Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.488.2020.1.MJ
z 14 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu nieruchomości niemieszkalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu nieruchomości niemieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest 69-letnią kobietą, emerytką, wynajmującą trzy nieruchomości niemieszkalne, z których dwie weszły w skład jej majątku na skutek ustanowienia rozdzielności majątkowej między małżonkami, a jedna została nabyta w drodze umowy kupna sprzedaży jako lokata kapitału oraz majątek, który Wnioskodawczyni planuje pozostawić w spadku swoim dzieciom.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni nie ma wiedzy, jak i chęci zajmowania się składnikami ww. majątku, opiekowaniem się i zarządzaniem nim, wszystkie ww. nieruchomości oddała w najem w dniu 26 czerwca 2019 r. Dwie z opisanych wyżej nieruchomości jednej spółce komandytowej, a trzecią ww. spółce komandytowej, jak i jej komplementariuszowi. Taki podział zaproponowała spółka komandytowa zainteresowana wynajem. Wnioskodawczyni nie jest ani komplementariuszem, ani komandytariuszem ww. spółce komandytowej, jak i nie pełni w niej żadnych funkcji. Podobnie, nie posiada udziałów w kapitale spółki z o.o. (pełniącej funkcję komplementariusza w ww. spółce), jak i nie pełni w tej spółce żadnych funkcji. Wnioskodawczyni jest emerytką, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości, jak i żadnej innej działalności gospodarczej, a ww. najem dotyczy wyłącznie składników jej prywatnego majątku, którego właścicielem w przeważającej części stała się jak już wskazano w drodze podziału majątku wspólnego, który miał miejsce w 2013 r.

Umowy najmu z ww. podmiotami zostały zawarte na czas nieokreślony. Zgodnie z ich treścią, to najemca ponosi wszelkie koszty i świadczenia związane z bieżącą eksploatacją. Najemca ma prawo prowadzić w nich działalność gospodarczą, podnająć nieruchomość, dokonywać we własnym zakresie adaptacji i ulepszeń przedmiotu najmu bez zgody Wnioskodawczyni. Obciążają go również naprawy w większym rozmiarze, naprawy strukturalne oraz drobne naprawy bieżące, wynikające z używania nieruchomości.

Wnioskodawczyni, przed datą uzyskania pierwszego przychodu z wynajmu ww. nieruchomości, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiadanych przez osoby fizyczne, złożyła właściwemu organowi podatkowemu oświadczenie o wyborze opodatkowania przychodu z najmu w drodze ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Przychód uzyskany z wynajmu ww. nieruchomości jest opodatkowany przez Wnioskodawczynię na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne (art. 6 ust. 1a).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód osiągany z opisanego powyżej najmu prywatnego Wnioskodawczyni ma prawo opodatkowywać zryczałtowanym podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że przychód uzyskiwany z tytułu najmu nieruchomości nie jest uzyskiwany, ani związany z pozarolniczą działalnością gospodarczą, ma ona prawo opodatkowywać na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne, biorąc pod uwagę treść art. 6 ust. 1a ww. ustawy, który odnosi się do przychodów uzyskiwanych poza działalnością gospodarczą.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawczyni zauważa, że ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6: - pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza, - pkt 6 najem, podnajem, dzierżawa (...) Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 5a pkt 6 definiuje także pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej, za którą uważa się działalność zarobkową: a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową b) polegającą na poszukiwaniu, rozpowszechnianiu i wydobywaniu kopalin ze złóż, c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - która jest prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły (przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie), z której uzyskiwany przychód, nie jest zaliczany do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ww. art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wskazuje natomiast jako odrębne źródło przychodu najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. W konsekwencji, przychody z najmu są traktowane jako odrębne źródło przychodu i mogą zostać uzyskiwane poza działalnością gospodarczą, jeżeli nie wypełniają przesłanek charakterystycznych dla działalności gospodarczej.

Zakwalifikowanie uzyskanego przychodu (w tym z najmu) do przychodu uzyskiwanego z pozarolniczej działalności gospodarczej zgodnie z definicją określoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych musi natomiast spełnić łącznie trzy przesłanki: 1. zarobkowy cel działalności, 2. wykonywanie działalności w sposób zorganizowany i ciągły, 3. działalności prowadzona jest we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Zauważyć także należy, że w myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku lecz związanych z działalnością gospodarczą. Wykładnia językowa dyspozycji art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że dopiero wówczas przychód z tytułu najmu należy opodatkować zgodnie z regułami przewidzianymi dla przychodów z działalności gospodarczej, jeżeli związek z działalnością gospodarczą zaistnieje przed uzyskaniem przychodu z najmu.

W opinii Wnioskodawczyni, powyższe przepisy wskazują, że uzyskiwany przez nią przychód z najmu zostałby zaliczony do źródła przychodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w przypadku gdyby Wnioskodawczyni: dokonała wpisu do ewidencji działalności gospodarczej podając najem jako przedmiot działalności, następnie nabyła nieruchomości w ramach prowadzonej działalności, bądź też spełniła powyżej wymienione przesłanki, w tym kryterium zorganizowania działalności wynikające z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub przedmiotem umowy najmu będą składniki majątku związane z prowadzoną działalnością.

Przenosząc powyższe na opisywany stan faktyczny - zdaniem Wnioskodawczyni - nie spełnia ona kryteriów niezbędnych do zaliczenia przychodu z najmu jako uzyskiwanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a mianowicie kryterium zorganizowanego charakteru działalności.

Zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w interpretacjach Ministra Finansów wskazuje się, że zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym oznacza prowadzenie działalności w sposób metodyczny, zaplanowany i profesjonalny, co przekładania się m.in. na konieczność pozyskiwania i poszukiwania klienta poprzez udostępnianie informacji o posiadanych lokalach do wynajęcia (reklamę, ogłoszenia), podejmowanie szeregu czynności jak nabywanie nowych nieruchomości, bądź też ich budowę z zamiarem wynajmu, a zatem podejmowanie czynności „na zewnątrz” o charakterze komercyjnym. Ponadto, o zorganizowanym charakterze działalności może świadczyć także wyodrębnienie pewnych składników materialnych, czy też przyjęcie przez podatnika określonej formy organizacyjno-prawnej i dopełnienie wymogu rejestracji w ewidencji działalności.

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisanego powyżej kryterium zorganizowania działalności gospodarczej nie można przypisać do najmu składników majątku prywatnego, z którego czerpie przychód, o czym świadczy szereg przesłanek opisanych poniżej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Wnioskodawczyni nie nabyła nieruchomości w celu i z zamiarem czerpania przychodów z ich wynajmu. W przeważającej części, ich właścicielem stała się na skutek podziału majątku dorobkowego małżonków, natomiast jedną z nieruchomości kupiła jako majątek, który zamierza przekazać w spadku lub w darowiźnie dzieciom.

Zamiarem Wnioskodawczyni nie jest prowadzenie działalności w zakresie wynajmu, nie ma w planach zakupu nowych nieruchomości w celach ich wynajmu, nie rozważa budowy nieruchomości celem jej wynajmu, co wskazuje, że nie prowadzi ona działalności, której celem jest rozszerzanie lub utrzymanie przychodów z najmu. Nie czerpie przychodów z najmu w sposób metodyczyny, nie reklamuje nieruchomości, nie przystosowuje ich pod najem, nie poszukuje nowych najemców, poprzez ogłoszenia w prasie, w Internecie etc.

Wprost przeciwnie, jak już wskazano Wnioskodawczyni nie zna rynku nieruchomości, ani nie zna się na zarządzaniu nieruchomościami, więc nie zamierza poszukiwać potencjalnych klientów w sposób profesjonalny ani zajmować się stroną organizacyjną najmu. Z uwagi na powyższe okoliczności oraz swój wiek jednego dnia postanowiła ww. nieruchomości wchodzące w skład jej majątku prywatnego wynająć na rzecz zainteresowanej nimi spółki komandytowej oraz na rzecz jej komandytariusza.

Stosownie do zawartych umów najmu, najemcy umożliwiono, aby we własnym zakresie dokonywał adaptacji i ulepszeń przedmiotu najmu, aby mógł je dostosować pod własny model biznesowy. Został również na najemcę przerzucony obowiązek napraw w większym rozmiarze, napraw strukturalnych, jak i drobnych napraw bieżących, wynikających z używania nieruchomości. To najemca ponosi również wszelkie koszty i świadczenia związane z bieżącą eksploatacją nieruchomości.

Tym samym to nie na Wnioskodawczyni, koncentruje się ewentualne ryzyko gospodarcze typowe dla przedsiębiorcy, poprzez zagospodarowanie we własnym zakresie wynajętych od Wnioskodawcy nieruchomości, ewentualne poszukiwanie w zakresie prowadzonego przedsiębiorstwa podnajemców oraz podpisanie z nimi umów podnajmu, pobieranie od najemców opłat czynszowych oraz opłat za tzw. media, zawieranie/wypowiadanie umów, utrzymywanie nieruchomości w stanie niepogorszonym oraz podejmowanie wszelkich działań i czynności w celu wygospodarowania zysku.

W opinii Wnioskodawczyni wynajęła ona jedynie swój majątek prywatny, wynajem po jej stronie nie ma charakteru zorganizowanego charakterystycznego dla działalności gospodarczej, zatem przychód uzyskany z tytułu ww. najmu stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (której nie prowadzi), a tym samym ma ona prawo korzystać z opodatkowania najmu w formie ryczałtu. Jednocześnie podziela ona wielokrotnie prezentowany podgląd jak np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-906/11-2/TW, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB1/415-891/10-5/KS, że liczba wynajmowanych lokali nie może przesądzać o zakwalifikowaniu wynajmu jako działalności gospodarczej. Co więcej, nie tylko za niesprawiedliwe, ale też za pozbawione uzasadnienia merytorycznego należałby uznać interpretację odmienną, w której Wnioskodawczyni, wyłącznie z uwagi na swój status materialny, byłaby wbrew zamiarowi ustawodawcy umożliwiającego najem majątku prywatnego wg ryczałtowej stawki, nijako zmuszona do prowadzenia działalności. Wnioskodawczyni nie tylko nie nabyła ww. nieruchomości pod zamiar ich wynajmu, ale w przeważającej części stała się ich właścicielem w wyniku podziału majątku wspólnego z małżonkiem.

Wnioskodawczyni w zakresie najmu nie podejmowała żadnych czynności świadczących o profesjonalnym, zorganizowanym działaniu jako przedsiębiorca. Wprost przeciwnie, Wnioskodawczyni jest emerytką, a z uwagi na nieznajomość rynku nieruchomości, wiek, brak profesjonalnej wiedzy oraz doświadczenia w zarządzaniu nieruchomościami oraz chęci ich nadzorowania, zdecydowała się wynająć wskazane nieruchomości zainteresowanej nimi spółce komandytowej oraz jej komplementariuszowi. To te podmioty obecnie biorą na siebie ryzyko związane z zarządzaniem nieruchomościami, jej adaptacji czy napraw, ponoszenia kosztów czy też poszukiwanie najemców. Przychód z najmu składników majątku uzupełnia dochody z emerytury.

Biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności, w opinii Wnioskodawczyni skoro najem majątku prywatnego opisanego we wniosku nieruchomości nie jest prowadzony w ramach wynajmu charakteryzującego się zorganizowaniem typowym dla pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz jako tzw. najem prywatny, to zgodnie z jej wolą ma ona prawo przychody uzyskiwane z wynajmu opodatkować ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych stosownie do stawek przewidzianych w ww. ustawie. Zarówno bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 10 ust. 1 pkt 6), jak i ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym, wymieniają najem jako odrębne źródło przychodów, które może być osiągane poza działalnością, natomiast wybór kwalifikacji i sposobu rozliczania przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3)
  

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).
  
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Na podstawie art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
   
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
   
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

• zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,
  

• nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,
  

• wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać za działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

• celu zarobkowego,
  

• ciągłości,
  

• zorganizowanego charakteru.
  
  
  

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowanych przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych – o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego – złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy stanowi, że ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100.000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

W treści wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni jest emerytką, która wynajmuje trzy nieruchomości niemieszkalne, z których dwie weszły w skład jej majątku na skutek ustanowienia rozdzielności majątkowej między małżonkami, a jedna została nabyta w drodze umowy kupna sprzedaży jako lokata kapitału oraz majątek, który Wnioskodawczyni planuje pozostawić w spadku swoim dzieciom. W związku z tym, że Wnioskodawczyni nie ma wiedzy, jak i chęci zajmowania się składnikami ww. majątku, opiekowaniem się i zarządzaniem nim, wszystkie ww. nieruchomości oddała w najem w dniu 26 czerwca 2019 r. Ponadto, Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości, jak i żadnej innej działalności gospodarczej, a ww. najem dotyczy wyłącznie składników jej prywatnego majątku, którego właścicielem w przeważającej części stała się jak już wskazano w drodze podziału majątku wspólnego, który miał miejsce w 2013 r.

Przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro przedmiotowe nieruchomości nie są wynajmowane w sposób, który wskazuje na spełnienie wszystkich przesłanek prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a więc przyjmując, że wynajem nie jest prowadzony w sposób zorganizowany), to przychody uzyskane z najmu, stanowią źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem przychód osiągany z najmu opisanego w złożonym wniosku opodatkowany może być zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 8,5% jeśli przychód nie przekroczy kwoty 100.000 zł, natomiast w przypadku gdy przychody z najmu przekroczą kwotę 100.000 zł, wówczas nadwyżka podlega opodatkowaniu ryczałtem w wysokości 12,5%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.