Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.451.2020.2.LS
z 15 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2020 r. (data wpływu 3 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismami z dnia 30 sierpnia 2020 r. (data wpływu 31 sierpnia 2020 r.) oraz z dnia 30 sierpnia 2020 r. (data wpływu 4 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania darowizny przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania darowizny przedsiębiorstwa. Wniosek uzupełniono w dniu 31 sierpnia 2020 r. oraz w dniu 4 września 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie wpisu do CEIDG Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Podstawowa działalność Zainteresowanego to: PKD 68.20.Z – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Tego rodzaju działalność Wnioskodawca prowadzi od 2012 r. i od tego roku jest to jedyny rodzaj działalności, który prowadzi. W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany wynajmuję nieruchomość: 3 działki łącznego obszaru (…) m² zabudowane budynkiem handlowym o powierzchni użytkowej (…) m². Nieruchomość ta od 2012 r. stanowi środek trwały prowadzonej przez Wnioskodawcę firmy. Od budynku dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Budynek był budowany w latach 2004-2009, oddany do używania w 2012 r., w trakcie inwestycji odliczany był podatek VAT naliczony przy zakupach. Od roku 2012 nie były dokonywane żadne nakłady na przedmiotową nieruchomość, od których byłby odliczany podatek VAT. Nieruchomość stanowi majątek odrębny. Na podstawie umowy majątkowej małżeńskiej zawartej w 2012 r. Wnioskodawca posiada z żoną rozdzielność majątkową. Forma opodatkowania: kpir, skala podatkowa. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W 2020 r. Wnioskodawca zamierza przekazać żonie do jej majątku odrębnego prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo w formie darowizny potwierdzonej stosownym aktem notarialnym. Przedmiotem darowizny będzie przedsiębiorstwo, w skład którego wejdą: prawo własności opisanej wyżej nieruchomości wraz z długotrwałą umową najmu (zmienioną po transakcji na zasadzie trójporozumienia), należności lub zobowiązania związane z przedsiębiorstwem jeśli takowe będą na dzień zawarcia umowy, wszelka dokumentacja związana z prowadzoną działalnością, w tym ewidencja środków trwałych i tabela amortyzacyjna.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 30 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że po przekazaniu darowizny u Wnioskodawcy:

• nie pozostaną składniki materialne i niematerialne wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej,
• zostanie zbyte całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145. z późn. zm.).
  
  

Wnioskodawca po przeniesieniu składników majątku nie będzie prowadził działalności gospodarczej.

Żona Wnioskodawcy po przekazaniu składników majątku będzie dalej prowadzić działalność gospodarczą w niezmienionym zakresie przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji.

Kontynuacja działalności gospodarczej Wnioskodawcy związanej z majątkiem Wnioskodawcy w drodze darowizny do żony Wnioskodawcy nie będzie wymagało od niej angażowania innych składników majątku, ani też podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych.

Na żonę Wnioskodawcy zostaną przekazane w drodze darowizny prawa i obowiązki z umów na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację nabycia nieruchomości . Inne umowy nie występują.

Majątek będący przedmiotem zapytania nie będzie na moment darowizny wyodrębniony:

• na płaszczyźnie organizacyjnej,
• stanowi potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze,
• posiada samodzielność finansową pozwalającą na autonomiczne funkcjonowanie w obrocie gospodarczym,
• na podstawie prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji księgowej możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do wyodrębnionej działalności, przez co jest możliwe ustalenie zysku lub straty.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym będziemy mieli do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do zapisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem jeśli mamy do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa (sprzedażą, darowizną, aportem, zamianą), to do tej transakcji nie stosuje się przepisów ustawy o podatku od towarów i usług czyli transakcja ta nie jest zbyciem w rozumieniu przepisów tej ustawy i nie rodzi żadnych skutków w zakresie podatku VAT. Ustawa o VAT nie zawiera definicji przedsiębiorstwa, definicji takiej nie zawiera też żadna z innych ustaw podatkowych, a zatem dla zdefiniowania pojęcia „przedsiębiorstwo” należy sięgnąć po przepisy kodeksu cywilnego, który w art. 55 pr. zawiera definicje przedsiębiorstwa. Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorstwo to zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności m.in. własność nieruchomości, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości, księgi i dokumenty związane z prowadzoną działalnością. W przepisie tym wymieniono jeszcze szereg innych składników tworzących przedsiębiorstwo, ale zapis „w szczególności” wskazuje na to, że katalog tych składników jest przykładowy i nigdzie nie jest powiedziane, że aby dany zespół składników był przedsiębiorstwem, muszą wystąpić wszystkie przytoczone w przepisie elementy. Przeciwnie – orzecznictwo sądowe wyraźnie wskazuje na to, że aby doszło do przekazania przedsiębiorstwa, wystarczy aby na nabywcę przeszło minimum składników materialnych i niematerialnych pozwalających temu nabywcy na prowadzenie działalności w takim samym zakresie jak zbywca.

Od roku 2012 Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości stanowiącej jego własność wprowadzonej do działalności poprzez ujęcie jej w ewidencji środków trwałych i dokonywanie stosownych odpisów amortyzacyjnych. Aktualnie nieruchomość jest wynajęta na podstawie umowy zawartej w 2018 r. na okres 10 lat. Cała działalność gospodarcza Wnioskodawcy sprowadza się zatem do świadczenia usługi wynajmu nieruchomości własnej i cały zespół składników materialnych i niematerialnych, jaki jest mu potrzebny do prowadzenia działalności to własność wynajmowanej nieruchomości.

Wnioskodawca przekazując zatem żonie własność tej nieruchomości, długotrwałą umowę najmu i dokumentację związaną z prowadzoną działalnością przekazuję całe swoje przedsiębiorstwo, które służyło mu do prowadzenia działalności gospodarczej. Żona natomiast stając się właścicielką nieruchomości będącej przedmiotem długotrwałej umowy najmu, która na skutek przeniesienia własności nie ulega rozwiązaniu, ma możliwość prowadzenia działalności w dokładnie takim samym zakresie jak Wnioskodawca. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, a to oznacza, że transakcja ta nie podlega tej ustawie i nie wywołuje żadnych skutków na gruncie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej jako: „ustawa”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zatem, jak stanowi art. 6 pkt 1 ustawy, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy. Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług, przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy, obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w ww. przepisie sformułowanie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb przepisów podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.; dalej jako: „Kodeks cywilny”).

Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W myśl art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami umożliwiające kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, podstawowa działalność Zainteresowanego to: PKD 68.20.Z – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany wynajmuję nieruchomość: 3 działki łącznego obszaru (…) m² zabudowane budynkiem handlowym o powierzchni użytkowej (…) m². Nieruchomość ta od 2012 r. stanowi środek trwały prowadzonej przez Wnioskodawcę firmy. Nieruchomość stanowi majątek odrębny. Na podstawie umowy majątkowej małżeńskiej zawartej w 2012 r. Wnioskodawca posiada z żoną rozdzielność majątkową. W 2020 r. Wnioskodawca zamierza przekazać żonie do jej majątku odrębnego prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo w formie darowizny potwierdzonej stosownym aktem notarialnym. Przedmiotem darowizny będzie przedsiębiorstwo, w skład którego wejdą: prawo własności opisanej wyżej nieruchomości wraz z długotrwałą umową najmu (zmienioną po transakcji na zasadzie trójporozumienia), należności lub zobowiązania związane z przedsiębiorstwem jeśli takowe będą na dzień zawarcia umowy, wszelka dokumentacja związana z prowadzoną działalnością, w tym ewidencja środków trwałych i tabela amortyzacyjna. Po przekazaniu darowizny u Wnioskodawcy nie pozostaną składniki materialne i niematerialne wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, zostanie zbyte całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145. z późn. zm.). Wnioskodawca po przeniesieniu składników majątku nie będzie prowadzić działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy po przekazaniu składników majątku będzie dalej prowadzić działalność gospodarczą w niezmienionym zakresie przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji. Kontynuacja działalności gospodarczej Wnioskodawcy związanej z majątkiem Wnioskodawcy w drodze darowizny do żony Wnioskodawcy nie będzie wymagało od niej angażowania innych składników majątku, ani też podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych. Na żonę Wnioskodawcy zostaną przekazane w drodze darowizny prawa i obowiązki z umów na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację nabycia nieruchomości. Inne umowy nie występują. Majątek będący przedmiotem zapytania nie będzie na moment darowizny wyodrębniony: na płaszczyźnie organizacyjnej, stanowi potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, posiada samodzielność finansową pozwalającą na autonomiczne funkcjonowanie w obrocie gospodarczym. Na podstawie prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencję księgową możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do wyodrębnionej działalności, przez co jest możliwe ustalenie zysku lub straty,

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, ustalenia czy w przedstawionym stanie faktycznym będziemy mieć do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zbycie przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. Podkreślić należy przy tym, że kontynuacja działalności przez nabywcę jest warunkiem wyłączenia spod działania ustawy zbycia przedsiębiorstwa. O tym czy doszło do wyodrębnienia i zbycia przedsiębiorstwa decyduje pełen zakres przekazanego majątku, praw i zobowiązań; wyodrębnienie to musi dotyczyć przedsiębiorstwa jako całości. Nie może ono obejmować dowolnej części danego przedsiębiorstwa, żeby można było uznać, że doszło do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że darowizna przedsiębiorstwa, będzie transakcją wyłączoną z zakresu opodatkowania, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Przedmiotem darowizny będzie bowiem całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny. Ponadto obdarowana (żona Wnioskodawcy) będzie kontynuowała prowadzenie działalności gospodarczej w takim samym zakresie, jaki dotychczas realizuje Wnioskodawca.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.