Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.86.2020.2.KU
z 10 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 1 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2020 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 czerwca 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.86.2020.1.KU, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 lipca 2020 r. (data doręczenia 15 lipca 2020 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 17 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 17 lipca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 kwietnia 2020 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem złożyła zeznanie podatkowe PIT-36 za 2019 r. i wpłaciła na rachunek bankowy kwotę 62 536 zł.

Wnioskodawczyni w 2019 r. otrzymała na podstawie wyroku sądowego odszkodowanie w kwocie 259 385,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 marca 2010 r. W związku z powyższym z Ministerstwa Finansów otrzymała PIT-11 na kwotę 217 994,93 zł jako przychód z innych źródeł przy zerowych kosztach uzyskania przychodów. Przychód wykazany w PIT-11 uwzględniła w rozliczeniu rocznym PIT-36 za 2019 r. Po złożeniu zeznania podatkowego w czerwcu 2020 r. przeczytała w Gazecie Prawnej, że istnieje możliwość odliczenia od przychodu wykazanego w informacji PIT-11 części wynagrodzenia kancelarii adwokackiej przypadającej na odsetki jako kosztów uzyskania przychodów. Możliwość uwzględnienia kosztów adwokatów Wnioskodawczyni oparła na Gazecie Prawnej, na art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 5 czerwca 2017 r. interpretacji indywidualnej nr 0113-KDIPT3-4011.113.2017.1.KSM.

Ponadto, dla zobrazowania opisanej sytuacji Wnioskodawczyni dołączyła do wniosku:

• wyrok Sądu Okręgowego;
  

• informację PIT-11 wystawioną przez Ministerstwo Finansów;
  

• fakturę wystawioną przez Kancelarie adwokacką;
  

• fakturę wystawioną przez Kancelarie adwokacką;
  

• opis rozliczenia kosztów adwokackich.
  
  

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 lipca 2020 r. wskazała, że z powodu niesłusznej nacjonalizacji Fabryki, której Jej ojciec był współwłaścicielem, od 2009 r. toczyła się sprawa o odszkodowanie od Skarbu Państwa. Po wygranym przez spadkobierców procesie wyrok został zaskarżony przez przedstawiciela Skarbu Państwa. Po ponownie wygranym procesie przed Sądem Apelacyjnym przedstawiciel Skarbu Państwa złożył wniosek o kasację, którą przegrał. Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa odszkodowanie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 marca 2010 r. Odszkodowanie Wnioskodawczyni wraz z odsetkami wynosiło 259 385,25 zł. Wypłaty na Jej rzecz dokonało Ministerstwo Finansów w marcu 2019 r., tzn. wypłaciło całą zasądzoną kwotę odsetek i odszkodowania na konto Kancelarii adwokackiej. Jednocześnie Ministerstwo Finansów wystawiło Wnioskodawczyni informację PIT-11 za 2019 r., w której wykazało wypłacone odsetki od odszkodowania za zwłokę na kwotę 217 904, 93 zł.

Wnioskodawczyni dodała, że poniosła wydatki na wynagrodzenie pełnomocników 58 840 zł i 19 800 zł. łącznie 78 640 zł. Wynagrodzenie dotyczyło całości usług prawnych sprawy o odszkodowanie i zasądzenie odsetek (sprawa prowadzona przed Sądem Okręgowym, i Sądem Apelacyjnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może złożyć do swojego urzędu skarbowego korektę zeznania rocznego PIT-36 za 2019 r. uwzględniając koszty uzyskania przychodów z prośbą o zwrot nadpłaty? Korekta będzie dotyczyła zmniejszenia przychodu wykazanego w informacji PIT-11 przez zaliczenie wydatków poniesionych na opłacenie wynagrodzenia adwokatów do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w wyniku procesu sądowego otrzymała Ona od Skarbu Państwa kwotę 259 385,25 zł. Było to odszkodowanie za niesłuszną nacjonalizację Fabryki, której współwłaścicielem był Jej ojciec. Odsetki zgodnie z wystawioną przez Ministerstwo Finansów informacją PIT-11 wynosiły 217 994,93 zł, co stanowiło około 84,04 % wypłaconej kwoty.

Wynagrodzenie pełnomocników (adwokatów) za obsługę prawną całej sprawy, tzn. odszkodowania i odsetek wynosiło 78 640 zł. Proporcjonalnie za obsługę prawną samych odsetek Wnioskodawczyni zapłaciła 84,04 % całego honorarium adwokackiego dotyczącego odszkodowania i odsetek, tj. 66 091,41 zł.

W ocenie Wnioskodawczyni, jeżeli zastosuje się do wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 5 czerwca 2017 r. interpretacji indywidualnej nr 0113-KDIPT3-4011.113.2017.1.KSM, to część kosztów adwokackich proporcjonalną do wypłaconych odsetek może odliczyć od przychodu wykazanego w informacji PIT-11, tj. kwotę 66 091,41 zł jako koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2019 r. otrzymała na podstawie wyroku sądowego odszkodowanie w kwocie 259 385,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 marca 2010 r. z powodu niesłusznej nacjonalizacji Fabryki, której Jej ojciec był współwłaścicielem. Po wygranym przez spadkobierców (Wnioskodawczynię) procesie w marcu 2019 r., dokonało wypłaty całej zasądzoną kwotę odsetek i odszkodowania. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni otrzymała informację PIT-11 na kwotę 217 994,93 zł jako przychód z innych źródeł przy zerowych kosztach uzyskania przychodów. Przychód wykazany w PIT-11 uwzględniła w rozliczeniu rocznym PIT-36 za 2019 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatki na wynagrodzenie pełnomocników, w łącznej kwocie 78 640 zł. Wynagrodzenie ww. mecenasów dotyczyło całości usług prawnych sprawy o odszkodowanie i zasądzenie odsetek. Wnioskodawczyni zamierza dokonać korekty złożonego zeznania PIT-36 za 2019 r. i odliczyć od przychodu wykazanego w informacji PIT-11 część wynagrodzenia kancelarii adwokackiej przypadającej na odsetki jako koszty uzyskania przychodów.

Otrzymane przez Wnioskodawczynię odsetki zasądzone wyrokiem Sądu stanowią dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest regulacji, które zwalniałyby od podatku odsetki ustawowe od ww. odszkodowania.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W świetle art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Art. 22 ust. 3a powołanej ustawy stanowi, że zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć jedynie część wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu. Część poniesionych kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego z opodatkowania nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz ww. regulacje prawne, stwierdzić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenie adwokatów, którzy prowadzili sprawę i reprezentowali Wnioskodawczynię w postępowaniu administracyjnym i sądowym, w wyniku czego Wnioskodawczyni uzyskała przychód z tytułu odszkodowania wraz z odsetkami, jednakże zaliczeniu podlega tylko część tych wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu z tytułu świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku Sądu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. uzyskanych przez Wnioskodawczynię odsetek ustawowych.

Natomiast w odniesieniu do możliwości złożenia przez Wnioskodawczynię korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 za 2019 r., należy wyjaśnić, co następuje.

Z przepisu art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Z treści art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także, gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych, np. błędnie mogła zostać określona wysokość przychodu, bądź dochodu, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość ze zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Zatem, jeżeli Wnioskodawczyni w pierwotnie złożonym zeznaniu podatkowym nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wynagrodzenie adwokatów w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu z tytułu świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku Sądu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. uzyskanych przez Wnioskodawczynię odsetek ustawowych, to stwierdzić należy, że przysługuje Jej w tym zakresie uprawnienie do dokonania korekty zeznania podatkowego PIT-36 za 2019 r. i uwzględnienia w nim ww. kosztów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Tutejszy Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji organu podatkowego wskazać należy, że orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.