Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.61.2020.1.BK
z 5 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2020 r. (data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną z nieograniczonym obowiązkiem podatkowym na terytorium kraju. W 1985 r. oraz 1998 r. wraz z ówczesnym mężem dokonali zakupu nieruchomości gruntowych. Między małżonkami istniał ustrój ustawowej wspólności majątkowej. W roku 2002 na przedmiotowych działkach wzniesiono budynek o przeznaczeniu pensjonatowo-mieszkalnym, który od dnia odbioru stał się środkiem trwałym w prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Mąż Wnioskodawczyni dokonywał odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości w ustawowej wysokości.

Dnia 23 września 2010 r. na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym dokonano podziału majątku wspólnego małżonków, ze względu na rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Zgodnie z operatem szacunkowym wykonanym przez rzeczoznawcę majątkowego wartość pensjonatu wynosiła 2.787.000 zł. Istotnym w sprawie jest fakt, że pensjonat, który otrzymała Wnioskodawczyni w wyniku podziału nie prowadził do dodatkowych spłat i dopłat na rzecz byłego męża, tym samym uznać należy, że był on wynikiem jej majątku dorobkowego.

Wnioskodawczyni po uprawomocnieniu się postanowienia sądu w treści związanej z podziałem majątku, otworzyła działalność gospodarczą w formie jednoosobowej oraz wprowadziła przedmiotowy pensjonat do środków trwałych. Przedmiot działalności to PKD 55.20.Z, czyli prowadzenie obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania.

Wnioskodawczyni nie dokonywała jednakże odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości w okresie 2010-2019 z uwagi na wątpliwości co do prawidłowości wartości początkowej. Wynikało to przede wszystkim z faktu braku kontaktu z byłym mężem (nie odbieranie telefonów, nie odpisywanie na wiadomości) przez co Wnioskodawczyni nie mogła ustalić stosownych kwot dokonanych odpisów. Wnioskodawczyni rozlicza się w formie podatku liniowego oraz prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Zdaniem Wnioskodawczyni roczny odpis amortyzacyjny mógłby być dokonywany w oparciu o stawkę 2,5% (KŚT 109).

Aktualnie Wnioskodawczyni ma w planach sprzedaż pensjonatu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni w przedstawionym stanie faktycznym ma prawo uznać wartość początkową środka trwałego w postaci pensjonatu w kwocie wskazanej przez rzeczoznawcę w wysokości 2.787.000 zł?
2. Czy Wnioskodawczyni w przedstawionym stanie faktycznym może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości nabycia określonej na podstawie wartości wskazanej w ugodzie sądowej bez korekty dokonywanych odpisów amortyzacyjnych?
3. Czy Wnioskodawczyni dokonując zbycia w roku 2020 budynku pensjonatu ma prawo do uznania za koszt uzyskania przychodów nieumorzoną część środka trwałego w postaci pensjonatu w całości, tj. również za okres niedokonywania odpisów w latach 2010-2019?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zakresie pytania 1:

Wnioskodawczyni ma prawo do uznania wartości początkowej środka trwałego wskazanego w operacie szacunkowym w kwocie 2.787.000 zł. Z art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że w razie, gdy podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych. Wnioskodawczyni nie jest w stanie realnie ustalić wartości środka trwałego w ewidencjach środków trwałych jej byłego męża z uwagi na brak możliwości kontaktu z nim.

Zdaniem Wnioskodawczyni jest to dostateczny powód do zastosowania szczególnego rozwiązania przewidzianego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie pytania 2:

W przedstawionym stanie faktycznym, mimo, że w wyniku podziału majątku po rozwodzie do majątku Wnioskodawczyni weszła przedmiotowa nieruchomość bez spłat i dopłat na rzecz byłego męża, to dokonując ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o art. 22g ust. 9 PIT ze względu na brak kontaktu, nie jest ona w stanie ustalić kwoty amortyzacji dokonanej przez jej byłego męża.

Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie pytania 3:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast z art. 24 ust. 2a pkt 1 PIT wynika, że dochodem jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków trwałych. Zdaniem Wnioskodawczyni ratio legis tych przepisów ma ograniczać podwójne zaliczenie w poczet kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionego środka trwałego. W przypadku, gdy podatnik takich odpisów nie dokonywał m.in. z uwagi na poważne wątpliwości co do kwoty stanowiącej podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to wówczas po jej prawidłowym określeniu będzie mogła uznać za koszt uzyskania przychodów całość niezamortyzowanej wartości środka trwałego w momencie jego zbycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wskazać również należy, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zauważyć należy, że podatnik – wprowadzając środek trwały do ewidencji – musi określić jego wartość początkową. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;
2. w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
3. w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;
4. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 9 ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

W myśl art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków – jeżeli przed zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Powyższe przepisy art. 22g ust. 13 pkt 5 w zw. z art. 22g ust. 12 ww. ustawy, nakazują zatem, w sytuacji zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, jeżeli przed zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu), ustalić wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu zmieniającego. Przy czym przepisy te nie wskazują w jakiej formie ma nastąpić zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, czy w formie odpłatnej, czy też nieodpłatnej, jak również czy zmiana ta dotyczyć ma małżonków między którymi istnieje ustrój wspólności majątkowej, czy też ustrój rozdzielności majątkowej.

Przepis art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Natomiast art. 24 ust. 2 w zdaniu drugim reguluje sposób ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Stanowi on, że co do zasady, jest to różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z treści wniosku wynika, że w 1985 r. oraz 1998 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali zakupu nieruchomości gruntowych. Między małżonkami istniał ustrój ustawowej wspólności majątkowej. W roku 2002 na przedmiotowych działkach wzniesiono budynek o przeznaczeniu pensjonatowo-mieszkalnym, który od dnia odbioru stał się środkiem trwałym w prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Mąż Wnioskodawczyni dokonywał odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości w ustawowej wysokości. Dnia 23 września 2010 r. na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym dokonano podziału majątku wspólnego małżonków, ze względu na rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Zgodnie z operatem szacunkowym wykonanym przez rzeczoznawcę majątkowego wartość pensjonatu wynosiła 2.787.000 zł. Podział, w wyniku którego Wnioskodawczyni otrzymała pensjonat nie prowadził do dodatkowych spłat i dopłat na rzecz byłego męża.

Wnioskodawczyni po uprawomocnieniu się postanowienia sądu w treści związanej z podziałem majątku, otworzyła działalność gospodarczą w formie jednoosobowej oraz wprowadziła przedmiotowy pensjonat do środków trwałych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym wystąpiła sytuacja, o której mowa w cytowanym wyżej art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zmiana działalności prowadzonej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków.

Skoro Wnioskodawczyni przejęła do swojej działalności gospodarczej budynek wykorzystywany wcześniej (amortyzowany) w działalności współmałżonka, wartość początkową tego środka trwałego winna ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji męża wykorzystującego dotychczas ten budynek w swojej działalności i kontynuować przyjętą przez niego wysokość odpisów amortyzacyjnych. W przeciwnym wypadku mogłoby dojść do zawyżenia łącznej wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, czyli do nieuzasadnionego podwyższenia kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawczyni nie ma prawa przyjąć wartości początkowej ustalonej przez rzeczoznawcę, albowiem możliwość taka istnieje wyłącznie w sytuacji, gdy z obiektywnych przyczyn brak jest realnych możliwości ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego. Przedmiotowy budynek był amortyzowany w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni, została dla niego ustalona wartość początkowa, więc koszt wytworzenia był wartością znaną. Przepisy podatkowe nie przewidują wyjątków od zasad ustalonych w art. 22g ust. 12 i 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności za taki wyjątek nie można uznać art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Przy dokonywaniu amortyzacji przedmiotowego środka trwałego Wnioskodawczyni powinna także uwzględnić dokonane już przez męża odpisy amortyzacyjne oraz kontynuować stosowaną przez niego metodę amortyzacji tego środka.

Natomiast w sytuacji, gdy dojdzie do odpłatnego zbycia pensjonatu, kosztem uzyskania przychodów będzie wartość początkowa tego budynku wykazana w ewidencji środków trwałych, pomniejszona o łączną wartość dokonanych przez małżonków odpisów amortyzacyjnych (niezamortyzowana wartość początkowa).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14 na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.