Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.555.2020.2.KO
z 15 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nabytego systemu fotowoltaicznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 sierpnia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.555.2020.1.KO, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 13 sierpnia 2020 r. (data doręczenia 18 sierpnia 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 25 sierpnia 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od maja 1996 r. na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Dochody z działalności gospodarczej rozliczane są podatkiem liniowym – kwartalnie, a zdarzenia gospodarcze są ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności jest produkcja metalowych elementów stolarki budowlanej (bramy segmentowe, rolowane rolety zewnętrzne) dla odbiorców hurtowych, jak i indywidualnych oraz ich montaż. W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca jest małym podatnikiem. Posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski. Działalność prowadzona jest w budynku biurowo-produkcyjnym. Nieruchomość oddana została do użytkowania w 2014 r. i ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zakwalifikowana jest do grupy 1 rodzaj 101 KŚT i amortyzowana roczną stawką w wysokości 2,5%.

Z uwagi na wzrost cen energii elektrycznej oraz szersze zainteresowanie i propagowanie energii odnawialnej, jak i dbałość o środowisko naturalne, Wnioskodawca ma zamiar zamontować panele fotowoltaiczne. Wykonawcą usługi montażu, jak i dostawcą paneli będzie firma zewnętrzna. Podstawowym elementem instalacji fotowoltaicznej są ogniwa fotowoltaiczne (PV), w których zachodzi bezpośrednia przemiana energii promieniowania słonecznego na energię elektryczną. Według wstępnej wyceny koszt inwestycji będzie wynosił 26 497,20 zł netto. Instalacja fotowoltaiczna zamontowana zostanie na dachu budynku. Wszystkie elementy systemu stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenie, zdatne do użytku w takiej postaci w jakiej zostaną zamontowane. Tym samym urządzenie będzie stanowiło oddzielny środek trwały zdatny do użytku o przewidywalnym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Instalacja fotowoltaiczna po zamontowaniu będzie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i sklasyfikowana w grupie 6, rodzaj 669 KŚT, jako pozostałe urządzenia przemysłowe.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w zakresie zamiaru zakupu wraz z montażem instalacji fotowoltaicznej, zgodnie z art. 22 ust. 1s oraz art. 22k ust. 14-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W celu obniżenia kosztów eksploatacyjnych i poprawy rentowności produkcji oraz dbałość o środowisko naturalne Wnioskodawca chce zamontować panele fotowoltaiczne. Podstawowym elementem instalacji fotowoltaicznej są ogniwa fotowoltaiczne, w których zachodzi bezpośrednia przemiana energii promieniowania słonecznego na energię elektryczną, dzięki wykorzystaniu tzw. „efektu fotowoltaicznego”, polegającego na powstaniu siły elektromotorycznej w materiałach o niejednorakiej strukturze podczas ich ekspozycji na promienie elektromagnetyczne. Typowe ogniwo fotowoltaiczne stanowi płytka półprzewodnikowa, np. z krzemu monokrystalicznego. Moduły PV wraz z urządzeniami dodatkowymi (falowniki, konektory, zabezpieczenia DC i AC) stanowią jeden środek trwały, gdyż żaden z poszczególnych elementów instalacji nie pracuje samodzielnie. Cały kompletny system daje się wyodrębnić jako urządzenie zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowane. Moc zestawu fotowoltaicznego to 5,12 kWp.

Zgodnie z powyższym instalacja fotowoltaiczna będzie spełniać kryterium środka trwałego, gdyż:

• będzie stanowić własność podatnika,
  

• zostanie nabyta we własnym zakresie,
  

• będzie kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania,
  

• przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż 1 rok,
  

• będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.
  
  

Zakupiona instalacja będzie fabrycznie nowa, nieużywana wcześniej przez żadnego innego podatnika w jakiejkolwiek formie. Panele fotowoltaiczne po zamontowaniu zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako grupa 6 rodzaj 669 KŚT, jako pozostałe urządzenia przemysłowe. Wartość netto całej inwestycji wynosić będzie 26 497,20 zł. Instalacja fotowoltaiczna będzie zakupiona z własnych środków Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie korzysta z dotacji do kredytu bankowego finansowanych z NFOŚiGW, ani z żadnych innych źródeł pochodzących ze środków publicznych. Zgodnie z powyższym Wnioskodawca uważa, że możliwe i słuszne jest zastosowanie art. 22 ust. 1s i art. 22k ust. 14-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mówiących o tym, że podatnicy spełniający warunki omówione w przytoczonych ustępach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą zaliczyć jednorazowo odpis amortyzacyjny do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a - art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

Ponadto, jak stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że opierając się o słownikowe określenie zamieszczone w słowniku języka polskiego (wersja internetowa wydawnictwa PWN), takie jak „nowy” – niedawno zrobiony, nabyty lub właśnie powstały, założony, należy stwierdzić, że „nowy” środek trwały to taki, który nie był wcześniej przez kogokolwiek używany (eksploatowany). W takim znaczeniu nowy środek trwały to wytworzony (wyprodukowany) przez fabrykę (zakład przemysłowy) środek trwały, który przed nabyciem nie był w jakiejkolwiek formie używany.

Zgodnie z art. 22k ust. 15 tej ustawy, przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

1. wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub
2. łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3 500 zł.
   
   

Przepis art. 22k ust. 16 ww. ustawy stanowi, że kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14 (art. 22k ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22k ust. 18 ww. ustawy, do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W myśl natomiast art. 22k ust. 8 wskazanej ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jak stanowi art. 22 ust. 1s ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia fabrycznie nowego środka trwałego, o którym mowa w art. 22k ust. 14, spełniającego warunki określone w art. 22k ust. 15, którego dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od maja 1996 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest produkcja metalowych elementów stolarki budowlanej (bramy segmentowe, rolowane rolety zewnętrzne) dla odbiorców hurtowych, jak i indywidualnych oraz ich montaż. Jest małym podatnikiem. Posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski. Działalność prowadzona jest w budynku biurowo-produkcyjnym. Z uwagi na wzrost cen energii elektrycznej oraz szersze zainteresowanie i propagowanie energii odnawialnej, jak i dbałość o środowisko naturalne, Wnioskodawca ma zamiar zamontować panele fotowoltaiczne na dachu ww. budynku. Wykonawcą usługi montażu, jak i dostawcą paneli będzie firma zewnętrzna. Według wstępnej wyceny koszt inwestycji będzie wynosił 26 497,20 zł netto. Wszystkie elementy systemu stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenie zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowane. Tym samym urządzenie będzie stanowiło oddzielny środek trwały zdatny do użytku, o przewidywalnym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Instalacja fotowoltaiczna po zamontowaniu będzie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i sklasyfikowana w grupie 6, rodzaj 669 KŚT, jako pozostałe urządzenia przemysłowe.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro instalacja fotowoltaiczna spełnia przesłanki zawarte w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. – jak wskazano we wniosku – jest fabrycznie nowa, zaliczona do grupy 3-6 oraz 8 Klasyfikacji środków trwałych, zostanie nabyta oraz będzie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wartość urządzenia wynosi 26 497,20 zł netto, to Wnioskodawca będzie miał prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w łącznej kwocie do 100 000 zł oraz zaliczyć ww. odpis amortyzacyjny do kosztów uzyskania przychodu – zgodnie z przepisem art. 22k ust. 18 w związku z art. 22k ust. 8 ww. ustawy – nie wcześniej niż w miesiącu, w którym ten środek trwały zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie w przypadku dokonania wpłaty na poczet nabycia instalacji fotowoltaicznej będącej fabrycznie nowym środkiem trwałym, spełniającej warunki, o których mowa w art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, której dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dokonaną wpłatę do wysokości kwoty, o której mowa w art. 22k ust. 14 tej ustawy. Przy czym należy wskazać, że w przypadku skorzystania z takiej możliwości przez Wnioskodawcę, należy pamiętać, że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłat na poczet nabycia instalacji fotowoltaicznej, zaliczonych do kosztów podatkowych, nie może przekroczyć wartości początkowej tego urządzenia.

Reasumując – Wnioskodawca ma możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji dla instalacji fotowoltaicznej.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa, czyli na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864). Po dokonaniu takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji opisanego środka trwałego. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Wnioskodawca, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, może zwrócić się o dokonanie takiej klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  

• z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
  
  

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.