INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 września 2011 r. (data wpływu 27 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży produkowanych towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży produkowanych towarów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 września 2011 r. (data wpływu 27 września 2011 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi produkcję lodów, deserów lodowych, bitej śmietany, rurek ze śmietaną, gofrów, tostów, zapiekanek, sheików lodowych (zmiksowane lody z polewami smakowymi). Lokal jest mały i służy wyłącznie do produkcji ww. żywności. Zainteresowany nie posiada żadnego lokalu ani miejsca, w którym można by spożywać jego produkty, ani innej infrastruktury, która służyłaby jego klientom (toaleta, szatnia itp.). Sprzedaż dokonywana jest przez okienko bezpośrednio na chodnik i ulicę, będącą własnością miasta.

W uzupełnieniu do wniosku podano kody klasyfikacji dla wymienionych produktów:

• lody 10.52.10.0,
• desery lodowe 10.52.10.0,
• bita śmietana 10.51.51.0,
• rurki ze śmietaną 10.85.19.0,
• gofry 10.72.12.0,
• tosty 10.72.11.0,
• zapiekanki 10.72.11.0,
• sheiki lodowe (zmiksowane lody z polewami smakowymi) 10.52.10.0.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż produkowanej przez Zainteresowanego żywności należy traktować jako dostawę towarów, czy jako usługę gastronomiczną co skutkuje innym zastosowaniem stawek podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku dokonuje on dostaw towarów i nie świadczy usług gastronomicznych. Poparcie swojego stanowiska Zainteresowany znajduje w art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., który definiuje usługi restauracyjne i cateringowe następująco: „(…) polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi, pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy (…)”. Jak przedstawił Wnioskodawca w stanie faktycznym, głównym nakładem pracy w jego zakładzie jest produkcja żywności oraz nie posiada on żadnego lokalu, w którym klient mógłby być obsłużony. Nie świadczy również żadnych usług towarzyszących, np. usług kelnerskich.

Poparcie dla swojego stanowiska Zainteresowany znajduje również w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C 499/09, C-501/09 i C-502/09, którego sentencja wyraźnie wskazuje, że „sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych, lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy, jeżeli z oceny jakościowej całości transakcji wynika, że elementy świadczenia usług poprzedzające dostawę artykułów żywnościowych i towarzyszące jej nie mają charakteru przeważającego”. Ponadto powyższy wyrok wskazuje, że „w przypadku dostawy towarów pojęcie „środki spożywcze” (…) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również dania i posiłki gotowane, pieczone, smażone lub w inny sposób przygotowane do spożycia na miejscu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi produkcję lodów, deserów lodowych, bitej śmietany, rurek ze śmietaną, gofrów, tostów, zapiekanek i sheików lodowych.

Wątpliwości Zainteresowanego sprowadzają się do rozstrzygnięcia, czy w jego przypadku ma miejsce dostawa towarów czy też świadczenie usług.

Ustalenie czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94), TSUE wskazał, że dostawa gotowych posiłków do bezpośredniego spożycia jest rezultatem szeregu usług, przy czym do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi. Transakcje w restauracjach charakteryzuje cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi w nich dominujący element. W związku z tym, Trybunał również w tym wyroku podkreślił, że w sytuacji, w której mamy do czynienia z transakcją składającą się z wielu elementów, należy w pierwszej kolejności uwzględnić wszelkie okoliczności przeprowadzenia danej transakcji.

Jak wynika z opisu sprawy, sprzedaż przez Wnioskodawcę produkowanych lodów, deserów lodowych, bitej śmietany, rurek ze śmietaną, gofrów, tostów, zapiekanek i sheików lodowych, odbywa się przez okienko bezpośrednio na ulicę. Nie posiada on żadnego lokalu, ani miejsca w którym klienci mogliby spożywać jego produkty. Lokal, w którym prowadzi produkcję jest mały i służy wyłącznie do produkcji ww. żywności. Ponadto, Zainteresowany nie posiada także infrastruktury, która w jakikolwiek sposób służyłby jego klientom (toaleta, szatnia itp.).

Zatem, w przypadku sprzedaży ww. produktów przez okienko bezpośrednio na ulicę nie dochodzi do świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W pkt 63 wyroku w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 z dnia 10 marca 2011 r. TSUE wskazał, że przy sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, takich jak umieszczenie towaru na półkach sklepowych czy wystawienie rachunku, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów (wyrok z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie C-491/03 Hermann, Zb. Orz. s. 1-2025, pkt 22).

W pkt 14 ww. wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien Trybunał orzekł, że działalność restauracyjną charakteryzuje szereg elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. Świadczenie takie należy zatem uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy. Odwrotnie jest natomiast, gdy transakcja dotyczy artykułów żywnościowych na wynos i nie wiąże się ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach (pkt 64 powołanego wyroku).

Podsumowując, TSUE orzekł m.in.: „że art. 5 i 6 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 92/111/EWG z dnia 14 grudnia 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych, lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy, jeżeli z oceny jakościowej całości transakcji wynika, że elementy świadczenia usług poprzedzające dostawę artykułów żywnościowych i towarzyszące jej nie mają charakteru przeważającego”.

Wobec powyższego, sprzedaż produkowanej przez Wnioskodawcę żywności należy traktować jako dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym, Zainteresowany jest zobligowany do opodatkowania dokonanej dostawy towarów stosując stawki podatku właściwe dla tej sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.