Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.471.2020.1.MD
z 28 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 12 listopada 2014 r. w drodze umowy zamiany (akt notarialny) Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość – lokal mieszkalny o wartości 90.000,00 zł. Lokal ten został nabyty do jej majątku osobistego, co stwierdzono w akcie notarialnym. W dniu 12 listopada 2014 r. w ramach tego samego aktu notarialnego Wnioskodawczyni wniosła nabytą nieruchomość do majątku wspólnego. W akcie notarialnym określono, że wniesienie do majątku wspólnego następuje w drodze darowizny, gdzie występuje jednocześnie jako darczyńca i jako obdarowany. Drugim obdarowanym jest mąż A, z którym łączy Wnioskodawczynię ustawowa wspólność majątkowa. Skutkiem czynności opisanych aktem notarialnym z dnia 12 listopada 2014 r. jest stwierdzenie, że:

• Wnioskodawczyni nabywa własność nieruchomości o wartości 90.000,00 zł w drodze zamiany, a mąż Wnioskodawczyni, A nabywa nieruchomość w drodze darowizny,
• Wnioskodawczyni wraz z mężem stają się oboje współwłaścicielami nieruchomości.

W dniu 6 marca 2015 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali sprzedaży ww. nieruchomości za kwotę 127.000,00 zł. W ustawowym terminie Wnioskodawczyni wraz z mężem złożyli zeznania PIT-39 wykazując przychody (każde z małżonków po 63.500,00 zł) ze sprzedaży ww. nieruchomości, nie wykazując kosztów nabycia. W obu zeznaniach Wnioskodawczyni z mężem wykazali kwoty 63.500,00 jako przychód zwolniony. Efektem tak złożonych zeznań był brak podatku do zapłaty.

W dniu 30 października 2018 r. Urząd Skarbowy w B przeprowadził czynności sprawdzające obu zeznań PIT-39 i stwierdził w protokole z dnia 30 października 2018 r., że Wnioskodawczyni i jej mąż nie mieli prawa do zastosowania zwolnienia. Ustalenia Urzędu Skarbowego w tym zakresie są niepodważalne.

W następnym protokole Urząd przedstawił prawidłowe, zdaniem Urzędu, wyliczenie i zaproponował złożenie korekty obu zeznań PIT-39:

• Wnioskodawczyni: przychody = 63.600,00 zł; koszty = 45.000,00 zł (1/2 kosztów nabycia w roku 2014, które wynosiły 90.000,00 zł); dochód = 18.500,00 zł; podatek do zapłaty = 3.515,00 zł;
• A: przychody = 63.500,00 zł; koszty = 0,00 zł (nieruchomość nabyta w darowiźnie); dochód = 63.500,00 zł; podatek do zapłaty = 12.065,00 zł.

Korekty zeznań PIT-39 w sposób zaproponowany przez Urząd Skarbowy zostały złożone w dniu 19 listopada 2018 r. Zobowiązania podatkowe z obu zeznań zostały uregulowane.

Wnioskodawczyni zamierza złożyć ponowną korektę swojego zeznania PIT-39 wykazując prawidłowe koszty uzyskania przychodów związanych ze sprzedaną w 2015 r. nieruchomością wykazując: przychody = 63.500,00 zł; koszty = 90.000,00 zł; strata = -26.500,00 zł; nadpłata w podatku za rok 2015 = 3.515,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, że w dniu 12 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni nabyła do majątku osobistego nieruchomość za kwotę 90.000,00 a następnie wniosła ją do małżeńskiego majątku wspólnego, przez dokonanie darowizny na rzecz męża, ma prawo do wykazania w zeznaniu PIT-39 za 2015 r. faktycznych kosztów nabycia tj. kwoty 90.000,00 zł przy sprzedaży tej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na względzie faktyczne zdarzenia, oraz brzmienie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof), ma prawo do wykazania pełnych kosztów nabycia nieruchomości sprzedanej w roku 2015. Treść aktu notarialnego z dnia 12 listopada 2014 r. mówi bezspornie, że nabywającym nieruchomość w drodze zamiany jest Wnioskodawczyni, oraz, że nabywa tę nieruchomość do majątku osobistego. Z treści aktu notarialnego z dnia 12 listopada 2014 r. wynika również kwota nabycia tj. 90.000,00 zł. Jest faktem bezspornym, że ww. nieruchomość Wnioskodawczyni nabyła w 2014 r, odpłatnie, w drodze umowy zamiany, zatem mają zastosowanie przepisy art. 22 ust. 1 updof, mówiące, że kosztem uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Kosztem który Wnioskodawczyni poniosła nabywając ww. nieruchomość jest kwota 90.000,00 zł i tę kwotę powinna wykazać jako koszt sprzedanej w 2015 r. nieruchomości. Powyższego faktu nie zmienia późniejsza decyzja, o wniesieniu do majątku wspólnego (w drodze darowizny na rzecz męża).

Odmiennie od przypadku Wnioskodawczyni, przepisy art. 22 ust. 6d mają zastosowanie do kosztów sprzedaży nieruchomości dokonanej przez męża Wnioskodawczyni – A, gdyż on wszedł w posiadanie ww. nieruchomości w drodze darowizny. W przypadku zaś Wnioskodawczyni nie nabyła ww. nieruchomości w drodze darowizny ale odpłatnie, w drodze umowy zamiany, co stwierdzono aktem notarialnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 powołanej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 155).

W myśl art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Natomiast umowa zamiany jest umową konsensualną, odpłatną i wzajemną, w której świadczenia obu stron mają charakter niepieniężny.

Według art. 603 ustawy Kodeks cywilny przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy, co stanowi również odpłatne zbycie rzeczy.

Zamiana jest więc umową o podobnym charakterze co sprzedaż. Świadczy o tym między innymi fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stanowi, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży, tj. art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym umowa zamiany rzeczy, co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę. Zasadnicza różnica między umową sprzedaży a umową zamiany polega na tym, że w umowie zamiany nie występuje świadczenie pieniężne. Różnica pomiędzy tymi umowami sprowadza się jedynie do formy zapłaty, którą w przypadku umowy sprzedaży stanowi wartość pieniężna, a w przypadku zamiany – inna rzecz. Dlatego zamianę należy traktować na równi z odpłatnym zbyciem.

Art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak stanowi art. 30e ust. 4 przywołanej ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Na mocy zaś art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Jednocześnie jak stanowi art. 19 ust. 2 cytowanej ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia w drodze zamiany nieruchomości lub praw majątkowych, a także innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, u każdej ze stron umowy przenoszącej własność jest wartość nieruchomości, rzeczy lub prawa zbywanego w drodze zamiany. Przepisy ust. 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Natomiast koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania (art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Według art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Nadto, w świetle art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” (art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 12 listopada 2014 r. w drodze umowy zamiany (akt notarialny) Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość – lokal mieszkalny o wartości 90.000,00 zł. Lokal ten został nabyty do jej majątku osobistego, co stwierdzono w akcie notarialnym. W dniu 12 listopada 2014 r. w ramach tego samego aktu notarialnego Wnioskodawczyni wniosła nabytą nieruchomość do majątku wspólnego. W akcie notarialnym określono, że wniesienie do majątku wspólnego następuje w drodze darowizny, gdzie występuje jednocześnie jako darczyńca i jako obdarowany. Drugim obdarowanym jest mąż A, z którym łączy Wnioskodawczynię ustawowa wspólność majątkowa. Skutkiem czynności opisanych aktem notarialnym z dnia 12 listopada 2014 r. jest stwierdzenie, że:

• Wnioskodawczyni nabywa własność nieruchomości o wartości 90.000,00 zł w drodze zamiany, a mąż Wnioskodawczyni, A nabywa nieruchomość w drodze darowizny,
• Wnioskodawczyni wraz z mężem stają się oboje współwłaścicielami nieruchomości.

W dniu 6 marca 2015 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali sprzedaży ww. nieruchomości za kwotę 127.000,00 zł. W ustawowym terminie Wnioskodawczyni wraz z mężem złożyli zeznania PIT-39 wykazując przychody (każde z małżonków po 63.500,00 zł) ze sprzedaży ww. nieruchomości, nie wykazując kosztów nabycia. W obu zeznaniach Wnioskodawczyni z mężem wykazali kwoty 63.500,00 jako przychód zwolniony. Efektem tak złożonych zeznań był brak podatku do zapłaty. W dniu 30 października 2018 r. Urząd Skarbowy w B przeprowadził czynności sprawdzające obu zeznań PIT-39 i stwierdził w protokole z dnia 30 października 2018 r., że Wnioskodawczyni i jej mąż nie mieli prawa do zastosowania zwolnienia. Ustalenia Urzędu Skarbowego w tym zakresie są niepodważalne. W następnym protokole Urząd przedstawił prawidłowe, zdaniem Urzędu, wyliczenie i zaproponował złożenie korekty obu zeznań PIT-39:

• Wnioskodawczyni: przychody = 63.600,00 zł; koszty = 45.000,00 zł (1/2 kosztów nabycia w roku 2014, które wynosiły 90.000,00 zł); dochód = 18.500,00 zł; podatek do zapłaty = 3.515,00 zł;
• A: przychody = 63.500,00 zł; koszty = 0,00 zł (nieruchomość nabyta w darowiźnie); dochód = 63.500,00 zł; podatek do zapłaty = 12.065,00 zł.

Korekty zeznań PIT-39 w sposób zaproponowany przez Urząd Skarbowy zostały złożone w dniu 19 listopada 2018 r. Zobowiązania podatkowe z obu zeznań zostały uregulowane. Wnioskodawczyni zamierza złożyć ponowną korektę swojego zeznania PIT-39 wykazując prawidłowe koszty uzyskania przychodów związanych ze sprzedaną w 2015 r. nieruchomością wykazując: przychody = 63.500,00 zł; koszty = 90.000,00 zł; strata = -26.500,00 zł; nadpłata w podatku za rok 2015 = 3.515,00 zł.

Wobec powyższego wskazać należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Na podstawie art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 powołanego Kodeksu). Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego.

Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takim jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów. Każdy z małżonków jest zatem samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, dla którego odrębnie określa się przychód, koszty uzyskania przychodów, dochód oraz podatek dochodowy.

Zasada ta ma zastosowanie także w odniesieniu do dochodów uzyskanych przez małżonków z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wchodzących w skład ich majątku wspólnego, co do których każdy z małżonków jest współwłaścicielem na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Takie uregulowanie opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oznacza, że obowiązek podatkowy z tego tytułu obciąża każdego z małżonków z osobna niezależnie od tego, że dochody te stanowią składnik majątku wspólnego małżonków. Tym samym w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego wchodzącego w skład majątku wspólnego małżonków i stanowiącego przedmiot współwłasności łącznej, przychód opodatkowuje się osobno u każdego z małżonków, przyjmując, w braku dowodu przeciwnego, że ich udziały w dochodzie są równe.

W konsekwencji każdemu z małżonków należy przypisać 50% uzyskanych przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych wchodzących w skład majątku wspólnego. Każdy z małżonków ma także prawo do odliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów na zasadach przewidzianych w art. 22 ust. 6c-6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że sprzedaż lokalu mieszkalnego w 2015 r. stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem została dokonana przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nieruchomość nabyto. W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego małżonków i stanowiącej przedmiot współwłasności łącznej, przychód opodatkowuje się osobno u każdego z małżonków, przyjmując, w braku dowodu przeciwnego, że ich udziały w dochodzie są równe. Wobec powyższego Wnioskodawczyni powinna przypisać sobie 50% uzyskanych przychodów z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego, który w 2014 r. nabyła w drodze zamiany, a następnie tego samego roku darowizną włączyła w skład majątku wspólnego z małżonkiem. Natomiast kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze zamiany jest określona w umowie zamiany wartość nieruchomości przekazanej na rzecz kontrahenta w zamian za nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawczyni ma jednak prawo do odliczenia jedynie 50% ww. kosztów, w oparciu o zasady zawarte w art. 22 ust. 6c i 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i wykazania ich w zeznaniu PIT-39 za 2015 r.

Końcowo, wyjaśnić należy, że przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego może być wyłącznie ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego. Nie może zatem stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej sposób dokonania obliczeń. Są to bowiem czynności związane z obowiązkiem samoobliczenia podatku ciążącym na podatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc będące koniecznością stosowania przepisów, a nie ich interpretacji. Organ upoważniony do wydawania interpretacji może więc jedynie wskazać jakie przepisy podatnik powinien zastosować przy realizacji swoich obowiązków podatkowych oraz jakie jest ich prawidłowe rozumienie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.