Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.386.2020.1.AT
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2020 r. (data wpływu 16 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy przyznana Wnioskodawcy Rekompensata stanowi przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy przyznana Wnioskodawcy Rekompensata stanowi przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka akcyjna jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży nawozowo-chemicznej i chemicznej, zaliczanym do największych odbiorców w kraju energii elektrycznej. Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest produkcja nawozów i związków azotowych (PKD 20.15).

Wnioskodawca spełnia warunki określone ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o systemie rekompensat dla sektorów energochłonnych (Dz.U. poz. 1532 ze zm., dalej jako „Ustawa o systemie rekompensat”) konieczne do ubiegania się o rekompensaty z tytułu przenoszenia kosztów zakupu uprawnień do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1201 ze zm.) na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych. W przepisach ustawy o systemie rekompensat, rekompensata ta uznana została za pomoc publiczną.

Zgodnie z Ustawą o systemie rekompensat określającą zasady, tryb udzielania oraz sposób obliczania wielkości rekompensaty, Wnioskodawca w 2020 roku złożył do Prezesa URE wniosek o przyznanie Rekompensaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rekompensata (dalej: „Rekompensata”) przyznawana podmiotom zaliczanym do sektorów lub podsektorów energochłonnych na podstawie ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o systemie rekompensat dla sektorów i podsektorów energochłonnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1532 ze zm. dalej: „Ustawa o systemie rekompensat”) stanowi przychód podatkowy w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Ustawa o systemie rekompensat określa zasady i tryb udzielania oraz sposób obliczania wielkości Rekompensaty, będącej pomocą publiczną z tytułu przenoszenia kosztów zakupu uprawnień do emisji CO2, w rozumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu energii elektrycznej, zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych.

Wprowadzone rekompensaty są efektem wdrożenia art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz. Urz. UE. L. z 2003 r. Nr 275, str. 32 ze zm.), zgodnie z którym: „Państwa członkowskie powinny przyjąć środki finansowe, zgodnie z akapitem drugim i czwartym, na rzecz sektorów lub podsektorów, które są narażone na rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji z powodu znacznych kosztów pośrednich faktycznie ponoszonych w wyniku przeniesienia kosztów związanych z emisją gazów cieplarnianych na ceny energii elektrycznej, pod warunkiem że takie środki finansowe są zgodne z zasadami pomocy państwa, a zwłaszcza nie powodują nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym. W przypadku, gdy kwota udostępniona na takie środki finansowe przekracza 25% dochodów uzyskanych ze sprzedaży uprawnień na aukcji, dane państwo członkowskie określa powody przekroczenia tej kwoty”.

W Ustawie o systemie rekompensat nie zawarto żadnej regulacji dotyczącej opodatkowania podatkiem CIT ww. dofinansowań. Należy zatem odnieść się do regulacji ogólnych z ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej jako: „Ustawa o CIT”).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należy zaliczyć każdą wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną. Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, m.in. otrzymane środki pieniężne (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT). W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania) stanowią, co do zasady, przychód dla celów CIT.

Przepisy ustawy o CIT przewidują różne zwolnienia dla środków otrzymywanych z budżetu państwa. Wolne od podatku są m.in. dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach (art. 17 ust. 1 pkt 47 Ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 126 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 869 ze zm., dalej: „ufp”), Dotacjami są podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych, przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych.

Dofinansowanie w formie dotacji musi zatem spełniać trzy warunki:

1. pochodzić z budżetu państwa, budżetu jednostki samorządu terytorialnego, państwowego funduszu celowego;
2. być udzielane na podstawie ustawy, umowy międzynarodowej,
3. być udzielane w celu realizacji zadań publicznych.
   
   

Rekompensata nie ma na celu realizacji żadnego celu publicznego. Jest to forma dofinansowania dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą powiązana z niwelowaniem wpływu kosztów zakupu uprawnień do emisji na ceny energii. Znajduje to potwierdzenie w treści projektu ustawy.

W uzasadnieniu do projektu Ustawy o systemie rekompensat (druk sejmowy nr 3572) wskazano, że: „Rekompensaty mają na celu ograniczenie wpływu przenoszenia kosztów uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zakupionych przez producentów energii na jej odbiorców (...) Rekompensaty CO2 mają charakter bezpośrednich dopłat pieniężnych, które mogą być wypłacane w roku, w którym zostały poniesione dodatkowe koszty związane z przenoszeniem ceny uprawnień do emisji na ceny energii elektrycznej lub w następnym roku”.

Dodatkowo Rekompensata nie podlega szczególnym procedurom rozliczania. W przypadku dotacji obowiązuje mechanizm, zgodnie z którym jednostka dotowana otrzymuje określoną sumę pieniędzy na cel publiczny.

Następnie po upływie określonego czasu jednostka taka obowiązana jest do stosowanego rozliczenia dotacji (o czym stanowi przykładowo art. 151 ust. 1 i art. 152 ust. 1-3 ufp). Przyznanie takiego dofinansowania ma charakter definitywny i nie podlega rozliczeniu, które jest wymagane w przypadku otrzymanej dotacji.

Nie zmienia to jednak faktu, że Rekompensaty mają charakter nieodpłatny. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się natomiast wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Nieodpłatne świadczenie finansowe nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że: „Pojęcie «nieodpłatne świadczenie» na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenie gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 maja 2008 r., I SA/Gl 201/08, LEX nr 469703).

Podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest zatem brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Rekompensata nie jest powiązana z jakimkolwiek równoważnym świadczeniem ze strony podatnika. Są to dopłaty, które mają niwelować wzrost cen energii elektrycznej z tytułu wzrostu cen praw do emisji CO2 i są wynikiem działań ochronnych państwa.

Trzeba również podkreślić, że Rekompensata - na gruncie Ustawy o systemie rekompensat - jest pomocą publiczną w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (UE) nr 2015/1589 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE L 140 z 30 kwietnia 2004, str. 1, ze zm.). W orzecznictwie organów podatkowych przyjmuje się, że taka pomoc publiczna może być objęta dyspozycją przepisu art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT (np. interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 czerwca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-316/16/AB oraz z 24 czerwca 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-29/15/KP).

Gdyby ustawodawca chciał opodatkować podatkiem CIT Rekompensaty wyraziłby to wprost w Ustawie o systemie rekompensat. Wprowadzenie mechanizmu utrzymania niskich cen energii poprzez zmniejszenie kosztów związanych z przenoszeniem kosztów zakupu uprawnień do emisji na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych, nie wiąże się z żadnym świadczeniem. Rekompensaty nie są równoważne faktycznej różnicy przychodów, gdyż opierają się na terminowej cenie uprawnień do emisji (dla roku 2019 wynosiła 68,97 zł/t) i odpowiednim algorytmie przyjętym w Ustawie o systemie rekompensat. Nie można zatem uznać, że takie dofinansowanie jest składową ceny.

Rekompensatę, która zgodnie z art. 1 Ustawy o systemie rekompensat jest pomocą publiczną i stanowi realizację przepisów dyrektywy, należy potraktować jako świadczenie nieodpłatne nie związane żadnym ekwiwalentnym świadczeniem na rzecz budżetu państwa. Rekompensata ma na celu utrzymanie niskich cen energii poprzez zmniejszenie kosztów związanych z przenoszeniem kosztów zakupu uprawnień do emisji na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych. Trudno odnaleźć w tym przypadku jakiekolwiek świadczenie ekwiwalentne.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, dofinansowania Rekompensaty są nieodpłatnymi świadczeniami, które nie podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (pkt 1),
• wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie (pkt 2).
  
  

Należy zaznaczyć, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania) stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Katalog przysporzeń nie stanowiących przychodów podatkowych został określony w art. 12 ust. 4 updop. Jest to katalog zamknięty, co oznacza, że jedynie w warunkach ściśle określonych w tym katalogu otrzymane przysporzenie przychodu podatkowego stanowić nie będzie.

Jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca - Spółka akcyjna jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży nawozowo-chemicznej i chemicznej, zaliczanym do największych odbiorców w kraju energii elektrycznej. Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest produkcja nawozów i związków azotowych (PKD 20.15). Wnioskodawca spełnia warunki określone ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o systemie rekompensat dla sektorów energochłonnych (Dz.U. poz. 1532 ze zm.) konieczne do ubiegania się o rekompensaty z tytułu przenoszenia kosztów zakupu uprawnień do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1201 ze zm.) na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych. W przepisach ustawy o systemie rekompensat, rekompensata ta uznana została za pomoc publiczną. Zgodnie z Ustawą o systemie rekompensat określającą zasady, tryb udzielania oraz sposób obliczania wielkości rekompensaty, Wnioskodawca w 2020 roku złożył do Prezesa URE wniosek o przyznanie Rekompensaty.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przyznana Wnioskodawcy Rekompensata stanowi przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że Wnioskodawca otrzyma środki pieniężne jako dofinansowanie z tytułu spełnienia warunków określonych w ustawie o systemie rekompensat dla sektorów i podsektorów energochłonnych, natomiast przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, odnosi się do wartości otrzymanych nieodpłatnie (lub częściowo odpłatnie) rzeczy lub praw, a także innych nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych) świadczeń finansowych.

Zatem otrzymane pieniądze w formie ww. dofinansowania nie mogą stanowić nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w tym przepisie. Ponadto nieodpłatne świadczenia stanowią odrębną, od środków pieniężnych, kategorię przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Biorąc powyższe pod uwagę w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że otrzymane dofinansowanie (Rekompensata) podlega opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop i nie korzysta z wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, ponieważ przepis ten dotyczy tylko świadczeń niepieniężnych.

Otrzymane dofinansowanie, o którym mowa w rozpatrywanym wniosku nie stanowi „innego nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia”, co powoduje, że bez znaczenia pozostaje analizowanie źródła finansowania pod kątem wypełnienia pozostałej przesłanki tego przepisu, tj. czy pochodzi ono ze środków budżetu państwa itp.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem zawartym w stanowisku Wnioskodawcy, że gdyby ustawodawca chciał opodatkować podatkiem CIT Rekompensaty wyraziłby to wprost w Ustawie o systemie rekompensat. Zauważyć należy, że niezaistnienie w Ustawie o systemie rekompensat regulacji dotyczącej opodatkowania rekompensat podatkiem dochodowym od osób prawnych, nie oznacza tym samym, że nie należy stosować w ww. zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych. Podkreślić zatem należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę Rekompensata spełnia definicje przychodu, o której mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę Rekompensata stanowiąca dofinansowanie z tytułu przenoszenia kosztów zakupu uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych nie może zostać objęta dyspozycją art. 12 ust. 4 pkt 14 updop. W związku z czym otrzymaną kwotę środków pieniężnych Wnioskodawca zobowiązany jest uznać za przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymana Rekompensata (dofinansowanie) jest nieodpłatnym świadczeniem, która nie podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 updop należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Spółkę we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie mogą być one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie konieczności opodatkowania uzyskanej przez Wnioskodawcę Rekompensaty. Tym samym nie była przedmiotem interpretacji kwestia dotycząca uznania ww. Rekompensaty za pomoc publiczną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.