Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.498.2020.2.MK1
z 3 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 29 lipca 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 26 października 2020 r. (data nadania 26 października 2020 r., data wpływu 28 października 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 6 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.498.2020.1.MK1 (data doręczenia 19.10.2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2016 roku Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, nie prowadząca działalności gospodarczej kupił za kwotę 15 tys. zł. morski jacht żaglowy (…), który nie był kompletny - brakowało części olinowania stałego i ruchomego, drabinki dziobowej, zabudowy koi podkokpitowej, wanny pod silnikiem i uszczelnienia wału napędowego Jego cecha morska - stały kil i stałe zanurzenie wynoszące 160 cm oraz stały maszt i ster uniemożliwiały wykorzystanie jachtu na wodach śródlądowych.

Wnioskodawca dokonał więc gruntownej przebudowy jachtu - usunął ważący 1400 kg kil, powstałą dziurę w dnie o wymiarach 150 x 50 cm zalaminował, wykonał i zamontował nierdzewną skrzynię mieczową i nierdzewny, płynnie i elektrycznie podnoszony miecz szybrowy z bulbem, całość konstrukcji dna Wnioskodawca wzmocnił przez położenie 200 kg laminatu poliestrowo-

szklanego na nowych dennikach, wykonał i zainstalował system kładzenia i podnoszenia bardzo ciężkiego masztu, zmienił konstrukcję steru celem jego podnoszenia, aby można było dopływać do brzegu oraz wykonał wiele innych prac przystosowujących jacht do żeglugi śródlądowej oraz uzupełnił lub wymienił wiele elementów osprzętu (log, kotwica liny i inne).

Na większość kosztów Wnioskodawca nie zbierał rachunków (bo nie myślał, że będą do czegoś potrzebne), a ponadto wykorzystał wiele materiałów które pozostały ojcu Wnioskodawcy po budowie jego jachtu (przed ok. 20 laty - ołów, blachy i pręty nierdzewne, 700 kg belki stalowej na balast i inne ). Istotnym kosztem obecnie trudnym do ustalenia jest także ponadnormatywny transport jachtu z portu jachtowego (…).

Wszystkie prace Wnioskodawca dokumentował fotograficznie. W rejestrach jachtów w Polsce nie ma drugiego jachtu (…), a tak przebudowanego nie ma nigdzie na świecie . W maju 2018 roku Wnioskodawca otworzył działalność gospodarczą w zakresie transportu wodnego śródlądowego i jacht (…) postanowił wykorzystać w tej działalności. Wnioskodawca włączył jacht do ewidencji środków trwałych, a jego wyceny dokonał na podstawie zleconej przez niego wyceny biegłego izby skarbowej (…), który wycenił jacht (…) po przebudowie na kwotę 96 900 zł i taką kwotę Wnioskodawca wpisał do KPiR.

Przed rozpoczęciem działalności 7 maja 2018 r., Wnioskodawca żeglował od dziecka z rodziną po jeziorach mazurskich prywatnym, niewielkim jachtem ojca Wnioskodawcy w okresie wakacji. W roku 2015, 2016 i 2017 okazjonalnie uczestniczyły w nich obce osoby pokrywające koszty rejsu. W roku 2016 zauroczony pierwszym zobaczonym z bliska jachtem pełnomorskim Wnioskodawca zakupił na własne potrzeby spełniania pasji żeglarskiej jacht (…) . Dopiero po jego przebudowie Wnioskodawca doszedł do wniosku, że może się on nadawać do komercyjnego pływania i w dniu 7 maja 2018 zarejestrował działalność gospodarczą, w której chciał go wykorzystać prowadząc rejsy żeglarskie. Na początku lipca 2018 Wnioskodawca założył ewidencję środków trwałych do której wpisał ten jacht.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy określenie wartości jachtu na podstawie wyceny rzeczoznawcy, a nie kwoty należnej zbywcy było prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, określenie wartości środka trwałego poprzez wycenę rzeczoznawcy było prawidłowe, ponieważ nie można w tym przypadku zastosować art. 22g ust. l pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który brzmi,: Za wartość początkową środków trwałych uważa się : 1) W razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Przepis ten dotyczy środków trwałych, które bez dodatkowych nakładów są przyjęte do użytku. Jego zastosowanie w przypadku amortyzacji jachtu (…) byłoby niezgodne ze stanem faktycznym opisanym na wstępie oraz rażąco naruszałoby prawo tj. ustawę o podatku i ustawę o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 15) ponieważ dopuszczałoby amortyzację czegoś co nie nadaje
się do użytku i nie może być wykorzystane w prowadzonej działalności.

Jacht (…) nawet gdyby był w doskonałym stanie i kompletny, nie mógłby pływać i być użyty w prowadzonej działalności więc nie mógłby być środkiem trwałym ), ponieważ na śródlądziu nie ma dla niego wystarczającej głębokości wód i portów-stąd jego niska cena nabycia. Dopiero jego całkowita przebudowa (nie remont) i zmniejszenie zanurzenia do 0,6 m i wykonanie sytemu kładzenia masztu umożliwiła jego użytkowanie i wykorzystanie w prowadzonej działalności. Jeśli zauważa się konieczność i fakt przebudowy jachtu to sposób ustalenia jego wartości początkowej jako środka trwałego określa art. 22g Ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• ust. 1. Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzgl. ust. 2-18 uważa się: pkt 2) w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia
• ust 8. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia zużycia.

W związku z powyższym kluczowy jest moment założenia ewidencji środków trwałych. Jeżeli wydatki na przebudowę jachtu zostały poniesione przed założeniem ewidencji środków trwałych Wnioskodawca nie miał obowiązku gromadzenia faktur i rachunków na remont jachtu. Nie musiał także posiadać umów darowizny od ojca, którego materiały wykorzystał podczas przebudowy jachtu.

• ust. 9 Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika.

Ustalając wartość swojego środka trwałego Wnioskodawca postąpił zgodnie z dyspozycjami w/w ustawy (pkt 2 i ust. 9 ) i stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z 25 marca 2014 r. sygn. Akt II FSK 874/12, w którego uzasadnieniu czytamy: „Cena nabycia w rozumieniu art. 22 ust. 3 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyznacznikiem wartości początkowej, wówczas gdy podatnik nabywa środek, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Natomiast, gdy zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji i jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności połączone jest z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej przed jego nabyciem. W takim właśnie przypadku ma zastosowanie dyspozycja art. 22g ust. 8 ww. ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 powołanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, a w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z powołanym przepisem, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego przebudową poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Przepis art. 22g ust. 8 ww. ustawy stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty lub wytworzony przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasad wyrażonych w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte lub wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim bowiem przypadku ponoszone koszty nabycia wytworzenia środków trwałych powinny być właściwie udokumentowane.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca żeglował od dziecka z rodziną po jeziorach mazurskich prywatnym, niewielkim jachtem ojca Wnioskodawcy w okresie wakacji. W roku 2016 zauroczony pierwszym zobaczonym z bliska jachtem pełnomorskim Wnioskodawca jako osoba fizyczna, nie prowadząca działalności gospodarczej zakupił na własne potrzeby spełniania pasji żeglarskiej jacht (…) za kwotę 15 tys. zł. Ten morski jacht żaglowy nie był kompletny. Jego cecha morska - stały kil i stałe zanurzenie wynoszące 160 cm oraz stały maszt i ster uniemożliwiały wykorzystanie jachtu na wodach śródlądowych. Wnioskodawca dokonał więc gruntownej przebudowy jachtu. Na większość kosztów Wnioskodawca nie zbierał rachunków, a ponadto wykorzystał wiele materiałów które pozostały ojcu Wnioskodawcy po budowie jego jachtu (przed ok. 20 laty - ołów, blachy i pręty nierdzewne, 700 kg belki stalowej na balast i inne ). Istotnym kosztem obecnie trudnym do ustalenia jest także ponadnormatywny transport jachtu z portu jachtowego (…). Wszystkie prace Wnioskodawca dokumentował fotograficznie. W rejestrach jachtów w Polsce nie ma drugiego jachtu (…), a tak przebudowanego nie ma nigdzie na świecie. Dopiero po przebudowie jachtu, Wnioskodawca doszedł do wniosku, że może się on nadawać do komercyjnego pływania i w dniu 7 maja 2018 zarejestrował działalność gospodarczą, w której chciał go wykorzystać prowadząc rejsy żeglarskie. Na początku lipca 2018 Wnioskodawca założył ewidencję środków trwałych do której wpisał ten jacht, a jego wyceny dokonał na podstawie zleconej przez niego wyceny biegłego, który wycenił jacht (…) po przebudowie na kwotę 96 900 zł i taką kwotę Wnioskodawca wpisał do KPiR.

Jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika lub powołanego przez niego rzeczoznawcę, ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie, bądź wytworzenie środka trwałego. Jako wyjątki, te sposoby ustalenia wartości początkowej mogą być stosowane wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna, nie prowadząca działalności gospodarczej zakupił na własne potrzeby spełniania pasji żeglarskiej jacht i w momencie nabycia Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywać opisanego we wniosku jachtu do celów komercyjnych. Wnioskodawca nie posiada stosownych dokumentów poniesionych kosztów, ponieważ nie miał takiego obowiązku.

W tym miejscu warto wskazać na orzecznictwo sądowo-administracyjne. I tak w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 3 listopada 2016 r, sygn. akt I SA/Bd 594/16 zgodnie z wolą ustawodawcy w przypadku nabycia środków trwałych w drodze kupna zasadą jest przyjmowanie za ich wartość początkową ceny ich nabycia. Jedynie gdy nie można ustalić tej ceny, a środki trwałe nabyte zostały przez podatnika przed dniem założenia ewidencji, ich wartość początkową przyjmuje się na podstawie wyceny. Z powyższego wynika, że w odniesieniu do środków trwałych nabytych przez podatnika dokonanie przez niego wyceny na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest wyłącznie, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik rzeczywiście nie posiada - bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych na nabycie, remont i przystosowanie określonego środka trwałego, wydatków.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1855/12 sąd uznał, iż sięgnięcie po regulację szczegółową (np. art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest zasadne wówczas, gdy istnieją ku temu dostateczne racje. Taką przyczyną jest zakupienie przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, i jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności. Takie czynności związane są z nakładami zwiększającymi wartość zakupionego przedmiotu (środka trwałego). Dopiero wówczas zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego przed jego nabyciem i w takim właśnie przypadku ma zastosowanie dyspozycja art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc zatem pod uwagę treść wniosku oraz przytoczone przepisy prawa w tym zakresie, należy stwierdzić, że Wnioskodawca może ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku jachtu na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w tym przypadku 2017 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia. Przy dokonywaniu przez Wnioskodawcę własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest przy tym skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W związku z uiszczeniem opłaty wyższej od należnej, poniesiona z tego tytułu nadpłata w kwocie 40,00 zł podlega zwrotowi zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz z § 18 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych (Dz. U. z 2019 r. poz.1718). Opłata zostanie zwrócona, na rachunek bankowy wskazany we wniosku ORD- IN.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.