Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.189.2020.2.JC
z 16 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 września 2020 r. (data nadania 8 września 2020 r., data wpływu 14 września 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie z dnia 24 sierpnia 2020 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.189.2020.1.JC (data nadania 24 sierpnia 2020 r., data doręczenia 1 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty ponoszonych Prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych w zakresie, w którym nie są wykorzystywane w celach inwestycyjnych (tj. nie są związane z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych lub nabyciem wartości niematerialnych i prawnych), powinny dla celów podatkowych być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, potrącalne jednorazowo w miesiącu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, niezależnie od przyjętego podejścia do ich rozliczania dla celów bilansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty ponoszonych Prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych w zakresie, w którym nie są wykorzystywane w celach inwestycyjnych (tj. nie są związane z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych lub nabyciem wartości niematerialnych i prawnych), powinny dla celów podatkowych być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, potrącalne jednorazowo w miesiącu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, niezależnie od przyjętego podejścia do ich rozliczania dla celów bilansowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest spółką akcyjną zarejestrowaną w Polsce, będącą polskim rezydentem podatkowym.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja oraz sprzedaż przewodów.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zaciągała i w przyszłości może zaciągać kredyty od instytucji finansowych. Zgodnie z treścią zawieranych umów kredytowych, Spółka zobowiązana jest do ponoszenia kosztów m.in. z tytułu prowizji aranżacyjnych oraz strukturyzacyjnych, związanych z udzielonym finansowaniem. Prowizje te ponoszone są jednorazowo, w związku z zawarciem poszczególnych umów. Charakteryzują się one samoistnością oraz odrębnością od wszelkich innych płatności (w szczególności odsetek od udzielonego finansowania) dokonywanych na podstawie zawieranych umów kredytowych.

W toku prowadzonej działalności Spółka korzysta również z usług faktoringowych w oparciu o umowy zawierane z dostawcami tych usług, na mocy których Spółce udostępniane są określone linie i limity faktoringowe. W związku z zawarciem tych umów Spółka zobowiązana jest do uiszczenia prowizji aranżacyjnych lub tzw. prowizji od przyznania limitu, o charakterze analogicznym do prowizji kredytowych tj. wiążących się z faktem zawarcia umowy i rozpoczęcia korzystania z usług faktoringowych. Koszty tych prowizji ponoszone są jednorazowo.

Dla celów księgowych Spółka rozpoznaje przedmiotowe wydatki związane z wyżej wymienionymi prowizjami „w czasie”, tj. poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne kosztów, przez okres, na który zostało udzielone finansowanie w postaci kredytów lub faktoringu.

W kontekście powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie prawidłowego sposobu rozliczania ww. prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych (dalej: Prowizje) dla celów podatkowych.

W piśmie z dnia 8 września 2020 r. Wnioskodawca doprecyzowując powyższe wskazał, że środki finansowe uzyskiwane z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych wykorzystywane są przez Spółkę (i będą wykorzystywane w przyszłości) do finansowania jej działalności operacyjnej oraz ogólnych celów korporacyjnych, tj. środki te przeznaczane są (oraz będą przeznaczane w przyszłości) zarówno na wydatki bieżące jak i inwestycyjne. Wnioskodawca pragnie jednak doprecyzować, że sformułowane we Wniosku pytanie w zamyśle Spółki nie miało obejmować kosztów ponoszonych Prowizji w części związanej z finansowaniem inwestycji do dnia przekazania środków trwałych do używania, ponieważ tego rodzaju koszty powiększają wartość początkową środków trwałych.

Jak Wnioskodawca zaznaczył powyżej, celem sformułowanego we Wniosku pytania jest potwierdzenie prawidłowości rozpoznawania ponoszonych kosztów w zakresie, w jakim zaciągnięte kredyty oraz udostępnione linie i limity faktoringowe nie są/nie będą związane z finansowaniem inwestycji (tj. nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych).

Jednocześnie, w piśmie z dnia 8 września 2020 r. Wnioskodawca ostatecznie sformułował treść pytania przyporządkowanego do opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty ponoszonych Prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych w zakresie, w którym nie są wykorzystywane w celach inwestycyjnych (tj. nie są związane z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych lub nabyciem wartości niematerialnych i prawnych), powinny dla celów podatkowych być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, potrącalne jednorazowo w miesiącu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, niezależnie od przyjętego podejścia do ich rozliczania dla celów bilansowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszonych Prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych powinny dla celów podatkowych być zaliczane do kosztów pośrednich, potrącalnych jednorazowo w miesiącu ich poniesienia, niezależnie od przyjętego podejścia do ich rozliczania dla celów bilansowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406) (dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Na wstępie należy wskazać, że z uwagi na okoliczność, iż poniesienie Prowizji stanowi warunek konieczny uzyskania finansowania od instytucji finansowych w postaci kredytów jak i faktoringu, wydatki te spełniają warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Biorąc pod uwagę, że pozyskane finansowanie wykorzystywane jest w działalności gospodarczej Spółki, istnieje zatem związek przyczynowo - skutkowy między ponoszeniem przez Spółkę Prowizji a ich wpływem na osiąganie przychodów. Jednocześnie, koszty tego rodzaju nie zostały wymienione w katalogu zamkniętym zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym koszty Prowizji mogą stanowić w ocenie Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Koszty podatkowe, zgodnie z regulacjami ustawy o CIT, dzielą się na koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty bezpośrednie) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak wynika z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej regulacje, w opinii Wnioskodawcy, Prowizje powinny być kwalifikowane do kosztów o charakterze pośrednim, ponieważ nie można ich przyporządkować bezpośrednio do konkretnych przychodów Spółki.

Jak zostało wskazane powyżej, koszty o charakterze pośrednim powinny obciążać wynik podatkowy w dacie ich poniesienia, rozumianej jako dzień ujęcia w księgach rachunkowych.

Tym samym, w celu prawidłowego ustalenia daty poniesienia kosztów w odniesieniu do Prowizji (w rozumieniu powyższych przepisów), konieczne jest rozstrzygnięcie prawidłowego sposobu wykładni użytego w ustawie sformułowania „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”.

Należy podkreślić, iż prawo podatkowe cechuje się autonomią sensu stricto wobec zasad rachunkowości, tj. autonomią metodologii rozliczeń podatkowych w odniesieniu do prawa bilansowego, które to nie może być tożsame z regulacją podatkowotwórczą. Przepisy ustawy o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.) nie mogą być podstawą do określenia wysokości zobowiązań podatkowych, w tym wysokości kosztów uzyskania przychodów. Sposób, w jaki ujmowane są pozycje w wyniku bilansowym nie może wpływać na moment, w którym wydatki te zostaną ujęte w kosztach uzyskania przychodów. Kwestia ta może być oceniana wyłącznie poprzez pryzmat przepisów ustawy o CIT. O zasadności podatkowego ujmowania kosztów pośrednich bez konieczności odwoływania się do przepisów ustawy o rachunkowości w kontekście sformułowania „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, stanowią następujące argumenty.

Dzień poniesienia kosztu (gdy nie dotyczy rezerw oraz biernych rozliczeń międzyokresowych), powinien być utożsamiany z dniem zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Zgodnie z wykładnią literalną, „zapis operacji w księgach” nie jest czynnością tożsamą do „zakwalifikowania wydatku jako kosztu dla celów bilansowych”. Fragment ten powinien być rozumiany jako dowolne ujęcie w księgach, co potwierdza użycie przez ustawodawcę zwrotu „na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, zamiast „na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych”.

W ocenie Wnioskodawcy, istotny w tym zakresie jest również fakt, iż w procesie wykładni niektórych pojęć-niezdefiniowanych przez prawodawcę w ustawie o CIT, takich jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów - niezbędne jest odwołanie się do uregulowań ustawy o rachunkowości. Jednocześnie, nie ma podstaw do odwoływania się do przepisów ustawy o rachunkowości w celu interpretacji pojęcia „ujęcie kosztu w księgach rachunkowych”. Słowo „koszt” powinno być rozumiane tożsamo na przekroju całej ustawy o CIT, w szczególności w ramach jej art. 15. Tym samym, moment uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych, zgodnie z zasadą pierwszeństwa wykładni językowej, nie powinien być determinowany uznaniem kosztu na gruncie przepisów ustawy o rachunkowości.

Co więcej, należy mieć na uwadze, iż umieszczając w bezpośrednim sąsiedztwie pojęcia „ujęcie kosztu w księgach rachunkowych”, a w nawiasie wyraz „zaksięgowano”, ustawodawca, zgodnie z regułami interpunkcji, definiuje przedmiotowe pojęcie, wyjaśniając tekst główny poprzez użycie synonimu. Zważywszy, iż ustawa o rachunkowości nie zawiera definicji słowa „zaksięgowano”, a także uwzględniając fakt, iż wszystkie zdarzenia gospodarcze powinny być ujęte w księgach rachunkowych chronologicznie, brak jest podstaw do uznania, że dopiero obciążenie wyniku finansowego dla celów rachunkowych, pozwala na uznanie wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Należy także wskazać, iż skorzystanie przez ustawodawcę z odwołania do przepisów zawartych w innych systemach prawa nie sprzeciwia się zasadzie autonomii prawa podatkowego. Niemniej jednak, w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, brak jest delegacji do ustawy o rachunkowości. Tym samym kwalifikacja wydatku jako kosztu uzyskania przychodu w oparciu o zasady prawa bilansowego nie stoi w zgodzie z zasadą autonomii prawa podatkowego.

Utożsamienie momentu, w którym wydatek staje się podatkowym kosztem uzyskania przychodu, z momentem uznania tego wydatku za koszt na gruncie ustawy o rachunkowości, implikowałoby bezprzedmiotowość zawarcia w ustawie o CIT przepisów rozróżniających koszty rozliczane w czasie i koszty potrącalne jednorazowo. Taka interpretacja w oczywisty sposób sprzeciwia się zakazowi wykładni per non est.

Pomimo tego iż księgi rachunkowe, które podatnik zobowiązany jest prowadzić zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, pełnią jednocześnie funkcję ksiąg podatkowych, o kwalifikacji wydatku i momencie jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów decydować mogą jedynie przepisy prawa podatkowego.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację, sądy administracyjne oraz organy podatkowe dowodzą, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy nie powinien być, zgodnie z zasadą autonomii prawa podatkowego, uzależniony od uznania go za koszt w ujęciu bilansowym. Co więcej, przyjęcie, iż dopiero ujęcie wydatku jako kosztu - na podstawie ustawy o rachunkowości - pozwala na uznanie go za podatkowy koszt uzyskania przychodu, nakazywałoby twierdzić, iż przepisy prawa podatkowego dotyczące kosztów pośrednich charakteryzują się wtórnym charakterem w stosunku do przepisów o rachunkowości.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w ocenie Wnioskodawcy, niezbędne jest ustalenie, czy wypełniają one znamiona kosztów rozliczanych jednorazowo w dacie poniesienia, czy też kosztów rozliczanych proporcjonalnie z uwagi na to, że są one przez Spółkę zaliczane do czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów w rozumieniu prawa bilansowego.

Uzyskanie kredytu bądź pożyczki, a także korzystanie z usług faktoringowych niejednokrotnie implikuje konieczność zapłaty jednorazowych prowizji oraz innych opłat aranżacyjnych, związanych z zawarciem przedmiotowych umów. W przypadku kredytu, poniesienie tego rodzaju wydatków jest warunkiem koniecznym uruchomienia finansowania - jest to cena zawarcia umowy kredytowej mająca charakter opłat samoistnych, bezzwrotnych, nieprzypisanych do poszczególnych okresów kredytowania. Tożsamy charakter mają jednorazowe prowizje uiszczane w związku z zawarciem umowy faktoringu.

Fakt, że po wprowadzeniu (zapisaniu) danego kosztu do ksiąg rachunkowych jego rozliczenie podlega rozłożeniu w czasie zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości, nie powinien wywierać wpływu na jego ujęcie dla celów podatkowych. Wprowadzenie do ksiąg kosztu wynikającego z otrzymanej faktury jest niezależne od sposobu rozliczenia danego kosztu dla celów rachunkowych. Późniejsze operacje polegające na przenoszeniu kosztu w ramach kont księgowych są bowiem czynnością wtórną w stosunku do wprowadzenia (zaksięgowania) danego kosztu do ksiąg. Tym samym moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie wyniku finansowego firmy, nie powinien być bezrefleksyjnie utożsamiany z momentem mającym również wpływ na podatek dochodowy.

Powyżej zaprezentowane podejście znajduje również potwierdzenie w linii interpretacyjnej i orzeczniczej prezentowanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej oraz sądy administracyjne, tj. między innymi w:

• Wyroku NSA z dnia 20 lipca 2012 r. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2012 r. o sygn. II FSK 2406/11): pogląd jakoby w świetle art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy. Okoliczność, że w ostatnim z wymienionych przepisów posłużono się zwrotem "[...] uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych a nie określeniem "[...] uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych potwierdza zasadność przyjętego przez sąd administracyjny pierwszej instancji rozumowania, obalając tym samym podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty.
• Wyroku NSA z dnia 20 lipca 2011 r. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2011 r. o sygn. II FSK 414/10): W art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. ustawodawca, definiując pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. (...) Przede wszystkim zauważyć należy, że przepis ten (art. 15) odnosi się - jako całość - do kosztów uzyskania przychodów. Również art. 15 ust. 4e odnosi się do zdefiniowania pojęcia poniesieniu kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Używając słowa "koszt" w tym przepisie ustawodawca winien nim zatem oznaczać ten sam desygnat, czyli koszt w znaczeniu ustawy podatkowej (...).
• Interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2019 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 października 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.384.2019.1.JKU): Reasumując, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.
• Interpretacji indywidualnej z dnia 11 czerwca 2019 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 czerwca 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.198.2019.1.AK): Zapisy dokonywane w księgach rachunkowych zgodnie z ustawą o rachunkowości nie mogą tworzyć ani modyfikować podatkowych zasad potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów, ponieważ data ujęcia kosztu w księgach rachunkowych jest jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. (...) W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, kosztów wynagrodzenia (Prowizji) wypłacanego Pośrednikowi za pozyskanie najemców na powierzchnie biurowe, nie można uznać za wydatek dotyczący okresu dłuższego niż rok podatkowy. Jak wynika z opisu sprawy Spółka Komandytowa dla celów rachunkowych planuje przyjąć rozliczenie kosztów Prowizji w czasie, proporcjonalnie do okresu najmu. Natomiast jak już wyżej wskazano zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. W związku z powyższym stwierdzić należy, że koszty wynagrodzenia (Prowizji) wypłacanego Pośrednikowi za pozyskanie najemców na powierzchnie biurowe stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie ich poniesienia, a więc w dniu w którym koszty te ujęto w księgach rachunkowych na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu (w przypadku braku faktury).
• Interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2019 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 listopada 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.411.2019.1.AM): Reasumując, wykładnia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie wskazuje na odesłanie w kwestii ujęcia kosztu do prawa bilansowego. Przepis ten stanowi bowiem o dniu "na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)", a nie o dniu "w którym uznano za koszt w księgach" bądź "zaksięgowano jako koszt w księgach". Poprzez regulację zawartą w tym przepisie ustawodawca zamierzał jedynie precyzyjnie uregulować dzień poniesienia kosztu podatkowego jako dzień faktycznego ujęcia kwoty w księgach. Nie uzależnił natomiast poniesienia kosztu od przyjętych przez podatnika zasad rachunkowości. Gdyby bowiem ustawodawca dążył do zbliżenia prawa podatkowego do prawa bilansowego, to uczyniłby to w sposób bezpośredni, nakazujący zaliczenie danej kwoty do kosztów w rachunkowości jako warunku powstania kosztu podatkowego. (...) wstępne opłaty leasingowe stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia tego kosztu, którą to datę należy rozumieć jako dzień, na który ujęto ją w księgach rachunkowych, bez względu na to, czy została ujęta jako koszt bilansowy i zobowiązanie, czy jako rozliczenie międzyokresowe czynne i zobowiązanie.
• Interpretacji indywidualnej z dnia 19 listopada 2019 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 listopada 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.398.2019.l.MZA): Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w u.p.d.o.p. jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów uor. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. (...) W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z u.p.d.o.p. można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego.
• Interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2019 r. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 czerwca 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.197.2019.1.BG): Opłata wstępna dotyczy nie tyle samego trwania usługi leasingu, lecz w ogóle prawa skorzystania z niego. Opłatę wnosi leasingobiorca (korzystający) zanim jeszcze leasing zostanie uruchomiony. Jeżeli w umowie leasingu nie określono, że opłata wstępna jest opłatę na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy ją uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować ją jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Wobec powyższego, wstępna opłata leasingowa powinna być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jej poniesienia. Tym samym należy uznać, iż wydatki - o ile w rzeczywistości, z uwagi na swój charakter, nie będą mogły zostać powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy, a ponadto na gruncie przepisów prawa podatkowego nie będzie możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego - mogą zostać potracone jednorazowo w dacie ich poniesienia, którą wyznacza art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, czyli w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że koszty ponoszonych Prowizji z tytułu zaciągniętych kredytów oraz udostępnionych linii i limitów faktoringowych powinny dla celów podatkowych być zaliczane do kosztów pośrednich. Jednocześnie za dzień poniesienia przedmiotowych kosztów należy uznać, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych na koncie kosztowym czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że wydana interpretacja odnosi się tylko do sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Treść pytania wyznacza granice tematyczne wydanej interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji a także wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie mogą być wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.