Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.548.2020.2.JS
z 8 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2020 r. (data wpływu 4 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 października 2020 r. (data wpływu 2 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz osób posiadających bon – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz osób posiadających bon.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 października 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca obecnie prowadzi stację paliw (olej napędowy oraz ad-blue), która w przeważającej części jest używana na potrzeby własne. Dodatkowo prowadzona jest sprzedaż dla przedsiębiorców dokumentowana fakturami VAT.

Spółka rozważa poszerzenie działalności o sprzedaż oleju napędowego i ad-blue na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W tym celu Spółka chciałaby zainstalować tankomat – automatyczne urządzenie rozliczające sprzedaż. W celu zatankowania konsument będzie musiał z góry opłacić transakcję kartą płatniczą lub gotówką, jednakże automat nie będzie wydawał reszty. Sprzedaż będzie rejestrowana fiskalnie przez samo urządzenia, a klient otrzyma paragon. Jednakże w przypadku, gdy klient zapłaci z góry kwotę wyższą niż wynika to z ilości zatankowanego paliwa to urządzenie wyda klientowi na pozostałą kwotę bon, który będzie można wykorzystać w ciągu kolejnych trzech miesięcy na tej samej stacji przy okazji następnego tankowania. Bon nie jest imienny, a więc nabywca bonu może go wykorzystać sam albo przekazać dowolnie wybranej przez siebie osobie. Po upływie terminu trzech miesięcy wykorzystanie bonu przestanie być możliwe.

Wnioskodawca nie zakłada wystąpienia sytuacji, w których byłby zobowiązany do zwrotu środków pieniężnych klientom w razie niewykorzystania przez nich bonów w terminie ich ważności. Nie może jednak wykluczyć, że w konkretnym stanie faktycznym, którego na dzień składania wniosku o interpretację Wnioskodawca nie jest w stanie skonkretyzować, przepisy prawa będą nakładały na niego taki obowiązek. Jeśli taka sytuacja zaistnieje, Wnioskodawca zamierza zwracać klientom środki pieniężne zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Na podstawie bonu klient będzie mógł nabyć w przyszłości olej napędowy i/lub ad-blue – oba produkty na moment składania wniosku są opodatkowane stawką 23%.

Ponadto w dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu znane będą dane pozwalające Wnioskodawcy ustalić miejsce świadczenia usług w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT – będzie to ta sama stacja, na której klient otrzymał bon.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.
2. Na pytanie tut. Organu o następującej treści: „Czy bon, o którym mowa we wniosku będzie stanowić:
   • bon jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.)?
   • bon różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 44 ww. ustawy o podatku od towarów i usług?”

Zainteresowany udzielił odpowiedzi, że klasyfikacja prawna opisywanego bonu zdaniem Wnioskodawcy nie stanowi elementu opisu zdarzenia przyszłego. Jak jest wskazane w Państwa piśmie opis ma obejmować wskazanie istotnych faktów i okoliczności – klasyfikacja prawna bonu wykracza poza tak określony opis. Zdaniem Wnioskodawcy ocena jaki rodzaj bonu będzie stosowany w opisywanym zdarzeniu przyszłym jest istotą wnioskowanej interpretacji i warunkuje prawidłową odpowiedź na pytanie. Tak jak Zainteresowany wskazał we wniosku bon będzie można wykorzystać wyłącznie w jednym miejscu – na Jego stacji paliw – wyłącznie na dwa rodzaje produktów (ad-blue lub olej napędowy), które są opodatkowane stawką 23%. Ponadto Wnioskodawca nie zamierza zwracać pieniędzy za niewykorzystane bony po upływie ich ważności (o ile przepisy prawa nie będę narzucać takiego obowiązku). Dodatkowo Wnioskodawca planuje sprzedaż paliwa wyłącznie w celu bieżącego zużycia przez użytkownika stacji, nie przewiduje się sprzedaży do cystern itp. Zdaniem Wnioskodawcy wskazane cechy bonu wskazują, iż jest to bon jednego przeznaczenia – jest to jednak element oceny prawnej Wnioskodawcy, a nie część opisu zdarzenia przyszłego.

3. W związku z pytaniem tut. Organu o treści: „Czy podmioty, na rzecz których będzie odbywać się wydanie (sprzedaż) ww. bonów to wyłącznie podmioty posiadające siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?” Wnioskodawca wskazał, że nie może wykluczyć, że bony będą wydawane podmiotom posiadającym siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terenem RP. Klienci stacji nie będą legitymowani, a Wnioskodawca nie ma podstaw prawnych, aby odmówić obsługi takich podmiotów. Należy więc na to pytanie odpowiedzieć negatywnie.
4. Na pytanie tut. Organu o treści: „Czy bony będą wydawane (sprzedawane) podatnikom podatku od wartości dodanej legitymującym się aktywnym numerem VAT UE z innego państwa członkowskiego UE oraz deklarującym wywóz nabytego towaru z Polski do innego państwa członkowskiego UE?” Wnioskodawca odpowiedział, że nie może wykluczyć, że paliwo będzie wydawane także podatnikom podatku od wartości dodanej legitymującym się aktywnym numerem VAT UE z innego państwa członkowskiego UE. Jednakże Wnioskodawca zamierza sprzedawać paliwa wyłączenie w celu bieżącego zużycia, w związku z tym Wnioskodawca nie będzie sprzedawał paliwa podmiotom deklarującym wywóz nabytego towaru z Polski do innego państwa członkowskiego UE. Zgodnie z obowiązującymi przepisami zakup paliwa na terenie UE, które dodatkowo zostaje na bieżąco zużyte, nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a skoro nie ma nabycia to również nie można mówić o wewnątrzwspólnotowej dostawie.
5. Na pytanie tut. Organu o następującej treści: „Czy sprzedaż oleju napędowego oraz ad-blue będzie dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), opodatkowanej stawką 0%?” Zainteresowany udzielił odpowiedzi: nie.
6. W związku z pytaniem tut. Organu o treści: „Czy sprzedaż oleju napędowego oraz ad-blue będzie dokonywana w ramach systemu Tax Free, tj. regulacji objętych przepisami art. 126-130 ww. ustawy o podatku od towarów i usług? Wnioskodawca wskazał, że nie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w VAT dla świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz osób posiadających bony?

Zdaniem Wnioskodawcy, emitowane przez niego instrumenty płatnicze stanowią bony jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 41 ustawy o VAT bonem jest instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Bonem jednego przeznaczenia jest – w świetle art. 2 pkt 43 ustawy o VAT – bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Zważywszy, że warunki sprzedaży w zamian za wydawane przez tankomat bony, w tym osoba dostawcy oraz specyfikacja dostępnych towarów (olej napędowy lub ad-blue) są z góry znane to emitowane przez Wnioskodawcę bony odpowiadają definicji bonu z art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 42 ustawy o VAT pod pojęciem emisji bonu należy rozumieć pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu. Aby bon mógł zostać zdefiniowany jako bon jednego przeznaczenia niezbędne jest, aby w chwili rozumianej w powyższy sposób emisji znane były miejsce świadczenia usług objętych bonem oraz kwota należnego podatku.

Emitowane przez Wnioskodawcę bony spełniają w jego ocenie oba powyższe warunki, ponieważ:

1. dostawa towarów przez Wnioskodawcę jest wykonywana w Polsce,
2. w chwili pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu (którą jest chwila jego sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy), Wnioskodawcy znane są wszystkie informacje pozwalające na ustalenie miejsca dostawy towarów objętych bonem w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT,
3. w chwili pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu (którą jest chwila jego sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy) wiadomo, że będzie on uprawniał do nabycia produktów oferowanych przez Wnioskodawcę, które są opodatkowane stawką 23%.
   
   

Podsumowując, emitowane przez Wnioskodawcę bony stanowią bony jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT, a w związku z tym w ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w VAT dla dostaw towarów realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz posiadaczy bonów i w zamian za te bony powstaje z chwilą wprowadzenia przez Wnioskodawcę bonów do obrotu (wydania przez Wnioskodawcę bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 8a ust. 1 ustawy o VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jednocześnie zgodnie z art. 19a ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie zaś z art. 19a ust. 1a ustawy o VAT w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy o VAT pod pojęciem transferu bonu należy rozumieć emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji, a pod pojęciem emisji bonu – pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (art. 2 pkt 42 ustawy o VAT).

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy w VAT powstaje już z chwilą wydania przez tankomat bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę, tj. z chwilą wprowadzenia tych bonów do obrotu. Moment faktycznego wykonania dostawy towarów (ani sam fakt jej wykonania, do którego może nigdy nie dojść, jeśli np. nabywca nie zdecyduje się na skorzystanie z bonu) nie ma dla obowiązku podatkowego w VAT żadnego znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku VAT należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego przeznaczenia i bonów różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Art. 8a ustawy określa transfer bonu jednego przeznaczenia. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy, faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik (art. 8a ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, prowadzi stację paliw (olej napędowy oraz ad-blue), która w przeważającej części jest używana na potrzeby własne. Dodatkowo prowadzona jest sprzedaż dla przedsiębiorców dokumentowana fakturami VAT. Spółka rozważa poszerzenie działalności o sprzedaż oleju napędowego i ad-blue na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W tym celu Spółka chciałaby zainstalować tankomat – automatyczne urządzenie rozliczające sprzedaż. W celu zatankowania konsument będzie musiał z góry opłacić transakcję kartą płatniczą lub gotówką, jednakże automat nie będzie wydawał reszty. Sprzedaż będzie rejestrowana fiskalnie przez samo urządzenia, a klient otrzyma paragon. Jednakże w przypadku, gdy klient zapłaci z góry kwotę wyższą niż wynika to z ilości zatankowanego paliwa to urządzenie wyda klientowi na pozostałą kwotę bon, który będzie można wykorzystać w ciągu kolejnych trzech miesięcy na tej samej stacji przy okazji następnego tankowania. Bon nie jest imienny, a więc nabywca bonu może go wykorzystać sam albo przekazać dowolnie wybranej przez siebie osobie. Po upływie terminu trzech miesięcy wykorzystanie bonu przestanie być możliwe. Na podstawie bonu klient będzie mógł nabyć w przyszłości olej napędowy i/lub ad-blue – oba produkty na moment składania wniosku są opodatkowane stawką 23%. Ponadto w dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu znane będą dane pozwalające Wnioskodawcy ustalić miejsce świadczenia usług w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT – będzie to ta sama stacja, na której klient otrzymał bon. Zatem bon będzie można wykorzystać wyłącznie w jednym miejscu – na Jego stacji paliw – wyłącznie na dwa rodzaje produktów (ad-blue lub olej napędowy), które są opodatkowane stawką 23%. Dodatkowo Wnioskodawca planuje sprzedaż paliwa wyłącznie w celu bieżącego zużycia przez użytkownika stacji, nie przewiduje się sprzedaży do cystern itp.

Wnioskodawca wskazał, że nie może wykluczyć, że bony będą wydawane podmiotom posiadającym siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terenem RP. Klienci stacji nie będą legitymowani, a Wnioskodawca nie ma podstaw prawnych, aby odmówić obsługi takich podmiotów. Zainteresowany nie może wykluczyć, że paliwo będzie wydawane także podatnikom podatku od wartości dodanej legitymującym się aktywnym numerem VAT UE z innego państwa członkowskiego UE. Jednakże Wnioskodawca zamierza sprzedawać paliwa wyłączenie w celu bieżącego zużycia, w związku z tym Wnioskodawca nie będzie sprzedawał paliwa podmiotom deklarującym wywóz nabytego towaru z Polski do innego państwa członkowskiego UE. Sprzedaż oleju napędowego oraz ad-blue nie będzie dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ustawy, opodatkowanej stawką 0%, jak również nie będzie dokonywana w ramach systemu Tax Free, tj. regulacji objętych przepisami art. 126-130 ustawy.

Odnosząc się do zakresu pytania zadanego we wniosku należy wskazać, że – jak wynika z okoliczności sprawy – na podstawie bonu klient będzie mógł nabyć olej napędowy i/lub ad-blue, które są opodatkowane stawką 23%. Ponadto Wnioskodawca zamierza sprzedawać paliwa wyłączenie w celu bieżącego zużycia, w związku z tym Wnioskodawca nie będzie sprzedawał paliwa podmiotom deklarującym wywóz nabytego towaru z terytorium kraju. Zatem miejscem dostawy oleju napędowego oraz ad-blue, których bon dotyczy, będzie Polska, a dostawa tych paliw będzie stanowić odpłatną dostawę na terytorium kraju. Tym samym należy uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy w chwili emisji bonu Wnioskodawca będzie znał miejsce dostawy oleju napędowego oraz ad-blue i kwotę należnego podatku. W świetle powyższego należy stwierdzić, że wydawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy.

Tym samym, skoro w analizowanej sprawie wydawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, to obowiązek podatkowy powstanie na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 1a i ust. 4a ustawy, tj. z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, czyli emisji przedmiotowego bonu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.