Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.296.2020.1.AK
z 14 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku ze spłatą Nowego Kredytu wyrażonego w euro Wnioskodawca powinien rozpoznać ujemne podatkowe różnice kursowe, o których mowa art. 15a ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),
• prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w związku ze spłatą Kredytu oraz części Nowego Kredytu wyrażonych w polskich złotych Wnioskodawca nie powinien rozpoznać podatkowych różnic kursowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),
• prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przewalutowanie polegające na zmianie waluty Kredytu oraz Nowego Kredytu z franków szwajcarskich w części na euro (Nowy Kredyt) i w części na polskie złote (Kredyt), które miało miejsce w 2018 r., nie skutkowało powstaniem podatkowych różnic kursowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3),

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku ze spłatą Nowego Kredytu wyrażonego w euro Wnioskodawca powinien rozpoznać ujemne podatkowe różnice kursowe, o których mowa art. 15a ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),
• prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w związku ze spłatą Kredytu oraz części Nowego Kredytu wyrażonych w polskich złotych Wnioskodawca nie powinien rozpoznać podatkowych różnic kursowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),
• prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przewalutowanie polegające na zmianie waluty Kredytu oraz Nowego Kredytu z franków szwajcarskich w części na euro (Nowy Kredyt) i w części na polskie złote (Kredyt), które miało miejsce w 2018 r., nie skutkowało powstaniem podatkowych różnic kursowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polską spółką celową prowadząca działalność polegającą na administrowaniu i zarządzaniu budynkiem biurowym zlokalizowanym w (...). Wnioskodawca - jako kredytobiorca - był stroną umowy kredytu („Kredyt”), na mocy której Bank 1 udzielił Wnioskodawcy finansowania na zrealizowanie inwestycji polegającej na nabyciu prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z naniesieniami w postaci budynków i budowli, w tym budynku biurowego przeznaczonego na wynajem („Nieruchomość”). Nabycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę nastąpiło 6 lutego 2006 r. i zostało częściowo sfinansowane pożyczką podporządkowaną udzieloną przez udziałowca Wnioskodawcy, która została w całości spłacona, a częściowo Kredytem.

Kredyt pierwotnie był udzielony w dolarach amerykańskich (USD) w dwóch transzach:

• transza I w wysokości (…) USD
• transza II w wysokości (…) USD
  
  

Na podstawie umowy przeniesienia z dnia 12 marca 2008 r. zawartej pomiędzy Bankiem 1, Wnioskodawcą, Bankiem 2 oraz Bankiem 3 (dalej łącznie „Bank 2 i 3”), na Bank 2 i 3 przeszły wszystkie prawa i obowiązki wynikające z umowy Kredytu, tj. prawa wynikające z przeniesionego zadłużenia, oraz prawa i zobowiązania z nimi związane. Przeniesienie obejmowało tylko kwotę główną Kredytu, w jego skład nie wchodziły odsetki należne od Wnioskodawcy. W dniu 20 marca 2008 r. Wnioskodawca dokonał przewalutowania pozostałej do spłaty kwoty Kredytu w wysokości (…) USD na (…) CHF.

Ponadto, w tym samym czasie Wnioskodawca zaciągnął nowy kredyt w walucie CHF na łączną kwotę (…) CHF („Nowy Kredyt”). Po przewalutowaniu Wnioskodawca systematycznie spłacał Kredyt i Nowy Kredyt.

W dniu 06 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca dokonał ponownego przewalutowania niespłaconej kwoty Kredytu oraz Nowego Kredytu w wysokości (…) CHF w części na euro oraz w części na PLN w następujący sposób:

• niespłacona kwota Nowego Kredytu w wysokości (…) CHF, została przewalutowana na euro w wysokości (…) EUR.
• kwota w wysokości (…) CHF, na którą składała się kwota (…) CHF (część Nowego Kredytu) oraz (…) CHF (Kredyt) została przewalutowana na polskie złote w wysokości (…) PLN.
  
  

Jednocześnie, tego samego dnia Wnioskodawca dokonał jednorazowej spłaty zadłużenia w wysokości (…) EUR.

W efekcie powyższych rozliczeń w stanie faktycznym opisanym we wniosku do kwietnia 2018 r. Wnioskodawca posiadał dwa kredyty walutowe, wyrażone we franku szwajcarskim (tj. Kredyt i Nowy Kredyt). Od kwietnia 2018 r., niespłacona kwota Kredytu została przewalutowana na polskie złote (całość Kredytu została wyrażona w polskich złotych). Z kolei niespłacona kwota Nowego Kredytu została przewalutowana w zasadniczej części z CHF na EUR oraz w części CHF na PLN.

W konsekwencji, Nowy Kredyt, będący kredytem walutowym wyrażonym w euro, został udzielony 20 marca 2008 r. oryginalnie we franku szwajcarskim, lecz po przewalutowaniu w 2018 r, został spłacony w euro i w części w złotówkach.

W dniu 16 czerwca 2020 r. Wnioskodawca oraz B Sp. z o.o. („B Sp. z o.o.”) przeprowadzili transakcję tzw. leasingu zwrotnego Nieruchomości, polegającą na przeniesieniu własności Nieruchomości w drodze umowy sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz B Sp. z o.o. oraz oddaniu jej do używania przez Wnioskodawcę i pobierania pożytków na podstawie umowy leasingu w okresie 10 lat od dnia podpisania umowy, w zamian za wynagrodzenie należne B Sp. z o.o. (dalej: „Leasing”).

Przed przystąpieniem do Leasingu, Wnioskodawca dokonał spłaty Kredytu oraz Nowego Kredytu oraz częściowej spłaty zadłużenia wobec udziałowców Wnioskodawcy ze środków pozyskanych od B Sp. z o.o. w zamian za sprzedaż Nieruchomości. Spłata Nowego Kredytu wyrażonego w euro nastąpiła w ten sposób, że B Sp. z o.o. wpłacił część ceny sprzedaży Nieruchomości (wyrażonej w polskich złotych) na rachunek Wnioskodawcy prowadzony w Banku 2 i 3. Za te środki Wnioskodawca dokonał zakupu odpowiedniej kwoty euro od Banku 2 i 3 i następnie kwota ta posłużyła do spłaty Nowego Kredytu.

Ostateczna kwota spłaconego Nowego Kredytu w euro wyniosła (…) EUR.

Wartość Nowego Kredytu w dniu jego otrzymania w marcu 2008 r. była niższa niż wartość Nowego Kredytu w dniu jego spłaty, w przeliczeniu na polskie złote według faktycznie zastosowanych kursów wymiany z tych dni.

Pozostała kwota zadłużenia wyrażona w polskich złotych, tj. kwota Kredytu, została spłacona przy wykorzystaniu środków pozyskanych przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Nieruchomości.

Wnioskodawca dla celów podatkowych ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406; dalej: „Ustawa o CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

• Czy w związku ze spłatą Nowego Kredytu wyrażonego w euro Wnioskodawca powinien rozpoznać ujemne podatkowe różnice kursowe, o których mowa art. 15a ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT? (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),
• Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w związku ze spłatą Kredytu oraz części Nowego Kredytu wyrażonych w polskich złotych Wnioskodawca nie powinien rozpoznać podatkowych różnic kursowych?
• Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przewalutowanie polegające na zmianie waluty Kredytu oraz Nowego Kredytu z franków szwajcarskich w części na euro (Nowy Kredyt) i w części na polskie złote (Kredyt), które miało miejsce w 2018 r., nie skutkowało powstaniem podatkowych różnic kursowych?
  
  

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku ze spłatą Nowego Kredytu w euro, Wnioskodawca powinien rozpoznać ujemne podatkowe różnice kursowe, o których mowa art. 15a ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „Ustawa o CIT”). Wartość różnić kursowych powinna odpowiadać różnicy pomiędzy kwotą spłacanego Nowego Kredytu po przeliczeniu na PLN według kursu wymiany EUR na PLN faktycznie zastosowanego w dniu spłaty kredytu, oraz proporcjonalnej do spłacanej kwoty Nowego Kredytu kwoty Nowego Kredytu z dnia jego udzielenia, wyrażonej w PLN przy zastosowaniu kursu wymiany CHF na PLN z dnia otrzymania Kredytu.

Zgodnie z art. 9b ustawy o CIT, podatnicy ustalają różnice kursowe albo na podstawie art. 15a Ustawy o CIT (tzw. metoda podatkowa), albo na podstawie przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie trzech lat od początku roku podatkowego, w którym została wybrana ta metoda, sporządzane przez podatnika sprawozdanie finansowe będzie badane przez firmy audytorskie (tzw. metoda rachunkowa). Niewybranie metody rachunkowej powoduje, że podatnik jest zobowiązany do ustalania dodatnich i ujemnych różnic kursowych na podstawie art. 15a Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 Ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe, albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe. Dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Powyższe przepisy, w zakresie pożyczek i kredytów, stosuje się odpowiednio do kapitałowych rat kredytów (art. 15a ust. 9 Ustawy o CIT).

Jak wskazują organy podatkowe (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 lutego 2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.553.2019.1.MS), aby powstały dodanie lub ujemne różnice kursowe w przypadku udzielenia i spłacenia kredytu, spełnione muszą zostać następujące warunki:

1. udzielenie finansowania/zaciągniecie zadłużenia musi nastąpić w walucie obcej, bądź zadłużenie musi zostać przewalutowane na walutę obcą;
2. spłata zadłużenia również musi nastąpić w walucie obcej;
3. powstaną różnice między przeliczoną na PLN wartością zobowiązania w dniu jego powstania oraz w dniu jego uregulowania.
   
   

Wnioskodawca uzyskał Nowy Kredyt pierwotnie wyrażony w CHF. Następnie, Nowy Kredyt został przewalutowany na EUR i w części na PLN. Najprostszym sposobem obliczenia różnic kursowych byłoby porównanie kwoty Nowego Kredytu z dnia jego otrzymania w przeliczeniu na PLN, z kwotą Nowego Kredytu z dnia jego spłaty w przeliczeniu na PLN. Jeśli ta ostatnia kwota byłaby wyższa, powstałyby ujemne różnice kursowe (Wnioskodawca spłacałby Nowy Kredyt w wysokości wyższej, niż otrzymał).

Jednakże, w międzyczasie doszło do przewalutowania Nowego Kredytu oraz od dnia jego otrzymania do dnia przewalutowania w 2018 r. oraz spłaty w 2020 r. Wnioskodawca systematycznie spłacał Nowy Kredyt. Samo przewalutowanie pozostaje neutralne z perspektywy rozpoznania podatkowych różnic kursowych, jednak ma ono wpływ na sposób ich obliczania w przypadku spłaty Nowego Kredytu.

W efekcie, spłacona po podpisaniu Umowy Leasingu kwota (…) EUR stanowiła tylko część całości pierwotnie udzielonego Nowego Kredytu. W ocenie Wnioskodawcy, aby prawidłowo ustalić wysokość różnic kursowych w związku ze spłatą Nowego Kredytu, Wnioskodawca powinien ustalić jaką proporcjonalnie część Nowego Kredytu spłacił wraz z podpisaniem Umowy Leasingu względem całości udzielonego Nowego Kredytu, biorąc pod uwagę zmianę waluty.

Podsumowując, wszystkie warunki zmaterializowania się ujemnych podatkowych różnic kursowych w przedmiotowej sprawie zostały spełnione, a wartość Nowego Kredytu z dnia jego otrzymania przez Wnioskodawcę była niższa niż wartość Nowego Kredytu z dnia jego spłaty.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku ze spłatą Kredytu oraz części Nowego Kredytu wyrażonych w polskich złotych, Wnioskodawca nie powinien rozpoznać podatkowych różnic kursowych.

Jak Wnioskodawca powyżej wskazywał, warunkiem powstania dodatnich lub ujemnych podatkowych różnic kursowych jest:

1. udzielenie finansowania/zaciągniecie zadłużenia w walucie obcej, bądź zadłużenie musi zostać przewalutowane na walutę obca;
2. spłata zadłużenia również w walucie obcej;
3. różnica między przeliczoną na PLN wartością zobowiązania w dniu jego powstania oraz w dniu jego uregulowania.
   
   

W przedstawionym stanie faktycznym w odniesieniu do Kredytu oraz części Nowego Kredytu przewalutowanej na PLN, spłata została dokonana w PLN. Na moment spłaty nie wystąpił więc „faktycznie zastosowany kurs waluty”, który mógłby zostać odniesiony do kursu wymiany PLN na USD z dnia udzielenia Kredytu (Kredyt został pierwotnie udzielony w USD i uległ dwukrotnemu przewalutowaniu, zaś Nowy Kredyt został udzielony w CHF i uległ przewalutowaniu na PLN). Należy więc wskazać, że w tym zakresie spłata wyrażona w PLN pozostaje neutralna z perspektywy rozpoznania podatkowych różnic kursowych.

Stanowisko to potwierdzają organy podatkowe, np. w interpretacji z 2 czerwca 2010 r. (nr. IPPB5/423-247/10-3/AJ), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym „(...) Skoro dokonanie przewalutowania kredytu nie skutkuje wygaśnięciem ciążącego na pożyczkobiorcy obowiązku spłaty zadłużenia, przewalutowanie nie może zostać uznane za uregulowanie kredytu w jakiejkolwiek formie. W rezultacie (...) w wyniku przewalutowania ww. kredytów z USD na PLN nie powstaną różnice kursowe. Ponadto przewalutowanie kredytów nie będzie skutkować, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, powstaniem innego rodzaju kosztów lub też przychodów związanych z późn. zm. kursu waluty, w której kwoty kredytów były pierwotnie wyrażone (...). Po przewalutowaniu zobowiązanie z tytułu umowy kredytowej wyrażone jest w PLN. Zatem późniejsza spłata kredytu albo regulowanie tego zobowiązania w jakiejkolwiek innej formie, dotyczy już zobowiązania określonego w PLN. Mając powyższe na uwadze, w momencie dokonania spłaty kredytów przez Spółkę, po ich wcześniejszym przewalutowaniu z USD na PLN, nie powstaną dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, ani dodatnie ani ujemne różnice kursowe, czy też innego rodzaju koszty lub przychody związane z późn. zm. kursu waluty, w której pierwotnie były wyrażone kredyty”.

Ponadto, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 października 2017 r., nr 0115-KDIT1-3.4012.505.2017.1.AP (winno być: z 17 października 2017 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.184.2017.1.EN) wyrażono pogląd zbieżny ze stanowiskiem Wnioskodawcy prezentowanym we wniosku:

„(...) kredyt zarówno w momencie jego udzielania, jak i w momencie jego spłaty musi mieć charakter walutowy. Natomiast w sytuacji przewalutowania kredytu z waluty obcej na walutę polską traci on charakter zobowiązania walutowego, od tego bowiem momentu zobowiązanie wyrażone jest w walucie polskiej.”

Podsumowując, spłata Kredytu oraz części Nowego Kredytu wyrażonych w polskich złotych nie spowodowała powstania po stronie Wnioskodawcy podatkowych różnic kursowych.

Ad 3.

W ocenie Wnioskodawcy, przewalutowanie Kredytu oraz Nowego Kredytu dokonane w 2018 r. nie rodziło obowiązku rozpoznania różnic kursowych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego (winno być: stanu faktycznego), ostatecznie Nowy Kredyt był wyrażony w euro, zaś Kredyt był wyrażony w polskich złotych. Stało się tak na skutek przewalutowania Kredytu i Nowego Kredytu na podstawie porozumienia Wnioskodawcy i Banku 2 i 3. Przewalutowanie polegało jedynie na przeliczeniu wartości zobowiązania Wnioskodawcy wyrażonego w walucie obcej na inną walutę po ustalonym kursie (w przypadku Kredytu - na polskie złote, zaś w przypadku Nowego Kredytu - na euro) przy pełnym zachowaniu tożsamości zobowiązania kredytowego. Po przewalutowaniu Wnioskodawca był nadal zobowiązany do zapłaty należności, a wierzyciel (tj. Bank 2 i 3) nadal mógł się domagać tej płatności.

Zdaniem Wnioskodawcy, przewalutowanie Kredytu oraz Nowego Kredytu było neutralne z punktu widzenia rozpoznania podatkowych różnic kursowych. Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 5) Ustawy o CIT, Wnioskodawca osiągnąłby przychód w postaci dodatniej różnicy kursowej, jeśli kwota kredytu w dniu jego otrzymania byłaby wyższa od wartości tego kredytu w dniu jego spłaty. Odwrotna sytuacja miałaby miejsce w przypadku, gdyby kwota kredytu była niższa w dniu jego otrzymania niż ta kwota w dniu jego spłaty - wtedy Wnioskodawca ujemną różnicę kursową potraktowałby jako koszt uzyskania przychodu. Tymczasem w przypadku przewalutowania nie może być mowy o spłacie zadłużenia. Na moment przewalutowania Wnioskodawca wciąż był zobowiązany do zwrotu określonej kwoty przyznanego mu finansowania, jednakże zmianie ulega jedynie waluta, w jakiej strony umowy kredytu miały się rozliczać.

Wnioskodawca wskazuje, że kwestia przewalutowania Kredytu była już przedmiotem interpretacji indywidualnej, jednak stan faktyczny zaprezentowany w poprzednio złożonym wniosku uległ dalece idącym zmianom, co spowodowało konieczność wystąpienia z kolejnym wnioskiem dotyczącym tego zagadnienia. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 października 2017 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.147.2017.1.AG organ potwierdził neutralność przewalutowania Kredytu udzielonego Wnioskodawcy, w całości akceptując stanowisko Wnioskodawcy i odstępując od uzasadnienia.

Powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe w innych interpretacjach indywidualnych:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 stycznia 2015 r., sygn. IPPB5/423-1062/14-2/IŚ
   „Należy tutaj wskazać, iż planowana operacja przewalutowania powyższych Zobowiązań z EUR na PLN nie stanowi spłaty dotychczasowego zobowiązania walutowego w EUR i zaciągnięcia nowego zobowiązania w PLN. Po przewalutowania podmiot, na którym ciąży zobowiązanie nadal jest zobowiązany do zapłaty należności, a wierzyciel nadal może się domagać tej płatności.
   Tym samym, w wyniku przewalutowania nie dojdzie do spłaty żadnej z wymaganych kwot wynikających ze Zobowiązań, które istnieją po stronie RG wobec Spółki i RG będzie nadal zobowiązana do zapłaty (zwrotu).”
   
2. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lipca 2013 r., sygn. IPPB5/423-390/13-2/IŚ
   „Zatem przewalutowanie nie będzie stanowić spłaty (uregulowania) dotychczasowych zobowiązań walutowych (w EUR albo w USD) i zaciągnięcia nowych zobowiązań w PLN. W konsekwencji, zdaniem Spółki, na gruncie przytoczonych wyżej regulacji art. 15a ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 4 i 5 oraz ust. 7 ustawy o CIT należy stwierdzić, iż przedmiotowa operacja przewalutowania pożyczek zaciągniętych przez T. nie będzie skutkować powstaniem przychodów lub kosztów z tytułu różnic kursowych dla celów podatkowych w momencie przewalutowania. Warunkiem powstania podatkowych różnic kursowych - w myśl powołanych przepisów - jest bowiem uregulowanie zaciągniętego zobowiązania w jakiejkolwiek formie. Tymczasem w przypadku dokonania przewalutowania zobowiązania z tytułu umów pożyczek nie dojdzie do uregulowania pożyczek, a jedynie do zmiany waluty, w której wyrażone zostało zobowiązanie. Tym samym różnice w wartości pożyczek zaciągniętych przez Spółkę mogą powstać na skutek przeliczenia zobowiązań z walutowych na złotówkowe, które, choć mogą nieć wpływ na wysokość spłacanego zobowiązania nie będą stanowić różnic kursowych w rozumieniu przepisów ustawy o CIT, tzn. dodatnie nie zwiększą przychodu podatkowego, a ujemne nie zwiększą kosztów podatkowych Spółki.”
   
   

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na moment przewalutowania nie miał on prawa rozpoznać kosztów uzyskania przychodów w związku z powstaniem ujemnych różnić kursowych, ani też obowiązku powiększenia przychodów w związku z powstaniem dodatnich różnic kursowych, gdyż takowe na moment przewalutowania nie powstały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie części pytania nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.