Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.565.2020.1.MC
z 23 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia podatku od wartości dodanej w Niemczech:

• jest prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1,
• jest prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 2.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia podatku od wartości dodanej w Niemczech.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

A – polski rezydent podatkowy opłacający w Polsce podatek dochodowy od całości swoich dochodów (w dalszej części wniosku określany jako Wnioskodawca) jest komandytariuszem G Sp. z o.o. Sp. komandytowa, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży internetowej artykułów wyposażenia domu. Wnioskodawca rozlicza w swoich rozliczeniach w podatku dochodowym od osób fizycznych przychody i koszty uzyskania przychodu uzyskane z tytułu bycia wspólnikiem ww. spółki komandytowej.

G Sp. z o.o. Sp. komandytowa jest podatnikiem podatku od towarów i usług od swojej sprzedaży dokonywanej w Polsce, jednocześnie jest ona zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech, od swojej sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju.

Konsekwencją sprzedaży dokonywanej przez G Sp. z o.o. Sp. komandytowa na terenie Niemiec i rejestracji spółki tam jako podatnik podatku od wartości dodanej jest konieczność opodatkowania sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju niemieckim podatkiem od wartości dodanej.

Dotychczas Wnioskodawca, w swoich rozliczeniach z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, wykazywał przypadającą mu część podatku należnego od sprzedaży rozliczanej przez G Sp. z o.o. Sp. komandytowa w Niemczech jako przychody oraz jednocześnie koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca zamierza zmienić sposób traktowania przypadającej mu części podatku należnego rozliczanego przez G Sp. z o.o. Sp. komandytowa jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej. Zmiana będzie polegała na tym, że dokonując rozliczenia polskiego podatku od osób fizycznych, nie będzie traktować przypadającej mu części należnego podatku od wartości dodanej rozliczonego w Niemczech jako przychodu i kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca będący polskim podatnikiem podatku od osób fizycznych postępował prawidłowo, wykazując w swoich rozliczeniach z tytułu tego podatku, jako przychody i koszty uzyskania przychodu, przypadającą mu część podatku od wartości dodanej rozliczanego w Niemczech przez spółkę komandytową, w której jest komplementariuszem?
2. Czy Wnioskodawca będący polskim podatnikiem podatku od osób fizycznych będzie postępował prawidłowo, nie wykazując w swoich rozliczeniach z tytułu tego podatku, jako przychody i koszty uzyskania przychodu, przypadającej mu część podatku od wartości dodanej rozliczanego w Niemczech przez spółkę komandytową, w której jest komplementariuszem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy generalną zasadą jest, że podatnicy zarejestrowani w Polsce jako podatnicy podatku od towarów i usług (VAT), dokonując sprzedaży opodatkowanej tym podatkiem, na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego wykazują jako przychód kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po pomniejszeniu o należny VAT. Przychodem nie są również zwolnione od wpłat należności z tytułu VAT oraz zwrócona różnica VAT (tj. nadwyżki VAT naliczonego nad należnym), dokonywane na podstawie odrębnych przepisów. Podstawę dla wykluczenia VAT z przychodów stanowią art. 14 ust. 1 i ust. 3 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f.).

Regułą jest również to, że VAT nie jest kosztem uzyskania przychodów, co wynika z art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f.

Wyżej wymienione zasady dotyczą literalnie podatku od towarów i usług, a zgodnie z treścią art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wynika, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Podatek nałożony na podatnika na terenie Niemiec jest więc podatkiem od wartości dodanej. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają regulacji odnoszących się do podatku od wartości dodanej w kontekście kwalifikowania tego podatku do przychodów i kosztów podatkowych.

W stanowisku Ministerstwa Finansów z 27 czerwca 2019 r. stwierdzono w nim, że: „(...) z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustaw o podatku dochodowym, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej”.

Również linia orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, iż rozróżnienie podatku od wartości dodanej oraz polskiego VAT obowiązujące na gruncie ustawy o VAT jest bez znaczenia na gruncie podatku dochodowego. Sądy w swoich wyrokach wskazywały, że skoro mechanizm i konstrukcja prawna tych podatków jest identyczna, z uwagi na harmonizację VAT na terytorium Unii Europejskiej, to zasadne jest stosowanie przepisów o wyłączeniu z przychodów i z kosztów uzyskania przychodów polskiego VAT również w odniesieniu do podatku od wartości dodanej. W ich ocenie odmienne stanowisko prowadziłoby do dyskryminowania podatników ze względu na miejsce dokonywania czynności związanych z działalnością gospodarczą (por. wyroki NSA z 31 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 2128/16, z 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16 i z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11 oraz wyrok WSA w Kielcach z 14 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Ke 120/18).

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 576/18 stwierdzono, iż „(...) rozróżnienie pojęcia podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako »podatek od towarów i usług«, a na gruncie prawa unijnego jako »podatek od wartości dodanej« są identyczne. Przyjąć zatem należy, że w tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm., dalej: »u.p.t.u.«, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez »podatek od wartości dodanej« rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako »podatek od wartości dodanej«, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie »podatek od towarów i usług«. Wobec tego definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ze względu na swoją rolę, nie może być uznana za przepis materialny, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej”.

Dlatego wyłączenia uregulowane w art. 14 ust. 1 i ust. 3 pkt 7 u.p.d.o.f. oraz w art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie ustawy o VAT, w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej”.

Z przytoczonej przez stanowisko ministerstwa finansów i sąd argumentacji wynika jednoznaczne, iż słusznym jest stwierdzenie, że nie ma wątpliwości, że w krajach UE podatek od wartości dodanej to podatek tożsamy z podatkiem od towarów i usług.

Konsekwencją powyższego stanowiska oraz treści przepisów z art. 14 ust. 1 i ust. 3 pkt 7 u.p.d.o.f. i w art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. jest uznanie, że podatek od wartości dodanej płacony przez polskiego podatnika od osób fizycznych w krajach UE, w tym oczywiście w Niemczech, nie stanowi dla niego przychodu oraz kosztu uzyskania przychodu.

Słusznym jest więc zawarte na wstępie stwierdzenie, że sposób postępowania Wnioskodawcy przedstawiony w pytaniu pierwszym jest nieprawidłowy, co w konsekwencji oznacza, iż zamierzony sposób postępowania przedstawiony w pytaniu drugim jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• jest prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1,
• jest prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 2.
  
  

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.): spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Dochody tej spółki nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 – o czym stanowi art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

W świetle przywołanych wyżej przepisów – uzyskane przez spółkę niebędącą osobą prawną przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w zysku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Powołany w zdaniu poprzednim przepis nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Możliwość ta dotyczy jednak wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie natomiast do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W myśl art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług – oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, 568, 1065 i 1106).

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług – ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powyższa definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej.

Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że brak jest argumentów, by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch pojęć.

Ponadto należy stwierdzić, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym. Wynika z tego konieczność stosowania w zakresie podatku od towarów i usług prawa unijnego oraz uwzględniania wykładni tego prawa.

Zatem pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje zarówno „podatek od towarów i usług” obowiązujący na terenie Polski, jak i „podatek od wartości dodanej”, o którym mowa w powołanym art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podatek nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na brak rozróżnienia między podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący polskim rezydentem podatkowym, opłacający w Polsce podatek dochodowy od całości swoich dochodów jest komandytariuszem spółki komandytowej (dalej: Spółka), która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży internetowej artykułów wyposażenia domu. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług od swojej sprzedaży dokonywanej w Polsce. Jednocześnie jest ona zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech, od swojej sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju. Konsekwencją sprzedaży dokonywanej przez Spółkę na terenie Niemiec i rejestracji Spółki tam jako podatnika podatku od wartości dodanej jest konieczność opodatkowania sprzedaży dokonywanej w tamtym kraju niemieckim podatkiem od wartości dodanej. Dotychczas Wnioskodawca wykazywał przypadającą mu część podatku należnego od sprzedaży rozliczanej przez Spółkę w Niemczech jako przychody oraz jednocześnie koszty uzyskania przychodów. Wnioskodawca zamierza zmienić sposób traktowania przypadającej mu części podatku należnego rozliczanego przez Spółkę jako niemieckiego podatnika podatku od wartości dodanej. Zmiana będzie polegała na tym, że dokonując rozliczenia polskiego podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie traktować przypadającej mu części należnego podatku od wartości dodanej rozliczonego w Niemczech jako przychodu i kosztu uzyskania przychodu.

Przenosząc powyższy opis na grunt przepisów podatkowych, należy stwierdzić, że w przypadku dokonanej przez Spółkę, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, sprzedaży na terenie Niemiec za przychód z działalności gospodarczej Wnioskodawca powinien uznać przychód pomniejszony o należny podatek od wartości dodanej. Ponadto brak jest możliwości uznania podatku od wartości dodanej zapłaconego w Niemczech jako kosztu uzyskania przychodu, zgodnie z zasadami określonymi w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że Wnioskodawca nie powinien wykazywać przychodów i kosztów ich uzyskania w części przypadającej na niego podatku od wartości dodanej rozliczanego przez Spółkę w Niemczech.

Reasumując – Wnioskodawca, będący polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie postępował prawidłowo, wykazując w swoich rozliczeniach z tytułu tego podatku, jako przychody i koszty uzyskania przychodów, przypadającą mu część podatku od wartości dodanej rozliczanego w Niemczech przez spółkę komandytową, w której jest komplementariuszem.

Wnioskodawca, będący polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie postępował prawidłowo, nie wykazując w swoich rozliczeniach z tytułu tego podatku, jako przychody i koszty uzyskania przychodów, przypadającej mu części podatku od wartości dodanej rozliczanego w Niemczech przez spółkę komandytową, w której jest komplementariuszem.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.