Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.439.2020.3.AD
z 7 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2020 r. (data wpływu 13 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismami w dniu 27 sierpnia 2020 r. oraz w dniu 22 września 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w ww. zakresie. Wniosek uzupełniony został pismami w dniu 27 sierpnia 2020 r. oraz w dniu 22 września 2020 r.

W ww. wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych od całości swoich dochodów. Podstawowym przedmiotem działalności jest odzyskiwanie surowców wtórnych z odpadów. W działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje szereg maszyn, których wartość początkowa przekracza 10 000 zł. Maszyny te stanowią środki trwałe, które podlegają amortyzacji.

Wśród tych maszyn znajdują się:

• wirówki myjące i suszące,
• wyciskarki,
• wanny myjące samoczyszczące z filtrem zbierającym zanieczyszczenia,
• żmijki podające i pompy,
• myjka dynamiczna,
• wirówka,
• wirówka do tworzyw sztucznych,
• wyciskarka,
• wyciskarka ślimakowa,
• maszyny rozdrabniające wraz osprzętem,
• gilotyna,
• a także linie granulacyjne tandemowe.

Wszystkie te maszyny są środkami trwałymi o kodzie 503 i pracują w pogorszonych warunkach, które narażają je na przyspieszone zużycie.

Każde ze wskazanych urządzeń jest zaliczane do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji środków trwałych.

We wszystkich wskazanych urządzeniach zastosowano układy mikroprocesorowe, tworzące system komputerowy, który spełnia złożone funkcje. Dokładny opis działania jest zależny od poszczególnej maszyny, jednak jest on wspólny dla grupy kilku maszyn.

W przypadku takich maszyn jak:

• wirówki myjące i suszące,
• wyciskarka,
• wanien myjących samoczyszczących z filtrem zbierającym zanieczyszczenia,
• żmijek podających i pomp,
• myjki dynamicznej,
• wirówki,
• wirówki do tworzyw sztucznych,
• wyciskarki,
• wyciskarki ślimakowej,

tworzą one linię myjącą i są sterowane z szafy sterowniczej. Komputery sterują przepływem materiału przez każdą z tych maszyn i sterują pracami ich silników. Komputer może włączyć, wyłączyć daną maszynę, którą steruje. Może przyspieszać i zwalniać obroty silnika, w zależności od potrzeb i obciążenia pracą maszyn, a także od obciążenia innych maszyn stojących w linii myjącej.

Z kolei maszyny:

• rozdrabniające wraz osprzętem,
• gilotyna,
• a także linia granulacyjna tandemowa,

również sterowane są przez komputer i podobnie jak w poprzednim opisie, komputer steruje pracą każdego z silników, może je przyspieszać lub zwalniać zależnie od obciążenia maszyny i jakości przechodzącego przez nie materiału. W przypadku elementów grzejnych, są one również sterowane komputerem i komputer odpowiada za dozowanie surowca. Układy mikroprocesorowe analizują pracę każdej z maszyn i wyświetlają błędy urządzeń wraz ze wskazaniem miejsca, które wymaga usunięcia awarii.

Maszyny rozdrabniające pracują w warunkach bardzo dużej wilgotności, zapylenia i zabrudzenia, gdyż surowcem przetwarzanym jest odpad. Podczas procesu rozdrabniania występują bardzo duże siły: tarcie, które w połączeniu z brudem (np. piach), wilgotnością bardzo przyśpieszają procesy destrukcji elementów maszyn.

Maszyny takie jak wirówki, myjki dynamiczne czy wyciskarki (elementy) pracują przy bardzo wysokich nieprężeniach generowanych przez przechodzące przez nie tworzywo co również znacząco przyspiesza ich degradację.

W przypadku linii granulacyjnych proces zachodzi w bardzo wysokich temperaturach: około 240- 280 OC, a przepływający przez maszynę roztopiony polimer, przy ciśnieniu 12 MPa powoduje przyśpieszoną eksploatację większości jej elementów.

Wszystkie wskazane maszyny pracują 24 h/dobę przez 5 dni w tygodniu. Wszystkie są także sterowane przy pomocy systemów komputerowych, które stanowią ich integralną część.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 24 sierpnia 2020 r. sformułował następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może amortyzować środki trwałe, na które składają się: maszyny rozdrabniające wraz z osprzętem pomocniczym Producenta Lindner model Universo, gilotyna Plasma, maszyny wyprodukowane przez Kreatywne Centrum Budowy Maszyn, wirówka myjąca i susząca, wyciskarka, wanna myjąca samoczyszcząca z filtrem zbierającym zanieczyszczenia, żmijki podające i pompy, myjka dynamiczna, wirówka, wirówka do tworzyw sztucznych, wyciskarka, wyciskarka ślimakowa, myjka dynamiczna produkcji K&K, według stawki podwyższonej o współczynnik wynoszący 2,0?

W sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 24 sierpnia 2020 r. własnym stanowisku Wnioskodawca podaje, że jego zdaniem w odniesieniu do wskazanych maszyn możliwe jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej podwyższonej o współczynnik 2,0 z uwagi na to, że maszyny te są poddane szybkiemu postępowi technicznemu.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2).

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą podane w Wykazie stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Art. 22i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Zgodnie z objaśnieniami do Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych (punkt 4) przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

W przypadku maszyn wskazanych we wniosku są one sterowane za pomocą systemów komputerowych, a tym samym są spełnione wszystkie wymogi umożliwiające przyspieszoną amortyzację poprzez zastosowanie współczynnika nie wyższego niż 2,0.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2 ww. ustawy).

Art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu) podwyższać przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0 (art. 22i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Na podstawie art. 22i ust. 4 cytowanej na wstępie ustawy podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że jeżeli wskazane we wniosku maszyny i urządzenia spełniają wszystkie kryteria uznania je za środki trwały, zgodnie z cytowanym art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca dokonał prawidłowej ich klasyfikacji do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to do amortyzacji tych środków trwałych należy stosować stawki amortyzacyjne wynikające z ww. wykazu.

Przy czym, z uwagi na fakt, że – jak podano we wniosku – zakupione środki trwałe są urządzeniami poddanymi szybkiemu postępowi technicznemu oraz zważywszy na to, że zastosowane są w nich systemy komputerowe oraz układy mikroprocesowe, ww. stawki można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Przy czym podkreślić należy, że możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej istnieje w miesiącu następującym po miesiącu, w którym wprowadzono środek trwały do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W przypadku środka trwałego już amortyzowanego podwyższenie stawki amortyzacyjnej możliwe jest dopiero od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

W związku z powyższym należało uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w przepisie art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.