Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.516.2020.3.AK
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 października 2020 r. (data nadania 7 października 2020 r., data wpływu 7 października 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.516.2020.1.AK z dnia 2 października 2020 r. (data wysłania 2 października 2020 r., data doręczenia 5 października 2020 r.) oraz pismem z dnia 8 listopada 2020 r. (data wpływu 8 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uprawnienia do wspólnego rozliczenia małżonków – jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do rozliczenia za 2019 r.,
  
• prawidłowe – w odniesieniu do rozliczenia za 2020 r.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uprawnienia do wspólnego rozliczenia małżonków.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.516.2020.1.AK (data wysłania 2 października 2020 r., data doręczenia 5 października 2020 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 7 października 2020 r. (data nadania 7 października 2020 r., data wpływu 7 października 2020 r.) oraz pismem z dnia 8 listopada 2020 r. (data wpływu 8 listopada 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2016 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym, którą zawiesił w dniu … września 2016 r. Wedle ówcześnie obowiązujących przepisów zawieszona działalność ulegała wykreśleniu z rejestru CEIDG decyzją administracyjną z urzędu po upływie 24 miesięcy. Jednakże w 2018 r. przepisy uległy zmianie i działalność nie została automatycznie wykreślona po upływie 24 miesięcy.

Zgodnie z nowymi przepisami przedsiębiorca ma prawo bezterminowo zawiesić firmę zarejestrowaną w CEIDG (minimalny okres wciąż wynosi 30 dni). Nie obowiązuje już „automatyczne” wykreślenie z CEIDG przedsiębiorców, którzy przekroczyli dopuszczalny wcześniej okres 24 miesięcy zawieszenia. Wznowienie działalności odbywać się będzie tylko na wniosek przedsiębiorcy. Można go złożyć w każdym momencie zawieszenia.

Firma nie musi, jak do tej pory, w ciągu 7 dni zgłaszać do CEIDG informacji o zakończeniu działalności (wniosek o wykreślenie z CEIDG). Można to zrobić w dowolnym terminie, informacje te jednak powinny odpowiadać stanowi faktycznemu (Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy).

Wnioskodawca nie wiedział o zmianie obowiązujących przepisów i nie informował o tym również Urzędu Skarbowego, w którym się rozlicza. Wnioskodawca był przekonany, że Jego działalność została automatycznie wykreślona z CEIDG.

Zeznanie podatkowe za rok 2019 Wnioskodawca składał razem z małżonką.

W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca wraz z żoną zostali wezwani przez Urząd Skarbowy do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2019 r., ponieważ jak wspomniano w piśmie, posiadał zarejestrowaną działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Wnioskodawca nadmienia, że działalność została zamknięta w lipcu 2020 r. z datą wsteczną z dniem … września 2016 r. Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o CEIDG dała Wnioskodawcy możliwość zamknięcia działalności z datą wstecz. Po dacie zawieszenia działalności, tj. … września 2016 r. Wnioskodawca nigdy jej nie odwieszał oraz nigdy fizycznie jej nie prowadził, co jest zgodne ze stanem faktycznym.

Na wniosek Urzędu Skarbowego Wnioskodawca wraz z żoną skorygowali wspólne rozliczenie podatkowe za 2019 r. i rozliczyli się osobno. Małżonka zwróciła również do Urzędu Skarbowego podatek.

Jedyne dochody jakie Wnioskodawca wraz z małżonką otrzymywali/otrzymują w latach 2019-2020 wynikają z umów o pracę na czas nieokreślony.

Przez cały rok 2019 oraz 2020 obowiązywała oraz będzie obowiązywać małżeńska wspólnota majątkowa.

Wnioskodawca nigdy nie składał rezygnacji z opodatkowania w formie ryczałtowej w instytucjach skarbowych. Po zawieszeniu działalności gospodarczej, tj. w 2016 r. nigdy nie podejmował czynności z nią związanych uznając, że ulegnie ona zakończeniu po okresie 2 lat od jej zawieszenia (ówcześnie obowiązujące prawo).

Wnioskodawca dodatkowo informuje, że w 2020 r. nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej, a więc nie zamierza korzystać z opodatkowania w formie ryczałtu czy jakiejkolwiek innej formie opodatkowania przysługującej prowadzeniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jest możliwe pozostanie przy wspólnym rozliczeniu podatku dochodowego za rok 2019 i 2020 przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę w sytuacji, gdy zamknięcie działalności gospodarczej rozliczanej na zasadach ryczałtu nastąpiło z datą wstecz?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako osoba, która nie prowadziła fizycznie działalności po jej zawieszeniu (zamknięciu), Wnioskodawca nie powinien być traktowany jako aktywny przedsiębiorca. Nie składał oraz nie był wzywany do złożenia rozliczenia podatkowego jako przedsiębiorca (PIT-28) w ciągu lat 2017/2018/2019 do chwili obecnej. Przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy dają Wnioskodawcy prawo wyrejestrowania działalności gospodarczej rozliczanej na zasadach ryczałtu z datą wstecz, w związku z tym Wnioskodawca nie znalazł przepisów w prawie podatkowym, które uniemożliwiłyby Mu wspólne rozliczenie się z małżonkiem po dokonaniu tych czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe – w odniesieniu do rozliczenia za 2019 r. oraz prawidłowe – w odniesieniu do rozliczenia za 2020 r.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Jednakże art. 6 ust. 2 ww. ustawy przewiduje możliwość preferencyjnego opodatkowania dochodów osiąganych przez małżonków. Powołany przepis stanowi, że małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26h; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Stosownie do treści art. 6 ust. 2a powołanej ustawy, wniosek, o którym mowa w ust. 2, może być wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

W myśl art. 6 ust. 3 ww. ustawy, zasada wyrażona w ust. 2 ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości niepowodującej obowiązku uiszczenia podatku.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 powołanej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zatem w świetle ww. przepisów ustawy, z wnioskiem o wspólne opodatkowanie dochodów mogą wystąpić małżonkowie, jeżeli spełnią łącznie, określone w art. 6 ust. 2 i 8 ustawy, następujące warunki:

• oboje podlegają nieograniczonemu obowiązku podatkowemu,
  

• przez cały rok podatkowy pozostają w związku małżeńskim,
  

• przez cały rok podatkowy istnieje między nimi wspólność majątkowa małżeńska,
  

• żaden z małżonków nie prowadzi działalności gospodarczej opodatkowanej zryczałtowanym podatkiem dochodowym lub podatkiem liniowym,
  

• nie mają do nich zastosowania przepisy ustawy o podatku tonażowym oraz ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.
  
  
  

Wskazać należy, że ustawodawca wprowadzając uprawnienie polegające na możliwości wspólnego rozliczenia się małżonków, wyraźnie określił warunki jakie należy spełnić by móc z niego skorzystać. Spełnienie ww. warunków powoduje możliwość skorzystania z prawa do łącznego opodatkowania dochodów małżonków.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 1905, z późn. zm.), opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych lub przedsiębiorstw w spadku z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 7a ust. 4 lub 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f, w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”. Do przychodów przedsiębiorstwa w spadku nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 10a.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku – według ostatniego miejsca zamieszkania zmarłego przedsiębiorcy, do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Jednocześnie przepis art. 21 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym nakłada obowiązek składania rocznych zeznań podatkowych i nie zawiera zwolnienia z tego obowiązku podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym podatnicy są zobowiązani złożyć w urzędzie skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych – w terminie od dnia 15 lutego do końca lutego roku następującego po roku podatkowym; zeznanie złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Należy wyjaśnić, że w przypadku, kiedy to Wnioskodawca nie powiadomił organu podatkowego o likwidacji działalności gospodarczej, obowiązek w zakresie składania zeznań podatkowych nie ustaje. Z obowiązku tego nie zwalnia fakt, że w ramach tego źródła przychodu nie są uzyskiwane żadne przychody, ani też nie są ponoszone żadne koszty, jak również, że działalność gospodarcza została zawieszona.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2016 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym, którą zawiesił w dniu … września 2016 r. Wedle ówcześnie obowiązujących przepisów zawieszona działalność ulegała wykreśleniu z rejestru CEIDG decyzją administracyjną z urzędu po upływie 24 miesięcy. Jednakże w 2018 r. przepisy uległy zmianie i działalność nie została automatycznie wykreślona po upływie 24 miesięcy. Zgodnie z nowymi przepisami przedsiębiorca ma prawo bezterminowo zawiesić firmę zarejestrowaną w CEIDG (minimalny okres wciąż wynosi 30 dni). Nie obowiązuje już „automatyczne” wykreślenie z CEIDG przedsiębiorców, którzy przekroczyli dopuszczalny wcześniej okres 24 miesięcy zawieszenia. Wznowienie działalności odbywać się będzie tylko na wniosek przedsiębiorcy. Można go złożyć w każdym momencie zawieszenia. Firma nie musi, jak do tej pory, w ciągu 7 dni zgłaszać do CEIDG informacji o zakończeniu działalności (wniosek o wykreślenie z CEIDG). Można to zrobić w dowolnym terminie, informacje te jednak powinny odpowiadać stanowi faktycznemu. Wnioskodawca nie wiedział o zmianie obowiązujących przepisów i nie informował o tym również Urzędu Skarbowego, w którym się rozlicza. Wnioskodawca był przekonany, że Jego działalność została automatycznie wykreślona z CEIDG. Zeznanie podatkowe za rok 2019 Wnioskodawca składał razem z małżonką. W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca wraz z żoną zostali wezwani przez Urząd Skarbowy do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2019 r., ponieważ jak wspomniano w piśmie, posiadał zarejestrowaną działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Wnioskodawca nadmienia, że działalność została zamknięta w lipcu 2020 r. z datą wsteczną z dniem … września 2016 r. Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o CEIDG dała Wnioskodawcy możliwość zamknięcia działalności z datą wstecz. Po dacie zawieszenia działalności, tj. … września 2016 r. Wnioskodawca nigdy jej nie odwieszał oraz nigdy fizycznie jej nie prowadził, co jest zgodne ze stanem faktycznym. Na wniosek Urzędu Skarbowego Wnioskodawca wraz z żoną skorygowali wspólne rozliczenie podatkowe za 2019 r. i rozliczyli się osobno. Małżonka zwróciła również do Urzędu Skarbowego podatek. Jedyne dochody jakie Wnioskodawca wraz z małżonką otrzymywali/otrzymują w latach 2019-2020 wynikają z umów o pracę na czas nieokreślony. Przez cały rok 2019 oraz 2020 obowiązywała oraz będzie obowiązywać małżeńska wspólnota majątkowa. Wnioskodawca nigdy nie składał rezygnacji z opodatkowania w formie ryczałtowej w instytucjach skarbowych. Wnioskodawca dodatkowo informuje, że w 2020 r. nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej, a więc nie zamierza korzystać z opodatkowania w formie ryczałtu czy jakiejkolwiek innej formie opodatkowania przysługującej prowadzeniu działalności gospodarczej.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy w sytuacji zawieszenia działalności gospodarczej w dniu … września 2016 r. (po dacie zawieszenia działalności Wnioskodawca nigdy jej nie odwieszał oraz nigdy fizycznie jej nie prowadził) oraz zamknięcia tej działalności w lipcu 2020 r. z datą wsteczną z dniem … września 2019 r., Wnioskodawcy przysługuje prawo do preferencyjnego rozliczenia się wspólnie z małżonką za lata 2019-2020.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy, stwierdzić należy, że negatywną przesłanką skorzystania przez Wnioskodawcę z możliwości rozliczenia się wspólnie z małżonką jest zastosowanie do Wnioskodawcy (Jego przychodów) przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Z przytoczonego wcześniej art. 6 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bezspornie wynika, że prawa do łącznego opodatkowania dochodów określonych w art. 9 ust. 1 i 1a pozbawieni zostali małżonkowie w sytuacji, gdy w roku podatkowym chociażby do jednego z nich miały zastosowanie przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. W konsekwencji już sam fakt dokonania wyboru sposobu opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym (nawet bez faktycznego ich uzyskania), stanowi przesłankę do utraty możliwości wspólnego opodatkowania dochodów obojga małżonków. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, czy w danym roku podatkowym został osiągnięty przychód z działalności gospodarczej opodatkowanej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Odnosząc się zatem do 2019 r., stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w 2019 r. nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej, ani nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, to uważa się, że w 2019 r. nadal prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Jedynie likwidacja działalności, bądź dokonanie wyboru innej formy opodatkowania, skutkuje tym, że przedsiębiorca przestaje być objęty przepisami ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zawieszenia działalności nie można uznać za jej likwidację. Zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej oznacza, że „bieżące” przychody z tej działalności gospodarczej nie są osiągane (są równe 0), jednak nie zmienia to faktu, że do osoby przedsiębiorcy nadal mają zastosowanie przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, co w konsekwencji doprowadza do braku możliwości wspólnego rozliczenia małżonków.

Stanowisko tutejszego organu w sprawie znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądowym.

Jak wynika bowiem z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 września 2015 r. sygn. akt I SA/Łd 805/15: „(…) w okresie zawieszenia działalności gospodarczej skarżąca nie mogła uzyskać „bieżącego” dochodu, ale mogła uzyskać dochód (przychód) związany z wcześniejszym okresem prowadzenia tej działalności. Skarżąca mogła (potencjalnie) osiągać przychody (dochody) z prowadzenia tej działalności gospodarczej przed okresem zawieszenia, w tym np.: zbywając własne środki trwałe lub wyposażenie, dochód z odsetek od lokat bankowych, miała prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować wcześniejsze zobowiązania”. Ponadto, w wyroku z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt II FSK 193/16 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że cyt.: „(…) w sytuacji gdy podatnik prowadząc działalność gospodarczą dokonał na podstawie art. 9a ust. 2 u.p.d.o.f. wyboru sposobu opodatkowania na zasadach określonych w art. 30c i wyboru swojego w stosownym trybie nie zmienił (jak również nie zaprzestał prowadzenia tej działalności), to okoliczność, że danym roku podatkowym faktycznie nie uzyskał z tego tytułu żadnych przychodów (i nie poniósł żadnych kosztów) nie powoduje, że w stosunku do niego nie znajdą zastosowania ograniczenia w zakresie możliwości wspólnego opodatkowania, wynikające z art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f. Na gruncie przepisów u.p.d.o.f. zasadą jest odrębne opodatkowanie dochodów uzyskiwanych przez poszczególnych podatników – osoby fizyczne.”

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, Wnioskodawca może rozliczyć się wspólnie z małżonką za 2019 r. jest nieprawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do wspólnego rozliczenia Wnioskodawcy i Jego żony za 2020 r., zauważyć należy, że skoro Wnioskodawca zgłosił likwidację działalności gospodarczej w lipcu 2020 r., nie osiągnął z tej działalności żadnych przychodów oraz nie zamierza w 2020 r. prowadzić działalności gospodarczej ani korzystać z opodatkowania w formie ryczałtu czy jakiejkolwiek innej formy opodatkowania przysługującej prowadzeniu działalności gospodarczej, to uznać należy, że Wnioskodawca wraz z likwidacją działalności gospodarczej przestał być objęty przepisami ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Dla celów podatkowych podatnik pozostaje przedsiębiorcą od dnia rozpoczęcia działalności do jej zakończenia (likwidacji) ze wszelkimi konsekwencjami wynikającymi z przepisów prawnych. W przypadku zatem, jeżeli podatnik zgłosił likwidację działalności, to nie można uznać, że dla celów podatkowych jest ona kontynuowana.

Tym samym Wnioskodawca wraz z małżonką mogą być opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów osiągniętych w 2020 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Organ nie odniósł się do oceny terminu wykreślenia Wnioskodawcy z CEIDG, gdyż kwestia ta nie podlega ocenie w procesie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 1325, z późn. zm.), w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.