Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.475.2020.1.IR
z 21 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2020 r. (data wpływu 25 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w sytuacji złożenia przez zleceniobiorcę będącego obywatelem Ukrainy oświadczenia, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w sytuacji złożenia przez zleceniobiorcę będącego obywatelem Ukrainy oświadczenia, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

„Wnioskodawca” lub „Spółka” jest osobą prawną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Spółka świadczy usługi w zakresie działalności agencji pracy tymczasowej (outsourcingu usług).

Z uwagi na sytuację na polskim rynku pracy i coraz większe problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, Wnioskodawca rekrutuje i zatrudnia na umowy zlecenia osoby będące obywatelami Ukrainy, dalej zwanymi „Zleceniobiorcami”. Zleceniobiorcy zawierają umowy zlecenia ze Spółką jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Zleceniobiorcy nie posiadają na terytorium Polski jakiejkolwiek stałej placówki (zakładu) w rozumieniu polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Umowy zlecenia zawierane przez Spółkę ze Zleceniobiorcami są odpłatne i opiewają na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł. Zleceniobiorcy realizują prace na rzecz Spółki w uzgodnionych ze Spółką miejscach na terytorium Polski. Za pośrednictwem (poprzez) Zleceniobiorców Spółka świadczy, w ramach prowadzonej przez siebie działalności w zakresie agencji pracy tymczasowej i outsourcingu usług, usługi na rzecz swoich kontrahentów. W ciągu roku kalendarzowego Zleceniobiorcy, wykonując zlecenia na rzecz Spółki, przebywają na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy przebywają i pracują legalnie na terytorium Polski, tzn. posiadają wymagane polskimi przepisami dokumenty, takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, etc. W początkowym okresie współpracy ze Spółką Zleceniobiorcy mogą również wykonywać pracę na podstawie posiadanej wizy i oświadczeń składanych przez Wnioskodawcę, zarejestrowanych w odpowiednim organie.

Zleceniobiorcy zazwyczaj przedstawiają (dostarczają) Spółce certyfikaty rezydencji potwierdzające ich ukraińską rezydencję podatkową. Wnioskodawca nie wyklucza jednakże przypadków, gdy Zleceniobiorcy nie przedstawią Wnioskodawcy takich certyfikatów. Wówczas Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie kwestii ich rezydencji podatkowej. Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał bowiem prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową Zleceniobiorców.

W związku z powyższym możliwa jest sytuacja, że Zleceniobiorcy będą składać Wnioskodawcy oświadczenia, w których oświadczą, że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych („ośrodek interesów życiowych”) znajduje się w Polsce. Oświadczenia takie, (dalej: Oświadczenia”), byłyby sporządzone w dwóch jednobrzmiących wersjach językowych – polskiej i ukraińskiej.

Zleceniobiorcy zobowiązywaliby się ponadto w Oświadczeniach do niezwłocznej ich aktualizacji (zmiany) w przypadku przeniesienia ich centrum interesów życiowych na Ukrainę lub do innego kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca nie dostarczy Wnioskodawcy ukraińskiego (lub jakiegokolwiek innego) certyfikatu rezydencji lecz złoży Wnioskodawcy Oświadczenie, w ramach którego oświadczy, że na dzień złożenia tegoż Oświadczenia i w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce, to czy Wnioskodawca działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia może traktować Zleceniobiorcę od momentu złożenia Oświadczenia jako polskiego rezydenta podatkowego, a w związku z tym obliczać (od wypłacanego mu wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia) zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do czasu ewentualnej zmiany ww. okoliczności, tj. zmiany Oświadczenia Zleceniobiorcy, oraz jakie ciążą na Wnioskodawcy w związku z tym obowiązki jako płatnika podatku dochodowego osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, od momentu otrzymania od Zleceniobiorcy Oświadczenia, że ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy znajduje się w Polsce, Wnioskodawca jako płatnik powinien stosować wobec wynagrodzenia otrzymywanego przez Zleceniobiorcę z tytułu łączącego go z Wnioskodawcą stosunku cywilnoprawnego (umowy zlecenia) tzw. ogólne zasady opodatkowania, właściwe dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce (czyli takie jak dla polskich zleceniobiorców), określone w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „updof”). Oświadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę byłoby zatem wystarczającą podstawą, by potraktować Zleceniobiorcę jako polskiego rezydenta podatkowego niezależnie od okresu jego przebywania w Polsce w danym roku kalendarzowym, a w konsekwencji pobierać od wypłacanego mu wynagrodzenia zaliczki na podatek na zasadach i w trybie określonym w art. 41 ust. 1 updof.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 updof, Wnioskodawca byłby obowiązany przekazywać kwoty pobranych zaliczek na podatek od wynagrodzenia Zleceniobiorców w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki – na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby Wnioskodawcy.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym, Wnioskodawca obowiązany byłby przesłać do ww. urzędu skarbowego roczne deklaracje (PIT-4R).

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 updof, Wnioskodawca obowiązany byłby również do przesłania Zleceniobiorcom oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania Zleceniobiorców wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu (PIT-11).

Uzasadnienie powyższego stanowiska

Zgodnie z art. 3 ust. 1 updof, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a updof, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a updof, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a updof).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika (tutaj: Zleceniobiorcy) decyduje zatem o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego, jak i obowiązkach płatnika (tutaj: Wnioskodawcy). Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a updof, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby, itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a updof, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej (tutaj: Zleceniobiorcy), za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski w rozumieniu art. 3 ust. 1a updof, nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b updof, stosuje się z uwzględnieniem stosownych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – tutaj: polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwanej (dalej: „Konwencja”).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, (...) albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Stosownie do ust. 2 powyższego artykułu, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 ww. artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);

(…).

Z powyższego wynika, że jeżeli Zleceniobiorca złożyłby Wnioskodawcy Oświadczenie potwierdzające, że w Polsce znajduje się jego ośrodek interesów życiowych, to wówczas należałoby uznać, opierając się na art. 3 ust. 1a updof oraz na zacytowanych wyżej przepisach Konwencji, że ma on miejsce zamieszkania, a w konsekwencji rezydencję podatkową (nieograniczony obowiązek podatkowy), w Polsce.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a updof, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 updof, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 updof, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1 (tj. osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce), są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 updof, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 updof, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Reasumując, w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że w przypadku, gdy Zleceniobiorca nie przedstawiłby Wnioskodawcy jakiegokolwiek certyfikatu rezydencji lecz złożyłby Wnioskodawcy Oświadczenie, w którym oświadczyłby, że na dzień złożenia tegoż Oświadczenia jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce, oraz zobowiązałby się do niezwłocznej aktualizacji Oświadczenia w przypadku jakiejkolwiek zmiany w tym zakresie, Wnioskodawca od momentu złożenia tegoż Oświadczenia powinien traktować Zleceniobiorcę jako polskiego rezydenta podatkowego, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 41 ust. 1 updof.

Złożenie przez Zleceniobiorcę Oświadczenia byłoby zatem wystarczające, by potraktować Zleceniobiorcę jako polskiego rezydenta podatkowego, niezależnie od okresu jego przebywania w Polsce w danym roku kalendarzowym, a w konsekwencji by pobierać od wypłacanego mu wynagrodzenia zaliczki na podatek na zasadach i w trybie określonym w art. 41 ust. 1 updof. Certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ podatkowy w Polsce nie byłby tu zatem dokumentem niezbędnym by traktować Zleceniobiorcę jako polskiego rezydenta podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tutejszy Organ wskazuje, że na dzień wydania przedmiotowej interpretacji obowiązuje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.).

Z kolei przepisy Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. zostały opublikowane w Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego. Tym samym, jeżeli przedstawione zdarzenie przyszłe będą się różnić od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.