.

Kwota uzyskanych w 2019 r. dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej (art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wynosiła 1 264 zł 91 gr, od których zaliczka wynosiła 15 zł. Wnioskodawczyni korzysta z ulgi na dzieci, zatem z uwagi na fakt, że nie uzyskała dochodów, od których mogłaby odliczyć zwrot nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu - wniosek o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 688 zł za 2017 r. wydaje się być zasadny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 410 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W sytuacji dokonania w roku podatkowym zwrotu nienależnie pobieranych świadczeń, które uprzednio zwiększały dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, rozliczenie tego zwrotu następuje poprzez zastosowanie jednego z dwóch rozwiązań.

Zgodnie z art. 34 ust. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli podatnik dokonał zwrotu nienależnie pobranych emerytur i rent lub zasiłków z ubezpieczenia społecznego, rent strukturalnych, rent socjalnych, świadczeń przedemerytalnych, zasiłków przedemerytalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, rodzicielskich świadczeń uzupełniających, otrzymanych bezpośrednio z tego organu, a obowiązek poboru zaliczek przez ten organ trwa – organ rentowy odejmuje od dochodu kwoty zwrotów dokonanych w roku podatkowym przy ustalaniu wysokości zaliczek oraz w rocznym obliczeniu dochodu, zamieszczając na tym rozliczeniu odpowiednie informacje.

Wyżej powołany przepis znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy trwa obowiązek poboru zaliczek przez organ emerytalny, któremu podatnik zwrócił nienależnie pobrane świadczenia zwiększające uprzednio dochód podlegający opodatkowaniu.

W sytuacji natomiast, gdy zwrócone nienależnie pobrane świadczenia nie zostały uwzględnione przez płatnika i odliczone od dochodu przy poborze zaliczek, w roku, w którym zwrócono świadczenie, wówczas w informacji o dochodach uzyskanych od organu rentowego lub w rocznym obliczeniu podatku płatnik zamieszcza odpowiednie informacje o kwocie dokonanego zwrotu.

Wówczas znajduje zastosowanie art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, w kwotach uwzględniających pobrany podatek dochodowy, jeżeli zwroty te nie zostały potrącone przez płatnika.

Stosownie zaś do art. 26 ust. 7h ww. ustawy, kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 5, przekraczająca kwotę dochodu, o którym mowa w ust. 1, może być odliczona od dochodu uzyskanego w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych.

Zatem w sytuacji, gdy płatnik nie dokonał – na podstawie art. 34 ust. 10 ustawy – potrącenia kwoty nienależnie pobranego świadczenia, a podatnik dokona takiego zwrotu poprzez wpłatę dla płatnika z własnych środków – będzie mu wtedy przysługiwało, wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 5 tejże ustawy, prawo do pomniejszenia dochodu przed opodatkowaniem o kwotę dokonanego na rzecz płatnika zwrotu nienależnie pobranego świadczenia na podstawie wystawionego przez płatnika dowodu dokonania owego zwrotu.

Należy podkreślić, że zarówno art. 34 ust. 10, jak i art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy sytuacji, w której zwracane przez podatnika nienależnie pobrane świadczenia uprzednio zwiększały dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, dlatego też zwrot ten dokonywany w kwocie brutto, tj. łącznie z pobranymi zaliczkami na podatek dochodowy – gwarantuje odzyskanie przez podatnika kwoty tych zaliczek.

Powyższe regulacje umożliwiają podatnikom odzyskanie kwoty podatku, jaką zapłacili od następnie zwróconego świadczenia, przy czym możliwość pomniejszenia w zeznaniu rocznym dochodu przed opodatkowaniem na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest jedną z form usunięcia skutków uprzedniego pobrania przez podatnika nienależnych świadczeń.

Ponadto informuje się, że w przypadku gdy zastosowanie przepisu art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niewystarczające bądź niemożliwe, np. z racji nieosiągania żadnych dochodów, kwota podatku zapłaconego od świadczenia, które zostało zwrócone jako nienależne, staje się nadpłatą.

W myśl art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Zgodnie z art. 73 § 1 ww. ustawy nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

1. zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
2. pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
3. zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o jego odpowiedzialności podatkowej, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. wpłacenia przez płatnika lub inkasenta podatku w wysokości większej od wysokości pobranego podatku;
5. zapłaty przez osobę trzecią lub spadkobiercę należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Art. 73 § 2 ww. ustawy stanowi, że nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1. zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego;
2. złożenia deklaracji rocznej – dla podatników specjalnego podatku węglowodorowego;
3. deklaracji podatku akcyzowego – dla podatników podatku akcyzowego;
4. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy – dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych.
   
   

W myśl art. 74a ww. ustawy, w przypadkach niewymienionych w art. 73 § 2 i art. 74 wysokość nadpłaty określa organ podatkowy.

Zatem, w przypadku podatnika, który chciałby otrzymać zwrot nadpłaconego podatku w całości, a osiągane dochody podlegające opodatkowaniu uniemożliwiają mu dokonanie stosownego odliczenia, może złożyć wniosek do właściwego organu podatkowego o określenie nadpłaty w oparciu o art. 74a ustawy Ordynacja podatkowa. Realizując w takiej sytuacji normę zawartą w ww. przepisie, organ podatkowy po złożeniu przez podatnika wniosku, powinien wydać decyzję określającą wysokość nadpłaty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że ZUS dokonał wypłaty na rzecz Wnioskodawczyni zasiłku chorobowego za okres od dnia 3 lutego 2017 r. do dnia 5 czerwca 2017 r. oraz wypłaty zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia 4 czerwca 2018 r. W toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ZUS ustalił, że pracodawca nie odprowadzał za Wnioskodawczynię składek, o czym Wnioskodawczyni nie wiedziała. Wnioskodawczyni została wykreślona z ubezpieczenia. W związku powyższym wypłacony zasiłek chorobowy oraz zasiłek macierzyński był nienależny.

Decyzją ZUS zobowiązał Wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku w kwocie 24 183 zł 97 gr (co stanowi łączny przychód/dochód wynikający z PIT-11A za 2017 r. i 2018 r., do którego ZUS pobrał i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy). Zadłużenie wobec ZUS z tytułu nienależnie pobranego świadczenia w łącznej kwocie 24 183 zł 97 gr zostało przez Wnioskodawczynię w całości uregulowane. Zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, tj. zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego dokonano w kwocie brutto tj. łącznie z pobranymi zaliczkami na podatek dochodowy. Łączna kwota zwróconych zaliczek 4 357 zł, w tym: 3007 zł za 2017 r., 1 350 zł za 2018 r. Wnioskodawczyni z ww. kwot odzyskała w wyniku odliczenia ulgi na dzieci łączną kwotę 3 669 zł w tym: 2 319 zł (zwrot za 2017 r.), za 2018r. w wyniku zwrotu nadpłaty uzyskałam całą kwotę 1350 zł. W wyniku powyższego kwota nienależnie zapłaconego podatku - czyli nadpłaty wynosi 688 zł (za 2017 r.).

W 2019 r. Wnioskodawczyni uzyskała dochód opodatkowany według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. l ustawy o podatku dochodowym w wysokości 1264 zł 91 gr, od których zaliczka pobrana i zapłacona wynosiła 15 zł. Ponadto uzyskałam dochód zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148 w wysokości 14 942 zł 29 gr.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że dokonany przez Wnioskodawczynię w 2019 r. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zwrot nienależnie pobranych świadczeń podlegał odliczeniu od dochodu osiągniętego w 2019 r. W przypadku zaś, gdy kwota odliczenia przekroczyła kwotę dochodu uzyskanego przez Wnioskodawczynię w 2019 r., kwota ta będzie mogła zostać odliczona od dochodu uzyskanego w najbliższych kolejno następujących po sobie 5 latach podatkowych.

W przypadku, gdy zastosowanie przepisu art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie niemożliwe, z uwagi na nieosiąganie dochodów podlegających opodatkowaniu, kwota podatku zapłaconego od świadczenia, które zostało zwrócone jako nienależne, staje się nadpłatą. W takim przypadku na podstawie art. 74a ustawy Ordynacja podatkowa Wnioskodawczyni może złożyć wniosek do właściwego organu podatkowego o określenie nadpłaty, celem odzyskania nadpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych. Organ podatkowy realizując w takiej sytuacji ww. normę art. 74a po złożeniu przez podatnika wniosku, wydaje decyzję określającą wysokość nadpłaty.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym kwota 688 zł stanowi kwotę podatku zapłaconego nienależnie w związku z tym nadpłatę za 2017 r. należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, w odniesieniu do przedstawionych we wniosku kwot podatku, tutejszy Organ informuje, że ewentualne obliczenia nie należą do kompetencji tutejszego Organu. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Natomiast prawidłowość, bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających. Zatem, tutejszy Organ nie może na podstawie informacji podanych we wniosku o wydanie interpretacji potwierdzić wysokość kwoty nadpłaconego podatku. Organ w niniejszej interpretacji wskazał natomiast, w jaki sposób podatnik, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, może starać się o zwrot nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.