2020.10.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.371.2020.1.DP
z 27 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy:
- częściowo lub całkowicie zamortyzowanych, które są poddawane modernizacji, Spółka powinna zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stanowiącego załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
- częściowo zamortyzowanych, które ze względu na aktualizację przeznaczenia powinno się zakwalifikować do innej grupy, podgrupy lub rodzaju ST, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa), powinna stosować stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
momentu rozpoczęcia amortyzacji środków trwałych w przypadku zastosowania stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. (częściowo lub całkowicie zamortyzowanych), które są poddawane modernizacji lub aktualizacji, Spółka może dokonać wyboru, czy nadal stosować stawki amortyzacyjne stosowane przed przeprowadzeniem modernizacji stosowane w ówczesnym stanie prawnym czy też zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT oraz momentu rozpoczęcia stosowania tych stawek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Spółka jest członkiem Grupy Kapitałowej X, składającej się ze spółek sektora naftowego realizujących usługi logistyczne w zakresie zaopatrzenia w ropę naftową i paliwa płynne. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność w zakresie logistyki naftowej polegającej przede wszystkim na transporcie i magazynowaniu paliw i ropy naftowej, przeładunku paliw i ich składowaniu dla podmiotów zajmujących się handlem i dystrybucją paliw.

Wnioskodawca posiada w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składniki majątkowe stanowiące środki trwałe (dalej: „Środki Trwałe”), które podlegają amortyzacji. Co do zasady, Spółka amortyzuje wprowadzone do ewidencji Środki Trwałe metodą liniową przewidzianą w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Do dnia 31 grudnia 1999 r., Spółka dokonywała klasyfikacji wprowadzanych Środków Trwałych, zgodnie z Klasyfikacją Rodzajową Środków Trwałych, wynikającą z zarządzenia nr 51 Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie stosowania Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych (Dz.U. GUS Nr 21, poz. 132). Od dnia 1 stycznia 2000 r., Spółka rozpoczęła klasyfikację nowo wprowadzanych Środków Trwałych w oparciu o Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1317, dalej: „Rozporządzenie KŚT”). Ponadto, Spółka dokonała aktualizacji Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed wejściem w życie Rozporządzeniem KŚT, tj. przed 1 stycznia 2000 r., dokonując przyporządkowania wykorzystywanych Środków Trwałych do odpowiednich grup, podgrup i rodzajów według nowej klasyfikacji.

Przeprowadzenie powyższej aktualizacji nie skutkowało jednak zmianą stawek amortyzacyjnych dla Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed wejściem w życie Rozporządzenia KŚT, tj. przed 1 stycznia 2000 r. Spółka dokonywała amortyzacji Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. w oparciu o stawki amortyzacyjne wynikające z regulacji obowiązujących w ówczesnym stanie prawnym, tj. zgodnie z Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. z 1997 r., Nr 6 poz. 35, dalej: „Rozporządzenie w sprawie amortyzacji”). W związku ze zmianami stawek amortyzacyjnych wprowadzonych ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1999 r„ nr 95, poz. 1101, dalej: „Zmiana ustawy o CIT 1”) (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych - załącznik wprowadzony do Zmiany ustawy o CIT 1), a następnie ustawą z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 60, poz. 700, dalej: „Zmiana ustawy o CIT 2”) (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych - załącznik nr 1 wprowadzony do Zmiany ustawy o CIT 2, dalej: „Wykaz”), Spółka nie dokonała zmian stosowanych przez nią stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. Ustawodawca pozostawił bowiem podatnikowi możliwość wyboru od 1 stycznia 2000 r. zastosowania stawek amortyzacyjnych obowiązujących od 1 stycznia 2000 r., bądź pozostania przy dotychczas stosowanych stawkach amortyzacyjnych. Możliwość taka przewidziana została w art. 3 ust. 1 pkt 2 Zmiany ustawy o CIT 1, a następnie w art. 4 ust. 5 Zmiany ustawy o CIT 2.

W odniesieniu do niektórych Środków Trwałych (obecnie częściowo lub całkowicie zamortyzowanych), w stosunku do których stosowane były stawki przyjęte przed dniem 1 stycznia 2000 r., Spółka dokonała niedawno modernizacji. W przyszłości Spółka może dokonywać kolejnych modernizacji takich Środków Trwałych. Jednocześnie ze względu na aktualizacje przeznaczenia, dla niektórych środków trwałych przyjętych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. dochodzi do zmiany zakwalifikowania w obrębie grup, podgrup lub rodzaju i w konsekwencji zmiana obowiązującej stawki amortyzacyjnej. W tak przedstawionym zdarzeniu faktycznym (winno być: stanie faktycznym), Wnioskodawca pragnie uzyskać potwierdzenie, iż po przeprowadzeniu modernizacji lub aktualizacji stosowane dotychczas stawki amortyzacyjne dla poszczególnych Środków Trwałych (tj. stawki przyjęte przed 1 stycznia 2000 r. i stosowane również po dniu 1 stycznia 2000 r.) niezależnie od tego, czy dany Środek Trwały został zamortyzowany całkowicie bądź częściowo, mogą być zmienione i ustalone zgodnie z aktualnie obowiązującym Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik 1 do ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy częściowo lub całkowicie zamortyzowanych, które są poddawane modernizacji, Spółka powinna zastosować stawki amortyzacyjne stosowane przed przeprowadzeniem modernizacji (tj. stawki wynikające z Rozporządzenia w sprawie amortyzacji stosowane w Spółce przed 1 stycznia 2000 r., jak i po dniu 1 stycznia 2000 r.), czy też powinna zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT?
Czy analogicznie, w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed 1 stycznia 2000 r. i częściowo zamortyzowanych, które ze względu na aktualizację przeznaczenia powinno się zakwalifikować do innej grupy, podgrupy lub rodzaju ST, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa), powinna stosować stawkę amortyzacyjną dotychczas obowiązującą czy nową wynikającą z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT?
Czy jeśli Spółka w sytuacjach opisanych w pytaniu 1 i 2, w odniesieniu do Środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy częściowo zamortyzowanych, które są poddawane modernizacji, może zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT, to czy rozpocząć naliczanie amortyzacji w miesiącu następnym po przeprowadzonej modernizacji, czy też dopiero od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1 jak i do pytania nr 2, w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. (częściowo lub całkowicie zamortyzowanych), które są poddawane modernizacji lub aktualizacji, Spółka może dokonać wyboru, czy nadal stosować stawki amortyzacyjne stosowane przed przeprowadzeniem modernizacji (tj. stawki wynikające z Rozporządzenia w sprawie amortyzacji stosowane w Spółce przed 1 stycznia 2000 r., jak i po dniu 1 stycznia 2000 r.), czy też zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT.

W odniesieniu do pytania nr 3 Spółka uważa, że jeśli dokona w odniesieniu do Środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy modernizowanych zmiany stawki amortyzacyjnej na aktualnie obowiązującą i wynikającą z Wykazu stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT, to powinna rozpocząć naliczanie amortyzacji wg nowej stawki dopiero od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego po roku w którym miała miejsce modernizacja.

Nowelizacje ustawy o CIT - możliwość wyboru stosowania stawek amortyzacyjnych przyjętych przed l stycznia 2000 r. lub stawek wynikających z Wykazu

Spółka wskazuje, że na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 Zmiany ustawy o CIT 1, podatnicy mieli możliwość wyboru od 1 stycznia 2000 r. zastosowania nowych stawek amortyzacyjnych obowiązujących od 1 stycznia 2000 r. bądź pozostania przy dotychczas stosowanych stawkach amortyzacyjnych. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało w urzędowej interpretacji Ministra Finansów w zakresie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2000 r. (por. pismo Podsekretarza Stanu Ministerstwa Finansów z dnia 10 lutego 2000 r., sygn. PB H/448/00/10), i tak: Jednocześnie przepisy art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia wskazują, iż do środków i wartości oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. można stosować przepisy art. 16i ust. 1-6 ustawy oraz § 9 ust. 1 i 3-3e rozporządzenia. Oznacza to, iż podatnicy mają prawo wyboru w zakresie określonym tymi przepisami do stosowania nowych lub kontynuowania dotychczasowych zasad. Możliwość wyboru, o której mowa powyżej, nie dotyczy metody amortyzacji, która (określona dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji) obowiązuje, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy lub § 9 ust. 13 rozporządzenia, do pełnego zamortyzowania tego środka.

Ponadto, w oparciu o zmiany wprowadzone Zmianą ustawy o CIT 2, od dnia 1 stycznia 2001 r. umożliwiono stosowanie stawek amortyzacyjnych przyjętych od dnia 1 stycznia 2000 r. bądź stawek wprowadzonych Zmianą ustawy o CIT 2, tj. stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu i obowiązujących do dziś (por. art. 4 ust. 5 Zmiany ustawy o CIT 2).

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż wyżej opisane nowelizacje w zakresie stawek amortyzacyjnych nie określają granic czasowych, w których podatnik może dokonać wyboru stawki amortyzacyjnej. Ponadto, Zmiana ustawy o CIT 2 jest aktem nadal obowiązującym. Wobec tego, w opinii Spółki, przepis art. 4 ust. 5 Zmiany ustawy o CIT 2, dający możliwość wyboru stawki, nadal może być przez nią zastosowany. Co więcej, aktualnie obowiązująca ustawa o CIT nie przewiduje żadnych ograniczeń odnośnie zasad amortyzacji środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r.

Wobec powyższego, Spółka uprawniona będzie do pozostania przy dotychczas stosowanych stawkach amortyzacyjnych wynikających z Rozporządzenia w sprawie amortyzacji stosowanych w Spółce przed 1 stycznia 2000 r., jak i po dniu 1 stycznia 2000 r., bądź do zmiany stawek amortyzacyjnych z uprzednio stosowanych stawek amortyzacyjnych na stawki amortyzacyjne wynikające z obecnie obowiązującego Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT.

Możliwość zmiany stawek amortyzacyjnych w świetle aktualnie obowiązujących przepisów ustawy o CIT

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jednocześnie art. 16i ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Co więcej, w oparciu o ust. 5 wskazanego artykułu, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Spółka wskazuje, że zmiana stawki amortyzacji, o której mowa w art. 16i ust. 5 ustawy CIT, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna zostaje obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz maksymalnych stawek określonych w Wykazie, przy czym zmiana stawki amortyzacyjnej, tzn. jej zmniejszenie bądź zwiększenie, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Zgodnie z analizowanym przepisem, podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w ugruntowanej i jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych, przykładowo:

interpretacja indywidualna wydana w dniu 6 września 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.289.2019.1.AB, w której za prawidłowe zostało uznane stanowisko podatnika, zgodnie z którym, Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacji nie przekraczając wartości maksymalnej stawki, wynikającej z Wykazu stawek (...).
interpretacja indywidualna wydana w dniu 10 kwietnia 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.52.2019.2.BM: Powołany przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.
Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z w. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu).
interpretacja indywidualna wydana w dniu 10 lutego 2016 r. przez Izbę Skarbową w Katowicach, sygn. IBPB-1-2/4510-863/15/JW: W związku z tym uznać należy, że podatnik przy zachowaniu terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p., może dokonać podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Podwyższenia tego Wnioskodawca może dokonać zarówno dla wybranych, jak i wszystkich środków trwałych, przy czym wysokość podwyższenia może zostać zindywidualizowana dla poszczególnych środków trwałych, których stawka uprzednio została obniżona. Wysokość podwyższenia zaś ograniczona jest poziomem stawek ustalonym w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (zał. nr 1 do u.p.do.p.).
interpretacja indywidualna wydana w dniu 25 lutego 2011 r. przez Izbę Skarbową w Poznaniu, sygn. ILPB4/423-324/10-2/MC: Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy, z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak zmiana wysokości stawki winna zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowanej w art. 7 ww. ustawy.

W związku powyższym, w ramach tej samej metody amortyzacyjnej, możliwe jest dokonanie zmiany (tj. obniżenia bądź podwyższenia) wysokości stawki amortyzacyjnej, przy czym wysokość podwyższenia ograniczona jest jedynie poziomem stawki ustalonej w Wykazie, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, analogiczne podejście należałoby zastosować w odniesieniu do stawek amortyzacyjnych wynikających z wcześniej obowiązujących przepisów. Bowiem zmiana stawki wynikającej z Rozporządzenia w sprawie amortyzacji na stawkę właściwą dla danego środka trwałego wynikającą z Wykazu będzie wciąż zmianą w ramach tej samej metody amortyzacyjnej. Tym samym zasada stosowania wybranej metody amortyzacji aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego zostanie spełniona.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 10 czerwca 2008 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IP-PB3-423-329/08-2/JG: (...) zgodnie z ustawą zmieniającą ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z 20 listopada 1999 r. oraz z 9 czerwca 2000 r. w powiązaniu z obecnie obowiązującą ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zastosować w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r, stawki amortyzacyjne wyższe niż dotychczas, ale wynikające z Tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W opinii Spółki, podwyższenia stawek można dokonać począwszy od pierwszego miesiąca najbliższego roku podatkowego.

Modernizacja środków trwałych zamortyzowanych w części lub w całości

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest zatem: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja środka trwałego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w wyniku przeprowadzonych modernizacji Środków Trwałych nastąpiło ich ulepszenie, a tym samym wzrosła ich wartość użytkowa w stosunku do wartości z dnia ich przyjęcia do używania. W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż amortyzacja środków trwałych, które zostały już w całości zamortyzowane, może zostać wznowiona. Nie skutkuje to w żaden sposób powstaniem „nowej” wartości początkowej. Amortyzacja dotyczy bowiem tego samego składnika majątkowego wpisanego już wcześniej do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Tym samym, dany Środek Trwały podlegać będzie dalszej amortyzacji, jednak jedynie w zakresie jego zwiększonej wartości początkowej. Nie można bowiem dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej z dnia wprowadzenia danego Środka Trwałego do ewidencji, skoro odpisy amortyzacyjne od tej wartości przed ulepszeniem zostały już dokonane. Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 1392/13, w którym Sąd orzekł, co następuje: Rację ma sąd administracyjny pierwszej instancji, gdy wskazuje (...), że Skarżąca stosuje nieznane prawu podatkowemu pojęcie "nowej wartości początkowej" środka trwałego. Inwestycje opisane we wniosku o wydanie interpretacji, doprowadziły do zwiększenia wartości początkowej środka trwałego, co daje jedynie uprawnienie do kontynuowania amortyzacji w tym zakresie. Nie może jednak być w tym wypadku mowy o nowej wartości początkowej, gdyż otwierałoby to drogę do nieuprawnionego powtórnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Amortyzacja może być kontynuowana w tym wypadku jedynie w zakresie zwiększonej wartości początkowej środka trwałego. Należy podkreślić, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku amortyzacja dotyczy tego samego środka trwałego, wpisanego do ewidencji środków trwałych, a uprawnienie do jej kontynuowania wynika ze zdarzeń powodujących wzrost wartości początkowej; na skutek wskazanych we wniosku okoliczności proces amortyzacji niejako "aktualizuje się" i podlega kontynuacji, nie można zatem przyjąć że w analizowanym przypadku doszło do "pełnego zamortyzowania danego środka trwałego".

W świetle powyższego, Spółka wskazuje, iż w związku z przeprowadzoną modernizacją poszczególnych Środków Trwałych, w jej opinii, nie będzie miało znaczenia, czy dany środek trwały został zamortyzowany jedynie częściowo, czy całkowicie (w odniesieniu do Środków Trwałych zamortyzowanych całkowicie proces amortyzacji będzie podlegał kontynuacji).

Ponadto, w świetle zasady wynikającej z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT (tj. wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego), należy przyjąć, iż wobec środka trwałego, który został w całości zamortyzowany, a następnie został poddany modernizacji, kontynuuje się wybraną początkowo metodę amortyzacji.

Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych

Zasady amortyzacji (umorzenia) środków trwałych regulują przepisy art. 32 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 330 z późn.zm.). Przewidują one, że dokonuje się od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych) drogą systematycznego, planowanego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji, czyli okres przewidywanej użyteczności ekonomicznej. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do użytkowania, a jej zakończenie nie później niż z momentem zrównania wartości dokonanych odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych) z wartością początkową tego środka trwałego lub ewentualnie do momentu przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia niedoboru. Zmiana stawki amortyzacji może być dokonana od pierwszego miesiąca następnego roku obrotowego.

Mając na względzie powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do:

Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. (częściowo lub całkowicie zamortyzowanych), które są poddawane modernizacji, oraz
Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji Środków Trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. częściowo zamortyzowanych, które ze względu na aktualizację przeznaczenia powinno się zakwalifikować do innej grupy, podgrupy lub rodzaju ŚT, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa),

Spółka może dokonać wyboru, czy nadal stosować stawki amortyzacyjne stosowane przed przeprowadzeniem modernizacji (tj. stawki wynikające z Rozporządzenia w sprawie amortyzacji stosowane w Spółce przed 1 stycznia 2000 r., jak i po dniu 1 stycznia 2000 r.), czy też zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT.

W sytuacji, gdy Spółka może dokonać wyboru i rozpocząć w odniesieniu do zmodernizowanych środków trwałych stosowanie aktualnie obowiązującej stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o CIT, to powinna to zrobić od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego w którym ta modernizacja miała miejsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2000 r. zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy. Wcześniej kwestie związane z amortyzacją środków trwałych uregulowane były w rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35, dalej : „Rozporządzenie”).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podobnie kwestię tę normowało Rozporządzenie w którym przyjęto, że za środki trwałe uznaje się, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

nieruchomości (grunty, budowle i budynki, w tym także lokale będące odrębną własnością),
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze (§ 2 ust. 1 Rozporządzenia).

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16b ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Natomiast zgodnie z brzmieniem § 6 ust. 3 Rozporządzenia, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu (przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji), wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 4a-7, 9-11 i 13-14, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Do 31 grudnia 1999 r. Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowił załącznik do Rozporządzenia.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składniki majątkowe stanowiące Środki Trwałe, które podlegają amortyzacji. Spółka amortyzuje wprowadzone do ewidencji Środki Trwałe metodą liniową przewidzianą w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku ze zmianami stawek amortyzacyjnych wprowadzonych ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie dokonała zmian stosowanych przez nią stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. w związku z możliwością wyboru jaką dał podatnikowi Ustawodawca. W odniesieniu do niektórych Środków Trwałych (obecnie częściowo lub całkowicie zamortyzowanych), w stosunku do których stosowane były stawki przyjęte przed dniem 1 stycznia 2000 r., Spółka dokonała niedawno modernizacji. W przyszłości Spółka może dokonywać kolejnych modernizacji takich Środków Trwałych. Jednocześnie ze względu na aktualizacje przeznaczenia, dla niektórych środków trwałych przyjętych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. dochodzi do zmiany zakwalifikowania w obrębie grup, podgrup lub rodzaju i w konsekwencji zmiana obowiązującej stawki amortyzacyjnej.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy po przeprowadzeniu modernizacji lub aktualizacji stosowane dotychczas stawki amortyzacyjne dla poszczególnych Środków Trwałych (tj. stawki przyjęte przed 1 stycznia 2000 r. i stosowane również po dniu 1 stycznia 2000 r.) niezależnie od tego, czy dany Środek Trwały został zamortyzowany całkowicie bądź częściowo, mogą być zmienione i ustalone zgodnie z aktualnie obowiązującym Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik 1 do ustawy o CIT.

Jak wskazano we wniosku, Spółka dokonywała amortyzacji Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r. w oparciu o stawki amortyzacyjne wynikające z regulacji obowiązujących w ówczesnym stanie prawnym, tj. zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z wejściem w życie ustawą z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. 2000 nr 104 poz. 1104), ww. rozporządzenie zostało uchylone.

W ustawie z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1999 r., nr 95 poz. 1101) określono zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, art. 16i ust. 1-6 można stosować także do środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. Akt ten jest do dnia dzisiejszego obowiązujący.

W celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa, w powyższej kwestii wydano Pismo Podsekretarza Stanu Ministerstwa Finansów z dnia 10 lutego 2000 r. znak: PB H/448/00/10. W piśmie tym (pkt 1) Ministerstwo Finansów potwierdziło, iż (…) przepisy art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia wskazują, iż do środków i wartości oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. można stosować przepisy art. 16i ust. 1-6 ustawy oraz § 9 ust. 1 i 3-3e rozporządzenia. Oznacza to, iż podatnicy mają prawo wyboru w zakresie określonym tymi przepisami, do stosowania nowych lub kontynuowania dotychczasowych zasad. Możliwość wyboru, o której mowa powyżej, nie dotyczy metody amortyzacji, która (określona dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji) obowiązuje, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy lub § 9 ust. 13 rozporządzenia, do pełnego zamortyzowania tego środka. Możliwość wyboru dotyczy natomiast stawek amortyzacyjnych stosowanych przy metodzie amortyzacji liniowej oraz współczynników podwyższających te stawki.

Dokonanie przez podatnika wyboru w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych, oddanych do używania przed dniem l stycznia 2000 r., oznacza:

zastosowanie nowych stawek amortyzacyjnych, wyszczególnionych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy lub rozporządzenia, albo
kontynuowanie stosowania stawek amortyzacyjnych określonych, na podstawie przepisów dotychczas obowiązujących, w miesiącu dokonania pierwszego odpisu amortyzacyjnego, tj. w następnym miesiącu po oddaniu środka trwałego do używania i wprowadzenia go do ewidencji. Są to stawki amortyzacyjne z Wykazu, wyszczególnione w załączniku do rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do końca 1999 r., a także stawki amortyzacyjne z Wykazu podwyższone o współczynniki zastosowane na podstawie § 9 ust. 3 pkt 3 tego rozporządzenia.

W ww. piśmie wskazano również, iż wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych dla celów obliczenia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, stanowiący załącznik do ustawy oraz załącznik do rozporządzenia, zawiera stawki amortyzacyjne przyporządkowane do określonych symboli grup, podgrup oraz rodzajów środków trwałych według KRŚT91.

Ponieważ w klasyfikacji KŚT dla każdego nowego symbolu grupy, podgrupy i rodzaju środków trwałych, określone jest powiązanie z klasyfikacją KRŚT91, nie będzie przeszkód w określeniu dla danego środka trwałego, oddanego do używania w 2000 r., odpowiedniej stawki z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, uwzględniającej KRŚT91. Natomiast dla środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r., przejście ze starej na nową Klasyfikację nie powoduje, z tego tytułu, zmiany stawki amortyzacyjnej, chyba że podatnik podejmie decyzję o stosowaniu do tych środków trwałych nowych stawek amortyzacyjnych, zgodnie z zasadą określoną w pkt 1a i 4. Wówczas przy ustalaniu stawki z Wykazu należy uwzględnić również KRST91.

Nowa Klasyfikacja Środków Trwałych zostanie zastosowana do określenia Wykazu stawek amortyzacyjnych w przygotowywanych ustawach podatkowych, które wejdą w życie od 2001 r.

A zatem, biorąc powyższe pod uwagę, zgodnie z pkt 1 wymienionego powyżej pisma, w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. podatnik miał prawo wyboru w zakresie stawek amortyzacyjnych. Mógł kontynuować stosowanie stawek amortyzacyjnych określonych na podstawie Rozporządzenia obowiązującego do końca 1999 r. lub zastosować nowe stawki amortyzacyjne, wyszczególnione w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Decyzję o kontynuowaniu stosowania dotychczasowych stawek lub wyborze nowych, podatnicy podejmowali z datą wejścia w życie ustawy tj. od 1 stycznia 2000 r.

Z dniem 1 stycznia 2001 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. nr 60 poz. 700), będąca kolejną zmianą dotyczącą stawek amortyzacyjnych, w której również zawarto przepisy dające podatnikom możliwość wyboru stosowania stawek amortyzacyjnych. W art. 4 ust. 5 tej ustawy, wskazano, iż dla środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. można stosować po dniu 31 grudnia 2000 r. stawki amortyzacyjne przyjęte przez podatnika po dniu 31 grudnia 1999 r. albo stawki amortyzacyjne z Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do niniejszej ustawy; postanowienia art. 16i ust. 2-5 ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się odpowiednio.

Ww. ustawy dały podatnikom możliwość wyboru wysokości stosowanych stawek amortyzacji dla środków trwałych wprowadzonych do ewidencji przed 1 stycznia 2000 r., tylko przez wzgląd na nowelizację ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przedmiotowym wniosku mamy do czynienia jednak z inną sytuacją. W niniejszym przypadku tj. w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy częściowo lub całkowicie zamortyzowanych, które są poddawane modernizacji, Spółka nie ma możliwości zmiany stosowanych dotychczas stawek amortyzacyjnych na te aktualnie obowiązujące wynikające z załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.) bowiem nie dokonała zmiany zasad amortyzacji w momencie wejścia w życie noweli ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lecz kontynuowała amortyzację na zasadach wynikających z Rozporządzenia.

Należy zwrócić uwagę, iż wydatki na ulepszenie środka trwałego, przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT powiększają wartość początkową środka trwałego. Nie mogą one jednak powodować zmiany zasad amortyzacji danego (zmodernizowanego) środka trwałego tzn. nie skutkują zmianą zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych zatem i stawki amortyzacyjnej. Spółka powinna kontynuować zastosowane wcześniej stawki amortyzacyjne wynikające z uprzednio obowiązujących przepisów. Jak wskazano wcześniej, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują zmiany stosowanych wcześniej stawek amortyzacyjnych tylko dlatego, iż środki trwałe są poddawane modernizacji. Zmodernizowany środek trwały jest tym samym środkiem trwałym, który istniał przed modernizacją. Nie ma zatem podstaw do zmiany zasad tej amortyzacji. A zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do stosowania stawek amortyzacyjnych wybranych w ówczesnym stanie prawnym, tzn. do kontynuowania amortyzacji środków trwałych na takich samych zasadach jak dotychczas. Stanowisko Wnioskodawcy w powyższej kwestii jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed 1 stycznia 2000 r. i częściowo zamortyzowanych, które ze względu na aktualizację przeznaczenia powinno się zakwalifikować do innej grupy, podgrupy lub rodzaju, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa), należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca po modernizacji zmieni klasyfikację ww. środków trwałych według aktualnie obowiązujących przepisów to wtedy będzie zobowiązany do zastosowania stawek amortyzacyjnych wynikających z aktualnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. z Wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy. W odniesieniu zatem do tej części pytania Organ uznaje stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Ze stanowiska jakie Spółka zaprezentowała wynika bowiem, że będzie ona mogła dokonać wyboru, czy nadal stosować stawki amortyzacyjne stosowane przed przeprowadzeniem modernizacji podczas gdy Będzie zobowiązana do zastosowania stawek obecnie obowiązujących (tzn. wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych będącego załącznikiem do ustawy o CIT).

W odniesieniu natomiast do pytania Wnioskodawcy oznaczonego we wniosku nr 3, w nawiązaniu do sytuacji w której Spółka ze względu na aktualizację przeznaczenia środka trwałego zakwalifikuje tenże środek trwały do innej grupy, podgrupy lub rodzaju, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa) i rozpocznie amortyzację w odniesieniu do zmodernizowanych środków trwałych na mocy aktualnie obowiązujących przepisów nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że powinien rozpocząć amortyzację wg nowych stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego występującego po dokonaniu aktualizacji.

W niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16i ust. 5 ustawy o CIT ponieważ przepis ten dotyczy obniżenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie, nie odnosi się natomiast do sytuacji gdy zmiana stawki amortyzacyjnej wynika ze zmiany przeznaczenia środka trwałego i zakwalifikowania go innej grupy, podgrupy lub rodzaju.

W tym miejscu wskazać należy, że w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały wskazane ogólne zasady dotyczące momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a w szczególności został określony „najwcześniejszy” dopuszczalny moment dokonania odpisu amortyzacyjnego (miesiąc po miesiącu, w którym środek trwały wprowadzono do ewidencji). Należy mieć na uwadze, że przepis ten odnosi się expresis verbis wyłącznie do sytuacji rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych związanych z uprzednim ujęciem (wprowadzeniem) składnika majątku trwałego do ewidencji, a w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest szczegółowych regulacji dotyczących podatkowego momentu dokonania odpisu amortyzacyjnego w innej wysokości w związku ze zmianą klasyfikacji środka trwałego po modernizacji. Wobec powyższego, zasadne jest zastosowanie w tym przypadku tych samych zasad, co w odniesieniu do momentu rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Takie podejście jest bowiem zgodne z systematyką dokonywania odpisów amortyzacyjnych i dokonywania ewentualnych zmian ich wysokości po okresie, w którym zaistniało zdarzenie skutkujące zmianą ich wysokości.

Stanowisko Wnioskodawcy w sytuacji, w której Spółka ze względu na aktualizację przeznaczenia środka trwałego zakwalifikuje tenże środek trwały do innej grupy, podgrupy lub rodzaju, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa) i rozpocznie w odniesieniu do zmodernizowanych środków trwałych stosowanie aktualnie obowiązującej stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o CIT, to powinna to zrobić od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego w którym ta modernizacja miała miejsce, należy zatem uznać za nieprawidłowe. W związku z tym, że aktualizacja skutkuje zmianą klasyfikacji środka trwałego, a także zastosowaniem innej stawki amortyzacyjnej, zaktualizowany środek trwały należy traktować analogicznie jak wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy i rozpocząć jego amortyzację wg nowych zasad od następnego miesiąca po ujęciu w ewidencji zmiany kwalifikacji tego środka trwałego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy w odniesieniu do Środków Trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2000 r. i na dzień dzisiejszy:
- częściowo lub całkowicie zamortyzowanych, które są poddawane modernizacji, Spółka powinna zastosować aktualnie obowiązujące stawki amortyzacyjne wynikające z Wykazu stanowiącego załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
- częściowo zamortyzowanych, które ze względu na aktualizację przeznaczenia powinno się zakwalifikować do innej grupy, podgrupy lub rodzaju ST, dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (wyższa lub niższa), powinna stosować stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu, stanowiącego załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
momentu rozpoczęcia amortyzacji środków trwałych w przypadku zastosowania stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
-jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin