Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.109.2020.10.BG
z 5 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2020 r. (data wpływu 11 marca 2020 r.), uzupełnionym 8 czerwca 2020 r. oraz 11 września 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę A GmbH & Co. KG mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu :
   
   • tzw. bonusu centralnego, rabatu funkcyjnego, bonusu integracyjnego, bonusu jakościowego oraz bonus koncepcyjnego (pkt a),
   • opłat za utylizację odpadów transportowych (pkt e),
   jest prawidłowe,
   • dopłat do kosztów marketingowych (pkt b),
   • dopłat do kosztów wspierania sprzedaży - obciążenie o charakterze podobnym do dopłaty do kosztów marketingowych (pkt c),
   • innych obciążeń związanych z wydatkami marketingowymi Spółki A GmbH & Co. KG (pkt d)
   jest nieprawidłowe,
2. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę B GmbH mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu dopłat do kosztów marketingowych – jest nieprawidłowe,
   
3. momentu poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do obciążeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy – jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę A GmbH & Co. KG mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu :
   
   • tzw. bonusu centralnego, rabatu funkcyjnego, bonusu integracyjnego, bonusu jakościowego oraz bonus koncepcyjnego (pkt a),
   • opłat za utylizację odpadów transportowych (pkt e),
   • dopłat do kosztów marketingowych (pkt b),
   • dopłat do kosztów wspierania sprzedaży - obciążenie o charakterze podobnym do dopłaty do kosztów marketingowych (pkt c),
   • innych obciążeń związanych z wydatkami marketingowymi Spółki A GmbH & Co. KG (pkt d),
2. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę B GmbH mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu dopłat do kosztów marketingowych,
   
3. momentu poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do obciążeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.
   
   

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z 19 maja 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.109.2020.2.BG 0115-KDIT1.4011.301.2020.3.MT oraz z 21 sierpnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.109.2020.9.BG 0115-KDIT1.4011.301.2020.9.MT wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 8 czerwca 2020 r. i 11 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) należy do grupy kapitałowej - wiodącego europejskiego producenta (…), którego produkty dystrybuowane są do ponad 25 krajów w Europie i poza nią.

Wnioskodawca zawarł umowy na dostawę towarów m.in. ze Spółką A GmbH & Co. KG (dalej: „Spółka A”) oraz Spółką B & GmbH (dalej: „Spółka B”).

Umowy zawarte przez Wnioskodawcę ze Spółką A oraz Spółką B przewidują, że w związku z podjętą współpracą handlową Spółka A oraz Spółka B są uprawnione do dokonywania potrąceń różnego rodzaju obciążeń wynikających z tych umów z należnościami Wnioskodawcy z tytułu dostawy towarów.

Obciążenia, o których mowa wyżej, do których dokonywania uprawniona jest Spółka A mogą mieć różnorodny charakter.

Do obciążeń tych należą w szczególności:

1. tzw. bonus centralny (niem. Zentralbonus), tzw. rabat funkcyjny (Funktionsrabatt), tzw. bonus integracyjny (niem. Integrationsbonus), tzw. bonus jakościowy (niem. Oualitatssicherungsbonus) oraz tzw. bonus koncepcyjny (niem. Konzeptbonus) - obciążenia kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółką A w danym okresie.
   
   W związku z przedmiotowymi obciążeniami Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych świadczeń wzajemnych od Spółki A. Obciążenia te dokumentowane są przez Spółkę A notą rozliczeniową (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).
   
   
2. tzw. dopłaty do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenzuschuss) -obciążenia kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu Spółki A w danym okresie, mające na celu pokrycie części kosztów ogólnomarketingowych ponoszonych przez Spółkę A.
   
   W związku z przedmiotowymi obciążeniami Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych świadczeń wzajemnych od Spółki A, w szczególności nie może domagać się, aby Spółka A promowała towary dostarczane przez Wnioskodawcę. Obciążenia te dokumentowane są przez Spółkę A notą rozliczeniową (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).
   
   
3. tzw. dopłata do kosztów wspierania sprzedaży (niem. Verkaufsforderungszuschuss) - obciążenie o charakterze podobnym do dopłaty do kosztów marketingowych - obciążenie kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółką A w danym okresie, mające na celu pokrycie części kosztów związanych z działaniami Spółki A w zakresie wspierania jej sprzedaży.
   
   W związku z przedmiotowymi obciążeniami Wnioskodawca nie uzyskuje żadnego rodzaju świadczeń wzajemnych od Spółki A, w szczególności nie może domagać się aby Spółka A wspierała sprzedaż towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę. Obciążenie to dokumentowane jest przez Spółkę A notą rozliczeniową (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).
   
   
4. inne obciążenia związane z wydatkami marketingowymi Spółki A - np. zryczałtowane obciążenie kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki A w danym okresie, związane z ujmowaniem przez Spółkę A towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę w ulotkach i katalogach wydawanych przez Spółkę A (niem. Themenkatalog), ekspozycją towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę przy kasach jako forma wsparcia sprzedaży (niem.WKZ POZ-Flyer), wystawianiem towarów podczas wystaw/targów branżowych (niem. Messekostenzuschuss).
   
   Wnioskodawca nie ma wpływu na działania promocyjne podejmowane przez Spółkę A. Działania te służą zwiększaniu sprzedaży Spółki A i to ona podejmuje kluczowe decyzje co do ich zakresu, intensywności itp.
   Przedmiotowe obciążenie w praktyce wiąże się jedynie z kompensatą (pokryciem przez Wnioskodawcę) części ponoszonych przez Spółkę A kosztów działań promocyjnych celem zwiększania własnej sprzedaży. Obciążenia te dokumentowane są przez Spółkę A rachunkiem (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).
   
   
5. oplata za utylizację odpadów transportowych (niem. Verpackungsentsorgung) - obciążenie związane z utylizacją przez Spółkę A we własnym zakresie opakowań transportowych, w których zbiorczo dostarczane są wyroby Wnioskodawcy.
   
   
   

Wartość przedmiotowego obciążenia kalkulowana jest jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki A w danym okresie. Obciążenie to dokumentowane jest przez Spółkę A rachunkiem (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).

Spółka B z kolei obciąża Wnioskodawcę tzw. dopłatą do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenbeteiligung) - jest to forma obciążenia kalkulowanego jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki B w danym okresie, mającego na celu pokrycie części kosztów ogólnomarketingowych ponoszonych przez Spółkę B.

W związku z przedmiotowym obciążeniem Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych świadczeń wzajemnych od Spółki B, w szczególności nie może domagać się, aby Spółka B w szczególny sposób promowała towary dostarczane przez Wnioskodawcę. Obciążenia te dokumentowane są przez Spółkę B rachunkiem (Wnioskodawca jest odbiorcą przedmiotowego dokumentu).

Jak wskazano na wstępie, umowy zawarte przez Wnioskodawcę ze Spółką A oraz Spółką B przewidują uprawnienie Spółki A / Spółki B do dokonywania potrąceń obciążeń wynikających z tych umów, w tym z tytułów wymienionych wyżej, z należnościami Wnioskodawcy wynikającymi z tytułu dostawy towarów.

W efekcie Wnioskodawca, otrzymując płatność od Spółki A / Spółki B za towary, otrzymuje wartość pomniejszoną o dokonane przez Spółkę A / Spółkę B potrącenia.

Wnioskodawca nie ma bezpośredniego wpływu na termin otrzymania zapłaty i tym samym dokonania potrącenia z tytułu w/w obciążeń przez Spółkę A / Spółkę B.

W związku z dokonanymi potrąceniami Spółka A / Spółka B przekazuje Wnioskodawcy dokumentację (faktury/rachunki, noty księgowe, zestawienia), która określa, jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez Spółkę A / Spółkę B.

W praktyce dzień otrzymania zapłaty przez Wnioskodawcę (i tym samym dzień dokonania potrąceń z tytułu w/w obciążeń przez Spółkę A / Spółkę B nie pokrywa się z dniem, kiedy Wnioskodawca otrzymuje od Spółki A / Spółki B dokumentację, o której mowa wyżej. Zwykle dokumentacja ta wpływa do Wnioskodawcy z opóźnieniem co najmniej kilku dni. W niektórych przypadkach okres pomiędzy otrzymaniem zapłaty (potrąceniami) a otrzymaniem dokumentacji, o której mowa wyżej, jest dłuższy.

Rozliczenia Wnioskodawcy z kontrahentami będą przebiegały na zasadach opisanych powyżej również w przyszłości.

W uzupełnieniu do wniosku z 8 czerwca 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że Spółka A:

• jest spółką prawa niemieckiego typu „Komanditgesellschaft” będącej odpowiednikiem polskiej spółki komandytowej,
• według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy Spółka A nie posiada osobowości prawnej i nie podlega ona bezpośrednio opodatkowaniu niemieckim podatkiem dochodowym od osób prawnych („Koerperschaftsteuer”), a opodatkowanie dochodów tej spółki następuje na poziomie wspólników (analogicznie jak ma to miejsce w przypadku polskiej spółki komandytowej),
• stosownie do otrzymanych przez Wnioskodawcę informacji wspólnikami Spółki A są zarówno osoby fizyczne jak również osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej (w szczególności inne spółki w formie prawnej „Komanditgesellschaft“).

W uzupełnieniu wniosku zostały także wskazane dane identyfikujące wspólników niemieckiej spółki komandytowej.

Z kolei w uzupełnieniu do wniosku z 11 września 2020 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego w odniesieniu do obciążeń ponoszonych na rzecz Kontrahentów Spółki A oraz Spółki B.

Obciążenia ponoszone na rzecz Kontrahenta Spółki A:

1. tzw. bonus centralny (niem. Zentralbonus), tzw. rabat funkcyjny (Funktionsrabatt), tzw. bonus integracyjny (niem. Integrationsbonus), tzw. bonus jakościowy (niem. Oualitatssicherungsbonus) oraz tzw. bonus koncepcyjny (niem. Konzeptbonus)Wskazane bonusy mają charakter bonusu bezwarunkowego i naliczane są od zrealizowanego obrotu pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A. Stanowią zwrot części ceny sprzedanego towaru.
2. tzw. dopłata do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenzuschuss) stanowi dopłatę do ogółu kosztów reklamowych ponoszonych przez Spółkę A na działalność marketingową służącą wspieraniu sprzedaży jej własnych towarów uprzednio nabytych od różnych dostawców, w tym od Wnioskodawcy.
3. tzw. dopłata do kosztów wspierania sprzedaży (niem. Verkaufsforderungszuschuss)stanowi dopłatę do ogółu kosztów wspierania sprzedaży ponoszonych przez Spółkę A na działalność sprzedażową jej własnych towarów uprzednio nabytych od różnych dostawców, w tym od Wnioskodawcy.
   
   

Obciążenia ponoszone na rzecz Kontrahenta Spółki B:

tzw. dopłata do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenbeteiligung) stanowi dopłatę do ogółu kosztów reklamowych ponoszonych przez Spółkę B na działalność marketingową służącą wspieraniu sprzedaży jej własnych towarów nabytych od różnych dostawców, w tym od Wnioskodawcy.

Kontrahent Spółka A - obciążenia z tytułu:

a)tzw. bonusu centralnego (niem. Zentralbonus), tzw. rabatu funkcyjnego Funktionsrabatt), tzw. bonusu integracyjnego (niem. Integrationsbonus), tzw. bonusu jakościowego (niem. Oualitätssicherungsbonus) oraz tzw. bonusu koncepcyjnego (niem. Konzeptbonus):

Płatność bonusów wynika z przyjętego sposobu rozliczania kontraktu. Sprzedaż towaru do Spółki A za umówioną cenę następuje na podstawie faktury, a następnie po upływie określonego okresu wypłacany jest bonus za okres rozliczeniowy, kalkulowany jako procent od zrealizowanego obrotu. Wypłata bonusów nie wiąże się z obowiązkiem świadczenia jakichkolwiek usług czy podejmowania działań ze strony Spółki A na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy, wszystkie bonusy mają ten sam charakter pomimo stosowania różnego nazewnictwa i wynikają z wewnętrznej polityki handlowej Spółki A.

Wypłata bonusów nie wiąże się z obowiązkiem świadczenia jakichkolwiek usług czy podejmowania działań ze strony Spółki A na rzecz Wnioskodawcy. Wysokość bonusów zależy wyłącznie od wysokości zrealizowanego obrotu. Spółka A jako duża sieć handlowa podejmuje różnego rodzaju działania zmierzające do zintensyfikowania własnej sprzedaży, również poprzez wynegocjowanie jak najniższej ceny od dostawców, w tym od Wnioskodawcy, m.in. poprzez uzyskanie bonusu. Spółka A nie jest jednak zobowiązana przez Wnioskodawcę do podejmowania jakichkolwiek działań promocyjnych, a Wnioskodawca takich działań nie zleca, nie kontroluje i nie jest informowany o ich ewentualnych efektach. Działania promocyjne dotyczą produktów nabytych wcześniej od Wnioskodawcy, jednak w ocenie Wnioskodawcy nie można utożsamiać działań promocyjnych dotyczących produktów pochodzących od dostawców, w tym od Wnioskodawcy, ze świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy, Spółka A nie podejmuje żadnych działań na rzecz Wnioskodawcy lub w związku z działalnością Wnioskodawcy, a ewentualne działania są prowadzone wewnątrz i na rzecz sieci handlowej Spółki A.

b) tzw. dopłat do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenzuschuss):

Zgodnie z powszechną praktyką handlową, producent (tutaj: Wnioskodawca) jest obciążany przez przedsiębiorstwo handlowe (tutaj: Spółka A) dopłatami z tytułu poniesionych przez nie kosztów marketingowych. Przedsiębiorstwo handlowe odsprzedaje promowane przez siebie wyroby innych producentów, już jako własne towary - innym firmom lub klientom końcowym. Obciążenie z tego tytułu wynika z zawartej umowy. Wysokość dopłaty do kosztów marketingowych wynika z faktycznie zrealizowanego obrotu.

Dopłata jest związana z faktem, że Spółka A prowadzi działania marketingowe obejmujące m.in. wyroby Wnioskodawcy, ale w przypadku niezrealizowania obrotu dopłata ta nie wystąpi. Jest ona ściśle powiązana z poziomem sprzedaży zrealizowanej przez Spółkę A (w zakresie towarów kupionych od Wnioskodawcy). Możliwa jest sytuacja, w której Spółka A będzie promować wyroby (w tym zakupione od Wnioskodawcy), ale nie otrzyma dopłaty do kosztów marketingowych z uwagi na zerowy obrót w zakresie towarów kupionych od Wnioskodawcy.

Spółka A nie świadczy usług marketingowych na rzecz Wnioskodawcy, nie promuje i nie reklamuje towarów na zlecenie Wnioskodawcy, a działania te dotyczą towarów własnych nabytych wcześniej od wielu dostawców, m.in. od Wnioskodawcy. Działania te mają zatem na celu zwiększenie sprzedaży sieci Spółki A i w tym sensie dopłata do działań marketingowych dotyczących towarów należących do Spółki A obejmuje produkty pochodzące od Wnioskodawcy.

Dopłata do kosztów marketingowych ma charakter ogólny, nie jest ponoszona na podstawie udokumentowanych rzeczywistych wydatków. Jej wartość kalkulowana jest jako procent od obrotu. Wnioskodawca nie posiada wiedzy czy w ogóle i jeśli tak, to jakie konkretne działania marketingowe podejmowane są przez Spółkę A. Wnioskodawca nie zleca Spółce A prowadzenia działań marketingowych, nie kontroluje ich i nie jest informowany o efektach działań marketingowych podejmowanych przez Spółkę A, w związku z powyższym Wnioskodawca nie podziela stanowiska, że Spółka A prowadzi działania na rzecz Wnioskodawcy lub w związku z jego działalnością.

c) tzw. dopłat do kosztów wspierania sprzedaży (niem. Verkaufsforderungszuschuss):

Zgodnie z powszechną praktyką handlową producent (tutaj: Wnioskodawca) jest obciążany przez przedsiębiorstwo handlowe (tutaj: Spółkę A) dopłatami z tytułu poniesionych przez nie kosztów wspierania sprzedaży. Przedsiębiorstwo handlowe promowane przez siebie wyroby innych producentów, odsprzedaje już jako własne towary innym firmom lub klientom końcowym. Obciążenie z tego tytułu wynika z zawartej umowy. Wysokość dopłaty do kosztów wspierania sprzedaży wynika z faktycznie zrealizowanego obrotu i efektywnie prowadzi do obniżenia ceny towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę.

Dopłata do kosztów wspierania sprzedaży ma charakter ogólny, nie jest ponoszona na podstawie udokumentowanych rzeczywistych wydatków. Jej wartość kalkulowana jest jako procent od obrotu. Wnioskodawca nie posiada wiedzy czy w ogóle i jeśli tak, to jakie konkretne działania podejmowane są w tym celu.

Dopłata jest związana z faktem, że Spółka A prowadzi działania sprzedażowe obejmujące m.in. wyroby Wnioskodawcy, ale w przypadku niezrealizowania obrotu dopłata ta nie wystąpi. Jest ona ściśle powiązana z poziomem sprzedaży zrealizowanej przez Spółkę A (w zakresie towarów kupionych od Wnioskodawcy). Możliwa jest sytuacja, w której Spółka A będzie podejmować działania wspierające sprzedaż wyrobów (w tym zakupionych od Wnioskodawcy), ale nie otrzyma dopłaty do kosztów sprzedażowych, z uwagi na zerowy obrót w zakresie towarów kupionych od Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy nie można zgodzić się z w/w stwierdzeniem, że dopłata do kosztów wspierania sprzedaży jest związana z faktem, iż działania w zakresie wspierania sprzedaży Spółki A obejmują także produkty Wnioskodawcy lub pośrednio dotyczą tych produktów lub pośrednio wpływają na poziom sprzedaży Wnioskodawcy na rzecz Spółki A, ponieważ Spółka A nie świadczy usług wspierających sprzedaż na zlecenie Wnioskodawcy, a działania te dotyczą towarów własnych nabytych wcześniej od wielu dostawców, m.in. od Wnioskodawcy. Działania te mają na celu zwiększenie sprzedaży sieci Spółki A. Wnioskodawca nie ma możliwości kontrolowania lub wpływania na te działania. Zatem nie można dowieść ani wykluczyć jedynie pośredniego wpływu działań podejmowanych przez Spółkę A na poziom sprzedaży produktów przez Wnioskodawcę, tym niemniej nie dowodzi to świadczenia usług wsparcia sprzedaży przez Spółkę A na rzecz Wnioskodawcy.

Dopłata do kosztów wsparcia sprzedaży ma charakter ogólny, nie jest ponoszona na podstawie udokumentowanych rzeczywistych wydatków. Jej wartość kalkulowana jest jako procent od obrotu. Wnioskodawca nie posiada wiedzy na temat działań podejmowanych przez Spółkę A celem wspierania sprzedaży towarów znajdujących się we własnej ofercie handlowej Spółki A. Wnioskodawca nie zleca Spółce A prowadzenia działań wspierania sprzedaży, nie kontroluje ich i nie jest informowany o efektach działań podejmowanych przez Spółkę A, w związku z powyższym Wnioskodawca nie zgadza się ze stwierdzeniem, że Spółka A prowadzi działania na rzecz Wnioskodawcy lub w związku z jego działalnością.

Kontrahenta Spółki B - obciążenia z tytułu:

a) tzw. dopłat do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenbeteiligung):

Płatność bonusów wynika z przyjętego sposobu rozliczania kontraktu. Sprzedaż towaru do Spółki B za umówioną cenę następuje na podstawie faktury, a następnie po upływie określonego okresu wypłacany jest bonus za okres rozliczeniowy, kalkulowany jako procent od zrealizowanego obrotu. Wypłata bonusów nie wiąże się z obowiązkiem świadczenia jakichkolwiek usług czy podejmowania działań ze strony Spółki B. Wnioskodawca nie zleca ani nie kontroluje działań marketingowych (w tym budżetu).

Dopłata jest związana z faktem, że Spółka B prowadzi działania marketingowe obejmujące m.in. wyroby Wnioskodawcy, ale w przypadku niezrealizowania obrotu dopłata ta nie wystąpi. Jest ona ściśle powiązana z poziomem sprzedaży zrealizowanej przez Spółkę B (w zakresie towarów kupionych od Wnioskodawcy). Możliwa jest sytuacja, w której Spółka B będzie promowała wyroby Wnioskodawcy, ale nie otrzyma dopłaty do kosztów marketingowych, z uwagi na zerowy obrót w zakresie towarów zakupionych od Wnioskodawcy.

Spółka B nie świadczy usług marketingowych na rzecz Wnioskodawcy, nie promuje i nie reklamuje towarów na zlecenie Wnioskodawcy, a działania te dotyczą towarów własnych nabytych wcześniej od wielu dostawców, m.in. od Wnioskodawcy. Działania te mają zatem na celu zwiększenie sprzedaży sieci Spółki B. Wnioskodawca nie zleca w/w działań marketingowych, nie ma wpływu na ich zakres, częstotliwość, rodzaj ani koszt przeprowadzanych działań.

Wnioskodawcy nie są znane działania marketingowe podejmowane przez Spółkę B dotyczące towarów znajdujących się w ich własnej ofercie handlowej. W szczególności, Wnioskodawca nie zna rodzaju, zakresu tych działań, nie otrzymuje także żadnych raportów z ich realizacji. Wnioskodawca nie zleca Spółce B prowadzenia działań marketingowych, nie kontroluje ich i nie jest informowany o efektach działań marketingowych podejmowanych przez Spółkę B. W związku z powyższym Wnioskodawca nie zgadza się ze stwierdzeniem, że Spółka B prowadzi działania na rzecz Wnioskodawcy lub w związku z jego działalnością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy obciążenia dokonywane przez Spółkę A, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej „ustawa o CIT”), w związku z czym Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku CIT (…)?
   (część pytania odnoszącego się do ustawy o CIT)
   
   
2. Czy obciążenia dokonywane przez Spółkę B, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku CIT?
   
   
3. Jeżeli określone obciążenia dokonywane przez Spółkę A / Spółkę B, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…) i jednocześnie jeżeli w związku z tymi obciążeniami Wnioskodawca będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku CIT (…) - kiedy Wnioskodawca powinien dokonać poboru podatku?
   (część pytania odnoszącego się do ustawy o CIT)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy – wstęp.

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl przepisu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przytoczony wyżej przepis art. 3 ust. 2 ustawy o CIT wyraża zasadę tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących rezydentami podatkowymi tego państwa w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.
   
   

Równocześnie w myśl przepisu art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   
   • ustala się w wysokości 20% przychodów:
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   
   • ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   
   

Ponadto stosownie do przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 3 pkt 5 oraz art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, (…), implikują powstanie przychodów nierezydentów na terytorium Polski.

W celu określenia, czy w związku z obciążeniami dokonywanymi przez kontrahentów Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce (tzw. podatku u źródła) konieczne jest w pierwszym rzędzie zbadanie, czy w tym przypadku dochodzi do wypłat należności objętych katalogiem wskazanym w przytoczonych wyżej przepisach art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (…).

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym leżącym u podstaw niniejszego wniosku o interpretację nie budzi wątpliwości, że wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego obciążenia ponoszone przez Wnioskodawcę nie stanowią dla kontrahentów Wnioskodawcy przychodów, o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 1, 2, 3 oraz 4 ustawy o CIT (…).

Równocześnie, w opinii Wnioskodawcy, obciążenia te nie stanowią także dla kontrahentów przychodów, o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…). Wniosek ten znajduje potwierdzenie w argumentacji przedstawionej poniżej.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, (…) odnosi się do przychodów nierezydentów wiążących się z następującymi typami świadczeń:

• świadczenia doradcze,
• świadczenia księgowe,
• świadczenia badania rynku,
• usługi prawne,
• usługi reklamowe,
• usługi zarządzania i kontroli,
• usługi przetwarzania danych,
• usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu,
• usługi gwarancji i poręczeń,
• inne świadczenia o charakterze podobnym do typów świadczeń wskazanych powyżej.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, katalog czynności, z tytułu których przychody mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, można podzielić na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią świadczenia nazwane, drugą zaś świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych.

Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…) jest objęte jego zakresem, konieczne jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianych przepisach przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nich niewymienionych.

Jednocześnie w ustawie o CIT (…) brak jest definicji świadczeń wymienionych wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…), tj. usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Biorąc pod uwagę powyższe, pojęcia te powinny być interpretowane zgodnie z ich powszechnym rozumieniem i definicją słownikową.

Usługi doradcze.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) pojęcie „doradztwo” oznacza „udzielanie fachowych porad”. W ramach świadczeń doradczych świadczeniodawca dąży do wskazania świadczeniobiorcy sposobu postępowania w jakiejś sprawie, w oparciu o posiadaną wiedzę i doświadczenie, którego brak jest świadczeniobiorcy.

Usługi księgowe.

Pod pojęciem „księgowość” internetowy Słownik języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) rozumie „prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji”.

Usługi badania rynku.

Usługi badania rynku to usługi, których celem jest badanie potencjału rynkowego, a także popytu i zwyczajów konsumentów w celu zwiększenia sprzedaży oraz stosowanie badań statystycznych, modeli ekonometrycznych, sondaży w celu określenia np. preferencji konsumenckich.

Usługi prawne.

Usługi prawne to wysoko wyspecjalizowane usługi odnoszące się do różnych dziedzin prawa, zazwyczaj znajdujące wyraz poprzez udzielanie porad i konsultacji prawnych, sporządzanie opinii prawnych, opracowywanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed urzędami i sądami w charakterze pełnomocnika lub obrońcy.

Usługi reklamowe.

Przez usługi reklamowe rozumie się m.in. usługi świadczone przez agencje reklamowe, czy też pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe. Usługi te obejmują np. projektowanie i realizowanie kampanii reklamowych i ich umieszczanie w czasopismach, gazetach, radiu i telewizji, lub innych mediach, jak również projektowanie miejsc na cele reklamowe. Idea usług reklamowych wiąże się z rozpowszechnianiem informacji, którego celem jest poinformowanie jak największej rzeszy klientów o istnieniu i jakości towarów lub usług.

Usługi zarządzania i kontroli.

„Zarządzać” to zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl), „wydać polecenie”, „sprawować nad czymś zarząd”, natomiast „kontrola” to „sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym” oraz „nadzór nad kimś lub nad czymś”.

Usługi przetwarzania danych.

„Przetwarzanie danych” dotyczy czynności mających charakter odtwórczy i obejmuje elementy takie jak porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych. Powołując się na definicję słownikową (internetowy Słownik języka polskiego PWN - https://sjp.pwn.pl) należy wskazać, że jednym ze znaczeń pojęcia „przetwarzać” jest „opracować zebrane dane”.

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu.

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu to usługi związane z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy.

Gwarancje i poręczenia.

Umowa poręczenia uregulowana została w art. 876-887 Kodeksu Cywilnego (ustawa z dnia 23 kwietnia 1064 r. Kodeks Cywilny - Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.). Poręczenie jest umową jednostronnie zobowiązującą, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Gwarancja również jest umową jednostronnie zobowiązującą. Na podstawie tej umowy gwarancji gwarant zobowiązuje się na rzecz beneficjenta gwarancji, że po spełnieniu przez beneficjenta określonych warunków zapłaty, wykona on na rzecz beneficjenta świadczenie pieniężne (suma gwarancyjna). Umowa gwarancji nie ma swojej regulacji ustawowej, z wyjątkiem fragmentarycznej regulacji zawartej w ustawie Prawo bankowe (art. 80 i nast. ), dotyczącej jednego z jej rodzajów, tj. umowy gwarancji bankowej. Zgodnie z przepisem art. 81 tej ustawy „gwarancją bankową jest jednostronne zobowiązanie banku-gwaranta, że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent załączy do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji - bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku”.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów opublikowanych na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (data publikacji/aktualizacji: 25 kwietnia 2018; dalej: Wyjaśnienia MF).

Dodatkowo Wyjaśnienia MF wskazują, iż instrumentem o charakterze zbliżonym do gwarancji oraz poręczeń jest akredytywa, cyt.:

„Obok możliwości udzielania i potwierdzania przez banki gwarancji bankowych oraz poręczeń, mogą one także otwierać i potwierdzać akredytywy. Akredytywa polega na tym, iż bank, działając na zlecenie klienta, ale we własnym imieniu (bank otwierający akredytywę), może zobowiązać się pisemnie wobec osoby trzeciej (beneficjenta), że dokona zapłaty beneficjentowi akredytywy ustalonej kwoty pieniężnej, po spełnieniu przez beneficjenta wszystkich warunków określonych w akredytywie (akredytywa dokumentowa). Należy przyjąć, że udzielenie akredytywy jest usługą o podobnym charakterze do usługi gwarancji i poręczenia.“

Dalej Wyjaśnienia MF wskazują także, cyt.:

„Usługi udzielania gwarancji i akredytyw sklasyfikowane są w PKWiU pod pozycją 64.19.25.0 („Usługi udzielania pożyczek i kredytów handlowych innych niż hipoteczne przez instytucje monetarne”) oraz 64.92.15.0 („Usługi udzielania kredytów handlowych innych niż hipoteczne, z wyłączeniem udzielanych przez instytucje monetarne)”.

Przytoczone wyżej Wyjaśnienia MF odnoszą się wprawdzie bezpośrednio do wykładni przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, jednakże z uwagi na fakt, iż zarówno w przepisie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, jak również w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…) ustawodawca posługuje się takim samym pojęciem „gwarancji i poręczeń” należy przyjąć, że na potrzeby wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…) pojęcie „gwarancji i poręczeń” powinno mieć takie samo znaczenie, jak na potrzeby wykładni przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe znajduje uzasadnienie zarówno w teorii racjonalnego ustawodawcy, jak również w zasadach dobrej praktyki prawodawczej.

Ad. 1

W opinii Wnioskodawcy, obciążenia dokonywane przez Spółkę A, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, nie mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…), w związku z czym Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku CIT (…).

Szczegółowe uzasadnienie - własne stanowisko do pytania nr 1

Poniżej Wnioskodawca przedstawia uzasadnienia swojego stanowiska dotyczącego obciążeń dokonywanych przez Spółkę A:

a)tzw. bonus centralny (niem. Zentralbonus), tzw. rabat funkcyjny (Funktionsrabatt), tzw. bonus integracyjny (niem. Integrationsbonus), tzw. bonus jakościowy (niem. Qualitatssicherungsbonus) oraz tzw. bonus koncepcyjny (niem. Konzeptbonus)

Wskazane wyżej obciążenia stanowią bonusy od sprzedaży, jakich na podstawie warunków umownych Wnioskodawca zobowiązał się udzielić na rzecz Spółki A.

Wnioskodawca obciążany jest przedmiotowymi bonusami wyłącznie za dokonanie zakupów towarów przez Spółkę A (wartość obciążeń kalkulowana jest jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki A w danym okresie).

Przyznanie prawa do obciążania Wnioskodawcy bonusami na zasadach opisanych powyżej jest czynnością wyłącznie jednostronną, pieniężną i nieekwiwalentną.

W związku z przedmiotowymi obciążeniami Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych świadczeń od Spółki A, w szczególności świadczeń, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…).

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy obciążenia te nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem CIT (…), o których mowa w przepisach wskazanych wyżej. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

b)tzw. dopłaty do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenzuschuss)

Wskazane wyżej obciążenia (kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki A w danym okresie) służą pokryciu części kosztów ogólnomarketingowych ponoszonych przez Spółkę A, jednakże nie wiążą się z uzyskiwaniem jakichkolwiek świadczeń wzajemnych przez Wnioskodawcę.

W szczególności Wnioskodawca nie może domagać się, aby Spółka A promowała towary dostarczane przez Wnioskodawcę, nie może wpływać na strategie marketingowe Spółki A ani na wysokość czy też sposób wydatkowania budżetu marketingowego Spółki A .

Obciążenie z tytułu dopłaty do kosztów marketingowych nie wiąże się z prowadzeniem przez Spółkę A jakichkolwiek działań marketingowych czy reklamowych na rzecz Wnioskodawcy.

Przedmiotowe obciążenie wiąże się jedynie z kompensatą (pokryciem przez Wnioskodawcę) części ponoszonych przez Spółkę A kosztów działań ogólnomarketingowych podejmowanych przez Spółkę A celem zwiększania własnej sprzedaży i ma w istocie charakter bonusu, a nie wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w szczególności mając na względzie brak jakichkolwiek świadczeń wzajemnych ze strony Spółki A w związku z obciążeniem z tytułu dopłaty do kosztów marketingowych, obciążenie o którym mowa wyżej nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem CIT (…), o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…). W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 grudnia 2012 r., nr ILPB4/423-299/12-4/ŁM.

c) tzw. dopłata do kosztów wspierania sprzedaży (niem. Verkaufsforderungszuschuss)

Wskazane wyżej obciążenia (kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki A w danym okresie) służą pokryciu części kosztów mających na celu wspieranie sprzedaży Spółki A, jednakże nie wiążą się z uzyskiwaniem jakichkolwiek świadczeń wzajemnych przez Wnioskodawcę.

W związku z przedmiotowymi obciążeniami Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych świadczeń wzajemnych od Spółki A, w szczególności nie może domagać się, aby Spółka A w jakikolwiek sposób wspierała sprzedaż towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę, nie może wpływać na strategię wsparcia sprzedaży ani na wysokość czy też sposób wydatkowania budżetu Spółki A w celu wspieranie sprzedaży.

Przedmiotowe obciążenia wiążą się jedynie z kompensatą (pokryciem przez Wnioskodawcę) części ponoszonych przez Spółkę A kosztów działań w zakresie intensyfikacji sprzedaży, podejmowanych przez Spółkę A celem zwiększania własnej sprzedaży i ma w istocie charakter bonusu, a nie wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w szczególności mając na względzie brak jakichkolwiek świadczeń wzajemnych ze strony Spółki A w związku z obciążeniem z tytułu dopłaty do kosztów wsparcia sprzedaży, obciążenia o których mowa wyżej nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem CIT (…), o którym mowa w przepisach wskazanych wyżej. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 grudnia 2012 r., nr ILPB4/423-299/12-4/LM.

d) inne obciążenia związane z wydatkami marketingowymi Spółki A

Wskazane wyżej obciążenia (kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu Spółki A w danym okresie) związane są:

• z ujmowaniem przez Spółkę A towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę w ulotkach i katalogach wydawanych przez Spółkę A (niem. WKZ Themenkatalog),
• z ekspozycją towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę przy kasach jako forma wsparcia sprzedaży (niem. WKZ POZ-Flyer),
• z wystawianiem towarów podczas wystaw / targów branżowych (niem. Messekostenzuschuss).
  
  

Wnioskodawca nie ma wpływu na działania marketingowe podejmowane przez Spółkę A. Działania te służą zwiększaniu sprzedaży Spółki A i to ona podejmuje kluczowe decyzje co do ich zakresu, intensywności itp.

Przedmiotowe obciążenia w praktyce wiążą się jedynie z kompensatą (pokryciem przez Wnioskodawcę) części ponoszonych przez Spółkę A kosztów działań promocyjnych celem zwiększania własnej sprzedaży. Mają one w istocie charakter bonusu udzielonego przez Wnioskodawcę, a nie wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy obciążenia o których mowa wyżej nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (…), o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…).

W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 grudnia 2012 r., nr ILPB4/423-299/12-4/ŁM.

e) opłata za utylizację odpadów transportowych (niem. Verpackungsentsorgung)

Wskazane wyżej obciążenie związane jest z utylizacją przez Spółkę A we własnym zakresie opakowań transportowych, w których zbiorczo dostarczane są towary Wnioskodawcy.

Wartość przedmiotowego obciążenia kalkulowana jest jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółką A w danym okresie.

Obciążenie, o którym mowa wyżej, wiąże się wprawdzie z konkretnymi świadczeniami wykonywanymi przez Spółkę A w formie utylizacji odpadów (opakowań transportowych), jednakże świadczenia te nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (…), o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…).

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczeń związanych z utylizacją odpadów nie sposób uznać za świadczenia księgowe, świadczenia badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, usługi zarządzania i kontroli, usługi przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, usługi gwarancji i poręczeń ani za świadczenia o charakterze podobnym do typów świadczeń wskazanych powyżej.

Biorąc pod uwagę powyższe, przedmiotowe obciążenie nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (…), o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…).

W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

Ad. 2

W opinii Wnioskodawcy obciążenia dokonywane przez Spółkę B, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, nie mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku CIT.

Szczegółowe uzasadnienie - własne stanowisko do pytania nr 2

Poniżej Wnioskodawca przedstawia uzasadnienia do swojego stanowiska dot. obciążenia dokonywanego przez Spółkę B:

a) tzw. dopłata do kosztów marketingowych (niem. Werbekostenbeteiligung)

Wskazane wyżej obciążenie (kalkulowane jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki B w danym okresie) służy pokryciu części kosztów ogólnomarketingowych ponoszonych przez Spółkę B, jednakże nie wiąże się z uzyskiwaniem jakichkolwiek świadczeń wzajemnych przez Wnioskodawcę.

W szczególności Wnioskodawca nie może domagać się, aby Spółka B promowała towary dostarczane przez Wnioskodawcę, nie może wpływać na strategie marketingowe Spółki B ani na wysokość czy też sposób wydatkowania budżetu marketingowego Spółki B.

Obciążenie z tytułu dopłaty do kosztów marketingowych nie wiąże się z prowadzeniem przez Spółkę B jakichkolwiek działań marketingowych czy reklamowych na rzecz Wnioskodawcy.

Przedmiotowe obciążenie wiąże się jedynie z kompensatą (pokryciem przez Wnioskodawcę) części ponoszonych przez Spółkę B kosztów działań ogólnomarketingowych podejmowanych przez Spółkę B celem zwiększania własnej sprzedaży i ma w istocie charakter bonusu, a nie wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w szczególności mając na względzie brak jakichkolwiek świadczeń wzajemnych ze strony Spółki B w związku z obciążeniem z tytułu dopłaty do kosztów marketingowych, obciążenie o którym mowa wyżej nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru podatku u źródła.

Ad. 3

W przypadku jeżeli wybrane obciążenia, o których mowa w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (…) i jednocześnie, jeżeli w związku z tymi obciążeniami Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku CIT (…), istotną kwestią jest, kiedy Wnioskodawca powinien dokonać poboru podatku - w dniu otrzymania zapłaty (dokonania potrącenia przez kontrahentów), czy też w dniu otrzymania dokumentacji, która określa jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez kontrahentów.

W opinii Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę okoliczność, że:

• Wnioskodawca w dniu otrzymania zapłaty (dokonania potrącenia przez kontrahentów) nie zawsze dysponuje informacją nt. typów oraz kwot potrącanych przez kontrahentów, oraz że
• w praktyce dopiero w dniu otrzymania dokumentacji, która określa jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez kontrahentów, Wnioskodawca ma faktyczną możliwość weryfikacji dokonanych obciążeń, a co za tym idzie określenia, które z nich i w jakich kwotach podlegają opodatkowaniu u źródła w Polsce,

-to moment otrzymania dokumentacji, która określa jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez kontrahentów, powinien determinować moment poboru podatku.

Powyższe podejście wynika z nietypowego charakteru rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami, w ramach którego to nie Wnioskodawca dokonuje wypłat na rzecz kontrahentów i dysponuje pełną wiedzą nt. terminu, kwot oraz podstawy umownej tych wypłat, lecz to kontrahenci dokonują potrącenia z tytułu obciążeń wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego z należnościami Wnioskodawcy z tyt. dostaw towarów i przelewają na rzecz Wnioskodawcy odpowiednio pomniejszoną kwotę środków pieniężnych.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powinien dokonać poboru podatku:

1. w dniu otrzymania zapłaty - gdy Wnioskodawca na dzień otrzymania zapłaty dysponuje dokumentacją, która określa jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez kontrahenta,
2. w dniu otrzymania dokumentacji - gdy Wnioskodawca na dzień otrzymania zapłaty nie dysponuje dokumentacją, która określa jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez kontrahenta.
   
   

W praktyce przyjęcie rozwiązania alternatywnego, tj. uznanie że obowiązek poboru podatku/ubruttowienia kwoty potrącenia w każdym przypadku powstaje już w momencie wpływu płatności za towary (pomniejszonej o potrącenie dokonane przez kontrahenta) na rachunek bankowy Wnioskodawcy, nawet jeżeli w tym dniu Wnioskodawca nie dysponuje jeszcze w/w dokumentacją, uniemożliwiałoby Wnioskodawcy prawidłowe wywiązanie się z ciążących na nim obowiązków.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca w dniu otrzymania zapłaty (dokonania potrącenia przez kontrahentów) nie zawsze dysponuje informacją nt. typów oraz kwot obciążeń potrącanych przez kontrahentów. W efekcie Wnioskodawca do czasu otrzymania przedmiotowej dokumentacji nie ma możliwości, aby dokonać weryfikacji obowiązku podatkowego oraz - jeżeli taki obowiązek powstał - skalkulować kwotę podatku. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   -ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).
   
   

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Stosownie do art. 26 ust. 3 ustawy o CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo – w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. (…)

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT, wypłata, o której mowa w ust. 1, 1ac, 1c, 1d, 1m, 2c i 2e, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Jak wynika z treści sformułowanych pytań w zakresie zainteresowania Wnioskodawcy pozostaje kwestia ustalenia, czy obciążenia dokonywane przez Spółkę A/Spółkę B, mieszczą się w katalogu dochodów/przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT i w związku z tym, czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego. Istota przedłożonego Organowi do rozstrzygnięcia zagadnienia sprowadza się zatem do ustalenia, czy wskazane we wniosku obciążenia objęte są zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W odniesieniu do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej może się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca ponosi koszty na rzecz Spółki A i B z tytułu częściowego zwrotu kosztów marketingowych przez te podmioty ponoszonych.

Wg słownika języka polskiego marketing to „działania mające na celu poznanie potrzeb konsumentów, ustalenie wielkości produkcji oraz metod dystrybucji, sprzedaży i reklamy towarów”. Jak z powyższego wynika z istoty marketingu wynikają także działania reklamowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca – producent towarów – korzysta z podejmowanych przez Spółkę A i B działań marketingowych ponosząc z tego tytułu określone (umowne) koszty. Opisane działania są zatem zbliżone do ujętych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usług reklamowych. Należy podkreślić, że o kwalifikacji określonych świadczeń do katalogu usług wymienionych w ww. przepisie świadczy nie nazwa usługi ale rzeczywiste czynności stron umowy.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie istotne będzie odkodowanie znaczenia pojęcia: „usług reklamowych”, w przedmiotowej sprawie nie można bowiem przyjąć, że mamy do czynienia z innymi niż reklamowe usługami. W związku z powyższym w dalszej części interpretacji analizie poddane zostaną usługi reklamowe, jako zbieżne w swym charakterze do usług z których korzysta Wnioskodawca.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują usług reklamowych. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reklama zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

W związku z brakiem definicji pojęcia „usług reklamowych” w polskim prawie podatkowym warto odnieść się do definicji przewidzianych w prawie Unii Europejskiej jak również do praktyki przyjętej na gruncie prawa Unii Europejskiej. Prawo unijne również nie precyzuje oficjalnie definicji usług reklamowych. Niemniej, istnieje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednio Europejski Trybunał Sprawiedliwości), w którym określony został zakres usług reklamowych.

Znaczenie pojęcia – „usługi reklamowe” – przedstawione zostało przez Trybunał m.in. w orzeczeniach w sprawach C-68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi).

W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Trybunał jednoznacznie wskazał, że do zakresu tych usług oprócz działań tradycyjnie uważanych za promocję czy reklamę, należy kwalifikować także inne czynności i zdarzenia, nawet jeśli samodzielnie nie zawierałyby treści reklamowych, jeżeli podjęte są w celu lub w związku z kampanią reklamową lub informacyjną. Decydujący charakter przy kwalifikowaniu usług powinien mieć więc związek ich zamówienia z reklamą. W ocenie Trybunału, dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. Zatem zasada ta odnosi się również do każdej czynności, która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji.

Według Trybunału, usługi reklamowe nie muszą być wykonywane przez podmioty, które mają świadczenie usług reklamowych w zakresie swojej działalności, bądź które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych.

Tym samym, pod pojęciem usług reklamowych rozumie się zatem wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

„Mały słownik języka polskiego” definiuje natomiast marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420). Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z 18 czerwca 2010 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 204/10) stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu, a synonimem tego pojęcia jest słowo reklama, promocja.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia wynika, że Wnioskodawca zawarł umowy na dostawę towarów ze Spółką A oraz Spółką B. Umowy te przewidują, że w związku z podjętą współpracą handlową ww. Spółki są uprawnione do dokonywania potrąceń różnego rodzaju obciążeń wynikających z tych umów z należnościami Wnioskodawcy z tytułu dostawy towarów. Obciążenia, do których dokonywania uprawniona jest Spółka A mają charakter tzw.:

1. bonusu centralnego, rabatu funkcyjnego, bonusu integracyjny, bonus jakościowego oraz bonus koncepcyjnego,
2. dopłaty do kosztów marketingowych,
3. dopłaty do kosztów wspierania sprzedaży - obciążenie o charakterze podobnym do dopłaty do kosztów marketingowych,
4. innych obciążeń związanych z wydatkami marketingowymi Spółki A,
5. opłata za utylizację odpadów transportowych.
   
   

Obciążenia kalkulowane są jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółką A w danym okresie.

Podobnie Spółka B obciąża Wnioskodawcę tzw. dopłatą do kosztów marketingowych jest to forma obciążenia kalkulowanego jako procent od zrealizowanego przez Wnioskodawcę obrotu ze Spółki B w danym okresie, mającego na celu pokrycie części kosztów ogólnomarketingowych ponoszonych przez Spółkę B.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, że wskazane we wniosku bonusy mają charakter bonusu bezwarunkowego i naliczane są od zrealizowanego obrotu pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A. Stanowią zwrot części ceny sprzedanego towaru. Płatność bonusów wynika z przyjętego sposobu rozliczania kontraktu. Wypłata bonusów nie wiąże się z obowiązkiem świadczenia jakichkolwiek usług czy podejmowania działań ze strony Spółki A na rzecz Wnioskodawcy. Spółka A jako duża sieć handlowa podejmuje różnego rodzaju działania zmierzające do zintensyfikowania własnej sprzedaży, również poprzez wynegocjowanie jak najniższej ceny od dostawców, w tym od Wnioskodawcy, m.in. poprzez uzyskanie bonusu. Spółka A nie jest zobowiązana przez Wnioskodawcę do podejmowania jakichkolwiek działań promocyjnych.

Z kolei tzw. dopłata do kosztów marketingowych stanowi dopłatę do ogółu kosztów reklamowych ponoszonych przez Spółkę A / Spółkę B na działalność marketingową służącą wspieraniu sprzedaży jej własnych towarów nabytych od różnych dostawców, w tym od Wnioskodawcy. Producent (Wnioskodawca) jest obciążany przez przedsiębiorstwo handlowe dopłatami z tytułu poniesionych przez nie kosztów marketingowych. Przedsiębiorstwo handlowe odsprzedaje promowane przez siebie wyroby innych producentów, już jako własne towary - innym firmom lub klientom końcowym. Obciążenie z tego tytułu wynika z zawartej umowy. Wysokość dopłaty do kosztów marketingowych wynika z faktycznie zrealizowanego obrotu. Dopłata jest związana z faktem, że Spółka A / Spółka B prowadzi działania marketingowe obejmujące m.in. wyroby Wnioskodawcy. W przypadku niezrealizowania obrotu dopłata ta nie wystąpi.

Z kolei tzw. dopłata do kosztów wspierania sprzedaży stanowi dopłatę do ogółu kosztów wspierania sprzedaży ponoszonych przez Spółkę A na działalność sprzedażową jej własnych towarów uprzednio nabytych od różnych dostawców, w tym od Wnioskodawcy.

Producent (Wnioskodawca) jest obciążany przez przedsiębiorstwo handlowe (Spółkę A) dopłatami z tytułu poniesionych przez nie kosztów wspierania sprzedaży. Przedsiębiorstwo handlowe promowane przez siebie wyroby innych producentów, odsprzedaje już jako własne towary innym firmom lub klientom końcowym. Obciążenie z tego tytułu wynika z zawartej umowy. Wysokość dopłaty do kosztów wspierania sprzedaż wynika z faktycznie zrealizowanego obrotu i efektywnie prowadzi do obniżenia ceny towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę.

W przypadku niezrealizowania obrotu dopłata ta nie wystąpi. Jak wskazuje Spółka nie można dowieść ani wykluczyć pośredniego wpływu działań podejmowanych przez Spółkę A na poziom sprzedaży produktów przez Wnioskodawcę.

Umowy zawarte przez Wnioskodawcę ze Spółką A oraz Spółką B przewidują uprawnienie Spółki A / Spółki B do dokonywania potrąceń obciążeń wynikających z tych umów, w tym z tytułów wymienionych wyżej, z należnościami Wnioskodawcy wynikającymi z tytułu dostawy towarów. W efekcie Wnioskodawca, otrzymując płatność od Spółki A / Spółki B za towary, otrzymuje wartość pomniejszoną o dokonane przez Spółkę A / Spółkę B potrącenia.

Wnioskodawca nie ma bezpośredniego wpływu na termin otrzymania zapłaty i tym samym dokonania potrącenia z tytułu w/w obciążeń przez Spółkę A / Spółkę B. W związku z dokonanymi potrąceniami Spółka A / Spółka B przekazuje Wnioskodawcy dokumentację, która określa, jakiego typu obciążenia oraz w jakich kwotach zostały potrącone przez Spółkę A / Spółkę B. W praktyce dzień otrzymania zapłaty przez Wnioskodawcę (i tym samym dzień dokonania potrąceń z tytułu w/w obciążeń przez Spółkę A / Spółkę B nie pokrywa się z dniem, kiedy Wnioskodawca otrzymuje od Spółki A / Spółki B dokumentację, o której mowa wyżej. Zwykle dokumentacja ta wpływa do Wnioskodawcy z opóźnieniem co najmniej kilku dni. W niektórych przypadkach okres pomiędzy otrzymaniem zapłaty (potrąceniami) a otrzymaniem dokumentacji, o której mowa wyżej, jest dłuższy.

Powyżej przywołane definicje usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT prowadzą do wniosku, że obciążenia Spółki A i Spółki B obejmują czynności marketingowe świadczone na rzecz Wnioskodawcy. Działania podejmowane przez te Spółki mają związek z działalnością promocyjną, która przejawia się m.in. umieszczaniu w ulotkach i katalogach, ekspozycją towarów w ramach sprzedaży jak również na targach. Działania marketingowe Spółek na rzecz Wnioskodawcy mają na celu zwiększenie sprzedaży nie tylko tych Spółek ale także reklamują towary Wnioskodawcy są zatem działaniami o podobnym charakterze do usług wymienionych wprost w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT a konkretnie do usług reklamowych.

Jak wskazano powyżej zdaniem TSUE pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. W tym stanie rzeczy w realiach współpracy gospodarczej opisanej we wniosku, obciążenie w części Wnioskodawcy kosztami marketingowymi wiążą się faktycznie z usługą reklamową świadczoną na rzecz Wnioskodawcy poprzez promowanie przez Spółki A i B towarów Wnioskodawcy. Za taką kwalifikacją podejmowanych przez kontrahentów Wnioskodawcy działań przemawia ich charakter oraz ich ukierunkowanie na promowanie towarów Wnioskodawcy.

Jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jego normą są objęte określone świadczenia/usługi bez względu na to w jaki sposób są one wykonywane czy jak są nazwane. W związku z tym bez znaczenia jest to, że „Wnioskodawca nie ma wpływu na działania promocyjne podejmowane przez Spółkę A/Spółkę B”. Istotne dla rozstrzygnięcia sprawy jest nie to czy Wnioskodawca miał wpływ na świadczone usługi ale to czego te usługi dotyczą. W opisie sprawy Wnioskodawca sam wskazuje, że przedmiotem umowy są działania promocyjne. Warto dodać, że pod pojęciem „promocja” słownik języka polskiego rozumie działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu lub przedsięwzięcia i ten sam słownik jako jeden z synonimów słowa „promocja” wskazuje słowo „reklama”.

Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że Spółka A oraz Spółka B „nie świadczy usług marketingowych na rzecz Wnioskodawcy, nie promuje i nie reklamuje towarów na zlecenie Wnioskodawcy, a działania te dotyczą towarów własnych nabytych wcześniej od wielu dostawców, m.in. od Wnioskodawcy. Działania te mają zatem na celu zwiększenie sprzedaży sieci Spółki A / Spółki B.” Dopłaty działań marketingowych Spółek A i B dotyczących towarów/wyrobów obejmują produkty pochodzące od Wnioskodawcy tym samym powyższe twierdzenie Wnioskodawcy, że nie promują i nie reklamują towarów/wyrobów Wnioskodawcy jest nieuzasadnione.

W opinii Organu obciążenia ponoszone przez Wnioskodawcę opisane w ww. pkt b, c, d (dopłaty do kosztów marketingowych, dopłaty do kosztów wspierania sprzedaży jako dopłaty podobne do kosztów marketingowych oraz inne obciążenia związane z wydatkami marketingowymi Spółki A), bezsprzecznie posiadają cechy charakterystyczne dla świadczeń objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jako świadczenia o podobnym charakterze do usług reklamowych. Podobnie jest w odniesieniu do dopłat kosztów marketingowych Spółki B.

Tym samym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy że ww. obciążenia nie znajdują się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W rezultacie obciążenia ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek A i B, w ww. zakresie będzie podlegało obowiązkowi pobrania ryczałtowego podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W katalogu usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie będą mieściły się wyłącznie usługi wskazane w pkt a) i e) złożonego wniosku, tj. obciążenia dotyczące tzw. bonusu centralnego, rabatu funkcyjnego, bonusu integracyjnego, bonusu jakościowego oraz bonusu koncepcyjnego jak również opłaty za utylizację odpadów transportowych.

Niejako na marginesie dotychczasowych rozważań należy wskazać, że nie można zgodzić się ze stwierdzeniami Spółki zawartymi w opisie sprawy, że nie uzyskuje on żadnych świadczeń wzajemnych od Spółki A i B w związku z dokonywanymi na ich rzecz płatnościami.

W ocenie Organu ponoszenie przedmiotowych kosztów wpływa na wielkość sprzedaży Wnioskodawcy. Poza tym o związku płatności z działalnością Wnioskodawcy świadczy już sam fakt, że jest on tymi płatnościami obciążany. Twierdzenia Wnioskodawcy nie można zaakceptować biorąc całościowo pod uwagę opis sprawy z którego wynika, że marketingowa działalność podejmowana przez Spółki A i B podlega m.in. na umieszczaniu „towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę w ulotkach i katalogach wydanych przez (…), ekspozycję towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę przy kasach jako forma wsparcia sprzedaży wystawianiem towarów podczas wystaw / targów branżowych (…)”.

Dla uznania, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A i B są ponoszone w związku ze świadczeniem usług o charakterze zbliżonym do reklamy tak więc objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT bez znaczenia pozostaje podniesiona we wniosku okoliczność, że Spółka „(…) nie może domagać się aby (…) w szczególny sposób promowała towary dostarczone przez Wnioskodawcę”, o obowiązkach podatkowych wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, decyduje bowiem rodzaj świadczenia a nie forma w jakiej jest ono dokonywane.

Odnosząc się z kolei do kwestii momentu poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych powołując się na literalne brzmienie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, podatek u źródła podlega pobraniu w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Ponadto jak wynika z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT, wypłata, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek. Należy również mieć na uwadze, że zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku (na rachunek właściwego urzędu skarbowego) w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek.

W tym miejscu zauważyć należy, że w aspekcie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, pojęcie „wypłata” jest rozumiane szeroko (na co wskazuje cyt. art. 26 ust. 7 ustawy o CIT) i należy przyjąć, że w przypadku dokonanego obciążenia Wnioskodawcy przez Spółki A i B, nawet w sytuacji braku przepływu środków pieniężnych pomiędzy tymi podmiotami, to momentem dokonania płatności będzie uregulowanie należności w formie potrącenia. Istotne bowiem jest, że pomimo, że w dniu potrącenia nie wpływają fizycznie środki pieniężne, to są one jednak stawiane do dyspozycji kontrahenta. Dzień potracenia będzie więc punktem odniesienia dla ustalenia daty wypłaty należności oraz powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku pobrania podatku płaconego u źródła. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, który uzależnia moment ustalenia wysokości i pobrania podatku u źródła od momentu otrzymania dokumentacji.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

1. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę A GmbH & Co. KG mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu :
   
   • tzw. bonusu centralnego, rabatu funkcyjnego, bonusu integracyjnego, bonusu jakościowego oraz bonus koncepcyjnego (pkt a),
   • opłat za utylizację odpadów transportowych (pkt e),
   -jest prawidłowe,
   
   • dopłat do kosztów marketingowych (pkt b),
   • dopłat do kosztów wspierania sprzedaży - obciążenie o charakterze podobnym do dopłaty do kosztów marketingowych (pkt c),
   • innych obciążeń związanych z wydatkami marketingowymi Spółki A GmbH & Co. KG (pkt d)
   -jest nieprawidłowe,
   
2. czy obciążenia dokonywane przez Spółkę B GmbH mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatku dochodowym od osób prawnych a Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku z tytułu dopłat do kosztów marketingowych – jest nieprawidłowe,
3. momentu poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do obciążeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy – jest nieprawidłowe.
   
   

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie jest wiążące. Powołaną we wniosku interpretację Organ potraktował jako element stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.