2020.11.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.588.2020.1.MJ
z 12 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Jednocześnie jest polską rezydentką dla celów podatkowych, niemniej od września 2020 roku, z uwagi na zawarcie przez męża Wnioskodawczyni zagranicznego kontaktu, Wnioskodawczyni przeprowadziła się z wraz z mężem oraz córką poza terytorium kraju, ale z zamiarem finalnego powrotu do Polski po zakończeniu kontraktu. Data powrotu nie jest skonkretyzowana niemniej z tym krajem Wnioskodawczyni wiąże dalsze plany swoje oraz męża i córki.

Jednocześnie Wnioskodawczyni znajduje się w posiadaniu prywatnego majątku nieruchomego
w postaci dwóch lokali mieszkalnych oraz garażu. Pierwszy z lokali (pierwszy lokal)
o powierzchni 37 metrów kwadratowych Wnioskodawczyni zakupiła w maju 2017 roku, jeszcze przed zawarciem małżeństwa. Zakup sfinansowany był poprzez zaciągnięcie bankowego kredytu hipotecznego. Po przeprowadzaniu generalnego remontu lokal służył Wnioskodawczyni dla zaspokojenia jej potrzeb mieszkaniowych, co było zbieżne z samym celem jego zakupu.

W maju 2019 roku Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński, w wyniku którego powstała pomiędzy Wnioskodawczynią a mężem małżeńska wspólność majątkowa.

W styczniu 2020 roku zmieniła się sytuacja życiowa Wnioskodawczyni - z powodu ciąży
i oczekiwanych narodzin córki zwiększyły się potrzeby mieszkaniowe rodziny Wnioskodawczyni pod kątem powierzchni użytkowej. Jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego Wnioskodawczyni wspólnie z narzeczonym dokonała zakupu w udziale 50/50 większego lokalu mieszkalnego (drugi lokal). Ponownie jak w przypadku zakupu pierwszego lokalu, nabycie było sfinansowane kredytem hipotecznym. Dodatkowo, ze względu na posiadanie auta, Wnioskodawczyni dokonała zakupu miejsca postojowego znajdującego się w sąsiednim budynku, należącym do tego samego dewelopera. Lokalizacja miejsca postojowego wynikała z braku możliwości zakupu w budynku, w którym znajduje się ich lokal mieszkalny. Miejsce postojowe zostało zakupione przez Wnioskodawczynię - mąż jest obywatelem Syrii i z uwagi na ograniczenia administracyjne w kontekście zakupu nieprzekształconych gruntów pod garażem przez cudzoziemców transakcja ta była mniej obciążająca czasowo. Zależało im bowiem na jak najszybszej możliwości parkowania auta. Ostateczna przeprowadzka do nowego lokalu mieszkalnego nastąpiła w maju 2020 roku. Drugi lokal był natomiast w dalszym ciągu sporadycznie użytkowany przez męża - wykonywał on w nim pracę zdalną na podstawie wiążącej go umowy o pracę.

Jednocześnie w lipcu 2020 roku uznali, że koszt równoczesnego utrzymywania dwóch lokali mieszkalnych, tj. czynszu administracyjnego, rat kapitałowych oraz odsetkowych jest z ekonomicznego punktu widzenia ich budżetu domowego niepotrzebnym obciążeniem. Uznali, że racjonalnym będzie wynajęcie zakupionego przez Wnioskodawczynię w maju 2017 roku lokalu mieszkalnego w ramach najmu prywatnego. Uzyskany z najmu czynsz pokrywać będzie w pewnej części ponoszone koszty jego zakupu oraz posiadania. Najem rozpoczął się w lipcu 2020 roku. Przychody z tytułu najmu w roku 2020 Wnioskodawczyni opodatkowuje na podstawie art. 6 ust. 1a Ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W planach mają przekazanie w przyszłości wskazanego lokalu córce dla zaspokojenia jej potrzeb mieszkaniowych gdy osiągnie dorosłość.

W sierpniu 2020 roku mąż Wnioskodawczyni dostał i jednocześnie przyjął propozycję rocznego kontraktu w Niemczech. Akceptacja oferty wiąże się z przeprowadzką na terytorium Niemiec, gdzie zostanie im dla celów mieszkalnych zapewniony dom. Możliwe jest przedłużenie kontraktu, a tym samym ich pobytu za granicą. Mając na uwadze przytoczony już wyżej argument o kosztach utrzymywania lokali mieszkalnych, a jednocześnie potrzebę ich posiadania z uwagi na zaspokojenie przyszłych potrzeb mieszkaniowych (ich oraz córki) zdecydowali się na wynajem drugiego z lokali oraz miejsca postojowego. W kontekście drugiego lokalu (objętego zakresem wspólności majątkowej) jedyną osobą uzyskującą przychody z najmu będzie mąż Wnioskodawczyni - na podstawie złożonego w dniu 12 sierpnia 2020 roku oświadczenia w urzędzie skarbowym o wskazaniu jednego z małżonków w kontekście rozliczania przychodów z najmu. Jako formę opodatkowania na rok 2020 mąż Wnioskodawczyni wybrał zasady ogólne.

W przypadku miejsca postojowego, będącego podobnie jak pierwszy lokal składnikiem Wnioskodawczyni odrębnego majątku, na rok 2020 zgodnie z art. 6 ust. 1a Ustawy z dnia
20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne Wnioskodawczyni stosuje te same zasady opodatkowania jak w stosunku do najmu pierwszego lokalu, tj. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Każdy z trzech wymienionych składników planują wynajmować na okres nie krótszy niż czas ich pobytu za granicą. Wnioskodawczyni nie wyklucza, że po powrocie do Polski pierwszy lokal dalej będzie przedmiotem wynajmu. Pozwoli to bowiem dalej minimalizować koszty jego zakupu i utrzymania do czasu planowanego przekazania go córce i ewentualnie przyszłym dzieciom ponieważ mają w planach powiększenie rodziny.

Wnioskodawczyni dodała, że uzyskiwane przychody w sensie ekonomicznym nie są z punktu widzenia ich budżetu przysporzeniem o charakterze zarobkowym. Mają one na celu zniwelować koszty utrzymania lokali. Obydwoje z mężem są zatrudnieni na umowę o pracę na czas nieokreślony i to te tytuły są głównymi źródłami ich dochodów.

Sama obsługa tych wynajmów nie zabiera im dużo czasu i ogranicza się do rozliczania opłat
za media czy czynsz (stałe zlecenia) i ewentualnie, w razie konieczności, korespondencji e-mailowej z najemcami. Nie zatrudnili nigdy firm specjalizujących się w obsłudze wynajmu czy zarządzania nieruchomością i nie mają takich planów.

Celem uproszczenia rozliczeń podatkowych z tytułu najmu prywatnego planują złożyć na rok 2021 oświadczenie, zgodnie z którym w stosunku do drugiego lokalu, będącego przedmiotem wspólnoty małżeńskiej, to Wnioskodawczyni występować będzie w charakterze małżonka opodatkowującego całość przychodów.

W konsekwencji, w ramach najmu prywatnego Wnioskodawczyni rozpoznawać będzie przychody uzyskiwane z obu lokali oraz miejsca postojowego. Wnioskodawczyni planuje jako formę opodatkowania wybrać zasady ogólne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dochody, które będą uzyskiwane z wynajmu obu mieszkań oraz miejsca postojowego należy opodatkować na zasadach właściwych dla dochodów osiąganych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej czy też właściwe będzie opodatkowanie na zasadach tzw. najmu prywatnego, a więc zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody z najmu obu lokali oraz miejsca postojowego powinny być potraktowane jak dochody najmu prywatnego i tym samym rozliczone na podstawie art. 10
ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 9 ust. 1 wprowadza generalną zasadę zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c tej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie dochody, zgodnie z powyższą ustawą, przyporządkować należy
do właściwego źródła o czym stanowi z kolei art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. Przepis ten wyodrębnia
m.in. takie źródła jak:

przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.) oraz
przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, w tym również dzierżawy, poddzierżawy działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.).

Aby zdefiniować działalność gospodarczą sięgnąć należy natomiast do art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. zgodnie z którym działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą należy łączyć z zarobkową działalnością:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową lub
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych, która prowadzona jest we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Dodatkowo, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 10 u.p.d.o.f. przychodami z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że przychody z najmu mogą być przypisane
albo do przychodów z działalności gospodarczej albo do odrębnego źródła tzw. najmu prywatnego. Wybór właściwego źródła uzależniony jest od kwalifikacji składników, z których czerpane są przychody z najmu. Gdy mowa o składnikach związanych z działalnością gospodarczą, przychody należy opodatkować tak jak inne przychody z działalności gospodarczej, a więc przypisać je do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

W przeciwnym wypadku, gdy mowa jest o składnikach majątku prywatnego, właściwe będzie opodatkowanie dla źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

Mając na uwadze powyższe, najważniejszą kwestią jest ocena czy wskazany przez Wnioskodawczynię sposób uzyskiwania przychodów z najmu spełnia definicję działalności gospodarczej. Sięgając do niej ponownie stwierdzić należy, że aby przychody osiągane z najmu uznane zostały za przychody ze składników majątku związanych z działalnością gospodarczą aktywność Wnioskodawczyni w zakresie najmu musi być prowadzona we własnym imieniu oraz spełniać łącznie trzy cechy tj. 1) mieć charakter zarobkowy, 2) być wykonywana w sposób zorganizowany oraz 3) być wykonywana w sposób ciągły.

Prowadzenie działalności we własnym imieniu oznacza, że tak działający podmiot realizując konkretne cele i podejmując dane czynności działa na swój rachunek i ryzyko. Nie jest uzależniony prawnie od innych podmiotów i w efekcie swoich działań tylko on nabywa pewne prawa i obowiązki.

O zarobkowym charakterze działalności można mówić, gdy w wyniku podejmowanych
w jej ramach czynności możliwe jest osiągniecie zysku. Co więcej, przyczyną podejmowania działań jest dążenie do generowania pewnych oczekiwanych dochodów. Innymi słowy, podjęcie się wykonywana tej działalności jest efektem dokonanych uprzednio kalkulacji
czy też prognoz ukierunkowanych na zapewnienie sobie źródła zarobku. Z drugiej strony, trzeba wskazać, że brak uzyskania dochodu w wyniku powziętych działań nie oznacza z gruntu, że nie jest to działalność zarobkowa. Nieodłącznym ryzykiem każdej ekonomicznej aktywności jest bowiem możliwość poniesienia straty. Jednocześnie jednak o zarobkowym charakterze danej aktywności nie może być mowy w sytuacji, gdy główną motywacją osoby podejmującej daną aktywność jest zaspokojenie osobistych potrzeb.

W kontekście zorganizowanego sposobu działania stwierdzić należy, że warunek jest spełniony, gdy przejawia on cechy takie jak metodyczność czy systematyczność, a zarazem podejmowane czynności przebiegają w sposób zaplanowany oraz uporządkowany.

Tym samym przejawy aktywności nie wynikają z przypadkowo podejmowanych działań
lecz są wynikiem stosowania pewnych wcześniej ustalonych zasad, norm lub reguł.

Ich przestrzeganie ma być niezbędnym warunkiem do osiągnięcia przez dany podmiot pewnego uprzednio ustalonego celu.

Ciągłość wykonywania działalności polega natomiast na wykonaniu aktywności w sposób stały tj. taki, którego kontynuacja zakładana jest w przyszłych okresach. Istotą ciągłości jest zatem fakt, że podejmowana aktywność nie ma charakteru przypadkowości czy też okazjonalności. Wydaje się również, że ciągłość danego procesu uzależniona jest w pewien sposób od uprzednio powziętych decyzji porządkujących zakres i plan działań. Ciężko zatem mówić o ciągłości bez wprowadzenia jednocześnie pewnego zorganizowanego sposobu działań ukierunkowanego na osiągnięcie celu. Należy jednak podkreślić, że o braku ciągłości nie można mówić, gdy w trakcie działalności występują pewne przerwy. Ważny jest bowiem sam zamiar wznowienia aktywności, a więc powtarzania czynności. Z drugiej strony o ciągłości nie powinien przesądzać okres czasu przez jaki podejmowane są dane działania. Gdy brak jest bowiem przesłanek powtarzalności czy pewności co do zamiaru wznowienia danych czynności w przyszłości ciężko jest mówić o ciągłości.

Konkludując, włączenie przychodów z najmu do źródła związanego z działalnością gospodarczą będzie miało miejsce wówczas, gdy podejmowane przez dany podmiot czynności łącznie posiadać będą wszystkie cechy potrzebne do uznania danej aktywności za przejaw działalności gospodarczej. Niespełnienie choćby jednej z tych cech prowadzi do wniosku, że przychody z najmu należy przypisać do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. dotyczącego najmu prywatnego.

Należy podkreślić, że o działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

nie można mówić także wówczas, gdy podejmowane czynności mają znamiona typowych działań dotyczących zwyczajowego gospodarowania majątkiem oraz zaspokajania osobistych potrzeb gospodarstwa domowego. Każde racjonalnie działające gospodarstwo domowe w trosce o swoje bezpieczeństwo ekonomiczne podejmuje pewne normalne, zwyczajowo przyjęte czynności celem ochrony swojego budżetu.

Jak już Wnioskodawczyni wskazała z uwagi na tymczasowy wyjazd poza Polskę, zdecydowała się na najem prywatnych składników jej majątku, tj. dwóch lokali mieszkalnych oraz miejsca postojowego. Decyzję taką powzięli wraz z mężem w trosce o zabezpieczenie ich budżetu domowego. Zakup mieszkań został bowiem sfinansowany za pomocą udzielonych przez bank kredytów hipotecznych. Z uwagi na fakt, że lokale mieszkalne jak również miejsce postojowe mają za zadanie zaspokajanie w przyszłości, po powrocie do kraju, potrzeb mieszkaniowych ich rodziny tj. zarówno Wnioskodawczyni i jej męża oraz ich córki i ewentualnie przyszłych dzieci nie brali pod uwagę ich sprzedaży. Pomimo, że jak wskazała Wnioskodawczyni przychód z najmu tych składników majątku nie jest głównym źródłem ich dochodów a de facto pokrywa on jedynie w pewnej części ponoszone koszty ich utrzymania i posiadania, to nie ulega wątpliwości, że najem sam w sobie ma w tym przypadku charakter zarobkowy. Z drugiej jednak strony Wnioskodawczyni uważa, że w kontekście jej indywidualnej sytuacji nie można mówić o aktywności rozumianej jako działalność gospodarcza. Pomimo, że spełnione jest kryterium zarobkowe brak jest zaistnienia dwóch pozostałych przesłanek, a więc cech zorganizowania oraz ciągłości. Przede wszystkim dokonując zakupu każdego z lokali lub miejsca postojowego Wnioskodawczyni nie kierowała się zamiarem zapewnienia sobie z tytułu tych transakcji jakichkolwiek źródeł stałych przychodów. Wnioskodawczyni kierowała się jedynie chęcią zaspokajania swoich osobistych potrzeb, które zmieniały się z uwagi na powiększenie rodziny. Również teraz, gdy Wnioskodawczyni przebywa poza Polską, przychód z najmu służy jej tylko i wyłączenie do odciążenia jej budżetu domowego z kosztów utrzymywania lokali do momentu, gdy ponownie będą służyły głównemu celowi, tj. potrzebom mieszkaniowym rodziny Wnioskodawczyni.

Wydaje się, że jest to zatem zwyczajowo przyjęte zachowanie racjonalnie postępującego gospodarstwa domowego, które nie wykracza poza zwykły zarząd prywatnym majątkiem.

Co więcej, najem w przypadku Wnioskodawczyni ma charakter okazjonalności - tzn. z powodu aktualnej sytuacji życiowej Wnioskodawczyni zdecydowała się na najem prywatnych składników majątku do momentu, gdy ponownie będą przez jej rodzinę użytkowane prywatnie. Nie można mówić tu o ciągłości oraz stałości nawet gdy jedno z mieszkań po jej powrocie do Polski dalej będzie wynajmowane. Pozwoli to bowiem dalej jedynie minimalizować koszty jego zakupu i utrzymania do czasu przekazania go córce i ewentualnie przyszłym dzieciom. Wnioskodawczyni chciałaby również wskazać, że w jej sytuacji trudno mówić o jakiekolwiek zorganizowanej strukturze działań, metodyce czy też planowaniu. Wszystkie decyzje wynikają z niezależnych od Wnioskodawczyni sytuacji życiowych, których nie była w stanie jednoznacznie przewidzieć lub zaplanować. Nie zatrudnili nigdy firm specjalizujących się w obsłudze najmu czy zarządzania nieruchomością i nie maja takich planów. Sama obsługa najmu nie zabiera im dużo czasu i ogranicza się do rozliczania opłat za media czy czynsz (stałe zlecenia) i w razie konieczności, korespondencji e-mailowej z najemcami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3)

najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Na podstawie art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,

wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać za działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

celu zarobkowego,

ciągłości,

zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku
i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar
jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowanych przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika
o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Jednocześnie jest polską rezydentką dla celów podatkowych, niemniej od września 2020 roku, z uwagi na zawarcie przez męża Wnioskodawczyni zagranicznego kontaktu, Wnioskodawczyni przeprowadziła się z wraz z mężem oraz córką poza terytorium kraju, ale z zamiarem finalnego powrotu do Polski po zakończeniu kontraktu. Data powrotu nie jest skonkretyzowana niemniej z tym krajem Wnioskodawczyni wiąże dalsze plany swoje oraz męża i córki.

Jednocześnie Wnioskodawczyni znajduje się w posiadaniu prywatnego majątku nieruchomego
w postaci dwóch lokali mieszkalnych oraz miejsca postojowego, które postanowiła wynajmować w ramach najmu prywatnego.

Lokale mieszkalne zostały nabyte w związku z potrzebą realizacji własnych celów mieszkaniowych Wnioskodawczyni i jej rodziny, i w taki sposób były wykorzystywane. Miejsce postojowe było nabyte i wykorzystywane do własnych celów Wnioskodawczyni i jej rodziny. Najem nieruchomości spowodowany był zmianami życiowymi oraz przeprowadzką spowodowaną zawarciem przez męża Wnioskodawczyni zagranicznego kontraktu.

Wnioskodawczyni wskazała, że uzyskiwane przychody z najmu w sensie ekonomicznym
nie są z punktu widzenia ich budżetu przysporzeniem o charakterze zarobkowym. Mają one na celu zniwelować koszty utrzymania lokali. Obydwoje z mężem są zatrudnieni na umowę o pracę na czas nieokreślony i to te tytuły są głównymi źródłami ich dochodów.

W ramach najmu prywatnego od 2021 r. Wnioskodawczyni rozpoznawać będzie przychody uzyskiwane z obu lokali oraz miejsca postojowego. Wnioskodawczyni planuje jako formę opodatkowania wybrać zasady ogólne.

Odnosząc przedstawione uregulowania prawne do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy,
że Wnioskodawczyni nie będzie wynajmowała przedmiotowych nieruchomości w sposób, który wskazuje na spełnienie wszystkich przesłanek niezbędnych do uznania rzeczonego najmu za prowadzonego w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (warunki wskazane w treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), zatem najem ten będzie mógł stanowić źródło przychodów (a nie dochodów – jak wskazuje Wnioskodawczyni), o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin