Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.379.2020.2.NK
z 26 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2020 r. (data wpływu 16 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik pozostający we wspólnocie majątkowej małżeńskiej wybudował w 2000 r. systemem gospodarczym budynek użytkowy – placówkę restauracyjno-gastronomiczną. Nieruchomość, na której posadowiony jest budynek jest objęta wspólnością majątkową małżeńską. Od wydatków ponoszonych na wybudowanie budynku podatek VAT nie był odliczany. Grunt, na którym został posadowiony budynek małżonek podatnika dostał w darowiźnie od rodziców, a następnie małżonek podatnika włączył tą nieruchomość do wspólnoty małżeńskiej. Po objęciu nieruchomości wspólnotą małżeńską zaczęły się prace budowlane odnośnie budowy lokalu użytkowego. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika i były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Wartość budynku została oszacowana na podstawie kosztorysu rzeczoznawcy majątkowego. Podatnik nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podatnik zakończył dział. gosp. w maju 2017 r. Został też wykreślony jako podatnik VAT czynny z uwagi na zaprzestanie wykonywania czynności opodatkowanych. Podatnik sporządził remanent likwidacyjny zgodnie z art. 14 ustawy VAT. Po likwidacji działalności gospodarczej nieruchomość została przekazana do majątku prywatnego. Po tym czasie Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości w sposób ciągły do celów zarobkowych. Przedmiotowa nieruchomość nie była potem wykorzystywana w żadnej działalności gospodarczej.

Podatnik wraz z małżonkiem zamierza zawrzeć z potencjalnym nabywcą umowę sprzedaży tej nieruchomości, która będzie poprzedzona umową przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Jednym z warunków tej umowy jest przedłożenie interpretacji odnośnie konieczności lub nie opodatkowania tej transakcji (umowy sprzedaży) podatkiem VAT.

Ponadto, z pisma z dnia 3 listopada 2020 r. – stanowiącego uzupełnienie wniosku – wynika, że:

1. Wnioskodawca nie ujmował budynku użytkowego będącego przedmiotem wniosku w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy o VAT, gdyż przed likwidacją działalności został on przekazany na cele osobiste, a przekazanie przedmiotowego budynku korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Wnioskodawca precyzuje w tym zakresie opisany stan sprawy.
2. Budynek po likwidacji działalności gospodarczej był wykorzystywany na cele osobiste z zamiarem zamieszkiwania przez podatnika, a w okresie od 5 kwietnia 2018 r. do 28 lutego 2019 r. lokal był wynajmowany innemu przedsiębiorcy, a najem był opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.
3. Wnioskodawca nie udostępniał lokalu osobom trzecim za wyjątkiem okresu od 5 kwietnia 2018 r. do 28 lutego 2019 r., gdy lokal był wynajmowany innemu przedsiębiorcy, a najem był opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Obecnie Wnioskodawca nie zamierza udostępniać budynku osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.
4. Wnioskodawca środki finansowe uzyskane ze sprzedaży budynku zamierza przeznaczyć na swoje zabezpieczenie na przyszłość lub przekazać w formie darowizny dla dzieci, lecz nie podjął ostatecznej decyzji w tym zakresie.
5. Wnioskodawca nie zamierza osobiście dokonywać nakładów (czynności) zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności budynku i przygotowania go do sprzedaży, lecz takie czynności będą dokonywane przez Kupującego, który będzie działał jako pełnomocnik Wnioskodawcy. Wnioskodawca wraz z małżonkiem zamierza zawrzeć z potencjalnym Kupującym umowę sprzedaży tego budynku będącego przedmiotem wniosku, która będzie poprzedzona umową przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Jednym z warunków tej umowy jest udzielenie pełnomocnictwa Kupującemu, które umożliwi Kupującemu uzyskanie:
   • prawomocnej i ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, z której będzie wynikać możliwość zabudowania nieruchomości zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego,
   • prawomocnej i ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego,
   • prawomocnej i ostatecznej decyzji zezwalającej na lokalizację zjazdu na przedmiotową nieruchomość zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego.
   Wszystkie koszty z uzyskaniem tych pozwoleń i decyzji poniesie Kupujący. Bez udzielenia pełnomocnictwa transakcja nie dojdzie do skutku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ Wnioskodawca nie występuje tutaj jako podatnik VAT z uwagi na fakt, iż sprzedaż dotyczy składnika będącego elementem majątku prywatnego.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 5 ust. 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku, nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Jak natomiast podaje art. 14 ust. 4 ustawy przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani złożyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości towarów i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

W kontekście powyższych przepisów należy wskazać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo i w konsekwencji nie odliczył podatku VAT ani od nabycia gruntu, ani od wydatków na wybudowanie budynku. Wnioskodawca nie ponosił również wydatków na remont czy ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których przysługiwałoby mu prawo do odliczenia podatku VAT.

To oznacza, że w momencie likwidacji działalności gospodarczej zabudowana nieruchomość nie została objęta spisem z natury, o którym mowa w art. 14 ust. 5 ustawy oraz nie podlegała opodatkowaniu na mocy art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano po likwidacji działalności gospodarczej nieruchomość została przekazana do majątku prywatnego Wnioskodawcy (objętego wspólnością majątkową małżeńską).

W kontekście tego przekazania należy sięgnąć do treści art. 7 ust. 2 ustawy. Regulacja ta podaje, że przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak zatem widać wycofanie nieruchomości z majątku firmowego do majątku prywatnego, rozumianego jako przekazanie towaru na cele osobiste podatnika, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, z tytułu nabycia lub wytworzenia nieruchomości.

W myśl art. 2 pkt 14a ustawy, przez wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Jak już wskazano Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego ani z tytułu nabycia ani z tytułu wytworzenia (wybudowania lub ulepszenia nieruchomości zgodnie z art. 2 pkt 14a ustawy).

W konsekwencji, w opisanym stanie sprawy przekazanie zabudowanej nieruchomości z majątku firmowego do majątku prywatnego Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na mocy art. 7 ust. 2 ustawy.

W dalszej kolejności należy zastanowić się czy planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomości zabudowanej, która została przekazana z majątku firmowego do majątku prywatnego, będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że ewentualny obowiązek zapłaty podatku VAT dotyczy podatników tego podatku.

Jak podaje art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza przytoczonych powyżej przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest jej realizacja przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje jako podatnik VAT, tzn. dokonuje czynności kwalifikowanej jako działalność gospodarcza.

Podatek od towarów i usług dotyczy czynności dokonywanych przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, co wyklucza opodatkowanie tym podatkiem sprzedaży majątku prywatnego, dokonywanej w ramach zwykłego zarządu prawem własności. Dopiero w przypadku, gdy osoba fizyczna nadaje sprzedaży charakter handlu profesjonalnego, zbliżonego swoją formą do zawodowo podejmowanych czynności w zakresie obrotu nieruchomościami możemy mieć do czynienia z opodatkowaną podatkiem VAT sprzedażą prywatnej nieruchomości.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r., C-180/10 oraz C-181/10, w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne polskiego sądu orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Natomiast jeżeli osoba w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

W konsekwencji można stwierdzić, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie znajdziemy definicji majątku prywatnego. Po raz kolejny musimy sięgnąć do dostępnego orzecznictwa. W tym aspekcie polskie sądy administracyjne najczęściej odwołują się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r., C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), gdzie wskazano, że majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Takim rodzajem wykorzystywania poza działalnością gospodarczą jest przykładowo wybudowane domu w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Jednakże w przypadku, gdy prywatny majątek osoby fizycznej wykorzystywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych daje to podstawy do kwalifikowania czynności jako działalność gospodarcza, a właściciela majątku jako podatnika podatku VAT.

Przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2019 r., nr 0111- KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO czytamy:

„Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym”.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż zabudowanej nieruchomości, która uprzednio stanowiła składnik majątku firmowego, lecz obecnie jest elementem majątku prywatnego nie podlega opodatkowaniu VAT ponieważ w tych okolicznościach Wnioskodawca nie występuje jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w treści interpretacji Dyrektora KIS z dnia 20 grudnia 2019 r., nr 0112-KDIL4.4012.464.2019.2.TKU:

„Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Uznanie czy dany podmiot – w odniesieniu do konkretnej czynności – działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Reasumując, jeśli osoba fizyczna nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, to dostawa towarów przez tę osobę nie powinna być uznana za dostawę podlegającą przepisom ustawy. Towar po likwidacji działalności, staje się majątkiem prywatnym danej osoby fizycznej, który dalej może darować lub sprzedać na umowę kupna-sprzedaży.

Z powyższych okoliczności wynika zatem, że jeśli po likwidacji prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę przedmiotowa nieruchomość (lokal użytkowy) nie będzie przez Zainteresowanego wykorzystywana do jakichkolwiek celów zarobkowych, oznacza to, że stanowi ona majątek osobisty Wnioskodawcy.

W rozpatrywanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – gdy dojdzie do sprzedaży lokalu po likwidacji działalności gospodarczej z majątku prywatnego, to Wnioskodawca nie przewiduje udostępniania lokalu osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych ani odpłatnie ani nieodpłatnie, środki finansowe uzyskane ze sprzedaży nieruchomości zostaną przeznaczone na potrzeby prywatne. Ponadto Wnioskodawca nie planuje dokonać żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości lokalu oraz przygotowania go do sprzedaży, a w okresie między likwidacją działalności a sprzedażą przedmiotowy lokal nie będzie wykorzystywany w żaden sposób, z uwagi na jego specyfikę.

Tym samym z okoliczności sprawy nie wynikają przesłanki świadczące o tym, że sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu użytkowego po likwidacji firmy nastąpi w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wobec tego z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu ww. transakcji sprzedaży nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, to sprzedaż będzie wyłączona z opodatkowania tym podatkiem.

Podsumowując, sprzedaż lokalu użytkowego dokonana przez Wnioskodawcę po likwidacji firmy, nie będzie stanowiła czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisko, iż planowana sprzedaż zabudowanej nieruchomości, w warunkach opisanych w stanie sprawy, w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunty, jak i budynki spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot działający w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie, czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. nieruchomości), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego, profesjonalnego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W tym miejscu należy podkreślić, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-110/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która poczyniła pewne nakłady celem prowadzenia działalności gospodarczej, nawet w sytuacji, gdy sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet w przypadku jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, pozostający we wspólnocie majątkowej małżeńskiej, wybudował w 2000 r. systemem gospodarczym budynek użytkowy – placówkę restauracyjno-gastronomiczną. Nieruchomość, na której posadowiony jest budynek jest objęta wspólnością majątkową małżeńską. Od wydatków ponoszonych na wybudowanie budynku podatek VAT nie był odliczany. Grunt, na którym został posadowiony budynek małżonek Wnioskodawcy dostał w darowiźnie od rodziców, a następnie małżonek Wnioskodawcy włączył tą nieruchomość do wspólnoty małżeńskiej. Po objęciu nieruchomości wspólnotą małżeńską zaczęły się prace budowlane odnośnie budowy lokalu użytkowego. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy i były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Wartość budynku została oszacowana na podstawie kosztorysu rzeczoznawcy majątkowego. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wnioskodawca zakończył dział. gosp. w maju 2017 r. Został też wykreślony jako podatnik VAT czynny z uwagi na zaprzestanie wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca sporządził remanent likwidacyjny zgodnie z art. 14 ustawy. Po likwidacji działalności gospodarczej nieruchomość została przekazana do majątku prywatnego. Po tym czasie Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości w sposób ciągły do celów zarobkowych. Przedmiotowa nieruchomość nie była potem wykorzystywana w żadnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wraz z małżonkiem zamierza zawrzeć z potencjalnym nabywcą umowę sprzedaży tej nieruchomości, która będzie poprzedzona umową przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Jednym z warunków tej umowy jest przedłożenie interpretacji odnośnie konieczności lub nie opodatkowania tej transakcji (umowy sprzedaży) podatkiem VAT.

Wnioskodawca nie ujmował budynku użytkowego będącego przedmiotem wniosku w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy o VAT, gdyż przed likwidacją działalności został on przekazany na cele osobiste, a przekazanie przedmiotowego budynku korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Wnioskodawca precyzuje w tym zakresie opisany stan sprawy.

Budynek po likwidacji działalności gospodarczej był wykorzystywany na cele osobiste z zamiarem zamieszkiwania przez podatnika, a w okresie od 5 kwietnia 2018 r. do 28 lutego 2019 r. lokal był wynajmowany innemu przedsiębiorcy, a najem był opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Wnioskodawca nie udostępniał lokalu osobom trzecim za wyjątkiem okresu od 5 kwietnia 2018 r. do 28 lutego 2019 r., gdy lokal był wynajmowany innemu przedsiębiorcy, a najem był opodatkowany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Obecnie Wnioskodawca nie zamierza udostępniać budynku osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca środki finansowe uzyskane ze sprzedaży budynku zamierza przeznaczyć na swoje zabezpieczenie na przyszłość lub przekazać w formie darowizny dla dzieci, lecz nie podjął ostatecznej decyzji w tym zakresie.

Wnioskodawca nie zamierza osobiście dokonywać nakładów (czynności) zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności budynku i przygotowania go do sprzedaży, lecz takie czynności będą dokonywane przez Kupującego, który będzie działał jako pełnomocnik Wnioskodawcy. Wnioskodawca wraz z małżonkiem zamierza zawrzeć z potencjalnym Kupującym umowę sprzedaży tego budynku będącego przedmiotem wniosku, która będzie poprzedzona umową przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Jednym z warunków tej umowy jest udzielenie pełnomocnictwa Kupującemu, które umożliwi Kupującemu uzyskanie:

• prawomocnej i ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, z której będzie wynikać możliwość zabudowania nieruchomości zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego,
• prawomocnej i ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego,
• prawomocnej i ostatecznej decyzji zezwalającej na lokalizację zjazdu na przedmiotową nieruchomość zgodnie z planami inwestycyjnymi Kupującego.
  
  

Wszystkie koszty z uzyskaniem tych pozwoleń i decyzji poniesie Kupujący. Bez udzielenia pełnomocnictwa transakcja nie dojdzie do skutku.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony na podstawie umowy najmu związane jest ze wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność prywatną.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W analizowanym przypadku w zakresie sprzedaży nieruchomości występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Trzeba zauważyć, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

W opisanej sytuacji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą że wskazana nieruchomość zabudowana należy do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, wskazana nieruchomość zabudowana była wykorzystywana do działalności gospodarczej Wnioskodawcy do 2017 r. Zatem nieruchomość ta należała do majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Dodatkowo, w okresie od 5 kwietnia 2018 r. do 28 lutego 2019 r. Wnioskodawca wynajął lokal innemu przedsiębiorcy. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca wykorzystywał posiadaną nieruchomość zabudowaną dla celów zarobkowych, zarówno w okresie prowadzenia działalności gospodarczej, jak i po likwidacji działalności gospodarczej w ramach umowy najmu tej nieruchomości zabudowanej.

W przedmiotowej sprawie nie można więc przyjąć, że w całym okresie posiadania nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość wyłącznie do celów prywatnych.

Zatem z uwagi na zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedając nieruchomość nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast dokonując dostawy przedmiotowej nieruchomości, która była wykorzystywana w prowadzonej dzielności gospodarczej oraz była wynajmowana odpłatnie w celach zarobkowych, Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. l i ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa dostawa nieruchomości będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ww. ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

W świetle § 2 tego przepisu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 k.c., umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 k.c., pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 k.c., jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego przepisu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 k.c., pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 k.c. wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 k.c., pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

W okolicznościach niniejszej sprawy do momentu faktycznego przeniesienia własności nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym ta nieruchomość będzie własnością Wnioskodawcy. W związku z powyższym czynności wskazane przez Wnioskodawcę w umowie przedwstępnej sprzedaży, mimo, że dokonywane przez potencjalnego przyszłego właściciela, dotyczą faktycznie nieruchomości, której właścicielem jest Wnioskodawca.

Zatem fakt, że ww. działania, nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez przyszłego kupującego nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawcy. Przyszły kupujący dokonując wskazanych we wniosku działań dokonuje uatrakcyjnienia przedmiotowej nieruchomości – stanowiącej nadal własność Wnioskodawcy – skutkującego wzrostem jej wartości. Czynności te dokonywane są za pełną zgodą Wnioskodawcy, przejawiającą się udzieleniem pełnomocnictwa.

Fakt, że czynności faktyczne i prawne niezbędne dla uzyskania decyzji i pozwoleń opisanych we wniosku są przeprowadzane przez przyszłego nabywcę na podstawie udzielonego przez Wnioskodawcę pełnomocnictwa, nie powoduje, że są one obojętne dla oceny skutków jakie wywołują dla Wnioskodawcy (Sprzedającego) na gruncie podatku od towarów i usług.

Okoliczności te prowadzą do wniosku, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym, nie będzie korzystać z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym, nie jest to bowiem typowe (zwykłe) rozporządzanie prawem własności.

W ocenie Organu powyższe działania są przejawem ściśle profesjonalnej i zorganizowanej aktywności Wnioskodawcy. W analizowanej sprawie kluczowe jest to, że czynności opisane we wniosku są dokonywane przed przeniesieniem własności nieruchomości w oparciu o udzielone przez Wnioskodawcę pełnomocnictwo. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że tak szeroko zakrojony zakres przygotowania nieruchomości do sprzedaży nie jest typowy do działań podejmowanych przez osoby fizyczne w zakresie zawiadywania majątkiem osobistym – prywatnym.

W efekcie wykonywanych czynności dostawie będzie podlegać nieruchomość o zupełnie innym charakterze niż w chwili zawarcia umowy przedwstępnej.

W ocenie Organu podejmowane przez Wnioskodawcę działania oraz dokonane czynności wykluczają sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym w ramach zarządu majątkiem prywatnym (osobistym). Wobec powyższego należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca będzie działać jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będzie składnik majątku osobistego (prywatnego) Wnioskodawcy, a sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym stanowić będzie realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę do uznania Wnioskodawcy za podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, zatem czynność sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy wskazać, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy i nie wywiera skutku prawnego dla Jego małżonka.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.